Home Sweet Home [+Averill Stanwick]

“Het ruikt.. vreemd,” sprak Averill met verwarring uit, terwijl hij aan het groen gekleurde kostuum rook die hij die ochtend nog gekregen had bij de Ranger Academy. Het rook nogal naar kunstmatige stoffen die wel van oorsprong in zijn leefomgeving voorkwam, maar duidelijk enorm waren aangepast met stoffen die hij niet herkende of juist zeer zeldzaam waren. Hij zou het echter maar gewoon aantrekken, want het was immers de officiële kledij van de Rangers. Dat was een groep die exact naar hetzelfde streefde als hij door een sterke band met je Pokémon aan te gaan en de andere Pokémon volledig te beschermen met zijn of haar leven. Gelukkig had iemand hem na het gymgevecht dat ook aangeraden, maar wel uit een onverwachte hoek; Roxanne. Vlak nadat hij toen der tijd samen met Agami de Nosepass had weten uit te schakelen was en de metalen speld kreeg, adviseerde ze hem dat en gaf per direct de locatie waar hij zich in kon schrijven. Niet veel later was hij tevreden met de groep soortgenoten waar hij was beland, maar ondanks dat zou hij die gymbadges puur blijven verzamelen om hogerop in de Hoenn League te komen. Dat zou waarschijnlijk de sleutel dan zijn naar het vinden van zijn ouders dan met de Goomygle waar Cooper iets over had gezegd. Het was iets waar je alle informatie uit kon verkrijgen en zelfs over mensen indien ze het prijs gaven, maar hoe groot was die kans nou? Bovendien begreep hij die ‘internet’ nog amper en hield hij zich verder afzijdig van de mechanische apparatuur waar zijn ‘reguliere’ soortgenoten zich mee bezig hielden. De nieuwe kleren aantrekken was al een uitdaging, gezien hij telkens weer iets nieuws aan ontdekte. Het was überhaupt een lange tijd geleden dat hij voor het laatst nog iets nieuws had aangetrokken, gezien hij hoogstens eens per drie maanden nieuwe kleren stal uit de stad of overhandigd kreeg door zijn soortgenoten die dachten dat hij een ‘zwerver’ was. Tot op de dag van vandaag wist hij nog steeds niet wat ze ermee bedoelde, maar ach. Na enige tijd wierp hij zijn oude kleren van hem recht op de grond naast zich neer en liep direct de aangrenzende struiken uit om vlak voor Agami ermee te poseren. Met een klein grijns op zijn gezicht hield hij zijn borst naar voren met zijn handen op zijn heupen. De Dragonair die vlak voor hem opgerold zat was eveneens eerst afgeleid door de sterke geur van de gras gekleurde kleding, maar nam vervolgens de jongen daadwerkelijk op. Het duurde even voordat ze iets liet weten, maar het antwoord was duidelijk toen er een frons op haar gezicht verscheen en ze een scheve grijns liet zien. Ze vond het duidelijk maar moeilijk om een duidelijke mening ervoor te hebben, gezien Averill duidelijk een betere schutkleur had, maar zo anders rook en eruit zag met dat aan. Het was al moeilijk voor haar om elke drie maanden aan zijn nieuwe outfit te wennen, maar nou kwam dit uit het niets vallen. “Kom op, zo erg is het niet. Ik heb zelfs schoenen!” bracht Averill vrolijk naar voren, terwijl hij zijn kniën omhoog hief en zijn eveneens groengekleurde schenen aan haar liet zien. Ze raakte enkel meer verward nu er in principe rubber om zijn voeten zat, maar gezien hij er zo trots op scheen te zijn grinnikte ze zachtjes. Het zag er eerlijk gezegd komisch uit. Averill snoof verontwaardigd, maar begreep Agami’s reactie wel, het voelde ook gek aan om niet direct het gras tussen zijn tenen te voelen.

De wind besloot toen te draaien en direct stak hij zijn neus de lucht in voor de locatie van andere Pokémon, maar rook toen een welbekende geur. Hij had het eerder geroken in die Ranger Academy, waar er vele soortgenoten rondhingen. Deze rook ook zelfs vrij sterk, hij schatte het op een kilometer of twee en dat was zo gedaan, zeker nu Agami kon vliegen en hij niet met de Dratini om zijn nek hoefde te sprinten. Echter besloot hij deze ene keer de weg maar eens te sprinten op de schoenen, gezien hij enkel met ze gelopen had, maar niet daadwerkelijk snelheid gemaakt had. Het was bovendien een prima oefening, gezien al zijn soortgenoten zulke dingen aan hun voeten droegen. Haast direct met een beetje teveel moed zette hij zich af richting de geur, maar legde telkens zijn voet verkeerd neer en knalde telkens weer tegen de grond aan. De Dragonair vermaakte zich kostelijk, maar hielp de jongen continu weer overeind met haar lange staart. Averill wreef wat grassprieten en aarde van zijn gezicht af en keek de Pokémon dankbaar aan, terwijl hij het voor de zoveelste keer probeerde. Oké, eerst rustig naar voren stappen. Oké, dat ging goed. Hij nam een tweede stap en maakte ze telkens sneller en begon meer met zijn armen te bewegen, waarna hij snelheid wist op te bouwen. Op vier ledematen was hij sneller, maar hij moest menselijker worden. Zijn benen protesteerden hevig, maar het ging wat natuurlijker na de eerste honderd meter. Het frustreerde hem echter dat hij nog steeds vrij traag was en direct maakte hij luchtigere stappen met zijn voeten. Enkel de vlak voor zijn tenen raakten de grond aan en direct was hij stukken sneller. Zo rende hij immers ook op zijn handen en voeten en je belastte ze alle vier minder. Natuurlijk kon Agami hem makkelijk passeren, maar ze bleef dicht bij hem, wakend voor elk spoor van gevaar. Na een korte ogenblik was de geur zeer sterk en had hij nog een tweede geroken welk hij maar vaag herkende, maar niet direct zijn vinger op kon leggen. Een van de twee was echter duidelijk een mens, een jong exemplaar met naast zich dus een Pokémon die hij wellicht maar eens in zijn leven gezien had en dat was in stedelijk terrein. Enthousiast benarde hij echter de jongen door uit de struiken te springen en vlak voor hem op de grond terecht te komen. Direct rook hij nog eenmaal aan de jonen en een grimas verscheen op zijn gezicht toen hij de jongen’s geur daadwerkelijk herkende. Ter begroeting gaf hij de jongen een lik onder zijn wang, dat deden Mightyena’s bij elkaar en direct erna voegde Agami zich vlak naast hem. Wat was trouwens de klankencombinatie van die jongen, of wat ze 'naam' noemde. Ergens had hij het zeker gehoord, maar… B-Bench.. Nee, was het Benji? Ach, het was het enige wat goed aan voelde. “Gegroet, Benji!” Daarna ging zijn blik direct naar de okémon welk vrij onschuldig oogde en iets van een baby Pokémon in zich leek te hebben. Nieuwsgierig snoof hij ditmaal aan het schepsel, nadenkend wat het kon zijn. Het vormde echter zeker geen dreiging en bovendien zou deze Benji vast weten welke Pokémon het was. “Welke soort is dat?” vroeg hij maar nieuwsgierig aan de jongen, terwijl de Dragonair kalmeerde nu ze eveneens in zag dat de Pokémon geen dreging zou vormen net zoals deze ‘Benji’.

