Better Wipe That Up [Closed]

“Gustaf, gebruik je Stun Spore en Ivar, doe je Tackle!” De blondine had haar handen tot vuisten gebald en keek nerveus naar het tweetal pokémon. De ene was een Shroomish, die ze had gekregen van Aiden en al van een vrij hoog level was. De ander, nog een Tyrogue die ze voor een klein prijsje had kunnen bemachtigen van iets dat alleen maar een illegale markt kon zijn, was nog van een veel lager level. Haar doel hier was het trainen van beide pokémon – een taak die ze tot nu toe goed had weten te volbrengen. Cecille keek tevreden naar de verlammingen die werden veroorzaakt, om vervolgens diezelfde pokémon uit te schakelen met een aantal andere aanvallen. Ivar kende helaas alleen Tackle en Fake Out als offensief, maar dat was geen probleem. Gustaf kon hem elk moment bijspringen.

Cecille was zelfs zo tevreden, dat ze een trotse glimlach naar haar partner en allereerste pokémon wierp. Deze was er nog niet helemaal overheen dat er een tweede Tyrogue in het team zat, maar de blondine had hem ervan verzekerd dat hij de enige voor haar zou zijn. Ivar zou evolueren, want dat wilde hij zelf graag. Bovendien, wat had ze anders moeten doen? Het wezentje aan zijn lot overlaten? Nee, daar was Sivar het niet helemaal mee eens geweest. Het bracht wel nog wat jaloezie bij hem naar boven toen Cecille hem die naam had gegeven, maar waarschijnlijk had ze zelf nog niet eens doorgehad dat hun namen zo erg op elkaar leken. Daar zag hij zijn trainer eigenlijk wel voor aan. “Hoe vind je ze?” Ondanks dat ze nieuwe teamleden waren, verwelkomde in ieder geval Sivar ze met open armen. Nieuwe teamgenoten betekende nieuwe vrienden en hoewel hij misschien een beetje jaloers was op Ivar, had hij geen hekel aan het ventje. Hij was zelfs vrij aardig en vroeg om hulp waar hij zelf vond dat Sivar hem kon helpen. Alsof hij een soort leraar was die, door de kennis van Cecille’s trainingen, nu zelf les kon gaan geven.

Sivar voelde zich dus erg belangrijk en daarom stelde hij het op prijs dat om zijn mening werd gevraagd door de blondine. De twee pokémon leken immers snel te groeien en in het team te passen. Elias en Åsa werden uiteraard gemist, maar die werden – als het goed was – goed verzorgd in huize Skarsgård. Lena had zelfs laten blijken dat ze de hulp goed kon gebruiken, zelfs al sloopte de Infernape meer dan dat ze goed deed. De vrouw had er echter geen problemen mee en besloot de aap maar met andere dingen bezig te houden. Elias vond ze ook een schat. Hij wilde helpen, zelfs al was hij erg lui aangelegd, maar hij was erg beleefd. Er was zelfs een soort ren in de achtertuin gebouwd voor de kleinere pokémon. Het was aan Åsa nu om op ze te letten. Het had Cecille zo’n goed gedaan om weer eens met haar ouders te bellen en om te zien hoe het met ze ging. Blijkbaar speelde geld nu niet meer zo’n grote rol in hun leven en kwam dat langzaam weer terug op de rails.

Een goedkeurende knik was wat Sivar aan zijn trainer gaf. Niet alleen vanwege de twee nieuwe pokémon en hun voortgang, maar ook vanwege de vooruitgang van Cecille zelf. Ze had weer contact met haar ouders en pakte de training weer op, wat een pluspunt was. Misschien, heel misschien, kwam ze dan toch eindelijk over haar dipje heen. “Yes!” bracht de blondine enthousiast uit, een vuist in de lucht werpend. Ze richtte zich op haar twee vechtende pokémon en riep ze terug van hun zoveelste overwinning. “Wat dachten jullie van een kleine pauze?” Daar waren de twee het wel mee eens. Terwijl Sivar bij Ivar en Gustaf bleef, liep zij op de verslagen pokémon af om te checken of ze in orde waren. Na een kleine, snelle oplapbeurt waren die verdwenen en konden zij pauzeren. Dat hadden ze hoe dan ook verdiend na zo’n lange middag trainen.

