I don't wana

Het werd steeds kouder buiten, waardoor Leah niet echt de zin had om naar buiten te gaan. Laat staan voor te trainen voor een gym gevecht. So wie so had ze de laatste tijd daar vrij weinig zin in, aangezien het zo veel moeite was. Ze probeerde nu slim te zijn en haar pokemon zo ver mogelijk te levelen. Zodat ze er meerdere achter elkaar kon doen, alleen dan was het wel zo dat het iets langer duurde dan dat het normaal zou doen. En echt veel vrienden om mee te trainen had ze ook niet . Daarlangs vond ze het niks aan om buiten te gaan staan met een bordje met de tekst er op “Daag me uit voor een pokemon gevecht” en daarna dik in elkaar gemaakt te worden door iemand dat sterker of beter was dan haar.

Zuchtend ligt ze onderste boven op de bank me een Skitty op haar die haar judgend aan kijkt, terwijl ze druk aan het gamen was. Net zoals Leah weet ze dat de roze harige pokemon graag zou willen trainen, en wel de gyms uit zou willen dagen. Net zoals de rest van haar pokemon team. Maar helaas mocht dat de zin niet opwekken in Leah. Natuurlijk wist ze ook dat als ze nou verder ging trainen, de kans groot was dat twee pokemon van haar ging evolueren. Waardoor ze sterker en mooier werden, niet dat haar twee beautys niet al mooi waren.

Puffend en kreunend kwam ze even over eind zitten om een hand chips uit de zak te graaien en wat drinken te benuttigen. Het is een wonder dat de roze harige nog niet 10 tonnen dik was, want de hoeveelheid junkfood dat tegen woordig in haar komt was niet normaal. Ze keek even op haar HC of ze nog en bericht van Ayako had gekregen. Want ze had haar al een tijdje niet gezien, iets wat ze best jammer vond. Want ze zou graag met dit weer en film met haar kijken, of beter nog met haar gaan gamen. Misschien zou het eens binnen kort moeten vragen of de brunette langs wou komen bij haar.

Zuchtend kwam ze weer over eind en zette het spel en haar spel computer uit, en ruimde haar controller op. Ze hield de tv scherm aan, alleen zette ze nu een ander kastje aan, zodat ze tv kon gaan kijken. De roze harige plofte weer op de bank met de zak chips dat net op tafel lag. En begon te sappen in de hoop dat er iets boeiends was op de tv. Want Jigglypuff wat verveelde Leah zich. Er was ook al niks op tv, ze merkte al de blik van haar Skitty. En ze wist heel goed wat ze er mee bedoelde. Alleen Leah wauw er niet aan toe geven, ze had er echt geen zin om nu in de kou buiten te gaan trainen. Niet dat ze bang was dat ze zo dadelijk ook nog eens de kans groot was dat ze nat geregend zou worden. Maar het feit dat ze zich helemaal moest gaan verstoppen in haar jas, en dat het misschien te koud was voor een rok met een legging er onder.

In plaats van dat ze doelloos naar de tv scherm ging staren, hielt ze een staar wedstrijd met Lolly. Want ze wist als ze won, dat ze vandaag in ieder geval zeker niet naar buiten hoef. Voor morgen was het een andere vraag, maar dat was een probleem voor morgen dan weer. Met een strakke blik keek ze haar pokemon aan, terwijl ze de chip zak verder leeg eet. Het lukte voor een lange tijd aardig goed. Maar toen ze voelde dat Luxio en haar Quilava ook mee keken. Want om hun ging de staar contest, want voor hun moest ze de deur uit. Ook al konden ze binnen gaan evolueren, maar aangezien ze dat nog niet gedaan hadden. Zou dat vast en zeker niet gebeuren. Ze had alles geprobeerd verschillende eten, en verschillende games met hun gespeeld. Ook verschillende manieren van knuffelen of met hun opgaan, maar nee hoor ze kon het vergeten binnen evolueren deden ze niet. Beetje geïrriteerd was ze er wel om, maar ze wist ook goed dat hun het niet expres deden. Absoluut niet namelijk, want een pokemon kon niet echt bepalen wanneer ze het deden. Als ze dat deden, hadden hun het waarschijnlijk ook al lang gedaan. Want Leah wist hoe graag Lucky en Stiches hun laatste evolutie wou hebben.