Hoewel hij de naam van de knul goed had, begroette hij hem enkel met de drie eerste klanken in zijn naam; Ave. Niet dat het erg was, want eerlijk gezegd hechtte hij amper waarde aan een ‘naam’ dan zijn reguliere soortgenoten deden. Voor hem waren geuren en net wat belangrijker dan het geluid waaraan hij elk persoon moest koppelen. Maar goed, Benji scheen zijn vraag te beantwoorden en noemde eerst de naam van de Pokémon op, namelijk ‘Rogue’ wat een vreemde combinatie van klanen was. Als het goed was betekende dat iets in de trant van ‘dief’ in een ander vocale taal, waarvan men enkele woorden van gebruikte en hij zelf ook een beetje overgenomen had. De invloed van de bevolking was gewoon sterk op hem, al lette hij daadwerkelijk op wat ze betekende, maar zo schenen mensen elkaar ook uit te schelden met ‘teef’ en iets betreft voortplanting en het woord ‘jou’ erachter. Zover hij wist was dat niet mogelijk, want daar had je twee exemplaren nodig, ongeacht van welk geslacht, zoals hij had weten op te vangen. Waarom het gebruikt werd om andere te vernederen of een teken van verontwaardiging te blijken snapte hij er niet in. Waarom was iemand een vrouwtjeshond als deze iets ‘slechts’ gedaan had en moest het met zichzelf gaan voortplanten? Logica mistte echter in de maatschappij, zoals hij van andere gesprekken al gemerkt had. Maar goed, terug naar Rogue wat volgens Benji een Chingling scheen te zijn en van het Psychic type was. Dat verklaarde misschien al een heleboel, omdat hij de geur veel vond lijken op een andere Psychic type, namelijk ‘Chimecho’. Deze kwam amper nog in het wild voor en bij een of ander festijn kregen vele mensen deze als prijsje bij een kraampje na aan iets getrokken te hebben. Wat onzeker voegde de jongen toe dat hij het van zijn moeder gehoord had en even voelde het alsof een Zangoose’s klauw zijn hart doorboorde. Alles betreft familie bleef een nogal moeilijk onderwerp, maar hij liet er niets van blijken tegen de knul, terwijl de Dragonair hem juist een bezorgde blik wierp op het moment dat het woord ‘moeder’ was uitgesproken. “Dan heeft ze gelijk. Als het goed is… is het de pre-evolutie van Chimecho,” antwoordde Averill met een kleine glimlach, maar een plotselinge, zoete geur leidde hem direct af.

Hoewel een mens hun kant op liep bleef hij stokstijf staan in een ontspannen houding en voor deze ene keer gold dat ook voor de overbezorgde Dragonair die enkel haar snuit richting de dame stak. Gezien de zoete geur was het duidelijk dat het een oude soortgenoot was en met de rimpels en lichtkleurige haar was dat overduidelijk. Ze oogde echter vrij onrustig en overstuur en toen ze hem in het zicht kreeg snelde ze direct naar hem, de knul verder negerend. Averill wist enkel zeker dat ze hulp wilde hebben en informeerde dat hij ook een Ranger was, maar waarom ze echter direct op hem af kwam was nog maar de vraag al kon het aan hun leeftijd liggen; iemand van zijn leeftijd kon meer van dienst zijn. Dat was wellicht haar beeld, maar Averill zou natuurlijk de knul mee laten helpen, want daar waren ze natuurlijk Ranger’s voor. Benji liet dit direct blijken en vroeg direct aan de dame of ze haar konden helpen en na een korte uitleg van de onzekere oude dame scheen haar bezorgdheid logisch te zijn, nu een Kecleon haar portemonnee gestolen had. Dat laatste was iets waar men de stukjes gekleurde boomschors en munten in plaatsten en ook rechthoekige stukjes papier met gegevens van zichzelf erop en gezien ze elk echt waardevol waren, vroeg hij zich af waarom ze die spullen ook in één object zaten. Het was veiliger deze te verspreiden, maar goed, het gebrek aan logica in de maatschappij was hem al duidelijk. Zo vreemd was het niet dat het een Kecleon geweest was die weer wat stal van een mens, gezien ze gewoon ervan hielden om het moeilijk te maken bij de soort op talloze manieren. Natuurlijk zaten er schuwe exemplaren bij, maar die zaten altijd diep in het bos of een jungle, maar waar ze nu zaten kwamen enkel vrij tamme, maar ‘irritante’ Kecleon’s voor die hun camouflage uitstekend konden gebruiken.

