Shame. [&ARRYN XIAOYU] [FINISHED]

Er was even een stilte tussen hun. North wist echt niet wat hij met de situatie aan moest. Nog nooit van zijn leven – op één keer na – was hij zo serieus geweest. De laatste keer dat hij zo serieus was geweest was een jaar geleden geweest en dat was toen bij zijn toenmalige vriendin. Toen hadden ze ook een soort akkefietje met een paar kerels gehad die het leuk vonden om aan haar te zitten en hem kwaad te maken. Deze situatie was dus best wel te vergelijken, uitgezonderd het feit dat hij zijn vriendin toen niet naakt had gezien. De jongen keek verbaasd Arryn’s kant op toen ze opeens over haar Pokémon begon en gelijktijdig sprong hij overeind. Hij rende achter haar aan en wilde haar tegenhouden. Hij wilde zeggen dat hij ze wel zou halen, maar hij bedacht zich dat hij dan waarschijnlijk weer een snauw zou krijgen. En misschien had ze dan ook wel het gevoel dat hij haar te veel bemoederde, iets wat hij absoluut niet wilde dat ze dat dacht. Hij had nog steeds zijn trots. Hij kon bezorgd over haar zijn, maar hij wilde dat niet al te veel uiten. Hij knikte dus naar haar. ‘Ik ga met je mee,’ zei hij rustig. Hij deed de deur verder open en ging haar voor. Zijn blik gleed naar de gang, maar deze was leeg. Hij ging naast Arryn staan. ‘Waar is je kamer?’ vroeg hij. Zijn oog begon pijn te doen en zijn lip voelde aan alsof het elk moment verder open kon splijten. Jeetje, dadelijk begon hij nog spijt te krijgen dat hij de held had uitgehangen, zeg!

North rolde met zijn ogen op haar opmerking. Hij hoefde geen expert te zijn om te weten dat ze zelf vol met nervositeit zat. Als hij haar was zou hij misschien ook wel nerveus zijn. Hij was een jongen en hij werd niet vreemd aangekeken door die gasten. Hij mocht echter wel de klappen opvangen, maar daar had hij zelf voor gekozen. En hij was bereid om nog meer klappen op te vangen als dat moest. Hij wilde die jongens nog steeds een lesje leren en had het gevoel dat ze niet genoeg gedaan hadden. Hij stak zijn hand voor haar uit toen ze terug stapte en stak zijn hoofd om het hoekje. Hij rukte zich los toen hij meegesleurd werd. ‘Arryn,’ zei hij. Hij zorgde dat zijn stem laag en zwaar was zodat ze zeker weten naar hem zou luisteren. Hij drong zijn groene ogen in de hare en legde opnieuw zijn handen op haar schouders zoals hij eerder ook al had gegaan. ‘Als jij niet voor die Pokémon wilt gaan is dat in orde, maar ik wil ze wel voor je gaan halen. Ik ben niet bang voor die eikels.’ Hij keek haar vastberaden aan. Dit was voor hem geen situatie op leven en dood. Hij ging die Pokémon gewoon even halen en als ze hem zouden stoppen, zou hij hun aanvallen. Hij was niet iemand die wegliep voor de problemen. Oké, misschien was hij iemand die uit dit soort situaties wilde blijven, maar deze gasten hadden de irritatie flink bij hem opgewekt en dat mochten ze weten ook. ‘Ga naar mijn kamer en wacht op me,’ sprak hij. Hij draaide zich om en ging het hoekje om. Hij wist waar haar kamer was en waar hij naartoe moest gaan. En de rest zou wel vanzelf gaan.

North keek over zijn schouder en zag Arryn naar zijn kamer rennen, maar hij betwijfelde of ze daar ook echt zou blijven. Misschien ging ze Petal halen. Of die bezem waarvan ze kennelijk leek te denken dat ze er ook maar enige schade mee kon toebrengen. Als ze hard zou slaan en ze zou de achterkant van het ding gebruiken, zou dat misschien ook wel eens best mogelijk kunnen zijn. Hij keek op toen de jongens zijn aanwezigheid op leken te merken. Hij merkte dat twee van hun misten. Het waren diegenen die Petal’s roede hadden mogen ondervinden. De jongen die hij zijn arm had verdraaid was erbij en nog een jongen die hij niet eerder had gezien. Dat betekende dus dat er drie waren weggegaan en één ervoor terug in de plaats was gekomen. Hij zag eruit als een robuuste jongen, maar vooral als een creep. North zag de geïnteresseerde blik van de jongen naar iets achter hem gaan en grijnzend likte de jongen langs zijn lippen. North hoefde niet te weten wie er achter hem stond en vervloekte haar. Hij stak zijn handen in zijn zakken en stapte rustig naar de kamer van Arryn. Hij besefte dat hij de sleutel niet had en dat leken de twee eikels voor hem zich ook te beseffen. De robuuste jongen vloog naar voren en pinde North tegen de muur waardoor de lucht uit zijn longen ging. North rook een mengeling van zweet, alcohol en sigaretten en voelde zichzelf misselijk worden. Hij wilde Arryn waarschuwen, zeggen dat ze weg moest gaan, toen hij vanuit zijn ooghoeken zag dat de jongen die zijn arm verdraaid had naar haar toe kwam lopen. North haalde uit met zijn knie tussen de benen van de jongen die hem tegen de muur hield. De jongen was echter wat moeilijker van hem af te krijgen dan zijn vorige tegenstander en met een ruk gooide de jongen North op de grond waarna hij de bruinharige jongen een harde trap tegen zijn schouders gaf. North greep naar de jongen zijn enkel en probeerde hem onderuit te trekken, alleen om een stamp in zijn gezicht te mogen ontvangen. Shit, shit, shit! Hopelijk was Arryn wél oké.