De laatste paar chipjes gingen in de mond van de roze harige, en ze voelde een niesbui opkomen. Wat bekende als ze haar hoofd zou weg draaien, dat haar skitty gewonnen had. Iets wat ze absoluut niet wou laten gebeuren, gewoon echt niet. Maar alles wat ze proberen om in oog contact te blijven en niet te niezen lukte niet. “HACHU,” daar vloog het hoofd van leah naar voren, terwijl ze gauw met haar elleboog haar mond probeerde te bereiken. Zodat ze kon verkomen dat bacterie naar haar pokemon gingen. Ze hoorde haar Skitty al lachen en juich bewegingen maken. Leah had nu geen andere keuze om de kou te gaan trotseren en naar buiten te gaan. Ze zuchtte, en net het moment dat ze naar de deur wou lopen voor haar schoenen en jas. Zag ze haar Holocaster liggen, waardoor ze herinnerde dat ze de bruin harige nog wou vragen om te chillen bij haar thuis. Ze greep haar HC en hoorde Lolly al een vals geluid maken. “Ja, ja ik ga naar buiten. Ik ga er niet mee gamen, ik…” verder praten kon ze niet, want ze begon te blossen. Iets waar door de rest van haar pokemon genoeg weten. Ze wist hoe ze naar hun keken “Ik ben niet verliefd,” mompelde ze zachtjes als eerst, “Ik ken haar nog niet goed genoeg weetje,” zei ze zachtjes verder. Ze voelde haar pokemon dichter op haar af komen. De warmte dat van hun afkwam was fijn. Leah hield enorm veel van haar pokemon en de band die ze er mee had. Nadat ze een berichtje had gestuurd naar haar stiekeme bruinharige crush besloot ze maar naar de deur te lopen.

Ze deed haar schoenen als eerste aan, want dat was zo gebeurd. Voor haar jas zou ze iets meer moeite doen, want ze wou een sjaal aan, haar jas dan en als laatste handschoenen natuurlijk. Helaas was een vest te dun nu om zo over straat te lopen. Dus ze moest maar de dikke roze winter jas aan doen, dat ze al jaren had. Maar echt afschuwelijk lelijk vond, gelukkig had ze nog wel een zwart sjaal en zwart handschoenen met een katje er op . Eenmaal ingepakt te zijn voor om naar buiten te gaan, zag ze Lucky en Quilava al braaf aan het wachten waren. “Na kom op dan jongens, dan gaan we kijken hoe ver we komen vandaag oke,” zei ze tegen ze, met een vriendelijke glimlach. Ze draaide de deur open, en liet haar pokemon als eerst gaan. Tegen de rest dat thuis bleef zei ze “Tot zo.” Ze liep nu ook zelf de deur uit, en sloot het weer achter haar.

Leah verstopte zich zelf diep in haar jas, terwijl Lucky en Stiches vrolijk voor haar uit aan het rennen waren. Ergens was ze zwaar jaloers dat hun niet zo veel last hadden van de kou als de roze harige deed. Misschien had beter een thermosbeker met koffie mee kunnen nemen, maar daar was ze nu te laatst mee. Als ze nu al terug naar huis ging, had ze zeker ruzie met Lolly iets wat ze absoluut niet wou. Door de jaren heen, werd Lolly alleen maar meer en meer een strenge moeder voor de roze harige. Ze begon zich ergens af te vragen waarom, maar misschien ook beter dat ze het deed .Anders bleef Leah alleen maar binnen en was ze allang weer terug gevallen in haar depressie. De paar dagen dat ze nu had in het jaar vond ze al erg zat. Met haar neus verstopt in haar sjaal en haar handen diep in haar zaken, probeerde ze haar pokemon bij te houden. Ze gingen steeds verder en verder van haar af. Ze zuchtte even en versnelde haar passen. Maar ze kreeg de twee niet meer terug te vinden “Ugh verdomme,” mompelde ze in haar sjaal. “Stiches, Lucky kom op het is te koud voor dit soort grapjes,” schreeuwde ze door haar sjaal heen. Terwijl ze maar even stil bleef staan en goed om haar heen keek, in de hoop dat ze hun nog zagen.

