Blow it up

Het was al een paar dagen geleden dat hij laatst nog rond de Prism Tower rond had gelopen, of “gereden”. Hij had de locatie ook als ontmoetingsplaats genomen, puur om de resten van de Ciro bus op te nemen. Het was nogal link om na het incident rond de toren te bevinden, maar een dag of vijf moest genoeg zijn. Althans, voor zijn standaard was dat al veel te lang. Met zijn verbonden handen – de restanten van de brandwonden van de eerste gym- liep hij recht op de toren af die fel verlicht werd op een klaarlichte dag. Geen logica. Eens zien, de crash zou aan de achterzijde van de gym moeten zijn geweest. Met een smakelijke grijns zag hij al van tientallen meters de zwart geblakerde onderdeel van de toren, gehuld door diverse rood-witte linten. Zijn bus was er echter niet meer, maar hij zag nog duidelijk waar deze ongeveer had gestaan. Prima werk had hij weer geleverd. Hij liep dichter naar de locatie toe, leunde iets over de spinnenweb van linten heen en zag de typerende witte omtrekken van de lijken die er lagen. Oja, hij had mensen geraakt! Dat was echt hilarisch. Hij kon nog vaag herinneren wat ze aan hadden en hoe geniaal zijn conversatie met Nathan toen geweest was. Vlak erna kwam hij echter Jayde tegen. Pfoe, hij wilde ditmaal wegens een andere reden niet aan haar denken. Niet deze “verliefdheid”, maar omdat de kille blik en haar trauma met die Furfrou telkens weer opdoemde. Inmiddels keek Rifle hem bezorgd aan en boog kort naar hem toe. Oja, die kip was sinds het bus-incident langer geworden en nu was het aan hém om op te kijken. Ach, wellicht verraste hij Nathan met de geëvolueerde kip.
“Laten we Nathan opzoeken, ben uitgekeken,” De Blaziken knikte, maar terwijl e naar de ingang liepen bleef Rifle vrij bezorgd oogcontact met hem zoeken. Kon hij zelfs nu niet even hem met rust laten? Ciro snoof, waarop de Pokémon het teken begreep en zich gedeisd hield. Spoedig zag hij zeewierkop verschijnen, leunend tegen de ingang met zijn ogen gesloten en een Houndoom naast zich. Leuk, weer een hond, al was deze leuker dan een suffe Furfrou. Deze droeg ten minste de botten van een ander wezen om zijn lichaam en had horens. Het was een vuurspuwende hellehond. Geen Charizard, ten minste. Met een grijns liep hij vervolgens op de jongen af met zijn armen over elkaar. “Yo,” Begon Ciro, waarna zijn blik nadrukkelijk naar de Houndoom gleed, “Dus dat was… Eens zien, je “terreur hond?”

Oja, er zat een hellehond naar hem te grommen. Wat een schatje. Zoals verwacht reageerde Rifle er niet al te vrolijk op en vuurde een kille blik op de hond, maar natuurlijk had dat weinig nut. Het bleef Nathan’s Pokémon. Dat was reden genoeg om niet geïntimideerd te worden door een lange kip. Inmiddels reageerde Nathan met een grinnik en vocaal dat het inderdaad zijn terreurhond was. Schattig hondje. Toen ging het over de kip die naast hem stond en Nathan’s blik ook opgemerkt had. De Blaziken had zacht gezegd gemende gevoelens over de groenharige knul, maar gedroeg zich, zolang dat van Ciro vereist was. De jongen merkte dus op dat hij plotseling een grotere kip was en met een knik bevestigde hij zijn vermoeden. “Meer vlees eraan, maar dit geval was de Combusken,” Ciro was ergens best trots om Rifle’s evolutie, want nou kon hij ooit gaan mega-evolueren en makkelijker aanbranden. Een zaak verliezen door een kip die in vuur en vlam stond, heerlijk om dat eens in de kranten terug te gaan lezen. Daar was zeker geen verzekering voor die dat ging vermoeden. Ach, niet zijn zaak. Plotseling snauwde Nathan naar de hond om zijn gegrom te staken die vooral op Rifle gericht was, maar al aan het negeren was. Pas na enkele telen hield de hond zich gedeisd. Pff. “Je moet hem duidelijk nog wat trainen,” Opperde Ciro, maar zijn blik gleed al spoedig richting de drukke straten. Ze zouden dus de dingen doen die ze via de HC besproken hadden en het allereerste punt was… “Tijd voor de KFC, wellicht kalmeren mijn kip en je hond er wel van,”

