Walk of Shame [+Floyd Duncan]

<sub>De ene aanval na de andere werd uitgevoerd. Soms was het raak en soms werd het ontweken. Om tijd te doden en zijn pokémon te trainen had hij Viserys laten vechten tegen de Quilava in zijn team. De Quilava mocht iets krachtiger zijn, maar de Prehistorische pokémon liet zich niet kennen. Met een Iron Head vloog Viserys tegen zijn tegenstander die door de impact naar achter vloog en tegen een boom terecht kwam. Blijkbaar was dat genoeg geweest om haar te doen evolueren, want wanneer het zand dat omhoog was gevlogen terug begon te verdwijnen werd het witte licht zichtbaar, en duurde het niet lang voor dat er een Typhlosion op de plek van de Quilava stond.
Dat werd tijd ook. De bek van de pas geëvolueerde pokémon ging open, maar Floyd hield het gevecht tegen. ‘Zo is het genoeg,’ sprak hij terwijl dat hij tussen de twee pokémon in ging staan. Een snuif kwam van de Typlosion vandaan en Viserys landen weerd.

Floyd liet de Typhlosion weer terug keren in haar bal. De bal van Viserys wilde hij er ook nog bij nemen maar wanneer hij terug opkeek had de Prehistorische pokémon zijn aandacht al op iets anders gevestigd. Een wandelt laken was te zien, en de pokémon begon ernaar te grommen. Vast iemand die terug kwam van één of ander Halloween feest, maar dat was iets dat Viserys niet kon weten.
Een mens met een laken over haar kop was blijkbaar angstaanjagend. Ho ja het zag er zeer eng uit. De Aerodactyl zetten behoedzaam enkele stappen vooruit. Met wijd opengesperde neusgaten wilde hij ruiken aan het ding, maar het was duidelijk dat hij heel het zaakje niet vertrouwde. ‘Misschien moet je dat laken maar weg doen,’ zei Floyd als een soort van waarschuwing. De andere moest maar zien wat ze deed. Niet dat de Aerodactyl dichter zou komen dan een meter, je wist maar nooit het kon altijd zijn dat hij toch dichter kwam.</sub>

_{Floyd was zelden aardig tegen iemand en het kon hem vaak niets schelen wat er met iemand gebeurde. Dat hij had voorgesteld om dat laken weg te halen was in zijn geval al een wonder omdat hij daarmee wilde voorkomen dat madam een arm kwijt zou spelen. Toch werd het niet met open armen ontvangen en kreeg hij enkel een bijdehante opmerking terug. Nu dat was precies waarom hij mensen niet wilde helpen, het werd toch nooit gerespecteerd. De man sloeg dan ook gewoon zijn armen over elkaar en wachten op het vervolg van wat ze zou zeggen. Ergens was hij best nieuwsgierig wat ze nog allemaal ging maken van opmerkingen.
Wat hij echter kreeg was een beschuldigende vinger en Floyd trok een wenkbrauw op. Blijkbaar hadden ze elkaar als een ontmoet. Fijn. Hij had zo te zien een goede indruk nagelaten. De plotse beweging had Viserys ook weer in actie gezet. Hij had een stap naar achter gezet maar had wel een hap beweging gemaakt, niet zo zeer om dat ding ook beet te krijgen. ‘Kan goed zijn,’ reageerde Floyd. ‘Ik kan het enkel niet beamen want ik heb geen idee wie je bent,’ vervolgde hij. Het was moeilijk om mensen te herkennen als ze een laken over hun kop hadden. De kans zat er dik in dat hij haar ook niet zou herinneren als hij haar gezicht wel kon zien, maar haar stem zei al niks.}

_{Viserys gromde alleen maar wanneer dat hij werd aangesproken, en zetten weer wat stappen naar achter. Floyd had zijn bewegingen even in het oog gehouden, maar wanneer het bleek dat de pokémon niet van plan was wat te doen luisterde hij naar wat de andere hem wist te vertellen.
Zijn Numel had dus blijkbaar het haar van de persoon voor hem willen opeten. ‘Je haar moest er dan vast heel lekker hebben uit gezien,’ besloot Floyd met een kleine niet gemeende glimlach. Vrouwen en hun haar ook. Veel herinnerde hij zich er in ieder geval niet van, die Numel zat ook al een hele tijd in zijn box en ging er niet snel uit komen. De andere zei wel dat ze hoopten om niet weer op het menu te staan. ‘Aerodactyl,’ beantwoorde hij haar vraag. ‘Maar ik vrees dat je op het menu blijft staan zolang je als spook door het leven wilt gaan,’ zei Floyd op zijn beurt droog. De pokémon was niet bekend met de vreemde gewoonten van het menselijke ras, dus de man kon het zijn pokémon niet kwalijk nemen dat hij een wandelend laken beschouwde als een gevaar.}

