Blow it up

Ook Nathan was vrij strategisch bezig en liet de Houndoom door de Mud Bomb geraakt worden, voordat hij het dubbele van de schade uitdeelde aan de Quagsire met de Pay Back. Na deze aanval gebruikte de hond zijn Feint Attack en de Quagsire begon steeds zwakker en zwakker te ogen. Hij maakte vreemde bewegingen en het werd hem langamerhand teveel. Het was niet de meest snuggere Pokémon en het liet zich vergiftigd worden door de Houndoom’s Toxic. Dus de Pokémon was verbrand, vergiftigd en wat nog meer? Schijnbaar verward, gezien deze niet luisterde naar wat de agenten te zeiden had. Hetspektakel scheen dus al bijna voorbij te zijn, het werd tijd. “Hex en gebruik Shadow Sneak op de agenten!” Direct vuurde de Banette nogmaals de Hex uit die duidelijk genoeg was om de slijmerige Pokémon uit te schakelen. Top! Voldaan sloeg Ciro zijn armen over elkaar, terwijl de Banette in een schaduw oplostte en vlak achter de twee mannen verscheen. Ze schrokken zo erg dat ze direct op de grond neer knalde. Ciro schoot direct in de lach. Het ag er hilarisch uit! Het was echter tijd om te vertrekken. “Zullen we gaan, Nathan?” opperde Ciro maar, terwijl Revolver weer vlak naast hem verscheen.

Nathan stemde in om te vetrekken, al had Ciro eerlijk gezegd niet direct een veilige schuilplaats in zijn hoofd zitten. Er zou zeker weer versterking komen en dan zouden ze die vorige achtervolging weer herbeleven. Daar had hij betrekkelijk weinig zin in. Al dat rennen en dan kwamen ze wellicht weer piraten tegen. Al had hij achteraf een pistool weten te stelen, dus zo erg was het ook weer niet. Inmiddels liep de jongen al voorop op een rustig tempo. Uhm. Waar gingen ze nou heen? En de jongen deed het echt rustig aan. “Suggestie voor een schuilplaats?” vroeg Ciro maar, wetend dat de jongen vast een antwoord klaar had staan.

Oké, aan Nathan had hij weinig op dit moment voor een goede suggestie. Hij had geen duidelijk antwoord en dacht er enkel over na om te verdwijnen in de menigte. Met zijn groene haar zou dat amper gebeuren, samen met zijn terreurhond. Hoewel, binnen enkele tellen had hij een capuchon opgezet en keerde hij de hond al terug. Nu hij nog met die geest, al kon ze zichzelf onzichtbaar maken. Dus een probleem was het niet. Hij viel echter zelf nog aardig op. Hmm. Wacht, wat waren die vreemd aangeklede clowns verderop? Wacht, ze leken op de gasten va-Het waren cosplayers! Ja, dat was perfect. Revolver was inmiddels onzichtbaar en zweefde vlak achter de jongen aan. Ciro tikte op Nathan’s schouders en wees direct richting de groep luid brellende cosplayers die continu gekke gezichten trokken. “Als we hén volgen, vallen we minder op!”

Het was duidelijk dat Nathan het geen leuke optie vond of iets in de buurt van ‘plezierig’. Ciro deelde zijn mening, maar zouden ze nu kieskeurig moeten doen? De agenten zaten immers achter hen aan. Spoedig voegde hij met Nathan zich bij de otaku groep. Uit alle macht vermeed hij de blikken van de fel geklede otaku’s, maar helaas had hij te laat zijn blik vermeden. Muk! Direct begon een blauwharig meisje opgewonden naar hem te wijzen, telkens een naam gillend; Yata Misaki. Wie was dát nou weer? De naam had hij ook bij de vorige otaku meeting gehoord. Ook toen zeiden ze dat hij op die gast leek. Als het een gast was. Een tweede fan keek op en spoedig vestgden ze opgewonden hun blikken op Nathan en hem. Ook bij de groenharige beweerden ze dat hij ene Flippy was. Direct schoot Ciro in de lach. Wat een bespottelijk, maar passende naam. Nathan kon degelijk flippen. Echter begonnen ze direct naar hun naam te vragen en hoe ze in hún wereld terecht gekomen waren? Ho. Hij was niet één van die weirdo’s! “Ne-“ Natuurlijk, ze hoorde er voor nu el bij en op tijd wist hij het woord in te slikken met een haast pijnlijke glimlach op zijn gezicht,” Ehh, via mijn zusje, die keek.. Na.. nog wattes,” De enige animé die hij kende ging over een blonde ninja. En direct vulde een van hen aan dat het ‘Naruto’ moest zijn en begon er enthousiast over te praten. Oh boy. Ciro had gehoopt dat hij als een geest weg kon zweven, maar zo te zien werd het moeilijk.

