It's not a walk in the park

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Direct toen de Starly haar Pokéball uit gelaten werd spreidde ze haar vleugels en vloog ze een cirkel tussen de bomen door. Fleur glimlachte breder dan ze de afgelopen week had gedaan naar de vogel Pokémon. Het deed haar zoveel goeds om haar schatjes vrolijk en vrij te zien. Haar daycare had veel ruimte, maar het zou nooit kunnen tippen aan de natuurlijke leefruimtes van haar Pokémon. Ze deed dan ook haar best om er regelmatig op uit te gaan en haar team de vrijheid te bieden die ze naar haar mening verdienden. Anaïs was geen uitzondering en ze was eigenlijk van mening dat ze al veel te lang had gewacht met haar bezoek aan de Winding Woods. Het probleem was dat ze gehoord had dat de paden erg ingewikkeld waren en je makkelijk kon verdwalen en dat schrok de blondine toch een beetje af. Ze vertrouwde er op dat ze de kaart nu goed genoeg had bestudeerd om de weg te kennen en zo niet, dan kon ze er altijd nog van uit gaan dat Anaïs haar wel wilde helpen. Winoc en Cyrille waren plan C. Van hen wist ze bijna zeker dat ze de weg terug konden opsporen. Hondachtige Pokémon hadden immers een geweldig reukvermogen.

Anaïs maakte haar rondje af en keerde terug naar Fleur, wie haar arm al omhoog hield om de Pokémon op te vangen. Met een grinnik kriebelde ze de vogel onder haar kin. “Je mag best blijven vliegen, hoor. Ik wandel wel achter je aan.” Dat was ook het oorspronkelijke plan geweest: de Starly mocht haar gang gaan en Fleur genoot van een rustige wandeling in de natuur. Anaïs keek haar nog even met fonkelende oogjes aan voor ze zich dan toch weer afzette en tussen de bomen verdween. Natuurlijk zou ze zich zo vaak mogelijk naar het pad wat Fleur bewandelde begeven, want ze was nou eenmaal haar trainer en ze was best gehecht aan de blondine.

Laatstgenoemde genoot enorm van de wandeling. Niet alleen was het rustig in het bos, maar het begon echt zichtbaar te zijn dat de herfst zijn intrede aan het doen was en de grond was al lekker bezaaid met bladeren. Her en der waren de bladeren al rood of bruin gekleurd en als dat nog niet teken genoeg was, dan was er nog altijd het feit dat de luchtvochtigheid een stuk hoger lag dan anders. Schijnbaar had het hard geregend hier in de omgeving en daar profiteerden de Pokémon nu van. Ze probeerden zich misschien voor het meisje te verbergen, maar ze zag ze echt wel. De Teddiursa die haar verwonderd aankeken en vervolgens terug naar hun mama of papa renden, de Murkrow en Hoothoot die zich op takken bevonden en haar nastaarden alsof ze een prooi was, de Shuppet en Phantump die letterlijk verdwenen zodra ze door hadden dat ze gespot waren. Het was bijzonder om te zien hoe deze Pokémon zich allemaal net zo schuw naar mensen gedroegen als zijzelf zou doen. Tot op zekere hoogte begreep ze hen. Het enige wat ze niet begreep, was dat ze zich ook zo gedroegen naar haar. Oké, waarschijnlijk was dat de macht der gewoonte, maar het had haar niet verbaasd als ze aan konden voelen dat zij niet zoals de rest was. Misschien waren deze Pokémon te wild daar voor.

“Zullen we even rusten, Anaïs?” Ze verhief haar stem, maar klonk alsnog even voorzichtig als altijd. De Starly zat midden in een rondje en maakte deze af om zich weer bij de blondine te voegen. Die verwelkomde haar Pokémon door haar arm op te houden en als landingspost te dienen. “Deze plek ziet er mooi uit om even wat te gaan eten. Je hebt vast wel trek gekregen van al dat vliegen.” Het was niet echt een open plek te noemen, maar er was wel meer ruimte dan op de meeste paden doordat er een soort inham in de struiken zat. De perfecte plek voor een mens om te zitten, waarop Fleur zich afvroeg of er misschien handelaars op zulk soort plekken kwamen zitten en wachtten tot reizigers voorbij kwamen om hun waren aan te bieden. In elk geval was ze blij dat de plek er zat, want nu kon ze een kleedje neerleggen en rustig wat gaan zitten eten.

