Blow it up

Op de achtergrond betaalde Nathan al, maar Ciro was nog bezig de Blaziken over te krijgen om straks daadwerkelijk kip te eten. Dan werd het een kannibaal en kon hij wellicht mede-Blaziken’s doden en eventueel samen met hem opvreten. Yum. Maar eerst dus Rifle zover overhalen. Direct graaide hij al een kippenpoot uit zijn eigen portie en stak die richting de bek van de Pokémon. Verrast, maar ook onzeker staarde de Blaziken naar het stukje kip. “Kom op, vreet op,” Rifle schudde hevig met zijn kop, waardoor hij een diepe zucht sloeg. Al was het maar een hapje. “Eentje maar,” Benadrukte hij, waarop de Blaziken van hem weer naar het stukje kip tussen zijn vingers keek en uiteindelijk het vastgreep met zijn reptielachtige klauwen. Eindelijk, nu proppen in zijn snavel. Met zijn blik strak op de gigantische kip gericht scheen Rifle uiteindelijk het hapje naar zijn snavel te brengen en nam er een minuscuul hapje van. Iets meer, graag. Hij trok een wenkbrauw omhoog en keek teleurgesteld Rifle aan. Pas na enkele tellen verdween het hapje volledig in de snavel van Rifle en slikte hij deze na enkele kauwbewegingen door. Het was echter onduidelijk wat hij ervan vond, want Ciro hoorde Nathan’s stem weer op de achtergrond. Oja, plaats zoeken. Dat was echter geen moeilijk karwei nu de zaak eens rustig was en bij een tafel bij het raam nam hij maar plaats, waarna Rifle onwennig naast hem plaatsnam, zijn blik van het hapje afgewend. “Eindelijk heb ik een kannibaal aan mijn zijde,” Bracht Ciro trots ter sprake tegenover Nathan, gaf een van de twee porties aan Nathan en stak uit de zijne er eentje richting de gigantische kip. “Wil je er niet nog één?” Grapte Ciro, waarop Rifle geheel van hem wegkeek en hij er zelf maar op knabbelde. Hij mistte echt veel hoor.

De jongen scheen zijn trotse reactie niet geheel te begrijpen. Het was een mysterie waarom de jongen het niet begreep. Een kannibaal als partner hebben bood veel voordelen, want zo kon hij samen met hem eindelijk zich volvreten met kip. Ook werd het vermoorden van andere kip-achtige Pokémon geen hindernis voor Rifle en dat scheelde weer een zwakte. Langzaamaan zou de Blaziken zonder genade zich kunnen volproppen met elk type vlees en elk kunnen vermoorden vlak daarvoor zonder zich in te houden. Wellicht het belangrijkste was dat het wellicht zijn genadeloosheid als mega-geëvolueerde Pokémon zou doen optimaliseren. En enkel door een stukje kip te vreten. Hoe hij dit echter op Nathan over moest brengen was nog maar de vraag. Ach, laat hij het maar proberen. “Hij zal andere kip-achtige als prooi zien en zal zich niet inhouden indien hij tegen een andere kip-achtige vecht,” Begon Ciro waarop de groenharige zijn hond een stukje van het kip gaf die deze in tegenstelling tot Rifle direct oppeuzelde, “Wat als een andere Blaziken uit het niets verschijnt? Dan kan hij hem oppeuzelen met mij na de strijd,” De jongen greep nog wat van de kippenpoten en genoot van de vettige, maar krokante structuur. Heerlijk. Het zou echter duren, voordat Rifle meer trek in kip zou krijgen zo te zien. Ach, kleine stappen. “Die kip hier is altijd heerlijk,” Zei hij na het stukje kip doorgeslikt te hebben. Zalig, zelfs.

