Trolling in the darkness

Misschien was dit toch niet zo'n goed idee.. Voorzichtig tuurde Dario naar het grote gapende gat der onheil. Hij had Stacey heldhaftig beloofd dat hij haar zou vergezellen met haar spannende trektocht, maar nu hij voor de grot stond leek die heldhaftigheid met de noorderzon vertrokken. Doeg. Veel succes Dario. De blonde jongen huiverde even zachtjes en keek toen nogmaals om zich heen om zich ervan te verzeker dat Stacey niet gewoon buiten op hem aan het wachten was. Waarschijnlijk was ze gewoon alvast even een nieuwsgierig kijkje gaan nemen en was ze nog niet ver de grot in gedwaald. Ja, dat moest het zijn. Na nog even twijfelend op zijn lip te hebben gebeten, begon Dario toen toch maar naar voren te lopen. Zijn schouders krompen ineen zodra de duisternis over hem heen viel. "St... Stacey?" fluisterde hij zachtjes door de tunnels, terwijl hij zijn blote bovenarmen beetpakte om zich te beschermen tegen de koude lucht. Stiekem was hij gewoon aan het trillen van angst. De held dat hij was. Zijn blauwe ogen schoten langs de kille muren, alsof hij verwachtte dat het meisje met de groene haren ieder moment vanachter een steen kon springen om hem de stuipen op het lijf te jagen. Dat zou wel typisch iets voor haar zijn. En op dit moment, helemaal niet grappig.

Het was een heuse ontdekking geweest dat er iets bestond als de grot die zich voor haar neus bevond. Het meisje keek haar ogen uit, nieuwsgierig naar wat zich binnen zou bevinden. Naar wat ze had gehoord was het vrij spectaculair, maar alleen naar binnen gaan was niet iets wat wijze mensen zouden doen, dus had ze besloten iemand een berichtje te sturen. Nu kende ze hier niet veel mensen en als ze de keuze had tussen Dario en Floyd… Ja, dan was het niet zo’n wonder dat ze Dario meer vertrouwde in een grot. Hem kon ze nog een beetje intimideren, immers. En anders had ze altijd haar paintballpistool nog. Kon ze hem vast wel mee afschrikken. Of ze zou een Pokémon haar laten assisteren.

Nadat haar Wurmple iets had gezien wat deze interessant vond en Stacey erachteraan had moeten rennen voor ze de kans kreeg het ding terug bij haar te krijgen, keerde ze terug naar de grot om… te zien dat Dario daar al voor de ingang stond te wachten. Nou ja, wachten… Hij liep naar binnen. Stacey keek voor een moment naar haar Wurmple, waarna ze naar het ding knikte. Geruisloos bewoog het zich van haar schouder af, over de grond, om via Dario’s been omhoog te klimmen in een poging zich op zijn schouder te zetten. Een grijnsje trok over haar gezicht. Hij zou toch vast niet bang zijn voor een kleine Wurmple?

Het bleef doodstil in de grot. De lange tunnel had de echo van zijn stem al lang al meegevoerd, maar het leek nog steeds zachtjes na te galmen terwijl Dario voorzichtig door stapte. Na een aantal meter hield hij dan toch echt stil, want verder dan dit ging hij niet. Stacey was vast niet zo gemeen om al helemaal de grot in te lopen... Dario beet even zenuwachtig op zijn vingernagels, tot hij ineens iets aan zijn broekspijp voelde trekken en met een ruk omlaag keek. Wat hij zag was de grootste verschrikking van zijn leven. De twee grote ogen van een Wurmple keken hem recht aan, klaar om hem te verslinden. Dario trok lijkbleek weg en begon happend naar adem met zijn been te trappen in een poging het slijmerige monster van zijn broek te krijgen. "Haal het weg! Haaal het weg! Haal het weg!" In paniek hinkelde de jongen naar achter, waardoor hij met zijn laars tegen een uitstekende steen opliep en achterover klapte. Hij belandde vol op zijn achterste op de harde grond. Hier bleef hij geschrokken liggen, wild om zich heen kijkend om te zien of hij de rups had weten af te schudden.

De wenkbrauwen van het groenharige meisje kwamen omhoog toen ze de reactie van de jongen in zich opnam. Haar arme rups was zich een ongeluk geschrokken en racete - voor zover zij racen kon - richting haar trainster. Deze pakte de bange rups op en zette deze op haar schouder, voor ze richting Dario liep en haar wenkbrauwen hief. “Ik begin te denken dat je niet zo’n grote held bent,” sprak ze kalmpjes. Ze liet haar wenkbrauwen weer zakken en schudde haar hoofd langzaam heen en weer, voor ze haar hand naar de jongen uit stak. “Komop meissie, opstaan.” Een grijns trok over haar gezicht terwijl ze hem aankeek. Immers was het stereotype dat vrouwen bang waren voor insecten, was het niet? “Nitnoy doet je niets.”



