Wild Encounter

Wacht, een broodje met “choco”, een substantie waar hij vaker over had gehoord, maar nog niet geheel kon bevatten. Het scheen in vele voedselwaarden gebruikt te worden en vooral mensen van het vrouwelijk geslacht smulde ervan. Het scheen echter ook uit cacaobonen te zijn verkregen, iets wat hij juist kende, maar nooit verwacht van had een zoete delicatesse uit te krijgen. Ze hadden een pittige, maar ook vrij bittere geur, dus waarschijnlijk as dat dus wat hij geroken had. Het ontging hem niet dat het meisje deze  “choco” niet onder ‘pittig” vond vallen, maar dat veraste hem niet; zijn soortgenoten roken het geheel en hij juist de ingrediënten.
Huh? Ze liet haar handen langs de vogelachtige’s veren glijden, terwijl hij angstig op haar schouder nog aan het hippen was. De angst zou zeker niet heel snel verdwijnen, zelfs als Agami een minder dreigende houding nam. Haar aanraking leek echter maar deels effect te hebben; de Archen hipte minder, maar toen zijn Dratini zich ontspande kalmeerde de Archen totaal en liet zijn lichaam wat ontspannen hangen. Het was beter zo. Alert schoot zijn blik terug naar het meisje toen ze uiteindelijk begon uit te leggen wat ze hier eigenlijk deed, zo ver van de dichtbij zijnde stad vandaan maar haar antwoord was vrij.. uniek. Ze wilde schijnbaar zien hoe de Archen op de omgeving reageerde die na een korte stilte die het meisje liet vallen veel op de jungle leek waar hij vroeger in scheen te leven. Met een frons staarde Averill het meisje aan, compleet verward door haar woorden. Nooit eerder had hij de Pokémon in zijn leven gezien, gehoord of geroken, maar schijnbaar betekende deze “vroeger” dat het een prehistorische Pokémon moest zijn. Direct schoot hem de vraag binnen hoe ze dan een exemplaar wist te krijgen, maar eerst wilde hij nog eenmaal de geur van deze gevogelte opsnuiven. Wellicht rook hij het exemplaar nooit meer, dus dit was wellicht de eerste en laatste keer. Ditmaal behield hij wat afstand tussen hem en de Pokémon, wetend dat deze al angstig werd van zijn Dratini die ondanks haar dreigende houding leek op een jonge Seviper qua dreiging. Tweemaal snoof hij en rook zoals verwacht een unieke geur die hij maar moeilijk kon plaatsen, gezien er geen Pokémon rondliep met een vergelijkbare geur. Zeker leerzaam. “Interessant,” Begon Averill, waarop hij een kleine grijns liet zien, wetend dat het zien van zijn volle gebit bij zijn voorouders duidde op dreiging, “Ik ken nog wat betere plekken in de jungle die een kilometer of drie verderop ligt. Heb je zo gelopen, maar het is het oudste gedeelte van de jungle en dat is de enige locatie waarop alle wilde Pokémon en ik besloten hebben om niet te jagen,” Iets te energiek vervolgde hij zijn woorden nu hij wellicht zelfs iemand anders kon helpen, al moesten ze natuurlijk voor de reis twee territoria doorkruisen van twee welbekende Pokémon, maar als ze hun geur maskeerde en zich stil hielden kwam het goed. Beetje spanning, maar hij en Agami wisten het te doorkruisen, al was het meerdere keren bijna slecht afgelopen voor hen. Die littekens had hij nog. Waarschijnlijk had hij tegen de lucht gesproken, gezien het meisje binnen een oogwenk vlak voor Agami knielde en haar daarmee recht in de ogen aankeek.
Een haast overgebogen houding en de blik waren beide tekenen van intimidatie en agressie bij vele Pokémon in het jungle en ook voor Agami die haar witte “oortjes” naar achteren trok en naar haar begon te grommen, zwaaiend met haar staart. “Agami!” Gromde hij haar fel toe, al was het uiteindelijk de schuld van het meisje met haar onwetendheid. De Dratini wist dit natuurlijk ook en hield haar in om een bol drakenvuur op het meisje en de gevogelte te sturen als zelfverdediging. Hij hoopte echter dat hij het meisje niet erger de stang op had gejaagd hiermee. En gelukkig bedaarde de Dratini door haar kopje weg te draaien en op een zachtere toon te grommen. “Sorry,” Zei hij direct tegen de ander, gevolgd door de dreigende blik van Agami die op hem gericht stond. Ditmaal maakte hij geen wuivend gebaar, het verloor zijn effect. Ook scheen de Dratini weer te ontspannen en maakte zich met haar kopje wat lager oogcontact met het meisje met haar “oortjes” die ze wat opzij liet hangen. Een onderdanige houding en Agami vertoonde dat niet snel. Het maakte echter de situatie er beter op.

