There we go! [FINISHED]

Het was een mooie ochtend. Connor had net zijn laatste training met Pikachu en Growlithe beëindigd en was op weg naar de gym. Hij voelde de zenuwen door zijn aderen razen. Hij was benieuwd of hij genoeg getraind had, of hij wel de juiste tactieken kon gebruiken als hij eenmaal daar zou zijn. Hij drukte zijn bezweette handpalmen even tegen elkaar aan, waarna hij verder liep naar Santalune City. Zijn blik gleed naar de enorme gym. Nu kon hij zich wel voorstellen hoe Alana zich voelde toen zij hier ging vechten. Hij kneep zijn ogen dicht, haalde diep adem en ging daarna naar binnen. Het was de tweede keer dat hij zich in dit gebouw bevond, dus hij wist perfect waar Viola – de gymleider – was. De vrouw bevond zich precies op dezelfde plek waar hij haar de vorige keer had gezien. De vrouw met de blonde haren en de groene ogen draaiden zich om precies op het moment dat Connor voor haar ging staan. ‘Ah, een uitdager, fantastisch!’ riep ze uit. Ze had een camera vast in haar handen en draaide zich nu volledig naar Connor toe. ‘Die uitstraling, fantastisch! Die blik, fantastisch! Dit gevecht wordt echt fantastisch!’ riep ze enthousiast. Eh… oké dan? Connor lachte schaapachtig en sloeg zijn armen over elkaar heen. ‘Nou, ik ben dus inderdaad een uitdager,’ zei hij droog. ‘Mijn naam is Connor.’ ‘Connor, wat een fantastische naam!’ zei de vrouw enthousiast. ‘Mijn naam is Viola.’ Connor knikte nerveus. Hij kreeg de uitleg te horen van hoe het werkte. Hij wist al wel half wat hij kon verwachten en had daarom zijn keuze qua Pokémon ook goed gemaakt, vermoedde hij. De vrouw glimlachte naar hem, wenste hem succes en sprong toen opeens op de grond. Ze hield haar benen een beetje uit elkaar, hield haar handen met de camera erin scheef en glimlachte toen. ‘Fantastisch!’ riep ze, waarna hij verblind werd door het licht van haar camera. Wacht… had ze nu zojuist een foto van hem gemaakt? Het kostte hem nu wel ontzettend veel moeite om niet in lachen uit te barsten, maar dankzij deze acties gingen zijn zenuwen wel meer weg en kon hij zich beter ontspannen. Hij besloot om niet om de foto te reageren en draaide zich om, waarna hij zijn positie innam tegenover haar. Hij keek over zijn schouder naar Pikachu, waarna hij haar uitdagend aankeek. ‘Begin!’ riep ze, waarna ze een Poké Ball naar voren gooide.

Zoals Connor had verwacht kwam Surskit in al zijn glorie tevoorschijn. De blauwe Pokémon sprong enthousiast op en neer. Connor vermoedde dat hij het van zijn trainer had overgenomen. Hij gaf zelf een knikje naar zijn Pikachu, welke van zijn schouder op de grond sprong. ‘Surskit, val aan met Bubble!’ riep Viola. ‘Ontwijk en gebruik Electro Ball, Pikachu!’ ‘Ontwijk met Quick Attack!’ Connor trok zijn wenkbrauw op toen Surskit zeer gecontroleerd en snel Pikachu’s Electro Ball ontweek, waarna hij Pikachu aanviel met een Quick Attack. Pikachu week naar achteren, maar schudde zijn kopje en liet zich op zijn vier poten vallen. ‘Pikachu, val aan met Thundershock!’ riep Connor. ‘Verwar hem met Sweet Scent, Surskit!’ Pikachu stak zijn neus in de lucht toen een heerlijke aroma zich verspreidde rond het veld. Zijn oogjes begonnen te glimmen en even leek hij niet meer op het gevecht te letten. ‘Aanvallen met Quick Attack!’ Connor wilde nog roepen dat Pikachu de aanval moest ontwijken, maar het was te laat. Surskit belandde opnieuw tegen Pikachu, wat Pikachu gelukkig wel wakker schudde. Nu had Connor er genoeg van. ‘Pikachu, gebruik ook je Quick Attack om achter hem te komen en gebruik dan Thunder Wave!’ ‘Sweet Scent!’ Maar Surskit was te laat. Pikachu was al achter Surskit beland en gebruikte zijn Thunder Wave. De water-Pokémon verstijfde ter plekke. ‘Gebruik nu Electro Ball!’ Dankzij de verlamming was Surskit niet in staat om de aanval te ontwijken en werd hij weggeblazen door een Electro Ball. Connor zag dat de aanval veel schade had aangericht omdat Surskit zwak was tegen electric-aanvallen. ‘Quick Attack, Surskit!’ ‘Pikachu, vang hem op met je Slam!’ Pikachu raakte Surskit vol in het gezicht met zijn Slam. ‘Maak af met Thundershock!’ Surskit krijste van de pijn en richtte zich op in zijn volle lengte toen hij geëlektrocuteerd werd. Pikachu viel op zijn vier poten en hijgde zachtjes uit. Viola had haar camera voor de eerste keer sinds Connor haar had gezien losgelaten en boog zich voorover, waarna ze naar Surskit keek. ‘Het is al goed, maatje. Keer terug,’ zei ze, waarna ze Surskit’s Poké Ball naar voren stak. Connor wenkte Pikachu, waarna de elektrische muis-Pokémon zich omdraaide en aan de zijde van Connor ging staan. De Pokémon liet zich zakken op zijn kont en leek overduidelijk moe te zijn van het gevecht. Hij had veel snelheid en elektrische aanvallen moeten gebruiken en dat vergde wel wat energie van hem. ‘Goed gedaan,’ complimenteerde Connor hem tevreden.

