Dylan arriveerde na een tijdje reizen Snowbelle City in een poging om Makoto wat training te geven. Hij had de Eevee nu al wel een tijdje en voorheen was het altijd zijn Oshawott geweest die de gevechten aanging of zijn Emolga, maar deze waren nu in het lab en het werd tijd voor de Eevee dat hij leerde omgaan met zijn aanvallen. Op het moment kende hij Swift, Quick Attack, Bite en Tackle, het liefst wilde hij dit gaan uitbreiden naar Shadow Ball en Dig maar Makoto was nog jong en kon niet in een keer zoveel aanvallen tegelijk leren. Daarvoor was hij dus naar Snowbelle City gekomen om daar in de Winding Woods te trainen, mocht hij een Pokémon tegen komen was dit mooi meegenomen want dan kon hij daar misschien een speelkameraadje zoeken voor de Eevee. Dylan stopte even met lopen toen hij de ingang bereikte van de Winding Woods en keek naar Makoto die met een nieuwsgierige blik naar de witte poedersneeuw keek, dit had het wezentje natuurlijk nog nooit gezien in zijn korte leventje. De jongen grijnsde even waarna hij door zijn knieën zakte en een handje van het witte spul pakte en dit oprolde tot een witte bal. De bruine pluizebol was zo gefixeerd op het witte spul dat hij niet door had dat zijn trainer de witte bal naar de Eevee gooide en het ook niet ontweek waardoor de witte bal tegen het hoofdje van Makoto uit een spatte. Geschrokken keek de Eevee naar de jongen die een scheve grijns rond zijn lippen had staan. “Dat noemen ze nou sneeuw en in de winter ligt het overal,” legde Dylan uit aan het bruine wezentje, die even rondkeek en toen vrolijk knikte. “Vee!” piepte Makoto vrolijke waarna hij even vrolijk ronddraaide op zijn plek en met zijn staart zwaaide.
Dylan grinnikte en wenkte dat hij hem moest volgen waarna hij door de ingang het bos betrad. Het was er best donker door de dicht bebladerde bomen dek ondanks dat het midden op dag was. Makoto liep wat nerveus over en weer te kijken waarop de jongen op uit maakte dat de Eevee niet op zijn gemak was. Een Spearow vloog kwetterend over hun hoofden waardoor de jonge Eevee tegen Dylan’s been op sprong terwijl hij angstig zijn kopje in het blauwe vest van de jongen duwde. “Stil maar het is maar een Spearow,” sprak de jongen in een poging zijn partner gerust te stellen. Dit ging nog wat worden als dadelijk de training van start zou gaan.. geduld was een schone zaak en zeker als je besloot om met jonge Pokémon te werken, was dat zeker wel nodig. Dylan liep door met de angstige Makoto in zijn armen dieper het bos in, niet veel dieper dan hij al was want de uitgang moest makkelijk te bereiken zijn mocht het fout gaan. De jongen liep naar een redelijk kleine rots waar hij de Eevee op zette en vervolgens voor het wezentje neerknielde om zijn hand op diens hoofdje te leggen. “Het word tijd dat je jezelf leert verdedigen, jochie,” sprak Dylan de Eevee toe die hem recht in zijn bruine ogen aankeek. Er was angst in te zien maar hij wist zeker dat de Eevee zichzelf wel zou herstellen.. Dylan geloofde onvoorwaardelijk in de kleine Eevee die hijzelf uit het ei had laten komen en tot op de dag van vandaag nog altijd bij hem had gehad. “De eerste aanval die we gaan oefenen is Tackle. Tackle is een aanval waarbij je de tegenstander omver moet beuken,” legde de vijftienjarige jongen uit, waarna hij opstond en besloot om de Eevee een kleine demonstratie te geven. Dylan liep een stukje dichter naar een boom en zette zich toen af om met zijn schouder volop tegen de stam te komen, het was wel een klap maar het deed niet echt pijn ofzo.