Schijnbaar was Nathan niet al te vrolijk toen hij had gelachen om de naam, ‘Flippy’. Ook deelde deze otaku’s die mening, want het scheen hen te amuseren. Waren ze clowns? Zo voelde het namelijk echt. De groep keek namelijk zo intens naar hen, wachtend op een vergelijkbaar moment tussen hem en Nathan. Leuk. Maar eerst de vragenronde en de Naruto-verhaal aanhoren. Eerlijk gezegd, had hij liever door agenten achtergezeten willen worden. Zijn kennis betreft hun interesse was gebrekkig, gezien hij écht enkel eentje kende en daar maximaal een of twee afleveringen van had gezien. Het blauwharig meisje kapte de jongen af die begon over ene Kakashi en dat hij met zijn masker op iemand van Tokyo Ghoul leek. Waar ging dit over? ‘Maar goed, wat is je naam?’ vroeg ze, waarop hij kort Nathan’s kant opkeek, ook nog ondervraagd. Een naam. Uhm. Help. “Y-Yata, natuurlijk!” Direct schoot ze in de lach, terwijl hij opgelucht uitademde. Hij nam maar de naam van het persoon waar ze naar refereerde. Zelf wist hij niets. Maar laat hij maar deze ‘Flippy’ ook even redden. “Uhm, waar gingen jullie trouwens heen?” Het meisje keek hem kort verrast aan, maar wees met een sprong de manga winkel achter haar aan. ‘Hier natuurlijk, ik moet nog volume 7 van Noragami halen!’ Binnen een tel rende zij en de groep het gebouw in. Wat een gekken. Verward krabde hij zijn achterhoofd en na een blik op Nathan geworpen stapte hij het maar in. Manga’s, huh?

Nathan’s opmerking die direct erna volgde was iets waar Ciro het ook mee eens was. Wauw, ze hadden weer dezelfde mening? Vreemd, maar Ciro knikte traag. Deze mensen waren zo vreemd gekleed en spraken telkens de Japanse taal met elkaar. Althans, zo klonk het. Nog verward over de ‘levenswijze’ van de groep nam hij de stripboeken op, elk met een nummer op en de logo van een of ander animé. Enkel die ‘Naruto’ herkende hij om eerlijk te zijn. Het viel wel direct op dat de groep zich afsplitste en elk naar een andere boek reikte. Wacht? Bij nader inzien waren de boeken écht bizar. Iedereen las ze aan de verkeerde zijde! Waren ze gestoord of.. ? Het was echter ook de kant waar de voorpagina’s zaten. Het.. klopte dus? Hij twijfelde echter of hij er meer van ilde weten, maar toen hij de voorpagina’s bij hen beter zag vertrok zijn gezicht. “Uhm, die personages hebben écht veel te grote ogen en.. waarom hebben ze dat gekke, onmogelijke haar?” fluisterde hij naar Nathan, nog niet zeker wat ze nu moesten doen. Voor geen goud zou hij die boeken kopen. Al had hij het smoesje dat hij blut was.

Hoezo had hij nou zulke grote ogen als die menses in die manga’s? Direct keek hij naar zijn spiegelbeeld in zijn mobiel en snoof verontwaardigd Nathan’s kant op. Wat een onzin! Hij had ogen van een normale grootte hoor. Ciro besloot maar op hetzelfde niveau Nathan te grazen te nemen. “Heb jij je haar gezien, meneer zeewierkop?” Koppig sloeg hij zijn armen over elkaar, terwijl de groenharige duidelijk geen antwoord op zijn vraag had. Die verwachtte hij eerlijk gezegd niet. Het zou wat zijn als Nathan een otaku was. Dan had het wellicht felrood haar en een gek pakje aan. Straks rende hij zelfs rond met manga’s en sprak die over Naruto. Nee, dat beeld klopte niet. Het deed pijn aan zijn ogen. Tot zijn verbazing zag hij het volgende moment Nathan een manga te zien lezen. Onee. “Je wordt één van hen?!” fluisterde Ciro verrast. Hij stapte écht over naar de otaku kant. Waarom? Dit was Nathan niet meer, dat was duidelijk. Het was.. Flippy. Ciro draaide zich om en werd ineens door het blauwharige meisje benaderd. ‘Kom op, dit moet je zien!’ Zonder een keuze te hebben sleurde ze hem direct mee naar een boekenkast vol manga’s en haalde daar eentje uit. Een groep vreemde figuren zaten erop, maar wacht.. Die gast met de honkbalknuppel leek op hem?! Wat was dit? ‘Het is Project K volume 3, die moet je hebben!’ Totaal de kluts kwijt greep hij de manga vast, waarna het meisje hem verrast aankeek, en iets over de manga zei. Hij negeerde haar volkomen. Die jongen léék op hém! Teveel! “Ze hebben mij in die manga gezet! Zonder mijn toestemming, zelfs,” Het meisje stopte met praten en schoot direct in de lach, geamuseerd door zijn reactie. Hij was echter bloed sereus. Hoe was dit in Arceusnaam mogelijk?