Inmiddels keek Benji hem vragend aan, bewerend dat ze dame zouden helpen en met ter plekke verkregen energie haalde hij zijn schouder om de jongen’s nek heen. “U kunt op ons rekenen!” Met een grijns hees hij zich weer overeind. “Als u hier even wacht,” Het scheelde een boel dat dit gebied dicht bij de stedelijke wereld aan zat dus de Pokémon minder gevaarlijk waren en ook kwamen ze minder snel tevoorschijn met al die mensen die hen in een bal wilde stoppen. Maar goed, dit zou zowat een van zijn eerste acties als Ranger zijn, en hetzelfde gold waarschijnlijk ook voor Benji, gezien de Academy vrij recent was opgericht. Hij zonderde zich even van hen af en stak zijn neus de lucht in, hopend de geur van de vrouw en die van een Kecleon te ruiken. Zoet en zoutig, daar zocht hij dus naar. Kom op, de wind moest even meewerken en.. Bingo! Het was niet zo heel ver weg, amper een kilometer, maar degelijk dieper de bos in. “Benji, heb je zin om een ritje te nemen op een Dragonair?” In de jungle’s was het bijna onmogelijk om het luchtruim te betreden en vervolgens fatsoenlijk te landen, maar zulke bossen moesten meevallen. Echter was een kilometer voor een knul misschien net teveel van het goede en bovendien kon Agami wat beter vliegen en waren ze binnen een paar minuten op hun bestemming. De Dragonair scheen er niet op tegen te zijn, maar ze was verre van vrolijk om weer het luchtruim in te gaan, maar hij merkte wel de schittering in haar ogen op. Ze had er eerlijk gezegd zin in om iemand van dienst te zijn, zeker als ze daarmee Averill bij kon helpen. Direct stapte hij op de rug van de Dragonair en stak zijn hand naar Benji en Rogue uit. “Welkom aan boord van de Ranger-vliegtuig, mede-Ranger,” Eerlijk gezegd, was Averill verre van bekend hoe hij met jongere soortgenoten moest omgaan, buiten dat je grappende zinnen tegen ze moest uitspreken en continu optimisme moest uitstralen. Tot nu toe werkt het al aardig en misschien was ditmaal ook Benji’s enthousiasme aanstekelijk.

Het viel Averill direct op dat Benji, voordat hij op de rug van Agami zat, nog naar de oude dame toeliep en haar een stukje boomschors overhandigde. Het was natuurlijk papier met een vreemd prentje op wat schijnbaar veel waard was binnen deze gemeenschap om er eten van te kopen. Dat was al vreemd op zich, gezien er overal om hem heen ‘gratis’ eten te verkrijgen was, zolang je maar in staat was om sluw te zijn en telkens met nieuwe ideeën te komen. Je kon er niet op vertrouwen dat er altijd voedsel beschikbaar zou zijn tijdens een droogte of een veel te vochtige periode en natuurlijk waren zat andere wezens welk ook een hapje wilde. Maar goed, de mensen verkregen het via gebouwen waar het eten, hoewel bewerkt, al klaar stond en in ruil voor een stuk boomschors verkregen kon worden. En te horen uit Benji’s woorden was het stuk boomschors wat hij gaf net genoeg voor een ‘drankje’, oftewel water of vreemde variaties met kunstmatige zoetstoffen en sommige zelfs met een zeer giftige stof, alcohol erin. Mensen schenen zichzelf daarmee onder andere te vergiftigen om zich kalmer te voelen, al begreep hij niet waarom het de risico waard was, gezien de lever eraan ging en er een duidelijke reden was dat het lichaam er heftig op reageerde. Hetzelfde was met giftige paddenstoelen wat hij van Girlette gehoord had, waarvan hij ook niet begreep waarom het gebruikt werd. Er was teveel mis met de hedendaagse maatschappij. Klaar. Inmiddels scheen Benji de belofte te doen dat ze zeer snel terug zouden zijn met haar portemonnee, maar hij was daar sceptisch over of ze daadwerkelijk zó snel zouden zijn. Enkel de trip duurde niet lang, maar het terugkrijgen was een ander verhaal. Een Kecleon vormde geen enorme dreiging, zeker rond dit gebied, maar het was zeker niet heel snel geregeld.