De laatste Pokémon van Viola was een Vivillon. Connor gooide Growlithe’s Poké Ball naar voren. De hond-Pokémon kwam vrolijk tevoorschijn, maar werd meteen weer serieus toen hij zijn tegenstander zag. ‘Vivillon, ga voor Poison Powder!’ Connor beet op zijn onderlip. ‘Ontwijk en gebruik Ember, Growlithe!’ riep hij vervolgens. Hij had op mikken geoefend, maar was het genoeg? ‘Stop met je Poison Powder en ga over naar Psybeam!’ Connor knarste met zijn tanden toen Growlithe geraakt werd door Psybeam en naar achteren week. ‘Gebruik Roar!’ riep hij naar zijn Pokémon. Vivillon hield op met Psybeam te gebruiken toen Growlithe Roar gebruikte en daarmee de Pokémon naar achteren liet wijken. De Pokémon liet zich echter niet langer bang maken en vloog al weer snel naar Growlithe. ‘Spring op zijn vleugel en gebruik Fire Fang, Growlithe!’ riep Green. Growlithe begon te rennen. ‘Gebruik eerst Gust om hem weg te krijgen en val daarna aan met Infestation!’ Infestation? Van die aanval had hij nog nooit gehoord. Helaas werd Growlithe wel getroffen door Viola’s tactiek. Infestation raakte hem echter ook en zo te zien was het een aanval die bleef terugkomen. Connor gromde en balde zenuwachtig zijn handen tot vuisten. Hij wist niet goed wat hij nu moest doen. Zou hij Growlithe terugkeren en Pikachu gebruiken? Hij keek opzij. Pikachu was nog steeds aan het hijgen en had zijn oortjes naar beneden hangen. Nee, geen goed idee. ‘Growlithe, val aan met Flame Wheel!’ riep Connor. Gelukkig leek Growlithe wel te reageren op Connor’s commando en rende naar voren. ‘Psybeam!’ ‘Rol eronderdoor!’ Growlithe rolde, zoals Connor hem opdroeg, onder de aanval door, maar Infestation trof hem opnieuw. Growlithe jankte zachtjes en probeerde de aanval van zich af te schudden. ‘Sleep Powder!’ ‘Growlithe, spring gauw op zijn rug en gebruik Fire Fang voordat hij je raakt!’ riep Connor nu haast wanhopig. Growlithe kon het poeder gelukkig ontwijken door op Vivillon’s rug te springen en plantte zijn vlam vattende tanden daarna in zijn huid. Vivillon krijste het uit en schudde Growlithe toen van zich af. Growlithe schraapte met zijn poten over het veld, maar werd gelukkig niet al te ver naar achteren gedrongen. Hij kneep zijn ogen dicht toen Infestation weer toesloeg. Connor zag dat zijn Pokémon aan het hijgen was. Hij moest snel een einde aan het gevecht maken, anders zou Growlithe het vast niet lang volhouden!