Ja hoor ze mochten eindelijk weer naar buiten, oh wat had Lucky daar lang op gewacht. Want hij had zin om lekker te rennen en vooral te spelen. Want sinds Stiches in zijn leven kwam, had hij eindelijk een speel maatje waar hij gewoon mee kon spelen. Ze konden het ook goed met elkaar vinden. Zonder dat ze door hadden hoever ze van hun trainer af rennen, bleven ze gewoon lekker renen. En sprongen soms half tegen elkaar aan, waar door ze van plek wisselde. Voor dat ze weten waren ze eindelijk in de bos terecht gekomen. Ze hijgden even uit, en merkte al gauw op dat Leah nergens te bekennen was, even niet eens in de buurt. Ze keken elkaar vragend aan, en wisten toch echt zeker dat ze niet al te hard waren weg gerend en in de buurt waren gebleven van haar. Maar dat begonnen ze toch zich zelf af te vragen, of ze inderdaad er rekening mee hadden gehouden. Want de blijheid dat ze eindelijk naar buiten mochten, was hoog bij hun. De Luxio keek even naar de Quilava en zag ook dat hij soms even zijn vlammen omhoog deed. Aangezien hij als vuur pokemon meer last had van de kou, dan dat Luxio dat zou hebben. Hij had geluk dat hij een lekkere pak dik haar op zijn lichaam had. Waar hij in de zomer weer afscheid van moest nemen, en hij een spoor van haren achter liet als hij aan het wandelen was.

Luxio besloot om geluid te maken, in de hoop dat de roze harige zou horen en wist waar ze naar toe moest lopen. Daarlangs ging hij gewoon van uit dat ze kon weten dat haar pokemon door gerend waren richting het bos, want dat was de plek waar ze normaal zouden gaan trainen. Ergens begon Lucky toch in paniek te raken, en was bang dat er iets overkomen was met zijn trainster. Of erger nog hun zelf waren in de val gelokt door Team Rocket. Hij wierp een angstige blik naar de Quilava die nog steeds zich zelf probeerde warm te houden. Hij kon zich niet herinneren dat zijn maatje dat ook steeds tijdens het rennen had gedaan.

Op eens kreeg Luxio het briljante idee van het jaar, hij keek even om zich heen en zag al gauw een hoop blaadjes liggen. Hij maakte een vrolijk geluid en rende er op af en sprong er in. De Quilava vond het grappig en sprong in een andere bladeren hoop. Zo bleven de pokemon even springen, in de hoop dat Leah in de tussen tijd zou komen. Maar na een tijdje begon de Luxio moe te worden, en zag nog steeds geen roze harige meid. Een sip gezicht kwam op zijn gezicht, hij keek Stiches aan en die begreep al gauw dat ze misschien terug moesten gaan, om te gaan zoeken naar hun trainster. Gelukkig waren ze met elkaar eens en sprongen ze uit de blader hopen en schudde hun zelf nog even uit. In de hoop dat de meeste troep van blaadjes uit hun lichaam waren. Gauw daarna begonnen ze dezelfde route terug te rennen, alleen dit keer wat langzamer en oplettender. In de hoop dat ze al gauw hun trainster terug kwamen te zien.