De jongen keek hem maar fronsend aan. Oké, schijnbaar kwam het niet bepaald over of had hij het maar beroerd verwoord. Geen ramp verder, het was enkel jammer. De jongen reageerde dat het waarschijnlijk weinig zou schelen, maar hij ging er maar niet op in. Uiteindelijk scheelde zoiets kleins een heleboel, daar kon hij op rekenen. Het ging tenslotte niet altijd om hoe groot een verandering was, de feit dat het er was had al grote gevolgen. Al hoopte hij maar dat Rifle het ook ooit zou begrijpen, maar het was een goed teken dat hij al een klein hapje genomen had. Het was ook echt verrukkelijk en Nathan en zijn hond waren daar duidelijk mee eens. Het ontging hem ook niet dat de Blaziken wat onzeker naar de drie kip-etende schepsels keek. Hij kon meedoen, maar dat moest hij zelf maar weten. Inmiddels raakte zijn portie wel op, te snel om eerlijk te zijn. Jammer, het was zo lekker! Inmiddels keek hij weer de jongen aan. Oja, ze gingen nog gamen, maar wat was een goede plek? Hmm, in Game Mania konden ze wel rondkijken. Al was dit wellicht een uitstekend moment om Nathan de MeTuber PewDiePie te leren kennen; een gast de een volstrekte Zweedse mongool was, maar interessante games speelde. “Wacht even,” Zei Ciro gehaast, terwijl hij op zijn HC snel een filmpje erbij probeerde te halen en de volume niet al te hard zette. Oké, een filmpje vol jumpscares van Pewds bij Amnesia was een goed begin. Met een grijns legde hij zijn HC bij de jongen neer. “Dit is dus PewDiePie” Meer uitleg zou in het filmpje vervolgen. Wat onder "uitleg" kon vallen.

PewDiePie had Nathan aan het lachen weten te krijgen en eerlijk gezegd zou het een wonder zijn om zelfs geen grimas op je gezicht te krijgen bij het zien van zijn filmpjes. Al waren die van tegenwoordig van bagger kwaliteit met toilethumor. Het waren dan ook zijn wat oudere filmpjes die hij persoonlijk geniaal vond. Hierin was hij minder de grote idioot die hij tegenwoordig was en deed nog een soort van “serieus” in de filmpjes dan zelfs zijn intro steeds te veranderen. Bij het zien va het filmpje kon Ciro het niet laten door zelf ook te grinniken. Hoe vaak hij ze ook terug keek; ze kregen hem direct weer aan het lachen. Hoewel Nathan’s verwarde reactie natuurlijk ook kostelijk was, gezien hij echt op een wijze keek dat hij niet zeker was wat hij zonet gezien had. Dit had dus wat meer uitleg nodig, schijnbaar. “Nou, deze gast maakt dus filmpjes waarin hij games speelt, van horror naar iets als Facade. Dat laatste is echt zo onzinnig; je wordt uitgenodigd bij een stelletje die op barsten staat,” Ciro besloot maar over het woord 'Melon’ te zwijgen, zodat als ze het eens speelde Nathan verrast zou reageren op de reactie van vooral de mannelijke personage in de game. Het was helaas van baggere kwaliteit, maar dat maakte het ook een van de geniaalste games. Inmiddels greep hij wel zijn HC weer vast. “Dus… nog een filmpje?” Met een grijns keek hij de groenharige jongen al aan.

De grijns van Nathan op zijn vraag zei eigenlijk al genoeg, maar toen hij het zelfs erbij zei was Ciro er volledig zeker van. Direct zocht hij weer een lijst af vol PewDiePie’s filmpjes en zag er eentje opdoemen die het altijd wel goed deed op het gebied van entertainment. Het was wellicht weer een compilatie, zelfs een nieuwer dan degene die hij net aan de jongen had laten zien. Persoonlijk vond hij deze toch beter. Alle teksten die de MeTuber erin uitsprak kende hij ook uit zijn hoofd. Dat was al genoeg bewijs. Maar goed, hij tikte deze aan en legde het toestel weer vlak voor de jongen neer. Dit was wellicht de beste entree naar de wereld van games voor de groenharige jongen; een gestoorde Zweed. Direct weerklonken de woorden ‘I… feel like I’m mudda-f*cking stuck! In this.. duck and it’s make me wanna quack! like… WHAT THE F*CK WAS THAT?’ Direct grinnikte Ciro al. Het was weliswaar een klassieker, maar te geweldig voor woorden. Het was jammer dat Rifle de grap er niet in zag, maar daar had je menselijke vrienden voor. Wacht, ‘vrienden’? Sinds wanneer had hij ‘vrienden’? Ciro schudde de gedachten uit zijn hoofd. Hij wilde er niet over nadenken, zeker niet nu.

