Born To Be Wild

Marcus schrok met een gedempte kreet wakker en duwde zichzelf automatisch in een zittende houding. Hij hijgde alsof hij kilometers gerend had en baadde in het koude zweet. Zijn handen hadden het dekbed vastgegrepen met al zijn kracht. Even wist hij niet goed meer waar hij was. Hij was verstijfd van angst in zijn bed en durfde niet te bewegen. Het was pas tot Vix zijn hand in het donker aanraakte met zijn neus dat hij enigszins bij positieven kwam. Defensief trok hij zijn hand terug en staarde met grote ogen naar de zwarte vlek in het donker. Toen die bewoog schrok hij er van weg. Een geruststellende tong raspte over de rug van zijn hand heen en een uitzonderlijk warme neus werd tegen zijn onderbuik geduwd. Langzaam keerde hij terug naar de realiteit. Hij legde zijn hoofd in zijn handen en kreunde luid. Wat bezielde me? Vroeg hij zichzelf af. Hij tastte in het donker naar Vix zijn hoofd en gaf hem een paar geruststellende wrijvingen over zijn hoofd. Hij veegde zweet van zijn voorhoofd en keek naar zijn wekker. 4:30. Juist. Hij voelde er niet veel voor om weer te gaan slapen. De slaap was compleet verdwenen. Hij kon maar beter een douche nemen en dan zag hij wel. Marcus duwde de dekens van zijn kingsized bed van zich af en gooide zijn benen over de bedrand. Hij wreef in zijn ogen en zocht met zijn vrije hand naar een lichtknopje. Toen hij die niet vond zocht hij zichzelf maar een weg naar de badkamer. Hij haalde zijn hand om de hoek van de badkamer en klikte het licht aan. Het werkte verblindend op zijn ogen en hij sloot ze meteen weer. Kreunend tegen het licht tastte hij zichzelf blind naar de douche. Voorzichtig opende hij zijn ogen een klein stukje en zette hij het water aan. Hij leunde tegen de muur aan terwijl hij wachtte tot het water de juiste temperatuur werd. Stoom vulde de badkamer naarmate het water warmer en warmer werd. Eindeloos staarde hij naar de smetteloos witte badkamer vloer. Marcus merkte op tijd dat zijn gedachten weer gingen afdwalen en hij kleedde zich uit. Vluchtig sprong hij in de does en liet het hete water zijn spieren ontspannen. Met zijn hoofd gebogen deed hij zijn best zich te concentreren op het geluid van het stromende water. Toch sloop zijn nachtmerrie heel voorzichtig terug. Hij kneep zijn ogen stijf dicht en zuchtte. Het komt door het slaaptekort. Hield hij zichzelf resoluut voor. Het was waar. Slaap was iets wat zeldzaam was geworden. Zodra hij elite leider was geworden sliep hij uitermate weinig. Niet zo zeer door de grote verantwoordelijkheid of het gigantische werk wat er bij kwam kijken.. het kwam er gewoon niet meer van. Daarom was deze nachtmerrie gewoon gekomen als een signaal dat hij meer slaap nodig had. Hij wist wat hij ging doen. Hij ging wat koffie halen en dan ging hij naar beneden. Helemaal naar beneden. Het laboratorium in. Daar kwam hij zeer zelden. Hij had opgepikt van een van de grunts dat een tijdje geleden een nieuwe, interessante vracht was binnen gekomen. Hij herinnerde zich nu vaagjes dat hij daarvoor wat papierwerk langs had zien komen. De precieze Pokemon kon hij niet meer herinneren, wel dat het eentje was die erg waardevol was. Eentje waarop je veel nieuwe dingen kon uittesten. Marcus pakte de fles shampoo en duwde wat over zijn handen. Ondertussen dat hij het inwerkte op zijn hoofdhuid zuchtte hij nogmaals. Hij keek met een ruk op toen hij zijn mobiel over hoorde