De wind stak inmiddels op en kwam weer uit de kant van het meisje en direct drong een bittere, welbekende geur door, waarvan zijn haar overeind ging staan. Een Zangoose kwam eraan en snel ook, gezien hij het geluid van geritsel maar al te goed kon horen van ver. Het verbaasde hem het meest dat hij niet de locatie verlaten had na de confrontatie met de Seviper van eerder. Ook Agami scheen de aanwezigheid te hebben opgemerkt en rekte dreigend haar kop uit, loerend naar een punt achter het meisje. Er was een conclusie getrokken; de Pokémon was te snel om momenteel op de vlucht te slaan, zeker nu ze niet in een goede locatie bevonden. Ze moesten de confrontatie aan. Er was geen tijd te verliezen en direct trok hij zijn mondhoek omhoog en wenkte naar een punt achter hem, hopend dat ze het zou begrijpen. Het was een slecht moment voor een confrontatie, maar veel keus had hij niet. Pfoe, hij snoof nogmaals de geur in en slaakte direct een wilde grom uit, samen met zijn Dratini. Een jong mannetje zo te ruiken die duidelijk tijdens het voorjaar geen vrouwtje aan de haak had geslagen, anders was deze in de buurt van een vrouwelijk soortgenoot. Gefrustreerd hierdoor viel deze alles en iedereen vervolgens aan als een maniak, verblind door alle opgekropte gevoelens. Het werd nóg linker dan verwacht, maar ze zouden het moeten kunnen overleven, zeker met hun tweeën.
Maar goed, de Zangoose was enkel een paar meter van hen vandaan… Hopend dat het meisje weg was gestapt schoot Agami regelrecht naar voren en vuurde een elektrische schok op de Zangoose uit, waarvan pas het puntje van zijn oren uit de struiken stak. Het verlamde een Pokémon, maar soms meende ze zich op momenten waarop je het niet verwachte nog toe te slaan om toch een overwinning te innen. Het had echter de woeste Zangoose niet ween te stoppen, want deze schoot recht op hem af met zijn klauwen recht voor zich en produceerde luide grommen. Direct schoot Averill vlak onder de Zangoose, wetend dat hij door zichzel zo krachtig op hem te lanceren, hij niet snel van richting kon veranderen en dit werd versterkt met de verlaming. Voordat de Zangoose een verbaasde geluid kon produceren greep Averill de keel van de Zangoose vast, drukte direct keihard tegen de adamsappel aan en deelde een fel knietje uit naar diens edele delen. Natuurlijk zorgde de vrij pijnlijke combinatie voor een pijnkreet en sloeg de Pokémon enkel nog verwilderd om zich heen, maar voordat het zo ver kon komen greep Agami in. De Dragon Pokémon vloerde de Zangoose door haar staart om diens achterpoten te leggen en deze weg te zwaaien. Met een plof kwam de Zangoose op zijn rug terecht met zijn en Averill’s hoofd in de struiken. De welbekende bittere smaak van bloed vulde zijn mond die door de schrammen kwam die de vlijmscherpe struiken hadden gemaakt. Enkel bezeten door de adrenaline die door zijn lichaam pompte en zijn eigen bloed duwde hij zijn knieën tegen de enorme poten van de Zangoose aan, waardoor deze enkel luid pijnkreten kon laten horen. Alsof er iemand om een jong volwassen Zangoose gaf, zijn moeder had andere jongen om zich er zorgen over te maken. Dat ging eenmaal zo bij veel Pokémonsoorten. De Dratini ontfermde zich over de witte, pluizige staart van de Zangoose en hield deze in bedwang door haar hele lichaam eromheen te binden en stevig in de staart te bijten. Inmiddels leek het bijna voorbij te zijn met de dreiging. Met zijn elleboog drukte hij de kop van de Pokémon tegen de grond aan en klemde zijn eigen “kaken” om de luchtpijp van de Zangoose en beet deze dicht. De Pokémon kon hier weinig tegen te doen en verloor na enkele seconden fel tegengestribbeld te hebben bijna zijn bewustzijn. Bijna.