De reactie van Nathan was kostelijk, zeker toen hij zei dat het hem veraste dat hij niet over het bestaan van de Zweed wist. Dat zei dan al genoeg. De kans dat Nathan een andere MeTuber kende was dan haast nihil, want je had natuurlijk Smosh, Jacksepticeye en Dan en Phil. Vooral de laatste twee vond hij vaag genoeg op hen twee lijken. Waarom wist hij eigenlijk niet, maar dat was ook geen enkel probleem verder. Na amper moeite gedaan zijn lach in te houden greep hij zijn toestel weer vast en keek kort de kant van de groenharige op. Nu was het nog maar de vraag wat hij nog meer aan hem zou laten zien. Er waren teveel filmpjes die te geniaal voor woorden waren. Hmm, wat eigenlijk nog beter was dan gestoorden mensen games zien spelen was om het zelf te doen. Zeker op volle magen zou het geniaal worden. Ciro verborg zijn HC weer in zijn broekzak en keek met een grijns naar de jongen. “Tijd om zelf even wat games uit te proberen, niet waar?” Welke exact, dat was nog maar de vraag. Facade was een leuke optie, maar ook GTA en natuurlijk een of ander horror game. Maar dan moesten ze eerst een Game Mania vinden en als het goed was zat deze ook in deze straat gevestigd. “Het is niet zo heel ver,” Zei hij kort, waarop de Blaziken opzij schoof, zodat hij zijn zitplaats kon verlaten en spoedig met de Pokémon weer buiten stond. Tijd voor een potje gamen.

Nathan had geen enkel bezwaar op de beslissing om zelf aan de slag te gaan. Ciro had het dan ook niet anders verwacht en liep pas de straat op toen de groenharige en zijn hond ook buiten stonden. Oké, als het goed was lag de Game Mania links tegenover hen, net bij de kruising tussen de straat en de Avenue. Nu hij zich bedacht, was er geen game wat hun Pokémon geweldig zouden vinden buiten alles plat te branden? Hmm, er moest zeker een martial arts game zijn. Dat was echter iets meer voor Rifle dan een hond. Ach, hij wist even niets. Ze mochten zichzelf gaan vermaken. Met een geamuseerde grijns stak hij de drukke straat over en stapte de drukke zaak binnen. Tientallen games stonden netjes bij elkaar, elk bezaaid met afleidende posters. Waar gingen ze beginnen? Huh? In zin ooghoek meende hij een enorme poster te zien met; GOGOATZ. Wacht. Die game? “Wauw, eindelijk is hij uitgebracht!!” De enthousiasme was duidelijk in zijn stem te horen. Zolang had hij het al willen spelen. Hij had de afgelopen weken de dagen af lopen tellen tot het uitgebracht zou worden, maar inmiddels was er zoveel gebeurd dat hij het vergeten was. Oké, hij moest het spelen. Nu! Zijn blik gleed vervolgens naar een groep jongere kinderen die elk een demo schenen te spelen van de game. Ugh, kinderen. Oké, Rifle moest maar even babysitter spelen. Na een kort knikje stapte die naar voren en wist twee knullen van rond de 10 jaar te verassen door bij hun nekvel vast te grijpen en achter hem neer te leggen. Hun zinloze gezeik en geschreeuw negeerde hij; Ciro had al een nieuwe rond van het spel geopend en maakte een haastend gebaar richting Nathan. ”Dit moet je écht spelen. Het is zo onbenullig, maar zo.. geweldig!”

Jammer genoeg was hij ditmaal de enige die zich vermaakte. Tja, hij was dan ook de enige van de tweetal wat het spel in hield al was het eigenlijk niet veel. Je speelde als een Gogoat en knalde tegen obstakels aan en kon daarbij Pokémon en dieren vermoorden. Ook zaten er ontelbaar vreemde snufjes en achievements in. Vooral de eerste achievement was makkelijk te behalen door gewoon tegen iets op te knallen of jezelf hoog in de lucht te krijgen. Hoe onzinnig kon je het krijgen? Maar hoe kon hij het uitleggen aan de jongen? Hmm. Het beste was door het te spelen, gokte hij. “Let maar op!”Grijnsde Ciro, waarop hij onwennig de standaard Gogoat uit koos en onwennig op wat toetsen drukte om het beest in beweging te krijgen in wat een tuin scheen te zijn. Oké, tijd om de boel te vermorzelen. Met het intoetsen van enkele toetsen schoot de geit naar voren, sprong over een hek heen en lanceerde een andere man een paar meter de lucht in. Oeh, geniaal! Oké, eens zien of hij iets ergers kon doen. Hmm, er stond een auto. Ciro grijnsde breeder en liet de geit er op volle… galop? Ach, wat dan ook er naar toe rennen, waarna de auto direct explodeerde en de geit de lucht in werd geschoten. Direct staken zijn ledematen alle kanten uit en werden deze super uitgerekt. Direct kreeg Ciro de slappe lach. “Luffy van One Piece is er niets bij!” Hij vinkte een traantje weg en stapte opzij, terwijl de spastische geit de grond al naderde. “De Goat helikopter is gereed voor landing, Nathan,” Oftewel, het was de beurt aan Nathan, terwijl hij probeerde bij te komen van het lachen.