De Infestation leek opgehouden te zijn. ‘Vivillon, gebruik opnieuw Infestation!’ ‘Growlithe, ren naar de zijkant van Vivillon en gebruik Flame Wheel!’ Vivillon werd duidelijk verrast door de positie verandering van Growlithe en wilde zich naar de vuur-Pokémon keren, maar werd geraakt door een Flame Wheel. De vlammen dansten rond Growlithe in een cirkel om de Pokémon heen. Een van die vlammen raakte Vivillon ongenadig hard, waardoor de Pokémon veel schade opliep en naar achteren week. De Pokémon had zijn ogen gesloten van de pijn. ‘Gebruik nu Bite, Growlithe!’ ‘Vivillon, gebruik Gust!’ Growlithe werd naar achteren geblazen door Vivillon’s aanval, maar leek er niet al te veel schade van hebben opgelopen. Toch zag Connor aan zijn Pokémon dat het gevecht niet al te lang meer mocht duren, want hij had al veel energie verbruikt. ‘Growlithe, gebruik Ember!’ ‘Vivillon, gebruik Psybeam!’ riep Viola op hetzelfde moment. Connor zag dat Growlithe zijn aanval laadde en naar Vivillon stuurde. Het licht van Vivillon’s Psybeam was echter veel te fel om het goed te kunnen zien. Hij voelde zijn hart kloppen in zijn keel en balde zijn bezweette handen tot vuisten. Had hij gewonnen? Was Growlithe's Ember genoeg geweest en was Vivillon dan toch uitgeschakeld?

Het was gewoon niet te geloven. Het licht van de Psybeam was inmiddels opgeklaard en Vivillon lag uitgeschakeld op de grond. Growlithe stond hijgend tegenover de Pokémon. Viola knikte goedkeurend naar Connor. Connor zakte door zijn knieën en knuffelde Growlithe, die naar was gerend. ‘Jullie hebben het zo goed gedaan,’ zei hij tevreden tegen zijn Pokémon. Vervolgens stond hij op en nam hij de badge van Viola aan. ‘Dit was fantastisch,’ zei hij lachend tegen haar, waarop ze grijnzend knikte. Hij pakte Growlithe’s Poké Ball tevoorschijn, waarna hij de Pokémon terug in zijn Poké Ball keerde. Hij stak zijn arm uit naar Pikachu. Pikachu klom haastig op zijn schouder. Connor zuchtte zachtjes. Hij was opgelucht dat het gevecht voorbij was en dat hij deze gym weer achter de kiezen had. Dan zou hij zich nu mogen voorbereiden op de tweede badge, maar hij besloot om eerst wat rust te nemen. Hij had nog tijd genoeg om de tweede gym uit te gaan dagen. Hij wierp een blik op zijn glimmende badge en liep tegelijkertijd naar de uitgang van de gym. Hierdoor had hij niet echt door waar hij aan het lopen was en knalde vervolgens tegen iemand op. ‘Oh, sorry,’ zei hij terwijl hij over zijn pijnlijke hoofd wreef. Wie was het nu weer die hem in de weg liep…?

OOC: Alana, komt u maaaaar :P

De bekende stem van Alana weergalmde in zijn oren en geschrokken keek Connor naar het gevallen meisje voor hem. Hij boog zich voorover, hielp haar handig overeind en grinnikte schaapachtig. ‘Sorry, ik dacht dat je mijn sms wel sneller had gelezen.’ Hij zei het zo rustig mogelijk omdat ze toch al niet te blij keek. Hopelijk kon hij haar opvrolijken met zijn nieuws. ‘Hé, kijk eens,’ zei hij trots, waarna hij haar de badge liet zien. ‘Ik heb tenminste wel gewonnen. Dat is toch al iets om vrolijk over te zijn?’ Hij keek haar opnieuw schaapachtig aan. Hij kon zich wel half voorstellen dat ze kwaad op hem was, maar zou ze dat echt de hele tijd blijven? Eerlijk gezegd had hij daar geen zin in omdat hij zelf in een feeststemming was, maar hij moest ook rekening met haar houden. De volgende keer zou hij ruim een half uur voor hij de gym ging uitdagen een sms sturen zodat ze zeker op tijd zou zijn en zodat hij dit soort situaties zou vermijden, want een boze Alana die op de grond was gevallen en hem weer eens aansprak met Slowpoke begon zeer gevaarlijk te worden.