Ze zat nog geen tien minuten of ze zag al vanuit haar ooghoek dat er toch een Pokémon was die zich minder schuw gedroeg. Een kleine roze blubber welke ze herkende als Ditto kwam de struiken uit om haar gezelschap te houden. Anaïs keek het vreemde geval met een schuin koppie aan. Fleur moest er kort om grinniken. “Hey kleintje. Heb je trek?” vroeg ze aan de wilde Pokémon. Het keek op, maakte oogcontact, en weerspiegelde toen haar gezichtsuitdrukking – wat momenteel een voorzichtige glimlach was. Fleur vond het niet zo leuk als het waarschijnlijk bedoeld was en draaide verlegen haar hoofd weg. Haar vinger wikkelde zich in een plukje haar. Anaïs merkte dit op en sjirpte waarschuwend naar de Pokémon, maar die leek er niet door onder de indruk. In plaats daar van veranderde het zelf in een Starly en sjirpte het net zo hard terug.

Fleur wilde de Ditto te vriend houden, natuurlijk. Daarom pakte ze wat van Anaïs’ voedsel en legde dat voor de nu Starly aan. Er viel haar echter iets op. De Ditto was in een exacte kopie van haar Pokémon veranderd op de kleur na: het had namelijk een roze gloed over zijn veren. Dat was vreemd. Hoorde de kleur niet ook mee te transformeren?

Misschien was het wel een jonge Ditto. Dat kon ook verklaren waarom het nog niet geleerd had om schuw te zijn voor mensen. Het kon natuurlijk ook zijn dat het gewoon een foutje in zijn systeem had – net als Fleur, eigenlijk. Die gedachte wekte nieuwe interesse op bij de blondine. Ze keek toe hoe het wezen het aangeboden eten naar binnen werkte en haar vervolgens verwachtingsvol aankeek. “Sorry, de rest is voor Anaïs,” reageerde ze, verwachtend dat het meer eten wilde. Eerst leek het er op dat het kalm zou blijven, maar toen Fleur en Anaïs rustig verder aten aan hun eigen porties, begon het ongeduldig te worden. In plaats van hun met rust te laten deed het een poging om het eten van Anaïs te jatten, wie dat natuurlijk niet pikte. Ze liet dit merken door hard met haar snavel tegen de kop van de nepvogel aan te slaan. Dat werkte, want het hopte achteruit en nam een moment om te herstellen, maar niet veel later werd Fleur zelf het slachtoffer. Nou ja, het broodje wat ze op het kleed had laten liggen voor als ze die in haar handen op had werd het slachtoffer. Gelukkig had ze het plannetje door gehad, want nu kon ze nog op tijd met haar hand haar extra boterham beschermen. “Nee, af,” sprak ze Ditto toe. Strengheid miste echter nog in haar stem en dat zorgde er voor dat dit niet de laatste poging was van de Pokémon om haar eten af te pakken. De tweede poging had meer succes: Ditto wist toen Fleur niet oplette een stuk van het broodje af te scheuren. Ze kreeg het echter al snel door en was hier niet blij mee. In plaats van dat ze boos werd, echter, werkte het in op een andere emotie: verdriet. Een brok ontstond in haar keel en ze vocht er vurig tegen, want ze wilde niet om een stom broodje in huilen uitbarsten. “Dat is niet eerlijk,” mompelde ze, maar op deze toon had het al helemaal geen effect op Ditto. Anaïs kreeg door dat het Fleur niet in haar eentje ging lukken om de Ditto wat manieren bij te brengen en besloot zich er ook mee te bemoeien. Ze zette haar borst uit en sjirpte luid. Fleur wilde niet dat ze ging vechten, maar kreeg even geen woord uit haar keel. Ze hing haar haren voor haar gezicht in een poging zich van de omgeving af te sluiten terwijl haar Starly de Ditto met een Wing Attack aanviel.