Dat veranderde de zaak. De jongen had maar sinds kort de Houndoom op zak, maar had schijnbaar er al een gym mee afgebrand. Typisch weer. “Heb ik ook gedaan, maar dan met een kip bij mevrouw strohaar,” De herinnering van haar en de scheidsrechter’s gezichten deed hem kort grinnikten. Kostelijk waren ze. De opmerking had dezelfde effect op de Blaziken, maar die trok enkel zijn mondhoeken omhoog. Alsof een snavel kon grinniken, tenzij er juist getok uit kwam. Dat geluid zou hem enkel hongeriger maken. Dat probleem zou echter snel opgelost zijn, nu ze toch langs de KFC gingen. Nathan reageerde erop dat hun Pokémon inderdaad zou kalmeren, maar het niet erg zou zijn als dat niet zo was. Wellicht was het voor Rifle misschien minder fijn, omdat hij zijn soortgenoten in de monden van mensen zag verdwijnen. Ach, als hij dat op dit put al niet aan kon was het geen waardige metgezel meer. Dan had hij een hele lading kippenpoten en zelfs kippensoep. Yum. Ciro liep alvast richting de drukke straat en passeerde wat burgers en diverse voertuigen. Een alledaagse, drukke dag in Lumiose. Nou vroeg hij zich echter af welke gym Nathan had afgebrand. Van mevrouw strohaar of die… Die met die oude kerel, de ‘ik-ben-een-boer-met-vreemde-baard-smaak’. Die had zijn gym schijnbaar in een boom wat heerlijk af te branden was. “Dus, welke had je in de fik gestoken dan?”

Kom op, “mevrouw strohaar” was toch duidelijk genoeg om te begrijpen dat hij die gymleidster van de eerste gym bedoelde? Schijnbaar niet, gezien Nathan er een ogenblik over deed om op een antwoord te komen en te gokken dat het die vrouw van de eerste gym was. Ciro rolde overdreven als antwoord enkel met zijn ogen. “Natuurlijk, wie anders?” Het was toch volkomen logisch? Ach, niet iedereen deelde zijn logica. Inmiddels reageerde Nathan op zijn vraag en vertelde dat het de vierde gym was. Een goede gok was het dan van hem geweest. Echter was de jongen veel verder dan hem. He, bah. Hij moest wel even nog drie badges innen door alles plat te branden om weer even ver te zijn. Dat kwam wel goed. Echter scheen de gymleider elke Trainer een ‘spruit’ te noemen en even trok Ciro een vies getrokken gezicht. Serieus? Ironisch, gezien het een boer-figuur was, maar alsnog. “Dan zal ik hem wel ‘sla’ nemen, wegens zijn rimpels. Het was te verwachten met een oude kerel,” Inmiddels keek Ciro weer naar voren. De KFC stond als het goed is aan het uiteinde van de straat en Lumiose-kennende duurde het nog wel even. Ach. “Maar.. gymleiders zijn gewoon altijd van die rare types; mevrouw strohaar heeft gewoon een spinnenweb in haar gym en maakt afschuwelijk lelijke foto’s. Het duurde even, voordat k er een Pokémon in zag,”

Schijnbaar was het toch wel logisch, maar had Nathan niet de allerbeste geheugen. Hij had de gym namelijk al ruim vijf maanden geleden al verslagen, terwijl hij zelf toen der tijd nog op school zat. Pfoe, dat voelde als een hele poos geleden, zeker nu hij maar pas een korte tijd in Kalos was en al teveel beleefd had om in woorden uit te drukken. Het leuke was wellicht dat er nog veel zou gebeuren ook. En zo te horen vertelde Nathan met een grijns op zijn gezicht dat de tweede en derde gymleiders nog vreemder waren dan mevrouw strohaar. Dat was dus daadwerkelijk mogelijk? Wauw. Als hij zich het goed voor de geest kon halen had de tweede gym twee prehistorische Pokémon; een baby dino en een mini—brontosaurus geval. Degene daarna was van een te hyper, blonde dame die continu rollerskate, als hij de verhalen mocht geloven. Ze had echter Fighting type’s, al was dat geen probleem. Hij sloeg voorzichtig zijn armen achter zijn hoofd. “Oh boy, dat wordt gezellig,” Begon Ciro die kort zijn blik op de jongen vestigde, “Had je ze dan ook verwoest? Zou mij niet verbazen,” Rifle scheen inmiddels de geur van kip te ruiken die uit de KFC kwam en spande nerveus zijn lichaam al aan. Het was ook na deze reactie dat ze al bijna de KFC bereikt hadden. Top! Tijd voor wat kip! “Waar ga jij trouwens voor? Nuggets?” Vroeg Ciro alvast toen hij vlak bij de deur stond. Ze waren er ten minste al en voor de verandering was het niet al te druk, dus konden ze nu alvast gaan kijken wat ze zouden nemen, right? Ging Nathan eigenlijk dan iets bestellen voor zijn hond? Ach, Rifle zou deze speciale behandeling niet krijgen. Die moest maar tevreden zijn met wat hij kreeg.