Niet alleen was zijn oog blauw en bloedde zijn lip opnieuw, ook zijn neus begon dankzij de trap te bloeden. Hij voelde een immense pijn in zijn gezicht en durfde te wedden dat zijn wang nu ook wel blauw zou zien. Zijn schouder deed immers veel pijn. Hij kon zich echter niet verweren, want Arryn trok hem al van de vloer. Hij was te versuft om tegen te stribbelen en gromde zachtjes toen hij de robuuste jongen hun spottend na hoorde roepen. Verdomme. Als ze nu eerder hadden gedacht aan die sleutel, hadden ze beter kunnen ingrijpen. Hij keek naar Arryn toen deze hem losliet. Woedend draaide hij zich om en gaf een harde trap tegen het tafeltje dat daar stond. Deze gaf echter niet veel mee en daar mocht hij achteraf wel opgelucht om zijn aangezien het niet zijn eigen spullen waren. Hij greep naar zijn haren en gromde geërgerd. Hij keek naar zichzelf in de spiegel en hield zijn hand over zijn bloedende neus. Hij richtte zijn blik op zijn schouder en schrok toen hij zag dat deze dik en blauw was. ‘Ik haat die gasten,’ viel hij uit tegen Arryn. ‘Je had me met hem moeten laten vechten. Dan had ik hem heus wel wat rake klappen kunnen geven.’ Dat was misschien wel waar, maar dan had hij er erger onder geleden. Hij was sterk, maar zo’n robuuste kerel kon hij niet op één, twee, drie uitschakelen. Hij gaf nog een extra trap tegen het tafeltje en liet zich toen verslagen op zijn bed zakken. Hij leunde wat naar voren met zijn hoofd en probeerde na te denken over een oplossing, geen aandacht bestedend aan het feit dat heel de vloer nat werd van zijn bloed. ‘En wat doen we nu? Je Pokémon zitten daar nog steeds en die eikels lijken niet van plan zijn om weg te gaan. Shit!’

‘Nee, dat moest er nog bijkomen ook,’ zei North op de woorden van Arryn. Als die kerels bij de Pokémon van Arryn konden komen dan zouden ze hier ook niet zo zitten. Bovendien had North niet echt het idee dat die kerels hun verstand op de goede plek hadden zitten. Ze konden misschien vechten als een baas, maar ze waren vast niet zo snugger om zich te bedenken dat Arryn’s kamer zich vlakbij North had bevonden. En dan nog zouden ze zich waarschijnlijk ook niet kunnen bedenken dat Arryn op een andere kamer sliep dan hij. Stelletje sukkels. Hij had echt zin om ze weer in elkaar te gaan slaan. Hij keek op toen hij Arryn haar vraag hoorde en glimlachte geruststellend naar haar. ‘Ik ben oké,’ loog hij. Hij was helemaal niet oké. Zijn schouder, lip, oog, wang en neus deden ongelooflijk veel pijn, maar hij had niet echt het idee dat ze dat wilde weten. Hij stond traag op om zijn neus onder handen te nemen. Hij veegde het bloed weg met een beetje keukenrol en nam zijn neus daarna tussen duim en wijsvinger vast zodat het bloeden in elk geval gestelpt zou worden. Zijn gifgroene ogen gleden naar Arryn. ‘Ik neem aan dat je hier wilt wachten tot die klootzakken weggaan?’ Hij zuchtte geërgerd bij het idee en ging weer terug op zijn bed zitten. ‘We kunnen natuurlijk ook gewoon naar hun toe gaan. Als ik die ene pak en jij die andere, kan Petal misschien de Poké Ball’s gaan halen nadat ik de deur op de één of andere manier op heb gekregen.’ Hij keek haar hoopvol aan en grijnsde. Hij besefte dat hij nog steeds zonder shirt rondliep en dacht eraan om zichzelf dadelijk even om te gaan kleden. Voordat Arryn nog eens ging denken dat hij hier rondliep om haar zo op die manier te imponeren. Wat dus niet het geval was.