gaan. Het melodietje van Mission Impossible speelde luid door de badkamer heen voor enkele momenten. Hij snoof. Allison appte hem op dit moment? Alsof ze wist dat hij wakker was. Hij negeerde haar en ging door met zijn haar verzorging. Als hij zo klaar was keek hij wel. Zo belangrijk kon het niet zijn. Marcus haalde zijn schouders op bij zijn eigen gedachten. Misschien wel, maar he, Allison had het mooi verprutst bij hem. Andersom ook. Hij sloot zijn ogen tegen de zeep die richting zijn ogen ging en waste het er af. Toen het melodietje van Mission Impossible veranderde in The Bitch Is Back keek hij om. Hij draaide zijn rug er naartoe en overwoog voor heel eventjes maar om uit de douche te stappen en om te nemen. Die gedachte verwierp hij bijna meteen. Hij pakte een washand die op plank in de douche lag en greep naar een shampoo fles met frisse munt geur. Hij zou zo meteen wel zijn telefoon checken. Frisheid boven alles! En daarbij wilde hij nog even niet uit de douche. De stoomwolk die de badkamer gevuld had was warm en geruststellend. Marcus kon niet zeggen waarom hij zo erg overstuur was van die droom. Het was tenslotte niet echt geweest, enkel een nachtmerrie. Meer niet. Die had je vaker alleen moest het bij hem nou juist over de twee dierbaarste personen in zijn leven gaan. Tot op een zekere leeftijd dan. Toen ook de rest van zijn lichaam schoon was pakte hij zijn tandenborstel en tandpasta die ook nog op de plank in de douche lagen. Ook zijn tanden kregen een grote poetsbeurt. Hij betrapte zichzelf er op dat hij alles heel lang aan het uitrekken was. Alsof hij wilde uitstellen dat hij uit de douche moest. Toen hij voor de zevende keer langs zijn onderste kiezen ging stopte hij abrupt. Hij trok de tandenborstel uit zijn mond en spuugde tandpasta uit. Waar ben ik mee bezig? Dacht hij. Doe niet zo achterlijk, ga er uit en lees het serpent haar sms. Zei hij streng tegen zichzelf. Hij nam het met twee handen aan. Dat was een goede manier om zichzelf af te leiden. Wie weet kreeg hij wel een leuke job. Hij verwierp dat meteen toen hij een handdoek pakte. Allison gaf nooit wat leuks. Wist ze überhaupt wel de defenitie van leuk? Hij wreef door zijn haren met de handdoek en begon toen bij zijn schouders. De meer hij er over nadacht kwam hij tot een besluit. Allison was verandert. Niet voor het goede en niet geleidelijk. Gewoon in 1 keer. Zou het een trigger zijn geweest? Hij wist bijna zeker dat hij het echt niet geweest was. Dan had hij dat wel gemerkt moeten hebben. Marcus vouwde de handdoek om zijn middel en liep naar grote wasbak met spiegel die om de hoek van de inloopdouche gelokaliseerd was. Hij bekeek zichzelf in de spiegel. Je kon nou niet zeggen dat hij er heet uitzag. Zijn haar zat door de war en zijn ogen waren gesierd door wallen. Wallen had hij nauwelijks gehad voor hij elite leider was. Natuurlijk waren ze er regelmatig want als je lid was van Team Rocket ging het er niet af van zijn lije dakje. Maar in tegenstelling tot nu kon hij aannemen dat het toen weinig was. Hij deed geen moeite om het te verbergen. Ze waren een toonbeeld van de lange nachten die hij maakte. Met een zucht pakte hij zijn scheerapparaat en duwde de stekker in het stopcontact. Stoppeltjes waren op zijn gezicht gaan groeien. Hij zag er erg onverzorgd uit en ouder dan hij eigenlijk was. Hij duwde met zijn vinger over de aan knop en zijn scheerapparaat begon te zoemen.