Wellicht was zijn verwoording onduidelijk, maar nou kreeg hij zelfs te horen dat de tweede gymleider steentjes in haar haar scheen te hebben. Kijk, dat had hij nog niet gehoord. Was het een nieuwe rage of.. ? “Zal vast Neandertaler-mode zijn. De een had een bot in hun haar, zoals de Flintsto-Laat maar, ken je vast niet,” Oja, daar ging hun HC-gesprek ook weleens over. Nathan had niet bepaald veel televisie gekeken als kind en om deze show te herkennen moest dan een mirakel zijn. Nou werd het wel moeilijk om samen met de jongen over show’s te praten, maar ach, hij kon hem ten minste iets meer laten leren over de games. Maar goed, voor de verandering scheen de groenharige geeneens de derde gym volledig verwoest te hebben en bij de tweede was het gewoonweg suf om een Fire type te gebruiken. Ach, natuurlijk was er een uitzondering voor een Fire én Fighting type tegenover dat brontosaurus-geval. Viermaal effectief was een enkele Double Kick en indien Rifle tegen de tijd kon mega-evolueren was de strijd snel voorbij. Maar goed, tijd om te eten. Zo te horen ging Nathan voor simpele kippenpoten, een aannemelijke optie. Zijn blik gleed langs het menu dat vlak boven de kassa hing. Zoveel lekkers, maar niets scheen smakelijker dan ouderwetse kippenpoten. “Same,” Antwoordde Ciro kort en stapte dieper de winkel in. De Blaziken voelde zich enkel ongemakkelijker, maar de jongen schonk de gigantische kip geen aandacht. Kom op, hij werd toch nog niet opgevreten. Maar… het belangrijkste. “Betaal jij, Nathan?” Vroeg Ciro met een grijns, toen e bijna aan de beurt waren. Tja, hij was altijd wel blut. Het was ook dan wennen om de KFC niet te vernietigen om aan gratis voedsel te komen.

Het was te verwachten dat hij geen geld op zak had en Nathan keek zelfs amper verrast op toen hij het aan hem vroeg. Het was echter de vraag of zeewierkop dat daadwerkelijk wilde doen. Indien de jongen weigerde zou dat hem amper verassen, en zou hij gewoon stelen. Het betere alternatief. Echter scheen het geen enkel probleem te zijn, voor de verandering. Toen waren ze echter direct aan de beurt bij de kassa. Vreemd genoeg verwachtte hij Mamo erachter te staan, maar ditmaal gericht op kip in plaats van pizza. Zou prima afwisseling voor hem zijn. Echter stond er een verveeld kijkend joch die iets ouder dan hem was, maar zeer mollig was en kort zwart haar had. Hij herkende de soort mens; was het niet een gameverslaafde die enkel junk food vrat, zoals in die North Park aflevering? Ach, deze stond ten minste op zijn benen. ‘Waar kan ik u van dienst zijn?’ Ugh, altijd weer dat beleefde gezeik. Met zijn handen weer in zijn broekzakken besloot Ciro minstens de bestelling tot zich te nemen. “Twee porties kippenpoten, graag,” De gast achter de kassa keek amper meer op van de twee Pokémon die bij hen stonden en verdween op de achtergrond. Eindelijk, eten! De jongen grijnsde geamuseerd en snoof het aangebrande geluid in. Niet zijn werk, maar rook goed. Spoedig verscheen de jongen weer met de twee porties en stapte hij opzij om Nathan te laten betalen. Direct greep hij alvast de twee porties kippenpoten vast. Zijn blik gleed kort van het eten naar Rifle die vertwijfeld wegkeek van het hapje. Tsk, wat een watje. “Jij krijgt ook straks wat dan, goed?” De Blaziken keek hem verrast aan, maar knikte onzeker. Hij moest gewoon over de drempel komen en dan kon hij gewoon standaard kip vreten.