“Jongens kom op nou, stop met verstoppertje spelen,” bleef ze maar schreeuwen, en in de tussen tijd ook paar keer hun namen. Ze raakte in lichte paniek dat ze door haar sloomheid, haar pokemon voor goed zouden kwijt raken.En dat een Team Rocket lid ze al lang gepakt hadden, want een Quilava was heel interessant voor hun. Maar ze wist van haar Luxio dat hij het niet zo maar zou toe laten, dus namen ze hem ook maar automatisch mee waarschijnlijk. Anders kwamen ze in te veel problemen, daarlangs wist Leah heel goed dat je Lucky echt niet boos moest maken. Want je had dan goed de kans dat hij je hand er van hapte. Niet dat hij dat ooit zou doen bij Leah, maar mensen en pokemon die nooit boos zijn, kunnen juist het gevaarlijkst zijn als ze het dan wel zijn. Ze zuchtte even en probeerde logisch na te denken, in de hoop dat ze zou achter komen waar haar pokemon heen gered zou kunnen zijn. Al gauw kwam het bos in haar op, want dat was de plek waar ze veel trainde, vooral met Lucky en Stiches. Want het waren grote pokemon en hadden ook meer ruimte nodig. Het moment dat ze er heen wou lopen, zag ze twee schimmen haar kant op komen. Het duurde even voor dat ze door had dat het haar eigen twee pokemon waren. Een opluchting ging door haar lichaam, ze waren in ieder geval niet gestolen maar wel enorm vies.

Ze merkte ook dat de snelheid niet echt minderde van haar pokemon, dus de paniek kwam al gauw weer om hoog. De grond was nog kouder, en twee van grote pokemon op je te hebben is nogal zwaar. Maar voor dat ze iets kon zeggen of doen lag ze al op de grond, met een Luxio en Quilava op haar. De Quilava probeerde in haar te komen, waarschijnlijk vanwege het feit dat hij het koud had, en Luxio was haar aan het liggen. Maar echt aan kijken kon ze de pokemon niet, aangezien hij haar aan het verblinden was. Al gauw had ze door wat er gebeurde en was ze blij en enthousiast te gelijk. Ze vergat even dat het koud was buiten. Zoals de voor gaande twee evoluties duurde deze ook niet lang, en was het gewicht op de roze harige ook zwaarder geworden.

“Lucky pleaze, haal je poot van me borst. Hij is zwaarder en groter geworden dan de vorige keer,” probeerde Leah uit haar keel te laten komen, terwijl ze haar hand op de poot had gelegd. Het was nu nog hariger en even groot als haar hand. Het voelde wel fijn en zacht aan, alleen op haar lichaam was het wat minder fijn. Lucky had het gelukkig zelf ook door en gaf een verontschuldigden blik aan. Hij ging op de grond liggen, en keek de trainster vragend aan. Al gauw had ze door dat hij wou proberen, of ze de roze harige op haar rug kon dragen . Ze knikt en klom op de rug van haar pokemon. Ze keek even naar haar Quilava en zag hem bibberen. “Breng ons maar naar huis, ik denk dat Stiches warmte nodig heeft,” vertelde Leah haar pokemon. De dankbare blik van haar Quilava ving ze op in haar ooghoeken, ook merkte ze dat Luxray haar begreep en begon met rennen. Ze schrok even en had het niet verwacht, maar al gauw had ze haar armen om de nek van de pokemon geklemd. Het was niet alleen maar fijn en veilig, het was ook nog eens lekker warm. Ze had door dat de Quilava vrolijk mee rende, alleen voelde ze zich wel een beetje verdrietig vanwege het feit dat hij nog niet geëvolueerd was vandaag. Maar blijkbaar had de pokemon daar nu niet veel moeite mee. Maar dat betekende wel dat Leah binnenkort weer in de kou naar buiten moest, om te gaan trainen met haar Quilava. De tegen zin werd nu al groot bij haar, maar ze zou het toch vroeg of laat moeten gaan doen.

Het feit dat ze hun trainster weer terug gevonden hadden was geweldig. Vooral dat Stiches haar even kon knuffelen. Het maakte niet uit hoe koud het was, maar Leah voelde toch warm voor hem. Warm genoeg voor hem om ook even wat warmte te voelen en iets wat opgewarmde kon worden. Tijdens de knuffel merkte ze dat zijn maatje Lucky aan het evolueren was, ergens was hij jaloers op hem, maar ook weer blij voor hem. Hij wist dat zijn evolutie moment mocht komen, maar blijkbaar mocht dat vandaag nog niet zo zijn. De Quilava had een sip gezicht toen de knuffel op hield, en de roze harige op Lucky ging zitten. Hij moest namelijk weer zich zelf opwarmen, door middel van vlammen uit zijn lichaam te schieten. Niet dat het veel hielp, maar toch deed het een beetje. Misschien kon hij beter kou luiden tot thuis, maar dat zou ook niet goed zijn voor hem. Gelukkig kon hij rennen iets waar hij ook warm door werd.