Maar goed, het was tijd om te vertrekken en tot zijn verbazing reageerde Benji enkel meer enthousiast op zijn aanbod om plaats te nemen op de rug van de Dragonair. Helaas kon hij dat niet direct aan de Chingling zien, deze scheen het amper aan te gaan en ze leek zich te laten besturen door haar partner’s fratsen. Even dacht Averill zelfs een spoor van geluk in de donkere ogen van de knul te zien en vaak zag hij deze niet, het was ook iets wat je eerder bij jonge soortgenoten zag dan de oudere waar hij vooral mee in contact was gekomen. Zelfs de kinderen die hij in de stedelijke gebieden had gezien hadden niet altijd dezelfde blik, ze oogden verveeld en rusteloos en zochten direct met hun ogen naar een digitale scherm. Soms vroeg hij zich af of er nog hoop was voor de generatie van vandaag met al die vreemde mechanica wat langzaam hun leven overnam en hen nog meer afschermde van hun wortels in de natuur. Dit was wellicht de beste periode om de indruk bij de mensen achter te laten wat voor een wereld de wilde natuur was. Het zou echter geen uitdaging bij de knul zijn, hij scheen een simpel tripje op de rug van een Dragonair geweldig te vinden, terwijl hij zoals de generatie van tegenwoordig ook op een HC kon zitten frummelen. Benji ging echter drastisch de fout in door al zijn tanden te ontbloten en hoewel Averill wist dat het vriendelijk bedoeld was, kwam dat helaas niet zo op Agami over. Haast direct trok ze de vleugels op haar kop naar achteren, hield haar kop dreigend boven de jongen en gromde diep. Met de punt van haar staart begon ze al waarschuwend te slaan, gereed om Averill’s jonge soortgenoot vast te grijpen met haar kaken en deze dreiging ui te schakelen, voordat het maar een haartje kon krenken bij haar partner. Zulk gedrag tolereerde hij al een lange tijd niet meer van Agami, maar hij wist dat ze meer moeite had met het uitschakelen van haar instinct of zelfs maar een deel daarvan. Vooralsnog gromde hij dreigend naar haar dat ze zich gedeisd moest houden en met enige tegenzin haakte ze af met de uithalen met haar staart en hield ze haar kop wat lager. Het was duidelijk dat nu ze weer gecorrigeerd werd door Averill, omdat ze een fout beging haar humeur aardig kelderde. Het zien van echter van haar partner die op haar rug plaatsnam en een hand naar de jongen uitstak en zijn partner Pokémon stelde haar gek genoeg gerust. Ze had het eens eerder meegemaakt, toen der tijd met Jeanne en Ciro en daar had ze uiteindelijk ook spijt van dat ze hen in het begin bedreigd had. Nou maakte ze haast dezelfde fout. Schijnbaar greep Benji de Chingling vlak onder zijn arm vast wat hij niet erg scheen te vinden en greep direct zijn hand vast. Met een kleine ruk kreeg hij de knul netjes achter zich op Agami en nog voordat hij het teken kon geven om te vertrekken, maakte hij een leuke opmerking. Benji scheen de co-piloot te willen zijn, een ‘baan’ waarin een persoon samen met een ander een mechanisch constructie bestuurde wat in staat was om te vliegen. Vaak had hij het over zich heen zien vliegen in de jungle of een ander gebied, maar pas vier jaar geleden kwam hij er eindelijk achter wat het exact was, maar het was zeker indrukwekkend. “Let dan even op onze passagier, Rogue. Goed?” zei Averill maar met een kleine glimlach, waarna hij kort tegen de nek van Agami’s nek tikte.

Direct zette Agami zichzelf af en schoot ze op een traag tempo de lucht in, totdat ze vlak boven de boomtoppen zaten en ze op een rap tempo richting de Kecleon’s locatie kon vliegen. Hij hield zich stevig aan de geschubde lichaam van de Dragonair vast, terwijl de frisse wind aan zijn groene pak rukte. Eerlijk gezegd was hij zulke tripjes met Agami nog niet geheel gewend, dus had hij nog niet de meest comfortabele houding op haar rug weten te vinden. Kort keek hij over zijn schouder om te zien hoe het met de twee passagiers zat, maar een felle windvlaag weerhield hem ervan en steviger hield hij Agami vast. Tsk, dan moest hij het maar vocaal gaan controleren, al was dat niet even betrouwbaar. “Gaat het nog?” vroeg hij, met zijn stem boven het geluid van de huilende wind. Voordat hij het echter wist remde Agami vrij ruw af en hield haar blik strak op één punt onder hem wat op het eerste hoog amper iets voorstelde; een stuk dichtbegroeid bos. “Agami?” Met een frons volgde hij haar blik, maar was niet in staat iets te ruiken met die winden, maar hij meende wel enkele Tropius te zien welk op een bos leek indien ze dicht bij elkaar stonden. Daar lag echter het vreemde niet aan, maar het waren eerder de mensen die daar vlakbij elkaar zaten met een Kecleon tussen hen en een valse grimas op hun gezicht hadden. Nee, het was duidelijk dat de Pokémon er niet alleen werkte, maar gebruikt werd door de onguur en intimiderend ogende groep soortgenoten. Het waren zulke typen die er alles voor over hadden om stukken ‘boomschors’ te bemachtigen en de diverse typen vergif voor hun vermaak en er zou vooral met het woord ‘bende’, ‘dieven’ of ‘gedrocht’ naar hen gerefereerd worden. Zo vriendelijk waren ze dus duidelijk niet,, maar schijnbaar moesten ze wel in actie komen tegen hen, wilde ze de Kecleon van de portemonnee scheiden. Het was ergens jammer dat hij eerder niet hun geuren opgesnoven had, maar hij had daar natuurlijk niet op gelet en dan schoot het hem sneller voorbij en zo te horen, ook Agami. Maar goed, het schenen drie soortgenoten te zijn waarvan er maar één exemplaar een gespierde postuur had en de twee andere dus vrij lichtvoetig gebouwd waren. Hij zag echter enkel een Pokéball bij iedere kerel zitten, dus zo intimiderend was de groep niet, zeker gezien de Kecleon ook weinig voorstelde. Het was echter duidelijk dat ze dit slim moesten aanpakken, want hoewel hij fysiek met Agami de mannen kon aanpakken gold dat niet voor de knul en zijn Chingling. “Co-piloot, we gaan spoedig landen; we hebben onze bestemming bereikt. Zou je graag als ik de woorden ‘Kom maar’ achter de Kecleon willen gaan? Ik probeer zo snel mogelijk je te helpen, goed? Ik ga eerst even met wat zwart… vliegers praten,” zei Averill met een glimlach over zijn schouder tegen de knul en zijn partner. Dit werd zeker een nogal interessante taak.