Cecille haalde wat voedsel tevoorschijn, verdeelde het over de drie pokémon en pakte zelf ook een broodje. Het was maar goed dat ze er wat had gesmeerd toen ze uit het pokécenter wilde vertrekken, anders had zij hier met een lege maag gezeten. “Wat vinden jullie eigenlijk van deze plek?” vroeg ze tussen twee happen door. Haar eigen blik gleed rond, zoekend naar de spiegels die ze op weg hierheen waren gepasseerd. Ondanks dat ze intens aan het trainen waren, had ze ze toch opgemerkt. Gemengde gevoelens was te merken tussen de drie pokémon. De één vond het interessant, maar de ander vond het een best wel enge plek. Cecille zag wel waarom. Die spiegels gaven je het gevoel dat je nergens alleen was en dat gaf haar ook wel een beetje de kriebels. “Oké, wel, dan werken we ons een weg naar buiten na de pauze. Als we nog wat pokémon tegenkomen, dan trainen we daar nog wat tegen.” Enthousiaste reacties kwamen, waarop ze ook Sivar beloofde om hem wat te laten trainen. Na het gevecht met Korrina had hij dat niet vaak gekund, maar er was dan ook het één en ander gebeurd waar ze liever niet aan dachten.

Met z’n vieren aten ze hun lunch op en stonden toen op om te vertrekken. Zichzelf uitrekkend van vermoeidheid, zelfs al had ze niet lang gezeten of zelf echt veel gedaan, keek Cecille rond in haar omgeving. “Oké jongens, deze kant op!” Ze wenkte met haar hand dat de rest mee moest komen, maar toen ze zich op haar hielen omdraaide en verder wilde lopen, knalde ze meteen tegen de spiegels aan die de grot versierden. Een aantal vervloekingen in haar moedertaal kwamen uit haar mond, terwijl ze vlug naar haar neus greep, die toch aardig pijn deed van de klap. Sivar snelde haar meteen te hulp, terwijl Ivar en Gustaf probeerden te zien of ze ook moesten helpen. Gelukkig was er niets aan de hand – er zat geen bloed aan haar vingers toen ze die van haar gezicht weghield. De enige verwonding die ze had, was de deuk in haar zelfvertrouwen. “Ik ben oké,” sprak ze geruststellend tegen haar Tyrogue. Ze had wel een gefrustreerde frons op haar voorhoofd, maar verder was niet eens te merken dat ze tegen de spiegels was gelopen. Zelfs de spiegel zelf had geen barst erin.

“Het is dus niet deze kant op,” bromde ze tegen het drietal pokémon. Sivar zuchtte, maar hij grijnsde geamuseerd door haar conclusie. Natuurlijk was het niet die kant op. Dat liep dood. Zijn grijns viel echter van zijn gezicht door het besef dat hij nu had. Als ze dacht dat het die kant op was geweest, en het bleek fout te zijn, dan was Cecille dus de weg kwijt. Bezorgd wisselde hij een blik met Gustaf en Ivar uit, die beide nog niet door schenen te hebben wat het probleem hier was. De blondine zelf ook niet, want die dirigeerde hen een nieuwe kant op, zelfvertrouwen weer aanwezig in haar ogen en verdere houding. Sivar schudde met zijn hoofd, haalde zijn schouders op en liep breed grijnzend achter Cecille aan. Als ze er dit keer echt zeker van was... Wat kon er dan misgaan?

Iets wat ze iet verwacht hadden. Hun vrolijke, enthousiaste reis naar de uitgang veranderde in een regelrechte nachtmerrie door de spiegels die aan de wanden hingen. Ivar was de eerste die het opmerkte, gevolgd door Gustaf en Sivar. Er liep één of ander monster achter hen aan, gebruikmakend van de schaduwen en het reflecterend effect van de spiegels. Uiteindelijk vond Sivar het wel goed zo en trok hij aan de broekspijp van zijn trainer. “Ah, hey! Laat dat ‘ns,” mopperde ze op de Tyrogue, die paniekerig wees naar een stel rotsen in de verte. Cecille hief een wenkbrauw op naar hem, richtte haar blik vervolgens op het gesteente en was niet echt onder de indruk van de leegte die ze zag. “Daar is niks,” merkte ze droog op. Sivar was op z’n zachtst uitgedrukt verbouwereerd door haar woorden, keek terug naar de rotsen en zag inderdaad dat er niks achter zat. Hij keek toen naar Ivar en Gustaf, waarvan eerstgenoemde zijn schouders ophaalde en laatstgenoemde moeilijk uit zijn ogen keek.