Dat de vleugels de Ditto raakten maakten hem niet blij. In tegendeel, er kwam een boze frons op het gezicht van de Pokémon te staan en het viel terug aan door een Tackle te doen. Anaïs probeerde opzij te springen, maar kreeg het niet voor elkaar. Nou was Tackle niet bepaald een aanval die bizar veel schade aanrichtte, maar leuk was anders. Anaïs viel terug aan door een Quick Attack uit te voeren, maar helaas mocht het niet baten. Ditto vloog op en probeerde zo de aanval te ontwijken.

Anaïs was echter vastbesloten om het wezen te raken en vloog op volle snelheid achter hem aan. Omdat het zelf geen Quick Attack gebruikte haalde ze hem makkelijk in en wist ze hem uit de lucht te scheppen. De klap was niet hard genoeg om hem echt naar beneden te laten vallen, helaas. Daardoor kreeg het de mogelijkheid om terug aan te vallen en werd er opnieuw een Tackle uitgevoerd. Anaïs ontweek het nog net. Ditto raasde met flinke vaart naar beneden. Precies op dat moment durfde Fleur weer door haar haren door te kijken en zag ze de Pokémon op haar af komen. Van schrik sprong ze opzij, wat niet nodig bleek te zijn omdat de nep Starly alweer optrok en opnieuw op Anaïs af ging. Die pikte het niet en vloog zelf op de ander af met een Wing Attack. Ze raakten elkaar, waardoor ze allebei schade opdeden en Fleur geschrokken met haar hand naar haar mond greep.

De twee bleven vliegen na de klap, maar er gebeurde ook iets anders. Een licht omhulde Anaïs en de Pokémon veranderde plotseling van vorm. Ze maakte een sierlijke bocht door de lucht en wist met een slag van haar vleugels het licht van haar lichaam af te krijgen – of het was toeval dat ze net zo’n beweging maakte toen het licht verdween, dat maakte verder niet uit. Wat uit maakte was dat ze geëvolueerd was, en dus sterker en sneller. Dat wilde ze laten zien ook door een Double Team te gebruiken en daarna opnieuw op Ditto af te vliegen met een Wing Attack. De getransformeerde Pokémon wist niet wat het moest doen tegen al die Staravia die op hem af geraasd kwamen en liet het allemaal over zich heen komen. Het was dan ook geen wonder dat het geraakt werd en nu wel uit de lucht viel na de klap.

Ze vond het niet leuk om haar Pokémon te zien vechten met de ander, zelfs niet als het haar eigen keuze was. Fleur wilde dat het stopte, maar kon niet bedenken hoe ze het tegen moest gaan. Het feit dat het heel goed ging speelde ook nog en dat vergrootte alleen maar het schuldgevoel als ze haar Staravia zou vragen om te stoppen. Ze besloot dat het een beter idee was om op zijn minst haar stem terug te vinden en iets te zeggen, al was het maar iets kleins. Zoals een complimentje voor het evolueren. “Ik ben trots op je, Anaïs.” Meteen legde ze haar handen weer voor haar mond, schaamte zich door haar dringend omdat haar stem zo zwak klonk. Ze begon herhaaldelijk te slikken in een poging dat nare gevoel uit haar keel te krijgen, maar het werkte niet. Dat had ze inmiddels wel kunnen weten, maar ze bleef het proberen.

Ondertussen was Ditto weer overeind gekomen en probeerde het zichzelf weer de lucht in te krijgen. Na twee mislukte pogingen kreeg het wezen het dan toch voor elkaar en kon het weer naar Anaïs toe vliegen. Om sneller bij de geëvolueerde Pokémon te komen zette het een Quick Attack in. Anaïs beantwoordde dit door zelf ook een Quick Attack te gebruiken, maar in plaats van er mee aan te vallen gebruikte ze het om te ontwijken. De nep Starly realiseerde zich op tijd dat het de verkeerde kant op ging, stopte met snelheid maken en liet zich in plaats daar van naar beneden vallen en Tackelde Anaïs in haar rug.