Connor was lichtelijk opgelucht toen Alana weer vrolijk werd. Hij vond het ten eerste vervelend als ze rot op hem reageerde en ten tweede kreeg hij er geen leuk gevoel van als zij zich niet goed voelde. Haar omhelzing kwam onverwacht waardoor hij opeens overweldigd werd door haar geur. Deze rook… aangenaam. Hij probeerde er niet te veel op te letten, op zijn gedachtegang. Die was trouwens toch maar raar. ‘Ik beloof het,’ zei hij plechtig tegen haar. De volgende keer zou hij zijn best doen om op haar te wachten. Waarschijnlijk zou het niet echt verschil maken met of ze er wel of als ze er niet was, want hij vergat toch alles als hij aan het vechten was. Zijn pupillen verwijdden zich toen ze hem nog eens omhelsde en in zijn oor fluisterde. Hij voelde een zachte rilling door zich gaan en legde zijn handen zachtjes op haar schouderbladen. ‘Dankjewel,’ mompelde hij daarna. Hij voelde zijn hart in zijn keel kloppen, maar wist dat de adrenaline van daarnet dat niet veroorzaakte. Maar wat dan wel? Hij had geen idee. Hij liet haar voorzichtig los en keek haar daarna aan. ‘Sorry dat ik niet op je kon wachten,’ zei hij vervolgens. Jeetje, wat vond hij excuses aanbieden toch vreselijk, zeg!

Connor grinnikte op Alana’s woorden. Hij was verbaasd dat ze hem telkens weer opnieuw omhelsde. Hij had gedacht dat Alana het na één keer wel genoeg zou vinden. Dat was echter zijn gedachtegang ook niet. Hij vond het… niet meer zo vreemd, om eerlijk te zijn. Na wat ze tot nu toe samen hadden meegemaakt was dit redelijk normaal. Hij kon zich namelijk herinneren dat hij de eerste nacht dat hij haar kende samen met haar in één bed had geslapen omdat ze bang was geworden door het onweer. ‘Sure, wat jij wilt,’ zei hij grijnzend tegen haar. ‘Ik heb in de tussentijd trouwens een Poliwag gevangen en Pidgey is geëvolueerd in een Pidgeotto.’ Zijn ogen begonnen trots te glimmen. Hij was benieuwd hoe ze zou reageren op zijn nieuws. Hij merkte dat hij zijn eigen armen ook om haar heen had geslagen en liet ze vervolgens zachtjes langs zijn zij vallen.

Connor grinnikte. Ja, dat ging hij vanaf nu ook doen, even bijkomen. Hij wilde nu graag naar Lumiose City gaan, maar dat kon ook later. Het had geen haast. Bovendien moest hij zijn Pokémon weer trainen en erover nadenken om een nieuwe Pokémon te gaan vangen. Zijn blik gleed naar Alana. ‘Goed idee,’ antwoordde hij al even droog, waarna hij zich omdraaide en vervolgens weg begon te lopen. Hij hield de deur van de gym open, draaide zich naar Alana en maakte een rare buiging. ‘Na jou, my lady,’ zei hij vervolgens. Hij grinnikte even om zijn eigen gedrag. Pikachu bewoog enkel kort met zijn oortjes, maar besloot om niet te reageren op Connor’s vreemde gedrag. ‘We moeten trouwens even naar het Pokémon Center, want mijn Pokémon zijn aardig moe van hun gevecht. Ik laat ze voor de zekerheid liever even nakijken.’ Hij keek glimlachend naar Alana. Ze zou het vast wel begrijpen dat hij zijn voorzorgen wilde nemen, aangezien zij zelf ook een trainer was.

Connor trok een gezicht toen zijn haren door de war werden gehaald. Zijn perfect gekamde haren. Kuch kuch. Hij trok één wenkbrauw op toen hij haar hoorde praten. Oké, ging Slowpoke zijn nieuwe bijnaam worden of zo? Want als dat zo was, zou hij ook eentje voor haar moeten verzinnen. Het volgende wat er gebeurde was dat ze zei dat hij alleen moest gaan, want zij ging nog ergens naartoe. Hij was zo verbaasd dat hij haar niet eens een knuffel terug kon geven. ‘Eh… doei?’ Het klonk half vragend. Hij keek haar met een verbaasd gezicht na, haalde daarna zijn schouders op en keek naar Pikachu. ‘Dan wordt het jij en ik alleen deze middag, maatje,’ zei hij grijnzend. ‘Wij hebben wel iets te vieren.’ ‘Pika!’ riep Pikachu vrolijk, waarna hij op Connor’s schouder klom. Vervolgens ging Connor met zijn Pokémon naar het Pokémon Center. Hij sloot de dag af door met zijn Pokémon wat te gaan drinken bij een cafeetje. Ah, wat was het leven toch mooi soms.