Weer tikte hij tegen de nek van Agami, hopend dat het joch gereed was voor de actie en gromde direct luid. De Dagonair begreep de hint en liet de parel bij haar staart lichtgeven, zwaaide er kort mee en direct verscheen een enorme wervelwind op de mannen af wat enkel als verwarring bedoeld was. Het zoog echter de drie mannen op en schonk hen net genoeg tijd om de Dragonair op de locatie te landen, direct tussen de drie Tropius die inmiddels vluchtten, bang door de tornado. De Dragonair rustte haar lichaam direct op de grond, terwijl de tornado zijn kracht verloor en in de tussentijd de Kecleon zich een weg tussen de struiken baande en hoewel hij onzichtbaar was, zag Averill hem nog omdat de zig zag patroon om hun romp zichtbaar bleef. De meest gespierde kerel wist zichzelf te bevrijden van de tornado en keek hem enkel woest aan en schoot op hem af, op de voet gevolgd door zijn twee vrienden. “Kom maar!” Averill sprong van Agami’s rug af, recht tegenover de man en maakte een uitdagend gebaar met zijn handen. De Dragonair hield ook al dreigend har kop boven de mannen en was eveneens gereed de mannen bezig te houden. Het was enkel hopen dat Benji en Rogue de hint begrepen had en tijdens het moment dat de mannen hun concentratie op hen gericht hadden, ongezien achter de Kecleon met de portemonnee was gegaan.

‘Hoe durf je, knul?!’ brulde de gespierde man die met een omhoog geheven vuist dreigend op hem af kwam. De twee andere figuren benarde hem echter van opzij, nadat hij zijn blik van de man had afgewend, maar ook dat intimideerde hem niet. Het was een veelgebruikte tactiek onder Manectric, maar deze was slechter, wegens het gebrek aan een grote hoeveelheid mensen. Je had er zeker twintig nodig om er succesvol in te zijn, maar goed, de man haalde al naar hem uit met zijn blote vuisten. Dat was verre van slim en het volgende moment greep Averill de man bij zijn polsen vast, stak zijn been uit naar de middel van de kerel en wierp hem direct over zich, terwijl Averill zichzelf op de grond liet vallen. Direct knalde de kerel tegen Agami aan welk luid siste en zonder genade met haar gespierde staart de man vastgreep, zodat hij enkel op een paar meter boven de grond zat te spartelen en dus zelfs zijn Pokémon niet kon gebruiken. Pfoe, weer een judo techniek wat hem gelukt was en vooral met de kerel die naar voren leunde en gericht leek te zijn op zijn bovenlichaam, handig was. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd af, maar werd al benaderd door ditmaal twee witte Pokémon, waarvan één exemplaar direct met haar enorme klauwen naar hem uithaalde. Gezien de grootte konden ze niet heel oud zijn en met een dergelijke uithaal waren ze geeneens gewend fatsoenlijk te vechten of zelfs maar te jagen. Direct trapte hij tegen de dichterbij komende kaken van dezelfde Absol en wist hem daarmee genoeg af te schrikken om ruimte te scheppen. Direct klemde echter van achteren twee handen zijn nek en drukte zijn adamsappel direct naar beneden. Ugh, hij kreeg.. haast.. geen.. lucht meer.

Averill trok zijn ogen tot spleetjes en zag dat de tweede Absol op zijn hoede bij zijn voeten stond met de tweede kerel vlak naast zich. Wat als hij nou? Direct duwde Averill zichzelf omhoog, knalde met zijn voorhoofd tegen die van de kerel die hem probeerde te wurgen en merkte direct dat de man zo verrast was dat hij een tel bleef stilstaan. Hij greep pijnlijk naar zijn nek, terwijl hij nog hapte naar adem en plantte zijn voeten bij de wang van de man, wierp die direct naar voren, zodat deze tegen de niets vermoedende Absol knalde. Pfoe, dat scheelde weinig, al was er nog een kerel over die hem ook weer dreigde een stoot uit te willen delen, ditmaal tegen zijn edele delen. Gelukkig schoot een donkerblauwe schim hem voorbij en drukte Agami’s kop de man tegen de grond aan, hoewel hij al door de knal wel een ogenblik uitgeteld was. De Dragonair kraamde bezorgde geluiden uit en porde voorzichtig haar snuit tegen zijn wang, terwijl hij nog naar adem hapte. Pas toen hij weer in staat was fatsoenlijk te ademen wreef hij kort over haar snuit en wreef het zweet van zijn voorhoofd af. “Bedankt,” Zachtjes klopte hij tegen haar voorhoofd, waarna hij met een vastberaden blik richting het struikgewas keek. Ze moesten zich zo snel mogelijk bij Benji en Rogue voegen nu ze hen wat tijd geschonken had. De Dragonair liet de gespierde kerel los en wachtte gehoorzaam af, totdat Averill het teken gaf dat ze konden gaan vertrekken. Averill keek kort nog over zijn schouder naar de drie kerels welk amper zich nog verroerde en de twee verwarde Absol’s die at rondcirkelden bij hun Trainer’s . Eerlijk gezegd wilde hij helemaal geen gevecht, maar zo te zien had hij niet echt en keus, want de man die hem zonet probeerde te wurgen had een typische killerblik; hij wilde hém echt vermoorden. Vanaf het luchtruim wist hij al dat het niet anders kon, maar achteraf waren ze veel te makkelijk geweest en direct stond een van de kerels weer op. Zonder nog een commando gegeven te hebben haalde Agami al uit met haar door parels omgeven staart en drukte de man stevig tegen de grond aan en hield ze hem nauwlettend in de gaten. Averill grinnikte en keek kort naar de Dragonair aan zijn zijde op. “De Aipom’s waren erger,” Direct keek Agami verrast op, maar ze scheen het zich direct te herinneren en pas na een moment getwijfeld te hebben scheen ze te grinniken. Die waren ook met zijn drieën en waren daadwerkelijk een dreiging voor hm geweest, maar dit…? Pff. Het was een opwarmertje.