“En zo voer je een tackle aanval uit,” grijnsde Dylan naar Makoto die bezorgd naar hem keek maar de jongen veegde het zand van zijn schouder en zwaaide zijn arm even heen en weer, om te laten zien dat het in orde was. Vervolgens gebaarde hij dat de Eevee dichterbij moest komen waarna hij zijn arm om het nekje van het wezentje wikkelde. “Goed, en nu jij. Makoto, doe je Tackle aanval daar op die boom!” riep Dylan naar de Eevee die knikte en vervolgens net als zijn trainer op de boom afrende en deze tackelde. De impact die Makoto met de stam had was nog redelijk sterk geweest waardoor de hele boom even trilde en er wat blaadjes naar beneden dwarrelden. Trots keek Makoto achterom naar de jongen met een brede grijns rond zijn snoet waarna het wezentje vrolijk op de jongen afliep en tegen zijn been opsprong. Dylan tilde het beestje op waarna hij hem dicht tegen zich aanduwde.. het was niet echt een hele spectaculaire aanval geweest maar het was al wel duidelijk dat Makoto zich voor de honderd procent inzette. En daar was Dylan meer tevreden mee dan dat hij de Tackle goed had uitgevoerd, het was wel mooi meegenomen natuurlijk. “Dat was een mooi beginnetje, alleen nu moet het wat krachtiger en zorgvuldiger. Op het midden van de stam,” sprak Dylan en wees met zijn wijsvinger naar de boom, waar de stam een stuk smaller was. Makoto knikte zelfverzekerd waarna hij uit zijn armen en zich vervolgens afzette tegen de grond om vervolgens met volle vaart tegen de boom aan te knallen. Deze trilde hevig heen en weer, ondanks dat Makoto niet op het midden raakte maar de kracht was precies zoals daarnet, goed gericht ook maar toch was Makoto er nog niet. De Eevee had waarschijnlijk meer aan een gevecht met een Pokémon dan met een stilstaand voorwerp. In praktijk leerde je des te sneller was hem ooit vertelt.
Een zachte plof liet de jongen opkijken van verbazing en zag dat er een hoopje zwart vacht op de grond lag dat moeizaam overeind kwam. Het wezen keek kwaad naar de Eevee die zijn kopje enkel wat schuin had gekanteld envragend naar het zwarte wezentje keek. Een soort van pluim met een rood patroon in zijn haar, dat Dylan herkende als een Zorua. De wilde Zorua gromde nijdig waarna hij in een gevechtspositie ging staan en dreigend naar Makoto en Dylan keek. Het wezentje was zo te zien ruw uit zijn slaap ontwaakt.. of kon de jongen het beter een zij noemen? In ieder geval nu kon Makoto eens mee maken hoe een echt gevecht ging. De Zorua bleef echter niet langer wachten en kwam op Makoto afgestormd die niet zo goed wist wat hij moest doen. Dylan besloot het hoofd koel te houden en zich te focussen op zijn partner. Als hij zich niet vergiste was dit een Scratch die de Zorua uitvoerde. “Makoto!” riep Dylan waarop de Eevee even omkeek en de boze Zorua op hem af zag komen. “Spring aan de kant en doe dan je Tackle aanval!” voegde de jongen er aan toe. Aanvallen zoals deze waren makkelijk te ontwijken maar soms als je boos was ging dat moeilijker omdat je zo gefixeerd was om diegene te raken dat het fout ging, soms. Makoto liet zich niet intimideren waarna de Eevee snel aan de kant sprong, achter de Zorua terecht kwam en haar tackelde. De Zorua werd uit haar balans gehaald waardoor ze voorover op de grond terecht kwam. Makoto draaide zich eventjes om naar de jongen die zijn duim opstak naar het bruine wezentje. Al snel kwam de Zorua weer overeind waar de ze niet bij nadacht en halsoverkop weer met een Scratch op de Eevee kwam afgelopen. Waarom de Zorua alleen zijn Scratch inzette was voor Dylan een groot raadsel maar hij besloot toch om voor nu een andere aanval te gaan. Hij gooide de Eevee nu wel meteen het diepe in.