Helaas scheen dat te optimistisch te zijn; een tweede Zangoose was verschijnen en gezien hij bezig was kon enkel Agami op de Zangoose richten. Het ging echter overduidelijk mis toen de Dratini zich vrijmaakte van de staart en de Pokémon dreigde te verlammen. Deze schoot behendig weg en plantte zijn tanden in de nek van Agami en doorboorde direct met zijn klauwen haar nek. Nadeel van zijn verwilderde staat was dat zijn reukzin minder goed werkte en nou scheen een andere Zangoose, waarschijnlijk een niet-verwante Zangoose hetzelfde moment uitgekozen te hebben om aan te vallen. De Pokémon was namelijk ouder en rook anders dan zijn maat die onder hem lag.
Zonder erbij na te denken greep Averill de nek vast van de Zangoose en wierp die van zich af, hopend de andere Zangoose af te leiden met een ander mannetje en dus een rivaal. Het scheen te werken; de Zangoose schoot verrast naar achteren en haalde zijn klauwen uit Agami’s amper bewegende lichaam en beet direct met zijn bek in de hals van de verlamde Zangoose. Agami! Haar lichaam bewoog amper nog en ze bloedde heftig uit haar nek. Dit was zijn schuld! Hij had beter moeten oplette, maar hij gaf deze schuldgevoelens pas achteraf de nodige aandacht. Direct lanceerde hij zichzelf op zijn handen en voeten recht naar Agami toe en veegde direct al het bloed weg, zodat hij de wond beter kon zien. In een oogwenk raakte een ware last van zijn hart, de wonden waren amper een centimeter diep en niet fataal, gezien de luchtpijp niet werd blootgesteld. Dat scheelde een heleboel, want bloed in je longen betekende haast direct de dood. Luid geruis klonk achter hem en op tijd sprong hij weg en kwam de verlamde Zangoose neer op de grond, bloed druipend uit vele diepe wonden in zijn lichaam en het geluid van diens ademhaling was plotseling verdwenen. Die was gedood en nou richtte de Zangoose op hem en schoot van achteren op hem af, toen Averill met zijn rug naar hem toegekeerd zat. Op tijd wist hij zich om te draaien en direct zijn handen als een berenklauw uit te halen naar het gezicht van de Zangoose en drukte met zijn vingers tegen diens ogen aan. Verschrikt stapte deze naar achteren, maar doorboorde zijn klauwen door het dunne huid van zijn buik. De adrenaline onderdrukte de pijn, maar direct braakte hij bloed uit. Dit ging niet lekker, maar hij kon er nog mee doorgaan. Hij stapte overeind en haalde fel met zijn overige vuist tegen de onderkaak van de Zangoose en wist de klauw van de Pokémon op dezelfde moment van zich af te trappen. De overige klauw kwam echter zijn kant op, gepaard met een luide grom en doorboorde nogmaals zijn buik. Oké, de adrenaline zou elk moment verdwenen door het bloedverlies; het moest snel afgemaakt worden. De witte Pokémon strompelde naar achteren, maar schoot fel opzij en scheen ditmaal vanuit de zijkant hem aan te willen aanvallen. Een logische optie als van achteren en van vooraf aanvallen niet effectief scheen te zijn.  Averill draaide zich om en deelde een stoot uit tegen de al gehavende gezicht van de Pokémon, die ditmaal niet direct in staat scheen te zijn om weer uit te halen. Bijna, bijna, herhaalde Averill telkens. Bijna, was het voorbij.