Cecille wist, wonder boven wonder, de sfeer bij de drie pokémon op te pikken. “Hey, jullie zijn toch niet bang hè?” vroeg ze geamuseerd aan hen. De drie schudden hevig met hun hoofd. “Mooi, want er is niks om bang voor te zijn. Jullie zijn sterk genoeg om whatever hier ook rond loert uit te schakelen.” Een aantal blikken werden met elkaar uitgewisseld, waarop ze toch maar besloten dat het beter was om verder te gaan. Hoe eerder ze hier uitkwamen, hoe beter. Sivar liep nu voorop, gevolgd door Ivar en Gustaf, die netjes achter de leidende Tyrogue aan liepen. Cecille was als laatste, haar armen casual achter haar hoofd gevouwen, alsof ze momenteel niks aan haar hoofd had. Dat had ze ook niet. Totdat ze vanuit haar ooghoeken iets zag bewegen. Het was snel, zwart en binnen een flits weer verdwenen, dus de grootte had ze niet echt kunnen bepalen. Verward haalde ze haar handen achter hoor hoofd vandaan, stopte ze met lopen en staarde ze naar de plek waar het ding verdwenen was. Gustaf was de eerste die opmerkte dat hun trainer was gestopt en riep de andere twee ook een halt toe. Vervolgens staarden ze met z’n vieren naar het stel rotsen dat schijnbaar iets verborgen hield.

... Maar dat deed het niet. Het was een onaangename verrassing voor de blondine om iets bij haar been te voelen en vervolgens via haar rug naar haar nek. Ze slaakte een gil en deed een poging het ding van haar af te slaan, maar ze greep een aantal keren mis. Uiteindelijk wist ze het vast te grijpen en gooide ze het onplechtig naar de grond. Nu konden ze het van dichtbij bekijken – het monster dat hun trainer zowaar had laten schrikken en hen de angst had aangejaagd.

Het was een Mime Jr.

Zonder enige twijfel was het de kleine, schattige babyvorm van Mr. Mime. Cecille en haar team staarden droogjes naar het kleine figuur, die hen op zijn beurt weer angstig aankeek. Zagen ze er zo eng uit? Oké, de twee Tyrogue zagen er misschien wat gespierd uit, evenals hun trainer. Die had overigens ook haar lengte met zich mee. Maar dat was geen rede om nu bang naar hen te kijken als het zijn eigen idee was geweest om hen te laten schrikken.

Toen kwamen de tranen. Ze waren er zo snel dat Cecille noch haar pokémon er eigenlijk op konden reageren. Het was niet veel later toen er opeens een Wobuffet achter de Mime Jr. verscheen, met lippenstift en al, aangevend dat het een vrouwelijke was. De blondine deed moeite om haar lach in te houden, want als ze eerlijk moest zijn, dan zag die Wobuffet eruit alsof ze bezopen de lippenstift van haar trainer had gepakt en daarmee haar gezicht had beklad. Het hele gebeuren zag er gewoon hilarisch uit. Het lachen verging haar echter snel toen de pokémon er geen gras over liet groeien en Sivar meteen aanviel. De Tyrogue wilde een tegenaanval gebruiken, maar dat zorgde er juist voor dat zijn eigen kracht tegen hem werd gebruikt en hij van de pijn in elkaar zakte. “Sivar!” riep Cecille meteen geschrokken. Hoe kon dit zomaar gebeuren? Hij was nota bene haar sterkste pokémon! Uitgeschakeld was hij nog niet. Daarvoor was hij te koppig en had hij te lang met zijn trainer opgetrokken. Krampachtig probeerde hij overeind te komen, de andere twee waarschuwend dat ze achteruit moesten stappen, want dit was zijn gevecht. Met een Brick Break in de aanslag snelde hij op de Wobuffet af, gedirigeerd door de blondine, maar voor hij goed en wel in de buurt was, kreeg hij opnieuw de volle laag. Sivar schoof naar achteren tegen de stenen wand aan, waar hij ineenzakte en bleef liggen.