Ook duurde het niet al te lang, voor dat ze eindelijk thuis waren. Hij was zijn trainster dankbaar dat zij hun voor liet. Dus hij noemde als eerste naar binnen, en merkte niet op dat zijn mede familie leden teleurgesteld reageerde dat hij niet geëvolueerd had. Want het enigste waar hij aan kon denken, was zo snel mogelijk een manier te vinden om naar de kachel te gaan. Iets wat uit eindelijk geen probleem mee had, hij ging er lekker tegen aan liggen. En voelde zijn lichaam langzamer hand ontdooien en weer warm worden. Terwijl hij dat voelde, merkte hij ook dat hij bijna in slaap viel en was aan het terug denken dat hij lekker weer gespeeld had met Lucky vandaag. Het moment dat Stiches aan het evolueren was had hij zelf ook niet door. Het kwam meer door de knuffel die Leah hem er na had gegeven. Hij was zo druk bezig met warm worden, en terug denken aan het feit dat hij weer even los kon gaan buiten.

Eenmaal thuis aangekomen te zijn sprong Leah van de rug van haar Luxray en deed de deur open. Net zoals net liet ze haar pokemon als eerste gaan en daarna stapte zij naar binnen. Ze deed haar schoenen en jas uit, en hoorde de pokemon enthousiast worden in de woon kamer .Waarschijnlijk vanwege het feit dat Lucky nu iedereen op zijn rug kan hebben. Maar toen Leah de kamer binnen liep kwam ze al gauw achter waarom. Stiches was nu de gene die de ogen van de rood harige aan het verblinden waren. Hij lag bij de verwarming, waarschijnlijk vanwege het feit dat hij het echt enorm koud had buiten, alleen het niet durfde te laten zien. Leah was blij om te zien dat de doel van vandaag behaald was. Beiden haar pokemon waren geëvolueerd en ook nog eens level 40. Daar mee kon ze makkelijk tot de vijfde gym uitdagen. Iets wat ze alleen maar fijn vond, natuurlijk moest er wel voor iedere gym getraind worden, voor dat ze opnieuw moest uitdagen. Maar ze hoefde nu minder zorgen te maken over de levels van haar pokemon. Iets wat ze voorheen wel gedaan had.

Nadat Stiches klaar was met glimmen liep ze naar hem toe en gaf ze hem een knuffel. De warmte van haar pokemon kwam haar lichaam binnen, het was echt en fijn gevoel. Blijkbaar vond hij het ook fijn, iets te fijn en vergat dat er vlammen uit zijn lichaam kon komen. “Au te heet te heet,” riep Leah terwijl ze achter uit sprong en met haar hand begon te wapperen. Ze zag de verontschuldigen blik in de ogen van haar pokemon. Ze merkte dat hij geen vuur meer vanuit zijn hoofd kon doen, dus kon ze hem ook meteen weer op zijn hoofd kloppen en aaien “Geeft niks, ben blij dat je geëvolueerd bent gekkerd,” vertelde Leah tegen haar pokemon.

Leah keek naar de taferelen tussen haar pokemon hoe blij ze waren voor elkaar. En zonder dat ze opgemerkt had, liep Skitty met een warme thermos mok naar haar toe. “Dankje wel lieverd,” zei ze terwijl ze de beker van haar over pakte en haar een aai gaf over haar hoofd. Lolly ging lekker op haar schoot zitten, terwijl Leah haar handen om de beker heen sloeg. In de hoop om de warmte te voelen. Niet dat haar skitty daar nu ook mee hielp, door middel op haar te liggen.