Op zijn handen en voeten schoot hij opzij en knalde fel tegen de Zangoose op, hem de rivier in duwend. De witte Pokémon stribbelde tegen, maar plonsde toch het water in, maar niet voordat hij met zijn klauwen eveneens Agami met zich meebracht.  “Agami!” Kraamde Averill met een schelle stem uit en zijn hart voelde weer zwaar aan toen de Zangoose onder water verdween, samen met Agami. Toen pas merkte hij het meisje en haar gevogelte op. In het hele gebeuren was hij haar totaal vergeten. Hij keek direct haar met zijn tot dunne haast slangenoogvormige pupillen aan met de verwilderde blik erin, maar toch iets wat om hulp vroeg. Echter, weerklonk er luid gespartel en alert keek hij naar het riviertje waar uit het niets een donkerblauwvormige Pokémon met diverse bloedvlekken rond haar nek elegant uit het water schoot met de laatste lichtgevende glinstering om haar lichaam heen van de evolutie. Agami. Hij voelde zich vastgenageld aan de grond en wist enkel nog door adrenaline verdoofd te kijken naar de enorme Dragonair die haar lichaam om de inmiddels vrij kleine Zangoose in vergelijking met haar grootte vouwde en deze onder het water oppervlak duwde. Bubbels verschenen vlak onder het oppervlak en vreemd genoeg wist de Pokémon boven water te blijven door om zich heen te slaan. Agami wilde het er echter hier niet bij laten zitten en doorboordde met de hoorn op haar kop de nek van de Zangoose, voordat ze deze ruw van haar afsloeg met haar momenteel door twee kralen versierde staart. De Pokémon knalde recht voor het meisje neer, maar het kon amper als een Zangoose worden herkend, zijn vacht was besmeurd met bloed die door het water vrij rooskleurig leek. Nou moesten ze echter vluchten; het bloed zou andere wilde Pokémon aantrekken en zijn adrenaline zou niet veel langer zijn pijn wegdrukken. Agami greep vlug met haar kaken Averill’s shirt vast en schoot vlak voor hem en gromde zacht, hem aansporend om plaats te nemen op haar rug om weg te zweven. Zonder te wachten klom hij behendig op haar rug en stak zijn hand direct naar het meisje en haar Pokémon uit. “We moeten vluchten; anders vinden ze het bloed!” Bij elk woord die hij uitsprak dacht hij zijn zelfbeheersing van de pijn te verliezen. Ter plekke schoot het niet direct tot hem door hoe erg hij wellicht de ander had afgeschrikt met wat hij voorheen uitgevoerd had, maar een ding ging door hem heen; vluchten!


OOC: ... Sorry ;-;

Het viel hem geeneens op dat het meisje zijn hand vastgreep die een tel geleden nog een Zangoose’s keel probeerde dicht te drukken. Met een kort zetje klom ze eveneens op de rug van Agami, samen met de gevogelte die wel nog scherp leek te zijn. De adrenaline begon op dit punt echt weg te zakken en met moeite wist hij zichzelf overeind te houden. Zijn gedachtegang kwam echter weer terug en zijn tot spleetjes getrokken pupillen werden weer rond. Het voelde alsof hij uit een trance was geraakt, wat eigenlijk ook zo was. Een druk voelde hij tegen zowel zijn rug als middel aan en alert keek hij over zijn schouder. Het meisje hield hem stevig vast, duidelijk uit angst dat Agami’s vlucht nogal wild zou worden. Haar geruststellen was echter moeilijk. Hij had nooit eerder op de Dragonair gevlogen, dit as ook zijn eerste keer. Het plotselinge lichaamscontact overviel hem wel, zeker door de vrouwelijke soortgenoot. Een milde rode blos op zijn wangen en een tinteling in zijn onderbuik liet dat wel blijken. Beschamend, dat zeker, maar hij had gewoon te weinig vrouwelijk contact gehad. En dan dit. Hij wist er geen raad mee, maar wist zich weer te concentreren toen ze prevelde dat ze konden vertrekken. Prima. Averill tikte met zijn vingertoppen tegen de hals van Agami die steeds hoger de lucht in vloog. De hele jungle ging onder hem voorbij en nou kon hij de top van de hoogste bomen zelfs zie-Au! De pijn was er weer. Stevig klemde hij gelijk zijn kaken op elkaar om zij pijn te verhullen wat hem aardig goed verging. Een organisme die zwakte toonde was gewoon een makkelijkere prooi, maar ze zaten zo hoog in de lucht dat een roofPokémon tegenkomen klein was. Een tweede pijnsteek ging door zijn wond heen en deze was erger dan die van eerder, waardoor Averill direct zijn hand over zijn bloedende wond bij zijn buik plaatste en daarbij het meisje’s hand aantikte. Hij had zo zijn twijfels hoelang hij de pijn eigenlijk zou verduren, want de jungle was vrij groot en Agami zou met haar momentele snelheid het einde, althans, de grens over tien minuten halen, menselijke tijd. Zolang kon hij niet wachten. Gewoon doorbijten. Wellicht was het verstandig om de passagier gerust te stellen, niet alleen om de pijn en ongemakkelijkheid te verlichten. Het bloed wat nog uit de wond droop hielp daar echter niet bij. Hij had schijnbaar haar hulp echt nodig. Voorzichtig, m haar niet te laten schrikken haalde hij zijn niet onder bloed zittende hand over haar hoofd. “We leven nog, niet waar?” grapte hij, enkel om weer de neiging te krijgen om ter plekke weer bloed te braken, maar wist het in te slikken, “Heb je toevallig een doek?”