Het was echter tijd om zich bij Benji en Rogue te gaan voegen nu ze voor genoeg tijd hadden gezorgd om hen de klus te laten klaren met de Kecleon. Echter werd hij aardig bezorgd nu hij nog niets van de jongen gezien had of een teken maar ontvangen had dat alles naar wens verliep. Direct spande hij zijn spieren aan voor het geval dat als ze plotseling zouden worden aangevallen op weg naar de mede-Ranger, hij snel kon reageren. Hetzelfde gold voor Agami wiens lichaam ook werd aangespannen en blik wat strakker gericht werd op het dicht beboste terrein regelrecht voor hen waar Benji en de Chingling in verdwenen waren. Averill stak zijn neus de lucht in en wist haast direct de geur van de drie figuren op te vangen en dat kon maar één ding betekenen; ze waren binnen een straal van vijfhonderd meter en dat was zo overbrugd. Met een laatste bijna onhoorbare zucht wreef hij zijn handen tegen elkaar en wisselde toen een blik met Agami af, wat het teken was dat het tijd werd om maar te vertrekken.
Met een korte laatste knik van de Dragonair zette hij zich af en snelde zich behendig tussen de struiken en de bomen als een Pokémon die zijn Quick Attack gebruikte, terwijl Agami vooral in de lucht voortbewoog als een Seviper met haar lange, maar behendige lichaam. Ondanks dat de afstand tussen hem en de drie andere vrij kort was, hoorde hij de jongen amper, totdat ze de helft van de afstand achter de rug hadden. Van wat hij wist op te vangen leek het niet optimaal te gaan met het vangen van de Kecleon, gezien hij woorden zoals ‘help me’, ‘kom op’ en ‘je ontkomt me niet’ hoorde. Nerveus beet hij op zijn onderlip en versnelde zijn pas in de hoop nog op tijd bij hen aan te komen, voordat Benji en Rogue gewond zouden raken. Wat er exact gaande was wist hij niet uit de geur te krijgen of geluid te krijgen en zijn zicht werd geblokkeerd door de talloze boomstammen en struiken. Dit frustreerde hem zeer en tot zijn verbazing was hij zelfs sneller dan Agami. Een golf van geruststelling ging door hem heen toen hij uiteindelijk de groep gevonden had bij een open stuk, ongedeerd. Pfoe, geen gewonden, maar zoals hij verwacht had leek een mechanische procedure niet te zijn gelukt, waardoor hun plan makkelijker zou worden. De Kecleon pijnigen om de portemonnee was het laatste wat hij wilde doen om eerlijk te zijn. Het was weliswaar een brutale Pokémon, maar nog steeds was het geen optie. Er was altijd een betere optie en dat was met behulp van een tolletje wat Ranger’s gebruikte. Je scheen het te moeten afvuren om vervolgens ronde vormen te maken met een soort stokje en hoe vaker deze om de Pokémon kwam, des te meer vriendelijke gevoelens er in de Pokémon kwamen. Indien de Pokémon deze cirkel echter aanviel liep het apparatuur schade op. Averill begreep zoveel er niet van, maar enkel hoe het werkte en wat voor een doel het had. Niemand had hem willen vertellen hoe het exact nou zat betreft het versturen van de gevoelens naar de Pokémon en waarom een tolletje werd uitgekozen en die ronde vormen gemaakt moesten worden. Het was eenmaal zo, dat zeiden ze dan tegen hem.

Eerst snelde hij echter naar Benji en knielde bezorgd naast de in elkaar gekrompen jongen neer. Zelfs een normale soortgenoot kon hieraan zien dat de jongen de hoop verloren had. Daar had je geen extra scherpe zintuigen voor nodig. “Hoe staat het ermee voor?,” zei hij op zachtaardige toon en gaf de jongen een stevige klap tegen zijn rug aan die bemoedigend bedoeld was, waarna zijn blik naar Rogue en de Kecleon gleed. Zo te zien was de Pokémon niet meer onzichtbaar, wat al een prestatie was. De jongen had al puik werk geleverd, zeker voor iemand van zijn leeftijd en zo te zien dat mechanisme gebruikt. Eerlijk gezegd, had hij het persoonlijk nog niet eens één keer gebruikt. Dus, de jongen liep al op hem voor. Agami was inmiddels ook verschenen en keek direct afwachtend naar Averill, wachtend op een teken hoe ze kon helpen met de situatie. Gezien de Kecleon’s staat had hij wel een idee hoe hij de situatie tot een goed einde kon brengen voor iedereen. Direct vuurde Agami hem een niet-begrijpende blik, gezien hij zelf hetzelfde apparatuur had, maar toen ze zijn zorgzame blik zag ebde de onwetendheid weg. De jongen keek vervolgens naar de Kecleon die al de benen nam, maar nog niet onzichtbaar geworden was. Ze moesten eerst de Pokémon binnen bereik krijgen en met een kortdurende grom schoot Agami op de Kecleon af en smeet haar lange, gespierde staart tegen de rug van de Pokémon aan. De Pokémon slaakte van de schrik een kreet en bewoog hevig met zijn poten om eronder uit te komen, maar dat lukte het kereltje niet. Averill toverde een glimlach op zijn gezicht en greep de hand vast, waarmee Benji het stokje vast hield. “Laten we dit eens samen proberen, mede-Ranger!” Wat moeizaam maakte hij ronde bewegingen, waardoor het tolletje de bewegingen exact na deed. De Dragonair schoot direct omhoog om niet het effect van de mechanisme te krijgen en Averill probeerde Rogue niet in de cirkel’s te krijgen. Het was een zeer vreemde ervaring en juist door de onwennigheid wist hij de fout te maken door de cirkel te dicht bij de Kecleon te maken, waardoor de Pokémon zich afweerde door uit te halen met zijn slijmerige tong. Ook probeerde de Pokémon telkens aan de tol te ontkomen door telkens weg te lopen, maar ton hij merkte dat hij ook grotere cirkels kon maken, werd dat verholpen. Natuurlijk moest hij de snelheid omhoog gooien, maar voordat hij het wist sprong de Kecleon omhoog, klaar om in de aanval te gaan. Tsk, slim, dat was immers de enige plek waar hij toe kon vluchten. De Dragonair duwde echter weer de Pokémon tegen de grond aan met haar staart en wisselde daarbij een vastberaden blik met hem. Nú moest het wel lukken. “Bijna, we kunnen dit!” De Dragonair schoot weer omhoog toen het tolletje weer rondjes om de Kecleon begon te maken. Weer verweerde de groene geschubde Pokémon met zijn tong, maar Averill had al een ander strategie: kleine, snelle rondjes en op het moment dat de Pokémon aanviel even stoppen. Het scheen te werken, al kreeg hij last van zijn pols, maar uiteindelijk stopte de Pokémon met tegen werken en keek hij zachtaardiger uit zijn ogen.