Na een tijdje bedacht Leah zich dat ze net nog een berichtje had gestuurd naar Ayako, en meisje dat ze dit jaar ontmoet had. En een vriendin voor haar was. Ze hoopte dat ze het meisje vaker kon zien en vaker met haar kon spreken. Maar hopelijk ging het gebeuren, aangezien ze het meisje en berichtje had gestuurd. Ze stond op en nam een slok uit haar beker en liep naar de tafel, waar ze Holocaster had liggen. Ze keek er op en zag inderdaad dat ze een berichtje terug lach. Een innerlijke fangirl kwam uit haar mond, en drukte snel het bericht aan. Helaas stond er niet veel in dan alleen en hoi, ergens was te teleurgesteld, maar misschien kwam de enthousiast me van de bruin harige nog. Ze vroeg maar aan het meisje hoe het met haar ging. Daarna legde ze de telefoon weer op tafel, en ging ze met een plof op de bank zitten. En nam meer slokken van haar koffie.

Ze had al best veel gedaan, gegamed, gesmst en net ook even twee van haar pokemon geëvolueerd, niet dat ze er echt veel voor had moeten doen. Maar meer dan dat ze gewoon thuis zaten. Misschien moest ze ook maar meer met haar pokemon gaan doen. Ze was de laatste tijd al afstandelijk genoeg geweest tegen hun, tijd voor veranderingen. De gyms gingen tenslotte niet van uit hun zelf verslagen worden. Dus ze zou nu echter een plan moeten verzinnen. Alleen waar begon het meisje, ze wist dat ze nu twee pokemon hoog genoeg geleveld had. Maar misschien was het slim om er nog meer bij te levelen, voor het geval dat ze backup nodig hebben. Ze kwam er al gauw achter dat ze haar Skitty en Pumpkaboo misschien het besten ook nog omhoog konden levelen. Wel baalde Leah nog steeds dat ze nog geen phantump in haar team had. Want het was zo’n een cutie, maar daarlangs had ze nog andere pokemon in haar team die goed waren. Bijvoorbeeld de Chingling en Inkay die ze had en een Shuppet, waar ze eigenlijk ook vrij weinig mee gedaan had.

Toen ze er zo over nadacht, merkte ze pas hoe slecht ze met sommige pokemon omgingen. zeven van de drie pokemon gaf ze gewoon te weinig aandacht. Iets waar eigenlijk veranderingen in zou moeten komen. Maar ze merkte ook aan de pokemon dat ze het niet erg vonden. Ze begrepen namelijk wel dat Leah nu met deze vier druk bezig was voor de gym. Daarlangs kon Leah ook niet beloven, voor hoelang ze sommige pokemon zou behouden en waar ze ook daad werkelijk mee zou vechten. De reden dat ze niet met Muppet vocht, was omdat hij bang was voor vechten en aanvallen. Hij vond het allemaal best om thuis te zijn en niet er op uit hoeven. Iets waar leah ook geen problemen mee had. Haar Inkay was in werkelijk heid een ouwe opa, die ook niet meer goed in staat was om te vechten, en haar Chingling vind het allemaal maar prima. Hij was al lang blij dat hij een thuis had gevonden een familie waar hij op kon bouwen. Of hij nou moest vechten of niet dat maakte hem niks uit. Zo lang hij zich maar goed en veilig voelde daar ging het bij hem om. Leah was blij met haar pokemon team en de karakters er van. Echter over klagen kon ze zeker niet. Ze vond het al helemaal niet erg dat ze nu vier gevecht pokemon in haar team had die het wel wouden. Daarlangs was haar Pumkaboo ook soms bang in gevechten. Alleen kon ze ook vals uit de hoek komen en snel haar bitch naar voren halen. Iets dat ze wel altijd mooi vond om mee te maken. Terwijl Leah hier allemaal over na dacht en over haar pokemon en haar karakters. Merkte ze zelf dat ze langzamer hand steeds verder in slaap viel. Op en gegeven moment liet ze het maar toe, want er was veel gebeurd vandaag en een dutje voor het warm eten kon tenslotte geen kwaad.