Dit was de druppel voor Fleur. Ze zag dat Anaïs er nog een Wing Attack tegenin wilde gooien – welke miste omdat Ditto op tijd weer de hoogte opzocht. Ze realiseerde zich op dit moment ook dat Ditto enorm handig zou zijn voor haar fokkerij. Het zou veel moeite gaan zijn om hem te trainen, maar iets vertelde haar dat dat het waard was. “Anaïs, kan je hem omlaag krijgen?” Even twijfelde ze of ze hard genoeg sprak om verstaanbaar te zijn, maar het leek er op dat het wel goed zat. Anaïs maakte namelijk een duikvlucht en Ditto volgde haar direct. Het gaf Fleur nog net genoeg tijd om de Potential Ball tevoorschijn te halen die ze kortgeleden had gekocht. Was het het waard om het hier in te vangen…? Tijd om er over na te denken kreeg ze niet meer, want Anaïs boog haar baan alweer af en maakte daarmee de ruimte om de bal naar Ditto te gooien. Fleur ging er maar gewoon voor en wierp de Potential Ball zijn kant op. De Pokémon verdween er met gemak in. Vanaf nu was het wachten.

tag: closed | notes: ---

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

De bal brak open. Fleur’s eerste instinct was om Anaïs bij zich te pakken en weg te rennen, dus dat was precies wat ze deed. Ze wilde niet meer dat haar Pokémon vocht en als die Ditto niet gevangen wilde worden, dan zou ze hem niet opsluiten en meenemen. Dat was oneerlijk. Nu de vogel een Staravia was en geen Starly was ze een stuk moeilijker om zomaar te dragen, maar Fleur kreeg het toch voor elkaar. Ze hoefden toch niet heel veel afstand tussenbeide te creëren, anders raakte ze haar kleedje straks kwijt. Dat het laatste restje van haar broodje nu sowieso aan Ditto zou verdwijnen vond ze erg moeilijk om mee om te gaan, maar ze begreep dat dit haar eigen keuze was. Anaïs begreep het iets minder goed. Ze koos er voor om niet tegen te stribbelen omdat ze zich bewust was van Fleur’s fragiliteit. Zelf was ze natuurlijk ook fragiel, met haar holle botten, dus was het van beide kanten beter als ze zich gewoon liet dragen.

Toen Fleur haar eindelijk losliet, echter, vloog ze meteen een stuk de lucht in. De blondine kreeg direct het idee dat ze iets verkeerd had gedaan en de Staravia nu boos op haar was. “Oh Anaïs, het spijt me, ik wist niet dat dit zou gebeuren en ik wil niet dat je vecht…” Ze kon de tranen niet meer tegenhouden. Dat broodje kon haar gestolen worden, maar ze wilde niet dat haar band met Anaïs gebroken was. Ze wist niet wat ze moest doen toen de vogel terug haar kant op kwam en haar kort onderzoekend aankeek. Daarna drukte ze haar kopje tegen Fleur’s bovenbeen. Ze probeerde haar te troosten.

Fleur liet zich op haar knieën vallen, er niet bij stilstaand dat de aarde vlekken achter zou laten op haar legging, en sloeg haar armen om de vogel Pokémon heen. De tranen stromen nu echt over haar wangen heen, maar het was niet perse van verdriet. Ze was dankbaar. Dankbaar dat Anaïs ongedeerd was, dankbaar dat ze nog steeds vrienden met elkaar waren. Dankbaar dat ze probeerde haar te troosten want dat was precies wat ze nodig had gehad. Ditto hoefde ze allang niet meer. Liever ging ze naar huis en wikkelde ze zich in een warme deken om een goed boek te gaan lezen.