Zo te zien was het.. gelukt? Nooit eerder had hij kunnen zien hoe het eruit zag als het mechanisme volledig gelukt was, althans, hij zag amper verschil. De Pokémon gedroeg zich echter minder vijandig. “We hebben die Kecleon echt overwonnen met vriendschap zo te zien,” grinnikte Averill, waarna hij Benji’s hand losliet en alvast op de Kecleon afstapte. Een normale Pokémon had hem aangevallen, maar hun geschubde vriend keek hen kalm aan en hield nieuwsgierig zijn kop opzij toen hij vlak voor hem door zijn knieën zakte. ‘Kec?’ Ook de Dragonair scheen verbaast te zijn over de verandering bij de Kecleon, maar bleef uit wantrouwen vlak boven hen zweven. Wat moeizaam gromde hij naar de Pokémon in een poging met deze te communiceren, gezien hij vroeger een Kecleon eens als vriend had in de jungle. Het was echter zeer stroef en pas na soms een menselijke woord uitgesproken te hebben, begreep de Pokémon het. Deze overhandigde de portemonnee, waarna hij de ander bedankte. Voorzichtig rook hij eraan en zoals te verwachten rook hij wat men ‘geld’ noemde erin en schudde het voorwerp triomfantelijk Benji’s kant op. “Hoppa!” Met een zwaai wierp hij het naar de jongen toe, “Jij krijgt de eer om het aan de dame te overhandigen, maar volgens mij moet je eerst weer onze co-piloot zijn,” Als geroepen landde Agami vlak naast hem en nam Averill weer plaats op diens rug, wachtend tot de jongen en zijn Chingling ook zouden opstappen om terug te gaan naar de dame.

Hij stond al gereed om te vertrekken met Agami al onder hem, gereed om weer te gaan vliegen, maar gezien Benji’s gezichtsuitdrukking kon hij haast direct vaststellen dat er iets niet in de haak was. De knul keek hem zeer verrast aan en stelde vast dat ze de portemonnee hadden, maar... dat ze de tas mistte? Een tel lang keek hij naar Benji met een diepe frons op zijn gezicht. Een tas? De oude dame van eerder had bij nader inzien inderdaad gevraagd of ze haar tas zouden terugbrengen, niet enkel haar portemonnee. Haast direct zuchtte de jongen teleurgesteld uit, terwijl hij van Agami’s rug afstapte. Op dit punt gingen ze bij nader inzien toch niet al terug naar de dame, zo te zien moesten ze eerst de tas vinden. Ook Agami liet haar kop hangen bij deze ontdekking, maar voordat de sfeer té negatief zou worden keerde hij zich naar de Kecleon om die niet-begrijpend hem strak aankeek. Vreemd genoeg had hij net de geur van de dame wel bij de mannen kunnen opsporen, maar het was te sterk, alsof ze het elk al lange tijd vastgehouden hadden. Ook de Kecleon zelf viel hieronder. Zijn enige bron van informatie was dus hun tweede geschubde vriend. Met behulp van grommen die heel accentvol waren, wegens het feit dat hij eerder met hondachtige sprak wist hij wel de vraag te stellen aan de Pokémon die haast direct antwoord gaf, zonder een tel erover na te denken. Averill stapte iets naar achteren na de Kecleon bedankt te hebben en keek de drie met een glimlach aan. “De forse kerel heeft het,” deelde hij trots mee. Niet het type persoon welk hij weer graag tegenover stond, maar wellicht kon de Kecleon hen daar nog bij helpen. De mannen hadden vast niet door dat de Pokémon plotseling van kant gewisseld was. Het effect was enkel te zien in de acties die de Pokémon verricht, maar van buitenaf leek er niets veranderd te zijn. “We kunnen dit ventje gewoon ons helpen met het verkrijgen van die tas,” Direct erna dreigde hij het te vertalen voor de Pokémon, maar Agami was hem al voor. De Kecleon knikte instemmend en direct liet hij de Pokémon voor hen lopen, terwijl hij met Agami op een ruime afstand achter hen, door haar grote omvang. Nog voordat ze de open veld achter hen hadden gelaten sprak hij kort Benji aan. “Kan je die portemonnee aan de Kecleon teruggeven?”