Zijn blik schoot in paniek van links naar rechts, maar de rups leek verdwenen, en gaf hem reden om weer te kunnen ademhalen. Opgelucht liet Dario zich op zijn rug vallen en slaakte hij een diepe zucht. Pfoe. Dat had hij maar even overleefd. Hij knipperde met zijn ogen en stelde toen scherp op het groenharige meisje dat boven hem verscheen en neerbuigend op hem neer keek. Stacey! Hij lachte jongensachtig naar der, alsof het hele voorval met de rups zonet niet had plaatsgevonden en het doodnormaal was dat hij op de grond lag. In een grot. Want tsja, hij kon haar toch niet laten geloven dat hij echt bang was voor insecten. "Oh dat. Dat was eh.. Ik dacht dat het zo'n bloedzuigerding was. Donker enzo." Wat een prachtig excuus. Hij duwde zich weer omhoog en pakte haar uitgestoken hand aan, waarna hij op sprong en toen toch even een stapje naar achter zette, gewoon om de afstand tussen hem en het insect zo groot mogelijk te houden. Ze zei wel dat het niets deed, maar insecten waren nooit te vertrouwen. Voor je het wist kriebelde ze weer over je armen en benen. "Ja eh.. Sorry Nitnoy," mompelde hij, niet helemaal geloofwaardig, naar het insect met de nicknaam. "Hey, Stace, vertel nou eens waarom je zo nodig naar deze grot moest?" Dit was om maar snel van onderwerp te veranderen. Dario stopte zijn handen in zijn zakken en liet zijn blik toen weer door de grot dwalen, duidelijk nog niet helemaal begrijpend wat ze nou zo spectaculair vond aan deze duisternis. Maar hey, als hij indruk op der wilde maken, moest hij toch een beetje zijn best doen.

Hij dacht dat het zo’n bloedzuigerding was. Oh my Arceus. Hij was slecht in liegen. Een kleine glimlach trok over haar gezicht heen en ze keek toe hoe hij zich excuseerde en vroeg waarom ze zo graag naar deze grot moest. Voor een kort moment hief het meisje haar schouders. “Ik wilde hem van binnen zien,” sprak ze rustig, terwijl een grijns over haar gezicht trok. “Als ranger moet ik toch de gebieden kennen. Wie weet moet ik hier ooit naar binnen en dan ken ik de weg in ieder geval.” Ze fronste even, maar al gauw wist ze het perfecte vervolg. “En dan kan mijn eerste keer beter zijn met een held zoals jij, of niet?” Ze snoof even geamuseerd en zette zich langs de jongen, om rustig te gaan lopen, de grot verder in. Yep, hij was veel te makkelijk te beïnvloeden.



In het donker kon Dario nog net onderscheiden hoe ze naar hem glimlachte. Glimlachte om hem, omdat ze meteen door zijn slechte leugen heen zag. Dario wist als geen ander dat hij eigenlijk vreselijk slecht kon liegen. Zijn stem leek dan altijd net even een octaaf hoger te schieten, en anders was het wel te merken aan zijn schijnheilige lichaamsgebaren. De blonde jongen ontblootte zijn tanden in een schaapachtige grijns en keek even verrast toen ze zei dat ze een Ranger was. Een Ranger? Dat waren toch die groep mensen die altijd op reddingstocht waren? Dan was zij de held, niet hij, maar hij beurde toch even op bij het horen van het compliment. De rups was zelfs bijna vergeten. "Ik kan je toch moeilijk alleen de grot in laten lopen," sprak hij grijnzend, waarna hij achter haar aan liep en zijn blik op haar zette met nieuwe interesse in zijn ogen. "Dus.. Een Ranger hu. Zodat je boeven kan vangen?" Er klonk een geamuseerde, toch voorzichtige, ondertoon in zijn stem, omdat hij misschien nog wel één van de grootste criminelen was waar ze mee omging. Het feit dat ze hem echter nog niet in de boeien had geslagen, moest betekenen dat het veilig was om om haar heen te hangen. Ze was zeker niet zoals die vervelende smerissen die altijd achter hem aan zaten.