Ditto was hen echter niet vergeten. De Pokémon had nog steeds de vorm van een wat rozige Starly, waardoor Anaïs het wezen meteen herkende. Fleur voelde dat haar Staravia spanning op haar lijf zette en keek daarom om. Nu viel ook haar blik op Ditto. “Hey, je hebt toch kunnen eten nu? Laat ons met rust.” Hij herinnerde haar er wel aan dat ze het kleed nog moest ophalen. Wat trillerig kwam ze overeind, de vlekken op haar legging opmerkend. Ach, met een paar keer wassen zou dat er wel uit zijn. De losse deeltjes veegde ze er van af en de rest liet ze met rust, want als ze daar aan ging zitten maakte ze het alleen maar erger. Ze liep de richting in waar het kleed lag, Anaïs achter haar aan hoppend, en hield haar blik strak op Ditto gericht. Die keek haar ook aan. Sterker nog, toen ze in de buurt kwam ging het pal voor haar staan zodat ze er niet meer langs kon. Ze probeerde om het heen te stappen, maar het mocht niet van de kleine Pokémon. Over het heen durfde ze helaas niet, anders was dat waarschijnlijk de oplossing geweest.

Radeloos keerde ze zich tot Anaïs. Ze wilde helemaal niet dat de vogel ging vechten, maar duidelijk wilde Ditto wel vechten. Of het wilde nog meer eten, maar dat kreeg het niet. Niet van Fleur in elk geval. In plaats van meteen haar Staravia er op af te sturen, hurkte ze neer en probeerde ze met de roze Pokémon te praten. “Hey, uh, zou ik er misschien langs mogen? Ik moet mijn spullen opruimen.” Niets. Er kwam gewoon niets wat op een reactie leek. Alleen een staar die zo haar ziel in kon kijken. “ik wil je geen pijn doen, maar je bent best wel vervelend weet je dat?” Beledigen lokte ook geen reactie uit. Gelukkig maar, want Fleur had niet geweten wat ze moest doen als het haar aanviel. Waarschijnlijk had Anaïs dan ingegrepen. “Wil je mee, of zo? Bij ons wonen?” Oh, Arceus. Nu reageerde de Pokémon eindelijk. Echt iets bijzonders was het niet, maar dat het zijn kopje een tikkeltje scheef hield was een gevaarlijke reactie. Betekende dit dat het vond dat Fleur opnieuw moest proberen het te vangen? Maar dat het gewoon nog niet was uitgevochten hiervoor? Straks vond het het juist leuk om te sparren met haar Pokémon. Dat… was op zich niet verkeerd, maar absoluut niet wat Fleur had verwacht. Ze wilde eigenlijk ook helemaal niet dat haar Pokémon in gevecht raakten, maar als er één was die het leuk vond, zou het niet lang meer zijn voor ze allemaal met elkaar bleven strijden.

Fleur moest hier echt goed over nadenken. Ze wilde geen domme keuze maken. Misschien was er een manier waarop Ditto kon verdienen om mee te gaan? Fleur wilde het eigenlijk wel voor haar Daycare gebruiken, hoe verkeerd dat ook klonk. Het kon haar business ontzettend omhoog halen…

“Wat als… Wat als je nog een gevechtje doet, maar dan met mijn Minccino? Als je dat lang genoeg volhoudt, mag je mee…?” Ze wilde expres geen duidelijke richtlijnen stellen, omdat ze nog niet eens wist of het wel mee wilde. Het idee wat Fleur offerde zorgde voor een enkele sjirp als antwoord en daarmee vond ze dat het was goedgekeurd. Ze voelde zich alsnog wat ongemakkelijk toen ze weer overeind kwam en een beetje afstand nam zodat Basile voor haar uit de Pokéball kon. Ze wilde niet vechten. Maar… als Ditto dat wilde, en het daarmee mee wilde, dan had ze het er voor over.

Basile leek, in tegenstelling tot de blondine, wel zin te hebben in een gevechtje. Basile deed er sowieso alles voor om haar te beschermen en dit soort kleine dingen konden voor hem heel waardevol zijn. Daarom had ze er voor gekozen om hem te gebruiken in plaats van nogmaals Anaïs uit te zenden. Uit haar ervaring was laatstgenoemde ook een stuk vrediger. Dat ze eerder gevochten had was al bijzonder.