“Makoto, ontwijk zoals je net deed en doe dan een Quick Attack!” riep hij toen. Het was eigenlijk al te laat toen hij deze opdracht gaf omdat de Zorua dit keer geen Scratch had gebruikt maar een Pursuit. Dit keer werd Makoto uit zijn balans gehaald maar deze wist hij snel te herstellen waarna hij zichzelf tegen de grond afzette en met een witte streep achter zich op de Zorua in beukte. Deze werd even naar achteren geschoven voordat de Zorua zich nog herstellen besloot Dylan dat een Tackle aanval nog wel kon. “En nu snel je Tackle aanval!” riep Dylan weer naar de Eevee. Makoto stond vrij dichtbij dus in deze cuciale minuut wist de kleine Eevee de Zorua alweer om te tackelen, waardoor ze tegen de boom op knalde waaruit zewas gevallen. Met een pijn vertrokken gezicht kwam de vrouwelijke Zorua koppig weer overeind maar Dylan besloot dat dit wel genoeg training was voor vandaag. Ietwat bezorgd liep hij naar het vosachtige wezentje toe die hij overeind hielp en terug op haar vier pootjes zette. Nieuwsgierig kwam Makoto naast hem staan waar hij naar de Zorua keek. “Het spijt me als we je te ruw hebben gewekt,” sprak de jongen zich verontschuldigend en bood de zwarte vos een stukje appel aan, Deze pakte het besje dankbaar aan en at het vervolgens snel op. De wilde Zorua mompelde iets dat op een bedankje leek. Vervolgens keek Makoto met een speelse grijns naar de Zorua waarna de twee op elkaar afliepen en met elkaar begonnen te spelen. Alsof het gevecht nooit had plaatsgevonden en of de twee Pokémon al jaren vrienden waren. Dylan grinnikte om het tafereel waardoor hij tot de conclusie kwam dat Makoto zich misschien wel eenzaam voelde zonder zijn andere teamgenootjes.
Dylan keek even naar de Pokéballen aan zijn riem. Het waren er zes, die van zijn Eevee meegeteld, maar de rest was leeg. En eigenlijk kon hij de Zorua ook wel gebruiken omdat Makoto gewoon een speelmaatje nodig had en het was ook verstandig gezien het wezentje een behoorlijke klap had gemaakt door uit die boom te vallen. De jongen grinnikte toen de twee Pokémon vrolijk op hem af kwamen lopen waarop Dylan besloot om de Zorua te vangen. Makoto keek even fronsend naar zijn trainer die een onheilspellende grijns op zijn gezicht had staan en vervolgens even met zijn hand gebaarde dat hij klaar moest staan. De Zorua had niks door toen Dylan het seintje gaf om de het vosje omver te tackelen zonder dat hij het door had. De donkere Pokémon werd flink geraakt door de plotselinge Tackle en overdonderd rolde ze zich weer op haar buik, met een van pijn getrokken gezicht. De Zorua ging weer op haar pootjes staan en rende vervolgens met een flinke snelheid op de Eevee af. Om zichzelf te verdedigen, deed ze een Pursuit, een aanval dat pas echt effect had wanneer de tegenstander had gewisseld. Veel schade zou het niet moeten doen bij de Eevee. “Ontwijk het Makoto!” riep Dylan naar de Eevee toen de Zorua dichtbij genoeg was, sprong Makoto net te laat aan de kant, en werd in zijn flank geraakt. De Eevee dreigde zijn evenwicht te verliezen maar hij wist met moeite niet op de grond te belanden. Een voordeel was dat de wilde Zorua nu wel dichtbij genoeg stond. “Quick Attack!” Makoto keek op toen hij de stem van zijn trainer hoorde om vervolgens zonder pardon zich tegen de grond af te zetten en met flinke snelheid zich tegen de Zorua aan te laten knallen. De Zorua werd naar achter geslingerd waarop ze even bleef liggen nog voordat Makoto besloot om een Sand Attack uit te voeren, waardoor het vosje niks meer kon zien. “En doe nu je Swift!” riep Dylan naar zijn Eevee die op keek en vervolgens zijn bekje opende waardoor hij sterretjes uit zijn bek schoot, die de Zorua raakte. Opdat moment bleef ze op de grond liggen waardoor Dylan zijn kans pakte om een lege Pokéball van zijn riem te pakken en deze op de Zorua af te slingeren die het wezentje opslokte met een rode straal en op de grond bleef wiebelen. Dylan beet op zijn onderlip terwijl hij zich afvroeg of dit wel genoeg was.. het eerdere gevecht had niet veel opgeleverd maar het was het proberen waard…
