Arryn Xiaoyu ♕

Naam: Arryn Leorina Xiaoyu (Bosconovitch)
Leeftijd: 19
Geslacht: Vrouwlijk
Type: Coördinator.
Hobby's: Ondanks ze het nog nooit heeft uitgeprobeerd ligt haar interesse deels bij het breeden van pokémon.
Ouders: Leda Bosconovitch x Zean Xiaoyu
Broers en zussen: Geen.
Sexuality: Pansexual
Pokédex: Linkje komt zodra dit topic af is.

Haarkleur: Blond-ish. Ze draagt haar haar meestal in twee staarten.
Oogkleur: Verschillende tinten blauw.
Bouw: Een slank meisje die wat onder de gemiddelde lengte van meisjes van haar leeftijd zit. Haar benen zijn redelijk lang en haar bovenlichaam is wat korter. Qua figuur is ze gemiddeld.
Accessoires: Tijdens contests draagt ze allerlei verschillende sieraden, maar het sieraad dat ze altijd om heeft is een zilveren kettinkje met het chinezen teken 'liefde'.
Extra: Enkele littekens over beide armen, van onderarm tot schouder.  Ook heeft ze een grote brandwond op haar rug.

Geschiedenis: Arryn is opgegroeid met beide ouders en grootmoeder in Laverre City. Ze hadden een redelijk groot afgelegen huis vol met pokémon. De meeste pokémon die er rondliepen waren gebreed door haar grootmoeder. Eigenlijk had ze een redelijk leventje waar weinig aan miste. Haar grootmoeder was een bekende breeder, en had al veel titels binnen gesleept voor haar pokémon en zichzelf. Haar moeder was zo goed als blind, en had een Houndoom en een kleine Houndour om haar de dingen wat gemakkelijker te maken. Ondanks dat haar moeder bijna blind was, was ze een redelijk goede Coördinatrice, gezien ze niet blind was geboren. Arryn kwam naar bijna elke wedstrijd kijken en telkens weer was ze verbijsterd over wat pokémon eigenlijk allemaal konden. Leda was een inspiratie voor haar.

Toen Arryn tien jaar werd kreeg ze van haar grootmoeder een Eevee. Ze was nog nooit zo blij geweest als toen. Ze kon moeilijk te beschrijven wat er door haar heen ging toen ze het grote pakje openmaakte, en er een kleine Eevee met een rood lint om een van de oren uit de doos sprong. ''En, hoe ga je haar noemen?'' Was de vraag die haar grootmoeder stelde nadat Arryn was bijgekomen van de grote verassing. Daar had ze eigenlijk nog niet over nagedacht. ''Wat dacht je van Alloira?'' Stelde haar moeder voor. Haar vader had geknikt als teken dat hij het er mee eens was. Alloira, dat was een mooie naam!

Eindelijk was het zover, na jaren en jaren wachten was de dag aangebroken dat Arryn haar 'sweet sixteen' mocht vieren! Ze was bijna net zo blij als toen ze haar eerste pokémon kreeg, precies zes jaar geleden. Alloira was inmiddels al geëvolueerd tot een Sylveon. Arryn was zich rot geschrokken toen er opeens een vreemde pokémon op de bank in de woonkamer lag toen ze beneden kwam na een nacht slapen. Gelukkig had haar grootmoeder alles uitgelegd. Ze had Alloira zoveel liefde en aandacht gegeven dat ze perongeluk was geëvolueerd! Eigenlijk vond Arryn dat helemaal niet erg. De Sylveon zag er zo mooi uit! De herinnering van die dag bracht een glimlach op haar gezicht.
Arryn had niet veel vrienden en vriendinnen, gezien ze eigenlijk altijd met Alloira en de andere pokémon aan het spelen was. Helaas had dat gevolgen. De sweet sixteen party waar ze zich al jaren op verheugde was erg leeg. Enkel haar vader, moeder en grootmoeder waren er, maar die waren er eigenlijk altijd. Nu besefte ze pas hoe eenzaam ze eigenlijk was, al had ze er nooit veel last van gehad. Gelukkig had haar familie haar weten op te vrolijken en hebben ze er samen met de pokémon een mooie dag van kunnen maken. Tevreden was de zestienjarige Arryn naar haar kamer gegaan en inslaap gevallen.

Dit was het punt waar haar perfecte leventje in een hel veranderde. Rond vier uur 's nachts schrok de blondine wakker van de kleine Houndour die angstige geluidjes maakte. Verward was Arryn uit haar bed gestapt. Een brandlucht drong haar neus binnen. Nee, het zal toch niet? Snel haastte ze zich naar beneden met de kleine hond pokémon aan haar zijde. Tot haar grote schrik zag ze hoe de hele woonkamer en keuken in vuur en vlam stonden. Angstig riep ze de namen van haar familieleden, maar niemand reageerde. Plots hoorde ze een bekend geluid. Het kwam van de gang. Snel rende de blondine naar de gang, enkele vlammen wisten door haar shirt heen contact te maken met haar rug en Arryn schreeuwde het uit. Zonder na te denken pakte ze Alloira op en klom uit het dichtstbijzijnde raam in de gang. Het houten huis kraakte en leek op het punt van instorten te zijn. Instinctief begon ze te rennen. Steeds harder en zonder om te kijken. Helaas maakte ze het maar tot een paar honderd meter verderop haar huis voordat ze besefte in wat voor situatie ze zat. Vol afschuw zakte ze door haar knieën en de tranen begonnen over haar wangen te stromen. 'Het is allemaal jouw schuld Arryn, waarom ga je niet terug om ze te helpen?!' klonk een stem in haar gedachten. ''I-ik weet het niet!'' schreeuwde ze uit.

Minstens een hele nacht heeft ze buiten gehuild, zichzelf beschadigend met scherpe stenen als straf voor dat ze niet was teruggekeerd om haar familie te helpen. Iedereen die op dat moment naar haar toe was gekomen had ze weggejaagd, behalve een bezoeker die ze niet had verwacht. Voorzichtig kwam er een kleine Skitty naar haar toe trippelen. Arryn haalde haar handen voor haar gezicht vandaan en keek het kleine diertje aan. Was dat een van de Skitties die haar oma had gebreed? Dat moest wel. De Skitty had een zilveren hangertje om. Hoe kon het? Dat was het kettinkje dat haar grootmoeder altijd droeg. Had ze het misschien verloren tijdens de brand? Of aan de pokémon gegeven voor ze .. voor het huis plat brandde? Snikkend tilde ze de kleine Skitty op haar schoot en kroop dichter tegen Alloira aan. Ze had geen idee wat ze moest doen of waar ze nu heen moest. Nu was ze pas écht eenzaam.

Gelukkig wist ze zich binnen een jaar te herpakken door middel van te gaan reizen met haar twee pokémon. Natuurlijk denkt ze nog elke dag terug aan de verschrikkelijke ramp. Ze wordt er zelfs dagelijks aan herinnerd dankzij de littekens die over haar armen gekrast stonden. Arryn wist zichzelf sterk te houden, voor zichzelf, voor Alloira, en voor de Skitty (die inmiddels de naam Eva droeg). Ze heeft nog steeds veel moeite met het verweken van de ramp, en zal daardoor ook niet altijd even aardig op mensen reageren of de juiste keuzes maken. Gelukkig voelt ze zich al een stuk beter sinds ze besloten heeft haar moeder op te volgen in het trainen van pokémon voor contests. Dit is voor haar de beste manier om alles te verwerken.