Basile keek om naar Fleur, wachtend op instructie. Zijn blik ging echter razendsnel weer terug naar Ditto toen hij zag hoe intens Fleur naar het zat te staren. Ditto veranderde terug van vorm en nam vervolgens de vorm van een roze getinte Minccino aan. Dit zou vreemd worden. Ze had geluk dat Ditto zo’n opvallende kleur bleef houden, anders ging ze nog moeite hebben met de twee uit elkaar te houden. Natuurlijk herkende ze Basile uit duizenden, maar als ze in gevecht waren en veel bewogen werd dat opeens een heel stuk lastiger.

Fleur wachtte te lang met het geven van een instructie. De transformatie van Ditto was in principe al zijn eerste zet geweest, maar omdat Fleur niks deed vond het dat het nog eens aan mocht vallen. De blondine wist even niet goed wat er gebeurde, want de gebruikte aanval was een Aqua Tail. Die had ze Basile speciaal geleerd omdat zijn babies dan die aanval zouden hebben. Ze wist dat Ditto kon transformeren in andere Pokémon, maar ze had er niet bij stilgestaan dat dit betekende dat al Basile’s geleerde aanvallen mee zouden komen. Het had immers ook niet veel van Anaïs aanvallen gebruikt.

“Iron Tail?” ze klonk onzeker, wat nog eens aangevuld werd doordat ze haar gezicht wegdraaide en haar ogen sloot. Ze hoorde nog wel dat de twee staarten elkaar raakten, maar zag niet of het één van de twee meer schade deed dan de ander. De nep Minccino was duidelijk niet van plan om nu al te stoppen met aan te vallen en vulde de Aqua Tail aan met een Pound, welke raakte precies op het moment dat Fleur weer durfde te kijken. Ze zou er bijna spijt van krijgen… “Basile, gebruik een Sing aanval!” Zoals altijd koos Fleur voor de vredige technieken in plaats van brute kracht. Basile vond dit geen probleem en liet zonder klagen de muzieknootjes verschijnen. Als één hiervan Ditto raakte…

Maar nee, Ditto was een stuk agressiever in zijn Minccino vorm. De muzieknootjes werden allemaal gesloopt door een Swift aanval, welke ook nog eens door schoot om Basile te raken. Fleur wist dat deze aanval onmogelijk te ontwijken was, maar zelfs als ze dat had willen bevelen was ze veel te laat geweest. Vechten was gewoonweg niet haar ding en ze had nu al spijt van dit aanbod. Als ze nou op de een of andere manier Sing alsnog kon laten slagen, oké, maar dit geweld werd ze alleen maar panisch van.

“Swift en Iron Tail combinatie!” Ze wist niet of het echt voordelig was, maar het was het proberen waard. Tijdens het afvuren van de Swift gaf Basile er een krachtige slag tegen met zijn Iron Tail. Zodra de laatste ster de klap had ontvangen sprong hij er zelf achteraan. De sterren konden niet ontweken worden, maar Basile zelf kon wel een klap terug krijgen. Dit idee beviel Fleur niet en ze veranderde plotseling van gedachten. “Wacht!” riep ze naar Basile. Met moeite wist de Minccino zijn baan af te buigen en zo Ditto alsnog niet te raken. Beide Minccino keken Fleur verward aan. “Eh, Tickle!” probeerde ze zich te herstellen. Omdat hij nu best wel dichtbij Ditto stond was het een kleine moeite om zich op de roze Pokémon te storten en het te kietelen. Het lachte vrolijk, al ging die vreugde vrij snel over in wanhoop. Het soort lach wat je liet klinken als je iets eigenlijk helemaal niet wilde.

