Blow it up

Eerst met Gogoatz en nou scheen Nathan ook gelijk zijn ritme in GTA gevonden te hebben. Vele malen sneller dan Ciro verwacht had. Hij had wel nu meer zelf ermee gespeeld, dus wellicht had hij daar wat van opgestoken. Of hij had écht hier een talent voor, wie weet. Al vrij spoedig schoot de helikopter de lucht in en vloog deze vrij stabiel over de stad heen. Dames en heren, de Nathan-helikopter was onderweg! Geamuseerd door deze gedachte grijnsde hij. Au! Een plotselinge arm knalde tegen zijn rug aan, waardoor hij vervolgens als een domino-effect weer tegen Nathan knalde. “Grmpf,” Geagiteerd draaide hij zich om naar de opstoker en zag een ongeduldig klein jochie staan van amper tien jaar oud. ‘Ik wil ook spelen!’ opperde deze direct en sloeg boos met zijn handen om zich heen. Hij keek hem enkel met een frons aan. “Pech gehad, Rifle?” De Blaziken stapte door de menigte heen en stond klaar om de jongen in kwestie vast te grijpen. Direct verschenen er tranen uit in de ooghoeken van de jongen die zijn best deed hield om niet te huilen. Zelfverzekerd, lef, trots, hij zou het in een tel laten verdwijnen. “Grij-“ Zijn aandacht werd getrokken door een vrije plaats bij een ander spelcomputer waar ook GTA gespeeld werd. Hmm, deze ene keer dan. “Grijp het joch en breng hem naar dat andere vrije spelcomputer,” Direct richtte hij zich weer op het computerscherm en Nathan. De jongen was echter sprakeloos, maar stribbelde tegen toen Rifle hem voorzichtig bij zijn schouder vastgegrepen had en deze naar de vrije plaats bracht. “Hoe is de situatie met de Nathan-helikopter?” vroeg Ciro maar, hopend dat de botsing geen drastische gevolgen voor de helikopter gehad had.

Het ging overduidelijk verre van prima, als dat Nathan’s bewering was, gezien Ciro nog net een raket op de helikopter werd afgevuurd. De toetsen lage net te ver buiten zijn handbereik om de helikopter weg te manoeuvreren en de raket dus te ontwijken. Al voordat er een explosie was keek hij met een opgetrokken wenkbrauw richting Nathan die enkel een droge ‘oh’ liet horen. Nou was er niets van de Nathan-helikopter over, enkel omdat de jongen gek genoeg net té naïef was geweest. Althans, niet heel alert. Al zijn moeite om de miltaire basis te bereiken was dus verspilling van zíjn tijd geweest. Ciro applaudiseerde traag. “Goed gedaan,” Nog geïrriteerd vervolgde hij zijn woorden, “Nou mag je zelf maar een helikopter stelen,”

‘Wasted’. Dat stond er op het computerscherm en om daar nou zo vrolijk mee te zijn was teveel gevraagd. Al zijn moeite was verloren gegaan aan Nathan’s onhandigheid, maar wat moest je met iemand die nog nooit een game had gespeeld. Dan werd het moeilijk om gelijk te verwachten dat hij alles in één keer doorheeft. Nathan plaagde hem echter door zijn frusterende reactie, maar elke gamer zou zo reageren. Waarom zou hij hier met een pokerface naar kijken of erom lachen, terwijl dit veel tijd gekost had? Net zoiets als het vernielen van iemand’s kunstwerk, doordat je als kleuter je handafdruk op plaatste. Of hij dat gevoel ooit zou kennen was nog maar de vraag. “Grmpf, amateurs,” mompelde hij, waarop de jongen GTA verder speelde. Zoals was gebleken faalde Nathan continu om een helikopter te verkrijgen en eenmaal op de basis werd hij neergeschoten. Direct sloeg Ciro de palm van zijn hand tegen zijn voorhoofd aan. Echt een beginner. Oké, hij ko het niet meer aan zien. Ciro nam het heft in handen. “Laat mij maar weer,” zuchtte Ciro, waarop hij met enige moeite uiteindelijk zonder te sterven een helikopter wist te bemachtigen. Damn, dat was geluk hebben. En nu… Ciro stapte opzij en liet Nathan er weer bij, maar hield hem nauwlettend in het oog. “O wee als de Pain Plane neerstort!”