Het duurde niet lang, voordat hij verderop de drie mannen zag staan, elk nog duidelijk gepijnigd door zijn recent aangebrachte verwondingen bij hen. Alsnog had hij ze niet dramatisch stevig aangepakt, gewoon genoeg, zodat hij de tijd kon rekken die Benji had om achter de Kecleon aan te gaan. Nu zouden ze als het goed is al vertrekken en was het geen probleem geweest dat de drie mannen alweer rondliepen, al nog kreunend van de pijn. Op zijn hoede verschool hij zich achter enkele struiken en wenkte met een handgebaar de rest naar hem toe. Was het een handig idee om de Kecleon hun kant op te gaan en het tasje in handen te krijgen? Het zou natuurlijk geweldig zijn als het hem lukte, maar hoe groot was de kans daarop? Kort keek hij het reptiel naast hem aan, waarna hij het verlossende knikje gaf dat hij naar de mannen moest lopen. Hun nieuwe geschubde vriend stapte voorzichtig uit de struiken en verscheen vlak voor de kerels die over hun pijnlijke plekken wreven en enkel met afschuw naar het schepsel keken. De forse kerel stapte als eerst op de Pokémon af, maar met een kille blik in zijn ogen en was gereed om het reptiel af te maken. ‘Pff, we hebben niets aan je. Je bent net zo zinloos als die twee,’ Daarmee wees hij nadrukkelijk op de tengere twee kerels die beledigd naar de man keken, ‘Zo te zien ben je ook de portemonnee kwijt geraakt. We hebben nou niets meer aan je, dus scheer op, kreng!’ Woede koekte in hem door de manier, waarmee hij omging met de Kecleon maar ten alle tijden moest hij zich inhouden. Hetzelfde gold voor Agami die duidelijk dreigde de struiken te verlaten en zich weer op de kerel te storten en zijn nek om te draaien als het moet. Geweld konden ze beter vermijden, maar het leek erop dat het onvermijdelijk werd. Het reptiel sloeg verontwaardigd zijn poten over elkaar en opende zijn bek waar de portemonnee zou zitten. ‘Ow, wauw… Die jungle-kid en de knul hebben dus nie- Goed gedaan! Vergeef mij!’ Terwijl de man het portemonnee wilde vastgrijpen spoorde de Kecleon razendsnel de locatie van het tasje op met zijn uitstekende zicht. Zo te zien zat het in de jaszak en met een klein gebaar maakte de Pokémon het aan hun duidelijk. Voor nu liet hij echter de kerel de portemonnee vastgrijpen en de illusie geven dat hij en zijn maten ‘gewonnen’ hadden en zij geen dreiging vormde. Voorzichtig draaide hij zijn hoofd naar Benji om met zijn hand vlak bij zijn mond om zijn stem nog meer te dempen, terwijl Agami op de achtergrond de situatie in de gaten hield. “Wees gerust, dit hoorde bij het plan. Ze zijn nu ontspannen nu ze ‘de winnaars’ denken te zijn. Als we elk moment in de aanval gaan, kunnen we ze zodanig weten te verassen dat we eenvoudig de tas kunnen vastgrijpen, maar…” Averill liet een grijns op zijn gezicht verschijnen, “Dat gedeelte… Heb jij in de hand. Wat wordt onze aanvalsstrategie?” Alert keek hij over de struiken, enkel om te zien dat één van de tengere kerels een Skarmory erbij gehaald had, duidelijk om als vervoermiddel te gebruiken. De hint was daarmee duidelijk; nu ze hun buit hadden vertrokken ze elk moment, dus indien ze het tot een goed einde wilde brengen moest Benji snel in actie komen. Of in ieder geval een plan hebben verzonnen welk nog écht zou werken. De neiging was sterk om zelf iets ter plekke te verzinnen, maar samenwerking was vele malen effectiever, zeker nu. Als Rangers.

Hij gunde Benji even de tijd om over een plan na te denken, maar ze hadden natuurlijk geen zeeën van tijd hiervoor. Het was dan zeer aangenaam te noemen toen hij met een voorstel kwam die hem eerst onbekend in de oren klonk door de term 'trefbal', maar na een korte uitleg erover begreep hij wat ermee bedoeld werd. Het idee scheen als volgt te zijn; de Chingling zou recht op de mensen worden afgegooid ter afleiding, terwijl hij dat moment zou nemen om de man met de portemonnee van een andere zijde te benaderen. Met hun aandacht op de bron van de Pokémon gericht zouden ze dus afgeleid worden door Benji en de Dragonite, terwijl hij samen met de Chingling de portemonnee terug zou jatten. Averill knikte goedkeurend naar de jongen en passeerde hem direct al tot het moment dat hij de Chingling recht op de groep afschoot en hij vervolgens razendsnel laag over de grond naar de mannen sprintte met de struiken en bomen die hem camoufleerde. 'Huh? Wat is dat nou weer?' sprak een man verward en stapte samen met de rest recht naar de struiken waar het vandaan was gekomen, zonder verder op de Chingling te letten. De tweede fse kon van start gaan en Agami kwam vanachter de bomen tevoorschijn en gromde dreigend naar de mannen en intimideerde hen door haar kop hoog boven hen te houden. Dit werkte echter niet bij de Skarmory die furieus op haar af vloog met zijn scherpe snavel gereed om felle tikken aan haar uit te delen. Ze liet het echter niet zover komen met haar hogere snelheid en smeet de Pokémon met een krachtige uithaal recht tegen de grond aan, waarna ze diep grommend naar de mannen staarde.
Ze was in ieder geval goed bezig, maar nou moest hij de portemonnee nog in bezit zien te krijgen en pas nadat ze duidelijk enkel oog voor de twee gevaren hadden rendde hij direct de struik uit. 'Hoorde je nou ook iets is?' vroeg de man nog, totdat hij zich naar hem odraaide en verrast recht in zijn gouden ogen keek die hun wilde blik weer terug hadden gekregen. Zonder pardon knalde hij volop tegen de stevige man op die vervolgens met een plof tegen de grond neerkwam en tijdelijk buiten westen was. Zonder enige moeite gritste hij vervolgens de portemonnee uit zijn broekzak en speelde er tevreden mee tussen zijn vingertoppen, waarna zijn blik uitdagend op de andere mannen gleed. Het werd echter tevel voor hun en ze namen haast direct de benen. “Gaat het Rogue?” vroeg Averill toen hij in een enkele zucht alle spnning liet verdwijnen en de Pokémon kort een aai over zijn kop gaf. Echter rook hij plotseling de zoete geur van de oudere soortgenoot die ze juist aan het helpen waren. Direct keek hij verrast op en zag vervolgens dat ze met een verraste gezichtsuitdrukking naar hem en Benji keek, waarna Averill direct haar de portemonnee overhandigde wiens inhoud onaangetast was gebleven. “Het was ons een plezier u te helpen, niet waar, Benji?” zei hij met een oprechte glimlach, waarna de vrouw zwak glimlachte en haar mond open scheen te trekken om hopelijk haar tevredenheid te uiten.