Het deed hem goed om na de hele toestand het meisje horen grinniken. Nou hoopte Averill enkel dat ze een doek of iets dergelijks bij haar had, waarmee hij het bloeden kon stelpen. Op dit tempo zou hij zeker het niet lang uit kunnen houden en besmeurde hij enkel meer van zijn sterk ruikende bloed op Agami. Zelfs bij het landen bij de grens zouden roofPokémon hem snel kunnen opsporen. Inmiddels voelde hij haar grip om zijn middel minder worden, al dacht hij er niet te lang meer over na. Gelukkig reageerde het meisje vrij snel, maar scheen ze niet in staat te zijn hem los te laten om iets uit haar tas vast te grijpen. Anders wilde hij het zelf wel doen? De gevogelte kreeg echter de taak op zich en scheen ditmaal daadwerkelijk helder uit zijn ogen te kijken. Het kwam wel goed, hoewel hij een Wingull in de verte hun kant op zag vliegen met zijn blik gefixeerd op de tevoorschijn gehaalde zakdoek. Wacht deze Pokémon wilde-Au! Het was helaas te laat en het feit dat hij gewond was en minder snel iets kon uitrichten zat hij er maar bij. Voor zijn ogen greep de Wingull de zakdoek vast met zijn snavel, waarop de gevogelte verontwaardigd krijste door de plotselinge actie. De Pokémon was minder alert dan hij verwacht had, maar scheen zich snel te herstellen en plantte zijn vlijmscherpe tanden in de witte vleugel van de Wingull. Direct zag hij bloed uit de vleugels van de Pokémon druppelen, maar erger nog; beide partijen storten naar beneden. Nee! Geschrokken leunde Averill iets opzij, terwijl de Dragonair bezorgd haar kop naar hen omdraaide, niet zeker wetend wat er gaande was. Haar hele concentratie was op het vliegen gericht en hoe vaak had ze eerder al gekrijs gehoord vandaag? Toen Agami echter plotseling licht opmerkte, vlak onder haar vloog ze met een gerust hart verder. Het was hem niet ontgaan dat Agami kalmer oogde, terwijl er paniek door het meisje raasde. Dat kon maar een ding betekenen… Hij leefde nog! Spoedig verscheen de gevogelte, althans, een grotere en meer reptielachtige vorm van de Pokémon. Het had dezelfde verenpak als het gevogelte van het meisje maar had een grotere bek, grotere ledematen en grotere vleugels waarmee vliegen een iets makkelijkere karwei was. Het was schijnbaar geëvolueerd tijdens de korte strijd die hij tegen de Wingull gevoerd had en nog beter; het had de zakdoek triomfantelijk nog tussen zijn kaken vast. Averill glimlachte gerustgesteld dat er geen dode aan hun kant gevallen was door een niets voorstellende Wingull. De trots ogende Pokémon hield zijn kop vlak bij het meisje’s hand en gaf haar het zakdoekje. De Pokémon scheen ook schijnbaar de naam ‘Ciro’ te dragen, een uitzonderlijke naam, maar dat was niet aan hem om erover te oordelen. “Gefeliciteerd, nou kan je ook zeker een Pelipper verslaan,” opperde Averill met een plagerige grijns tegen het vliegende en gevederde reptiel. Dit zorgde echter voor een verontwaardigde reactie bij Agami die haar kop koppig wegtrok en haar oren naar achteren trok. Ditmaal negeerde de jongen haar echter, voor deze ene keer, en greep uiteindelijk de zakdoek vast. “Bedankt, beide!” En met die woorden klapte hij het zakdoekje open en drukte deze tegen zijn wond aan. Direct kleurde al het wit in een donkerrode kleur wat geen beste teken was, het bloedde daadwerkelijk veel. Averill haalde de zakdoek van de wond af, negeerde het geprik en depte grondig de andere wonden die iets minder diep waren. Na enkele tellen sloeg Agami echter met haar lange staart, waarop hij alert naar de silhouet van Agami’’s achterhoofd keek. Als Dratini betekende het iets in de trant van; ‘we zijn er bijna’. Nou moest het wel hetzelfde zijn. Dat scheelde dan een hele boel, maar was er daadwerkelijk zoveel tijd al verstreken of koos de Dragonair een andere locatie uit? “We gaan.. landen,” Tsk, de