_{Floyd hield zijn hoofd een tikkeltje schuin bij het horen van de reden dat ze er zo bleef bij lopen. Dus ze zou er slecht uit zien? Vrouwen ook met hun schoonheidsidealen. ‘Of je nu teveel gefeest hebt of je hebt er een normale dag op zitten, veel verschil zal dat vast niet maken aan je uiterlijk,’ zei Floyd en in zijn geval bedoelde hij het als een belediging, maar je kon het op twee manieren op vatten. Misschien stond de anderen wel heel positief in het leven.
In ieder geval nam Floyd er toch de pokébal van Viserys bij. De pokémon was niet op zijn gemak, dus was het beter als de pokémon op een vertrouwde plek zat. Hij liet zijn Prehistorisch ding weer terug keren om nadien ook de pokébal weer op te bergen. Vervolgens zetten de zwart harige zelf wat stappen naar voren om de afstand te verkleinen. Hij kon het doek ook makkelijk zelf weg trekken, zo een moeilijke opgaven zou het vast niet zijn. Het zou de conversatie iets makkelijker maken, omdat hij dan ten minste kon zien wie hij voor zich had staan. Of hij wilde het helemaal niet zien. Ze kon de waarheid spreken, en zag er misschien inderdaad verschrikkelijk uit.}

_{Floyd was niet echt aan het luisteren wanneer dat ze verder sprak. Hij kon er simpel weg zijn aandacht niet bij houden. Door heel dat laken, gebrek aan een menselijk gelaat en de woorden die hem niet interesseerde. Je kon het hem niet kwalijk nemen, het was moeilijk op te letten als het je niet interesseerde. ‘Maar natuurlijk zou je dat nooit doen,’ was zijn antwoord. Floyd wist niet met honderd procent zekerheid wat ze zonet had gezegd, maar het was vast een gepast antwoord. Zo niet kwam hij er ook wel achter.
‘Denk je trouwens niet dat het wat beleefder is om dat laken van je af te halen als je met mensen spreekt? Halloween is gedaan en ik denk dat ik de gruwelijkheden onder dat laken vast wel aan kan,’ zei Floyd. Ze zou er door het feesten niet goed uit zien, so what. De man wist gewoon graag tegen wie hij aan het praten was als hij een conversatie aan het voeren was. Zeker als die persoon beweerde hem te kennen maar het het zich niet herinnerde. Wat wel vaker was.}

_{Het laken zou hij niet van haar af krijgen. Tenzij dat hij het eraf zou trekken, maar daar had hij niet veel zin in. Als zij er moeilijk over wilde doen en het aan wilde houden...hij had het in ieder geval geprobeerd. Floyd begon echter wel te twijfelen over haar reden. Vrouwen hechten nu eenmaal veel belang aan hun uiterlijk, maar toch...hij zal ze nooit snappen. ‘En jou comfort zone is onder een laken? Ieder zijn eigen ding,’ zei hij uiteindelijk schouder ophalend. ‘Maar ik dacht dat vrouwen gelijk behandeld wilde worden als wij mannen?’ Floyd had zelfs een kleine glimlach op zijn gezicht hangen. Dat was een goed tegen argument, al zei hij het zelf. Vrouwen klagen altijd over alles. Eerst willen ze gelijk behandeld worden en nu willen ze ineens toch een speciale behandeling. De zwart harige sloeg in ieder geval zijn armen over elkaar en keek haar afwachtend aan. Voor zover dat het mogelijk was. Hij moest toegeven dat hij wel nieuwsgierig was naar haar weerwoord.}

_{En daar kwam de reactie op zijn opmerking. Ze was van alles aan het zeggen over hoe vrouwen wilde behandeld worden als normale mensen. ‘En toch zou ik je comfort zone zeker moeten respecteren omdat je een dame bent,’ herhaalde hij haar woorden waarbij dat hij heel duidelijk de nadruk legde op twee woorden. Ze wilde behandeld worden als normale mensen, dus zoals iedereen, maar hij zou iets zeker moeten respecteren omdat ze een vrouw was. Beetje tegenstrijdig als je het hem zou vragen. ‘Op het moment behandel ik je op dezelfde manier als ik iedereen behandel. Een manier die ik normaal vind,’ zei hij verder. De grijns was zijn gezicht niet verlaten, het was geen grote grijns maar meer moest je van hem ook niet verwachten. Floyd loog echter niet. Hij behandelde haast iedereen hetzelfde, enkel de mensen waar hij echt een hekel aan had kregen een nog ergere behandeling.}