Natuurlijk vertrouwde hij Nathan’s glimlach amper, wie zou dat wel hebben gedaan? Nauwlettend volgde hij Nathan’s elke beweging en toen er na een minuut f vijf nog geen enkele keer ‘wasted op het computerscherm was verschenen haalde hij opgelucht adem. Er ging iets goed. No vreemder was dat de Pain Plane nog steeds heel was en rustig vloog, zonder een spoor van raketten te bekennen. Wauw. Dat was uitzonderlijk. Het ontging hem niet dat Rifle loerend naar het scherm keek, proberend er iets van te begrijpen met zijn minuscule kippenbrein. Wilde hij het serieus ook al spelen? Een kip die GTA speelde. Nah, te gek gezicht. Voordat hij het echter wist tokte de Blaziken verontwaardigd toen een wolk verscheen die sterk op een kip leek. “Rustig, maar… het is maar een wolk,” De Blaziken was er echter niet mee eens en scheen uit te willen hale naar de scherm. Idiote kip! Ciro draaide zich om en greep hem bij zij polsen vast. “Het is nép, niet echt. Begrepen?” snauwde Ciro, waarop Rifle traag knikte, maar verre van overtuigd scheen te zijn.

Had hij Rifle enigszins weten te bedaren kwam natuurlijk Nathan weer met een sarcastische opmerking aanzetten. Dat had hij vooral nodig op dít moment. Met een ruk liet hij de polsen van de kip los en draaide zich weer om richting Nathan. Plotseling weerklonken er echter twee luide stemmen, waarna iedereen zich gedeisd hield. Wat was er nu weer gaande? Aah, gezellig. Schijnbaar stonden twee politieagenten in de winkel en keken ze strak iedereen aan. Oja, werd hij niet door ze gezocht? Herstel, Nathan én hij. “Volgens mij kunnen wij beter gaan,’ fluisterde hij tegen Nathan, maar de agenten herkenden hen al en stormde recht op hun af. Oeps. Net te laat schijnbaar. Wat nu? “Blaze Kick die kerels!” Alsof ze voorbereidt waren haalde een van hen een oerlelijke Quagsire tevoorschijn die na de vurige uithaal kalmpjes naar oren staarde. Leuk. Ze hadden geleerd van hun fouten.

Een Quagsire was een vrij irritante Pokémon om uit te schakelen, zeker gezien hij geen Grass type Pokémon op zak had. Of een exemplaar die een aanval daarvan kon. Ze hadden écht hun huiswerk gedaan. Deze ene keer had Nathan echter een oplossing; Smog gebruiken. Op tijd hoorde Ciro de waarschuwing van Nathan en wist Rifle direct terug te keren. Die kip zou de waarschuwing waarschijnlijk niet hebben gehoord en om met een verzwakte kip rond te lopen was zinloos. Spoedig verscheen uit de bek van de Houndoom een giftige gas die direct de winkel vulde. Misschien was dat niet al te handig met die kinderen hier, maar hé, ze hadden al weg moeten rennen. Zoals hij nu. Ciro rende direct de Game Mania uit, pal achter Nathan. Oké, de agenten waren nog niet uitgeteld, natuurlijk. Zo snel zou dat net niet gaan. Tsk, wat dan? Hé, natuurlijk. Hij liet Revoler uit haar Pokéball verschijnen en direct glom haar ketting waar een Banettite in zat. Jammer genoeg had hij nóg geen Key Stone. Kwam vast nog. “Confuse Ray!” De agenten verschenen al uit de giftige gordijn en direct vuurde ze diverse vlammetjes op de mannen af, zodat ten minste een partij zich als dronken mannen zouden gedragen. Dan was er enkel nog de Quagsire.

Nu de politieagenten totaal van kaart waren kreeg de Quagsire geen commando’s en keek deze nogal verward om zich heen. Nathan opperde zijn Houndoom om een Shadow ball op af te vuren en spoedig volgden de zwarte, duistere bollen uit de bek van de hond en knalde deze recht tegen de slijmerige Pokémon. Amper in staat om zonder commando te vechten stapte deze naar achteren, kreunend na elke aanval. ‘Mud Bomb en dan Rain Dance!’ Huh? Schijnbaar was een van de agenten alweer helder en direct vuurde de Pokémon een bol van modder op hen af, gevold door een plotselinge regenbui. Oké, dit was verre van gunstig voor een Houndoom of een andere Fire type. Dan maar wat maatregelen nemen. “Will-o-Wisp en dan Hex!” Direct sprong de Pokémon de lucht in en vuurde diverse blauwe vlammen op de Quagsire af met als gevolg dat deze direct brandwonden over zijn slijmerige lijf had. Beter. Om de vrij neutrale schade echter net wat krachtiger te maken gebruikte hij maar Hex. De aanval raakte en direct kromp de Pokémon in elkaar, maar inmiddels schenen de politieagenten al helemaal weer de oude te zijn. Gezellig.