Cecille beet op de binnenkant van haar wang. Hij had nog sneller verloren dan in het gymgevecht met Korrina en dat was toen ze een soort ruzie hadden. Nu waren ze perfect in sync geweest, maar zelfs dat mocht niet baten. Binnen twee klappen was hij uitgeschakeld. Uit voorzorg liet Cecille hem terugkeren, zich klaarmakend om met Dahlia in gevecht te gaan, maar het was toen dat zowel Ivar als Gustaf naar voren stapten om de Wobuffet een lesje te leren. Ze had hun teamgenoot uitgeschakeld en nu waren ze uit op wraak! De blondine glimlachte bij het zicht, maar twijfelde toch een beetje aan de twee. Voornamelijk Ivar, die nog van een wat lager level was. Hun teamwork was echter perfect, dus als ze de Wobuffet met z’n tweeën aan konden... Oké. Dit gingen ze doen. Met hun drieën. Ze zouden dit overleven en ze zouden naar buiten kunnen.

“Gustaf, gebruik je Stun Spore om hem te verlammen!” droeg Cecille hem op. Op deze manier zou de pokémon hen niet kunnen aanvallen en dat was gunstig – want dan konden Gustaf en Ivar niet op dezelfde manier worden uitgeschakeld als Sivar. Het poeder werd losgelaten en kwam terecht op de Wobuffet en Mime Jr., maar dat scheen alleen maar olie op het vuur te zijn, want de blauwe pokémon werd alleen maar bozer. Waarschijnlijk wilde die juist het kleintje beschermen om de één of andere rede. Het was ook niet de bedoeling geweest om de Mime Jr. erbij te betrekken, ondanks het feit dat dat beest haar had laten schrikken. “Ivar, Fake Out!” Cecille wist welke aanvallen Wobuffet had gebruikt tegen haar partnerpokémon. Het was eentje die de aanval van de tegenstander afwachtte en dan de schade tweemaal zo hard teruggaf. Hopelijk zorgde de verlamming ervoor dat Ivar geen schade opliep, want er was een grote kans dat hij in één keer zou worden uitgeschakeld...

Gelukkig zat het hen dit keer mee. Wobuffet kon zich niet bewegen en Ivar had vrij spel. De Mime Jr. probeerde zich afzijdig te houden. Waarom hij niet vluchtte was een raadsel, maar ze besloot hem niet aan te vallen, omdat ze wel nog een hart had. “Oké Gustaf, doe nu een Head Butt!” De Shroomish rende op de Wobuffet af en knalde hard met zijn hoofd tegen zijn tegenstander aan. Helaas was de verlamming op dat moment even uitgewerkt en kreeg de groene pokémon ook de volle laag. Met een kleine pijnkreet viel Gustaf achterover. Cecille wilde zijn naam roepen en checken of hij in orde was, maar toen ze een fel, wit licht zag, schermde ze verrast haar ogen af. Toen ze gewend was aan het felle licht, richtte ze haar paarse ogen op haar pokémon; net op het moment dat hij stopte met gloeien en zijn kleuren zichtbaar waren. Gustaf was geëvolueerd in een Breloom.

“Gustaf!” riep Cecille alsnog, maar haar toon was heel anders. Waar het origineel bezorgd had moeten zijn, was het dit keer enthousiast en trots. Haar pokémon nam een net zo trotse houding aan en de blondine besloot op dat moment dat ze haar Breloom wel alleen kon laten vechten. Toen zag ze echter dat hij een poot mistte. Of was dat haar verbeelding? Een bezorgde frons trok over haar voorhoofd heen. Was er iets misgegaan bij de evolutie...? Hij scheen er zelf geen last van te hebben – waarschijnlijk was hij al blij om één poot te hebben – dus Cecille besloot hem het voordeel van de tijfel te geven. “Ivar, trek jezelf terug!” De Tyrogue keek wat beteuterd, maar hij luisterde wel en ging naast zijn trainer staan. Vervolgens focusten beiden zich op Gustaf. “Laat maar zien wat je kunt, jochie!” De pokémon, hoewel geen enorme vechtersbaas, stoof toch in zijn eentje op de Wobuffet af en voerde een aanval uit die Cecille herkende als Mach Punch. Ook bij deze was de verlamming uitgewerkt en werd de Breloom geraakt door een tegenaanval, maar toen bleek dat de verlamming niet geheel was uitgewerkt en zag de blondine haar kans. “Oké Gustaf, doe je Sky Uppercut!” Omdat hij zich staande had weten te houden dit keer stond hij vlak in de buurt van zijn tegenstander. Daarom was het niet moeilijk om met een vuist omhoog te slaan, waardoor de Wobuffet toch wat schade opliep.