Dario moest eerlijk toegeven dat hij haar antwoord niet had aan zien komen. Hoe ze zich toentertijd in de grote game-winkel had gedragen, had hij verwacht dat ze nogal een vechtersbaasje was, of zeker goed in staat om iemand met een paar flinke tikken op de grond te krijgen. Nu hij er verder over nadacht, was het misschien meer dan logisch dat ze deze vaardigheden wilde inzetten om wilde Pokémon te helpen. "Klinkt alsof jij de held bent hier," sprak hij met een grijnsje. Toch was Dario nieuwsgierig waar dit vandaan kwam. En waarom ze zo'n afkeur had tegen gyms. Voor hem leek het makkelijk geld verdienen, al piepte hij daar misschien wel anders over eenmaal hij daadwerkelijk aan een gym had meegedaan. Voor nu was Dario veel te optimistisch door het leuke prijsje dat aan het binnenhalen van een badge hing. Hij was hij er heilig van overtuigd dat hij en Boomerang dat wel 'even' deden, immers had hij er zoveel trainers over gehoord. "Zijn gyms niet gewoon toernooitjes in het groot?" Hij vouwde zijn handen achter zijn hoofd en liep op zijn gemak achter Stacey aan. Zo rustig pratend viel het donker nog best mee... Tot Stacey ineens over énge' Sableye's begon. Dario verstarde weer lichtjes. "W-wat zijn dat?" vroeg hij achterdochtig. Dat klonk als een insect alles wat hij niet kende en zogenaamd eng was klonk als een insect.

Ze liet het klinken alsof het allemaal niet zo spannend was, maar alleen bij het woord Ranger stelde Dario zich al hele spannende dingen voor. Stacey in een nog mooiere outfit bijvoorbeeld, met een cool legerrokje en alles. Hij trok een scheve jongensgrijns over zijn gezicht, die nooit veel goed betekende. Maar zijn aandacht werd gelukkig weer afgeleid toen ze over de gyms begon. Het waren gewoon simpele gevechtjes. Dario stak zelfverzekerd zijn arm omhoog. ”Dat kunnen wij wel, toch Boomerang?” sprak hij naar zijn Cubone, die er op mysterieuze wijze opeens was en de hele tijd achter hem aan had gelopen. Het beestje zat bijna tegen zijn been geplakt, en keek met grote ogen om zich heen alsof er ieder moment wat tevoorschijn kon springen. Dario werd zelf ook nogal zenuwachtig toen Stacey over de geesten begon. Gatver, dat klonk nog erger dan insecten. Zenuwachtig huppelde de jongen wat dichter naar haar toe. Zij was de ranger. Zij mocht hem beschermen. ”D-denk je dat ze hier dichtbij zitten?” mompelde hij argwanend, terwijl hij even achterom keek. Blijf maar weg.

De blonde jongen trok zijn lippen in een strakke lijn toen Stacey voorstelde een Sableye te gaan zoeken. "Nee, bedankt, ik hou m'n ziel liever," merkte hij op. Hij had geen idee of het verhaal waar was, maar hij kwam daar liever niet achter, ook al zocht hij normaliter juist graag het gevaar op. Dat insect van haar had het helemaal gedaan voor vandaag. "Kunnen we niet be-" Beter weer terug gaan, wilde hij voorstellen, maar heel ver kwam hij niet. Er klonk een vals gelach vanuit de schaduwen, en toen het gekras van klauwtjes over gesteente. Dario voelde een rilling over zijn rug gaan. Hij draaide zich met een ruk om en opeens sprongen er tientallen Sableyes tevoorschijn, alsof ze hun conversatie woord voor woord hadden verstaan. De jongen sprong zenuwachtig op zijn voeten en stak zijn hand uit. "Boomerang, snel, doe iets!" schreeuwde hij naar zijn Cubone, voordat ze ook maar een hand op zijn ziel konden leggen. Boomerang stak zijn botje omhoog, maar zodra één van de paarse monsters grijnsend voor hem sprong, zette hij het op een janken en rende hij weg. Dario keek hem met grote ogen na. Daar ging zijn held op sokken. Maar, tijd om de dappere Pokémon terug te halen kreeg hij niet, want de Sableyes cirkelden zich om hen heen en dwongen hem in een steeds nauwere hoek. Uiteindelijk stond hij met zijn rug tegen Stacey aangedrukt. "Wat nu?" mompelde hij zachtjes, terwijl hij een argwanende blik wierp op de vele starende ogen. Ze glommen als diamanten, en de gemene grijns die ze op hun gezicht hadden was alles behalve vriendelijk. Die waren hier niet voor een gezellig theekransje.