Shame. [&ARRYN XIAOYU] [FINISHED]

North sloeg zijn armen over elkaar heen toen Arryn heel voorzichtig tevoorschijn kwam. Hij fronste zijn wenkbrauwen al naar haar, want hij wist dat er weer iets ging komen uit haar mond dat het tegendeel zou bewijzen van hoe ze zich echt voelde. En ja hoor, daar kwam het al. ‘Je meent het,’ sprak hij sarcastisch. ‘Want daar zag ik daarnet net veel van.’ Dat liet hij er droog op volgen. Voor zover hij zich kon herinneren was hij diegene geweest die het werk had mogen doen en die die jongen in elkaar had geslagen. Hij keek op toen ze naar de deur liep en wilde iets zeggen, maar hij leek zijn tong verloren te zijn. Hij keek verbaasd zijnde naar haar toen ze de kamer verliet met de boodschap dat hij zijn kleding nog wel eens zou zien. Nou, fijn dan. Hij had in elk geval genoeg joggingbroeken, dus daar hoefde hij zichzelf in elk geval al niet de kop over te breken. Hij haalde zijn schouders op naar Petal die voorzichtig tevoorschijn was gekomen en verbaasd zijnde naar zijn trainer keek. Hij had North immers nog nooit zo meegemaakt zoals vandaag. Gewelddadig, beduusd en verlegen. En dat allemaal in één dag. Hij begon zich af te vragen of er soms iets speelde tussen North en dat meisje van daarnet en grinnikte even. Nee. North zou nooit een vriendin krijgen en dat wisten ze beiden. Daar was hij te slecht in. En hijzelf trouwens ook, hoewel hij eerlijk moest toegeven dat hij soms wel nog eens dacht aan die mooie Sylveon die hij laatst was tegengekomen. Hij schudde zijn groene kop. Niet meer aan denken. North schudde ook zijn hoofd. Hij ging niet meer aan dit voorval en Arryn denken, want anders zou hij zijn hoofd nog eens breken over de vele vragen die hij had. En dus begon de jongen zijn spullen bijeen te verzamelen zodat hij het Pokémon Center tijdig zou kunnen verlaten om nog wat te trainen. Arryn zou hij later wel weer tegenkomen en dan zou hij zijn kleding ook wel weer zien. Het had allemaal geen haast, right? Right.