Het was net op dat moment dat Cecille zich besefte dat Wobuffet van het psychisch type was en vecht aanvallen dus geen effect hadden. Hm. “Giga Drain!” Hiermee kon schade worden beperkt en was het niet zo’n aanval die maar halve schade aanrichtte. Gustaf knapte zichtbaar meteen op en de Wobuffet kon zich nog steeds niet bewegen door de verlamming. Cecille zag het beestje proberen en voelde zich voor een moment schuldig, maar toen herinnerde ze zich dat zij hen aan hadden gevallen en niet andersom. “Gebruik je Leech Seed!” Kleine zaadjes schoten naar de Wobuffet en niet veel later werd deze verwikkeld in de wortels die eruit schoten. Ze probeerde zich los te wurmen – alleen had het geen nut. Haar energie werd afgetapt door de Leech Seed en Gustaf kreeg er energie bij. “Goed zo Gussie!” complimenteerde de blondine haar pokémon. Wellicht konden ze dit nog winnen ook. “Doe nu een Force Palm!” De Wobuffet kon het niet ontwijken en werd wederom geraakt. Helaas leek de verlamming toen weg te trekken en zaten Cecille en hij in de problemen.

Tenminste, dat dachten ze. Totdat de Wobuffet zich los wist te trekken uit het net van wortels en de Mime Jr. optilde, om niet veel later weg te waggelen. Cecille liet haar gaan. Het betekende dat ze gewonnen hadden en Gustaf was geëvolueerd, dus ze had sowieso al niet verloren vandaag. Toen de Wobuffet verdwenen was, staarde de blondine nog even de verte in en gooide toen een vuist in de lucht. “Victorie!” riep ze zo hard ze kon, haar wijs– en middelvinger nu uitgestrekt in een v. In de tussentijd was Ivar naar Gustaf gelopen en hupte hij een rondje om de Breloom heen. Hij had nog nooit een evolutie gezien, maar nu hij dat wel had, was hij enthousiaster om zelf te evolueren. Daarom daagde hij de Breloom uit voor een klein gevechtje, terwijl zijn trainer nog bezig was met haar overwinningsdansje. Gustaf stemde in, al was het een beetje terughoudend, maar hij vond het belangrijk om zijn teamgenoten te helpen.

Cecille werd afgeleid van haar bezigheden toen ze opnieuw een wit licht zag verschijnen, dit keer vanuit haar ooghoek. Verbaasd draaide ze zich om. Breloom konden toch niet verder evolueren? Of de-evolueerde Gustaf nu? Dat was geen ding, dus dat kon niet. Of wel? Ze was echter verrast om te zien dat het licht niet van haar Breloom afkwam, maar van Ivar, de Tyrogue. Meteen spande ze haar spieren aan en keek ze nauwlettend naar de pokémon. Tyrogue evolueerde namelijk in drie verschillende pokémon, afhankelijk van hoe ze getraind waren. Welke Ivar zou worden wist ze niet, maar dat werd al snel duidelijk, aangezien de gloed nu ook bij hem wegtrok en een Hitmonchan te zien was op zijn plek. De blondine wist nog net een gil te onderdrukken, hoewel er een kleine piep toch haar mond verliet, waarna ze zich op de twee pokémon afgooide en haar armen om hen heen sloeg. “Beste. Dag. Ooit!” Ivar probeerde zich uit haar greep te wurmen, nog steeds niet helemaal gewend aan het overtollige lichaamscontact dat Cecille graag gaf, maar Gustaf genoot er ontzettend van. “Oké, en nu de weg naar buiten vinden.”