Fleur had geen toverwoord in gedachten, maar wel een aanval die ze nu een stuk makkelijker uit kon voeren. “Sing!” Zekerheid was weer te vinden in haar stem en dit maakte het vechten veel makkelijker voor Basile. Ditto probeerde nog onder Basile uit te komen door wild tegen te stribbelen, maar het was te laat om de aanval nog te kunnen ontwijken. Wel was er nog tijd om een Iron Tail tegen de normal type Pokémon aan te doen, waarmee hij dan toch van de wilde Pokémon af geslagen werd. Wat vermoeid viel Basile op de grond, al leek het er op dat Ditto veel vermoeider was. Sterker nog, het kon zijn oogjes niet meer open houden. Wat schattig, eigenlijk. Het deed zo zijn best om wakker te blijven. Het kwam zelfs nog op Basile af gerend – nou ja, gestrompeld – alsof het nog een kans maakte hem aan te vallen. Twintig centimeter voor hem viel de Pokémon volledig in slaap. Basile grijnsde gemeen, wachtend op het volgende bevel. Fleur nam deze tijd echter om goed na te denken over haar techniek. In principe kon ze nu de Potential Ball weer gebruiken, maar Doos wilde perse de 2k halen dus dat ging niet door, maar het voelde niet goed om dat te doen terwijl het sliep. Zo was het geen eerlijke kans.

Ze besloot daarom om te wachten. Lang zou het toch niet duren, aangezien Ditto zoveel vechtlust had gehad. Tenzij het echt slaap nodig had en daar nu van genoot. In elk geval kon Fleur dit moment nemen om Basile een beloning te geven. “Bas, kom eens,” sprak ze hem toe terwijl ze door haar hurken zakte. De Pokémon stapte verward op haar af, maar toen hij de bes in haar handen zag begreep hij het. Het was een Oran Berry, die zou zijn energie herstellen. Dat nam hij natuurlijk met beide pootjes aan.

Zodra de bes opgepeuzeld was leek het er op dat Ditto uit zijn slaap ontwaakte. Het bleef suf uit zijn oogjes kijken, maar was wakker genoeg om een volgende aanval in te zetten. Met een Pound kwam het op Basile af, maar Fleur had al een tegenaanval in gedachten. “Swift, Bas! Laat hem je niet raken!” Een hoop sterren werden op Ditto afgevuurd en remden zijn vaart drastisch af. Opnieuw viel het op de grond en had het moeite met opstaan, maar deze keer niet omdat het half in slaap viel. Het probeerde nog om zelf een Swift aanval te gebruiken, maar veel meer dan vijf sterren kwamen er niet op Basile af. Dit was het moment dat Fleur vond dat Ditto genoeg gevochten had. Nu was de keuze aan de transformerende Pokémon: wilde het bij haar blijven en vaker haar teamgenootjes uitdagen, of wilde het blijven leven als een wilde Pokémon? De Potential Ball werd in elk geval weer gebruikt en de roze getinte Minccino verdween er in, precies zoals het hiervoor had gedaan toen het een Starly was. Wie weet waar het deze keer voor zou kiezen.

tag: closed | notes: ---

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Een luid gekraak scheurde Fleur uit de euforie van de geslaagde vangst. Ze draaide haar hoofd in de richting waar het vandaan kwam, nog voor ze er aan had kunnen denken om de nu stil liggende Pokéball op te pakken. Wat was dat?! Hoe dan ook klonk het gevaarlijk en dat kon ze helemaal niet gebruiken. Haar emoties hadden om een broodje al op springen gestaan, laat staan dat ze zichzelf kon redden van iets wat bomen sloopte. “Anaïs, durf je voor me te kijken wat er mis is..?” vroeg de blondine twijfelachtig. Inmiddels had ze zich bedacht dat het waarschijnlijk slimmer was om de bal toch van de grond op te rapen, dus toen de Staravia opvloog liep zijzelf achteruit, haar blik nog steeds gericht op het mogelijke gevaar.