wond prikte weer, maar het was weer even doorbijten totdat ze eindelijk geland waren. Inmiddels naderde Agami de oeroude boom wat standaard een veilige locatie was voor gewonde, jonge en oude Pokémon. Voorzichtig gleed de Dragonair door de lucht, maar scheen ze inderdaad niet goed te weten hoe ze moest landen. Dit bleef haar eerste keer. Hij zou haar anders begeleiden. Wanneer haar lijf nogal wiebelig bewoog gaf hij een corrigerende, ruwe tik tegen haar lijf aan. Uiteindelijk scheen dit goed uit te werken op de landing en remde ze vlak boven de grond volledig af en draaide zich naar het meisje om met zijn hand en de zakdoek over de wond heen. “Lukt uitstappen je wel? En zo erg was het toch niet, van een evolutie naar een veilige eerste landing,”

Het scheen haar wel te lukken om zelfstandig van de Pokémon af te stappen en spoedig stond ze op de grond, vlak naast de recent geëvolueerde gevogelte die afwachtend naar zijn bloedende wonden keek. Het was geen loerende roofdierachtige blik, maar een bezorgde, al gaf hij toe dat hij het maar moeilijk het van het gevederde reptiel kon aflezen. Die hadden eenmaal een kille sfeer over hen heen, net zoals Agami, maar haar ogen verrieden meer dan daadwerkelijke reptielogen. Hij wilde het meisje niet langer wachten en gleed voorzichtig van Agami’s rug af en zakte door zijn kniëen bij de landing om niet teveel druk op zijn benen te plaatsen. Overal zat wel een schram en om ze te verergeren was op dit punt niet heel snugger.
Achter hem rolde de Dragonair haar lichaam weer op en drukte bezorgd haar snuit tegen zijn wang aan wat lichtjes kietelde ten ze kort uitademde. Averill grinnikte zwak en drukte zijn eigen wang terug wat Agami enigszins geruststelde, al stonden de vleugels bij haar kop strak naar achteren. Het leek erop dat zolang het bloeden niet stopte ze duidelijk niet volledig zou kalmeren. Had hij weer. Hij zuchtte zacht, maar dit zorgde voor een pijnsteek bij zijn buik wond. Dat was niet handig geweest. Pfoe, rustig ademhalen. Zo, beter.

Toen zijn blik echter terug viel op het meisje oogde ze onzeker, wat waarschijnlijk door het bloed kwam en het zakdoekje wat hij nog steeds vasthield. Na enkele tellen vroeg ze pas of ze hem mocht helpen met het verzorgen van zijn wonden. Hulp? Het was nog iets wat hij niet gewend was met een soortgenoot, maar vooral omdat hij in dit geval ook stiekem gen raad wist met zulke diepe wonden. Hij vermeed zulke confrontaties amper, maar zelden waren ze zo heftig. En erger konden zijn wonden niet worden, maar het principe dat deze “kennis” of “vreemdeling” zijn wonden zou aanraken zat hem niet. Wat wantrouwend stapte hij dan ook naar achteren, zijn blik van de wonden weer op het meisje gericht. Ze vormde geen dreiging, maar dit was zijn instinct die weer opspeelde. Ook Agami had zo haar twijfels, maar na enkele tellen tegengestribbeld te hebben duwde ze voorzichtig Ave naar het meisje toe. Dat kleine gebaar zei genoeg. Averill keek verrast van de Dragonair terug naar het meisje en knikte kort ter goedkeuring. “Hoe wil je dat ik ga zitten?”
Op de achtergrond verscheen een hele groep Tropius die vlak langs de boom vlogen met hun uit palmbladeren bestaande vleugels waar Agami jaloers nastaarde. De Pokémon droomde er ook van om eens haar vleugels uit te kunnen slaan en zelfs ledematen te hebben dan enkel een kop en een staart. Ze merkte dat haar blik bleef hangen bij de mysterieuze Pokémon die ze eerder als maaltijd gezien had en eigenlijk niet veranderd was qua rol, maar ditmaal niet handig leek om op te vreten. En nu Averill werd behandeld kon ze beter haar aandacht richten op iets anders, althans, dat nam ze aan. Ze had geen idee hoe ze met de Pokémon echter moest communiceren en snoof dus op haar hoede aan het schepsel en keek deze nieuwsgierig aan.