North rolde met zijn ogen toen Arryn aangaf dat ze dat niet gingen doen. Waarom was ze dan toch ook zo bang? Het was niet dat ze zichzelf met het gevecht moest bemoeien of zo. Dat wilde hij niet eens. Hij wilde gewoon dat ze die Pokémon konden gaan halen en weg zouden kunnen gaan. Hij wilde net iets tegen haar zeggen toen hij zich een ongeluk schrok omdat er boos op de deur gebonsd werd. Hij wilde opstaan om de deur open te doen en ze een flinke tik tegen hun hoofd geven, maar Arryn voorkwam dat door hem mee te nemen naar de voorraadkast. Beduusd keek de jongen toe hoe ze de kast in gingen. Hij wilde wat tegen haar zeggen, maar gromde inwendig toen hij zag dat ze een teken deed met een duidelijke boodschap: houd je mond. Hij keek naar de dichte kast. Er was verder niet veel waar hij naar kon kijken. De kast was niet erg groot en ze stonden erg dicht bij elkaar. Dat zorgde ervoor dat hij zich ongemakkelijk voelde. Het liefste wilde hij naar buiten stormen om die gasten een klap op hun gezicht te geven. En dat was al een behoorlijke attitude van hem, want hij was normaal gezien helemaal niet vijandig aangelegd. Met een zachte zucht luisterde hij naar het geluid dat steeds erger werd. Hij schrok op toen hij hoorde dat de deur openging. Petal! Hopelijk zat de Ivysaur goed verstopt onder de dekens of was hij in slaap gevallen zodat hij geen geluid zou maken. Hij schrok toen hij voetstappen hoorden die hun richting opgingen en beschermend stak hij zijn arm voor Arryn uit. Hij ging zo staan zodat zijn gezicht naar haar gericht was en zijn schouder, als de deur open zou gaan, het zicht op haar afschermde. Hierdoor stond hij half tegen haar geleund. Hij schrok zich een ongeluk toen er een luide klap weerklonk tegen de kast en viel half naar voren. Hij wist zichzelf op te vangen door zijn handen tegen de wand van de kast te plaatsen en een arm om Arryn’s rug te slaan zodat het meisje niet zou vallen. Hij keek haar waarschuwend in de ogen aan ten teken dat ze nu vooral geen geluid moest maken, want die eikels stonden waarschijnlijk op het punt om de kast open te doen.

North was blij dat zijn blik had gewerkt. Hij wist ook wel dat de positie waarin ze nu stonden niet bepaald ideaal te noemen was, maar wat had hij anders moeten doen? Als hij zich had laten vallen, dan zouden die eikels hun gehoord hebben en dan was het einde oefening geweest. Dit leek hem nog steeds de beste oplossing. Toch voelde hij lichte blosjes op zijn wangen komen toen ze haar hoofd tegen zijn borstkas legde. Ze stonden zo dicht bij elkaar en hij wist zeker dat ze zijn in zijn borstkas racende hart kon horen. Dat kwam niet enkel door de jongens, maar ook door haar. Gewoon om hoe dicht bij ze stond. Het werd een tijdje stil en North wilde net de deur open doen toen er een luide bonk klonk. Hij verstijfde en beet op zijn lip toen hij Arryn’s nagels in zijn rug voelde. ‘Ssht,’ suste hij zo zachtjes mogelijk. ‘Ze zullen je niks doen. Daar zorg ik wel voor. Ik bescherm je wel,’ fluisterde hij zachtjes in haar oor. Schijnbaar was het alleen ter controle geweest, want North hoorde dat de jongens naar elkaar schreeuwden dat ze hun niet konden vinden. North hoorde een deur dichtvallen en keek op. Zouden ze weg zijn? Met een handgebaar opende hij de deur. Hij stak zijn hoofd naar buiten en keek om zich heen. Het was dat hij een goed gehoor had, anders was hij er zeker ingetrapt. Nog voordat de vuist tegen zijn gezicht kon slaan, trok hij de deuren alweer toe en belandde de vuist van de jongen hard tegen de eikenhouten deur zodat er een schreeuw klonk. North deed de deur weer open en pakte de arm van de gast vast waarna hij deze weer zo ver mogelijk naar rechts draaide. Met zijn gewicht zorgde hij ervoor dat de jongen tegen de muur gedrukt werd. Even keken bruine ogen hem woedend aan. Toen ging de deur opnieuw open, maar deze keer was het de zuster die op het lawaai afgekomen was. ‘Dit is nu al de derde keer dat ik jullie betrap op wangedrag in mijn Pokémon Center. ERUIT!’ gilde ze kwaad. North liet de jongen los en deze snoof naar hem, maar volgde wel de orders van de zuster op. ‘Alles oké?’ vroeg de zuster bezorgd aan hem. North knikte met kloppend hart en de zuster glimlachte waarna ze wegging. ‘Arryn, kom maar naar buiten. De zuster heeft ze uit het Pokémon Center gezet,’ zei North tegen het meisje terwijl hij zijn wangen nog altijd warm voelde worden, maar hij wist niet of dat door de inspanning kwam of vanwege het feit hoe ze daarnet in die kast stonden.