Dat bleek een slecht idee te zijn. Ze stond op het punt om zich om te draaien en de Pokéball op te rapen toen ze een glans tussen de bomen door zag. Ze begreep in eerste instantie niet wat het was, tot het zich draaide en er een tweede glans verscheen: het waren ogen. Anaïs kwam luid kwetterend teruggevlogen, alsof ze Fleur probeerde te waarschuwen voor gevaar. Dat was genoeg voor de blondine om haar in een razendsnelle beweging de bal op te laten pakken en vervolgens op volle snelheid weg te sprinten. Ze had niet gezien wat het wezen was wat haar als doelwit had gekozen, maar ze hoorde wel dat het wezen haar aan het inhalen was met zijn zware galoppeergeluid. In een moment van angst, was er maar één ding wat in Fleur op kwam om te doen, behalve rennen: “HELP!”

tag: Ranger!! | notes: ---

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Er was licht. Betekende dit dat ze stierf? Als er shiny Pokémon in de hemel waren, dan was ze zeker weten dood. Vanuit haar ooghoek zag ze namelijk een Flygon met hele bijzondere kleuren die een aanval uit leek te voeren op de Tauros. Maar als de Tauros er nog was, dan kon ze niet dood zijn. Die zou namelijk zeker weten niet in de hemel zijn, zeker niet als hij zo boos uit zijn ogen bleef kijken.

Fleur ademde geschrokken diep in en uit. Praten kon ze niet echt. Zelfs snikken ging niet omdat ze zo erg geschrokken was, al liepen er wel tranen over haar wangen. Ging het? Nee, absoluut niet. Ze schudde dan ook haar hoofd en liet zich tegen een boom aan vallen. Arceus, waarom moest dit net nu gebeuren? Op dat stomme broodje na had ze zich best goed gevoeld, maar dat kon ze nu niet meer zeggen – en niet alleen omdat ze nog steeds te zwaar ademde om er een woord uit te krijgen. Ze wilde zichzelf dwingen om iets te zeggen, maar het ging niet. Het enige wat ze kon was haar hoofd schudden en angstig richting de Tauros kijken. Waar was dat beest eigenlijk gebleven?

tag: Ranger!! | notes: Dat is okay! Ik ben ook laat met deze post x'D

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Of ze kon lopen? Fleur wist het zelf even niet helemaal zeker. Praten kon ze in elk geval niet, dat was zeker. Lopen wilde ze wel proberen. Voorzichtig duwde ze zichzelf overeind. Het ging haar beter af dan ze had verwacht, dus dat was positief. Wat twijfelachtig richtte ze haar blik op het meisje die haar gered had. Ze leek jonger dan Fleur zelf was, maar dat hoefde niks te betekenen. Wat haar vooral opviel was de Ranger outfit. Dit was een echte Pokémon Ranger die haar zojuist gered had. “Welke kant op?” Er kwam eindelijk weer geluid uit Fleur. Dat was nog een positief iets. De schrik had er wel voor gezorgd dat ze geen idee had welke kant ze op was gerend, maar met een beetje geluk had de ranger daar op gelet.

tag: Ranger!! | notes: no notes

i'm a walking travesty

but i'm smiling at everything

Op de Flygon zitten?! Angstige blauwe ogen richtten zich op de shiny draak. Ze vond het op zich niet erg, maar dit kwam zo onverwachts. Fleur ademde een paar keer zo diep mogelijk in en uit en verzekerde zichzelf er van dat het veilig was zolang ze zichzelf goed vasthield. Ze had het zelf in de hand. De woordwisseling van de ranger en haar Pokémon was ook kalmerend op een bepaalde. Fleur kreeg het idee dat ze wist wat ze deed en dat was altijd een handige eigenschap. Op de vraag of het zou lukken gaf Fleur alleen een knikje. De Flygon zakte inmiddels door haar poten en dat bood voor Fleur de mogelijkheid om op haar te klimmen. Dit ging enorm onhandig, maar het lukte en ze klampte zich vervolgens zo stevig mogelijk aan het enorme wezen vast. Ze had nog nooit van haar leven op een Pokémon gevlogen en ze vond het doodeng. “Ik zit,” bracht ze er zwakjes uit, alsof het meisje dit zelf niet had kunnen zien.

tag: Ranger!! | notes: no notes