Marcus was inmiddels al helemaal klaar met persoonlijke hygiëne en had een nette broek met een wit hemd en een zwarte das gekozen. Niet de meest casual wear maar het moest het er maar mee doen. Hij was in een hemden mood. Iets wat hij niet vaak had. Hij prefereerde wat meer comfortabele kleding over een net pak. Hij wenkte Vix, die geduldig op zijn nacht zwarte kussen lag de rusten, en stak zijn sleutel in zijn kamerslot. Hij wilde net de deur uit stappen toen hij zich herinnerde dat Allison hem gesmst en gebeld had. Hij draaide om en liep terug naar de badkamer. Hij was wel nieuwsgierig geworden nu hij het zich opnieuw herinnerde. Met een diepe zucht vond hij hem op een lage kast waar handdoeken in lagen. Hij pakte hem op, veegde haar gesprek weg en opende de sms.

Laatst bedacht ik mij dat je nogal nutteloos bent op het huidige moment. Nu heb ik de perfecte taak voor jou. In het laboratorium van Team Rocket hebben ze in de kelder een speciale fossiel Pokémon zitten. Hij werd gebruikt voor experimenten. Nu zit hij al een heel tijdje opgesloten en is hij net zo nutteloos geworden als jij.

Ga naar beneden en ga met hem trainen. Hij kan nog waardevol worden voor Team Rocket maar niet in die zwakke staat waar hij nu in verkeerd.

Als je faalt haal ik wat van je loon af. Met wat bedoel ik 70%

Marcus vernauwde zijn ogen en duwde het toestel woedend in zijn zak. Er was maar één reden dat Marcus het moest doen met een mogelijkheid tot falen. Dat ding zou vast onhandelbaar zijn. En wie mocht weer de breuken en schrammen oplopen? Eigenlijk zou hij gewoon nee moeten zeggen. Maar bij nader inzien bedacht Marcus dat Allison dat wel eens als excuus zou gaan zien om nog meer loon af te halen van hem. Allejezus, dat zo’n verrekte Goomy zo veel macht mocht hebben. Hij zou het veel beter doen in haar plaats. Hij besloot om er maar niet langer stil bij te staan. Hij was nog steeds lager dan zij en hij moest gewoon doen wat de grote bazin opdroeg. Hij wilde eerst eens die prehistorische Pokémon van dichtbij zien. Marcus liep de badkamer uit en stak zijn kamer vluchtig over. Hij wenkte Vix mee en sloot de deur met een klap achter zich dicht. Hij draaide de sleutel om in het slot en stak hem daarna in zijn andere zak. De lift was praktisch schuin tegenover zijn kamer dus hoefde hij enkel de gang schuin over te steken en hij was er al. Hij duwde op het knopje en wachtte af. Het Team Rocket gebouw was erg hoog dus het duurde ook even voor de lift dan eindelijk aankwam. Hij stapte bij twee grunts in die aan weerszijde van Marcus stonden. Marcus drukte op het knopje -2 en stak een sigaret op. Er hing een daverende stilte in de liftcabine. De twee grunts keken strak voor zich uit en weigerde om ook maar één woord te wisselen met hem in zijn bijzijn. Marcus leek niet veel te merken van de stilte. Afwezig streek hij met zijn linker hand over Vix hoofd en met zijn nog steeds helende hand reisde hij de sigaret van tussen zijn vingers naar zijn mond. Al snel hing er boven in de cabine een dunne wolk rook. Zijn ogen waren gerust op het kleine vakje boven de knoppen die aangaven op welke etage hij was. Marcus woonde bijna helemaal boven. Er zat een balkon aan zijn grote kamer waar hij vaak zat als hij even rust wilde. De uitlaatgassen deerde hem niet meer. Hij woonde nu al zo lang in Lumiose dat hij er gewend aan was. Marcus stak de peuk tussen zijn tanden en vouwde zijn armen op zijn rug toen zijn stop bijna aanbrak. Beide grunts moesten een stop maken op verdieping 7. Voor de liftdeuren dicht waren hoorde Marcus hoe ze door gingen met hun gesprek die ze duidelijk hadden afgekapt toen hij de lift in was gestapt. Marcus zuchtte verveeld. Man wat ging het traag. Terwijl hij zich doodergerde aan de snelheid van de lift probeerde hij in gedachten op te noemen welke prehistorische Pokemon er allemaal waren. In Kalos waren dat er twee. Tyrunt en Amaura. Dat bracht hem terug naar zijn gevecht met Grant. Die had zowel een Amaura als een Tyrunt gebruikt. Marcus was erg onder de indruk geweest van de Tyrunt. Hij was stront vervelend maar ook erg sterk. Hij moest toegeven dat hij zelf ook graag zo een Pokemon wilde hebben. Hij wist niet waar hij in zou evolueren maar hij kon raden dat het alleen maar meer badass zou worden. Als je al zo badass uit het ei kwma dan bleef je voor altijd badass. Met een pling stopte de lift en schoven de deuren open. Een steriele gang lag voor Marcus. Gearriveerd op zijn verdieping liep hij de lift uit naar de dubbele klapdeuren. Hij duwde ze open met een vluchtige beweging en nam de ruimte in zich op.

De muren hadden een witte tint die grensde aan heel licht grijs. Overal stonden vreemde apparatuur die Marcus in zijn hele leven nog nooit gezien had en geen naam kon geven. Een ronde tafel met een koepel er in bevatte zes Dedenne die kleine elektrodes op hun wangetjes hadden. Marcus stapte de kamer volledig in en liep naar de dichtstbijzijnde grunt in een witte jas. Hij had een kleine kooi onder zijn arm waar onmiskenbaar een Bulbasaur in zat. Wie weet was het wel die kleine die hij gestolen had van die witharige jongen. Hij schraapte zijn keel en stapte op de man af. “Ik ben opzoek naar een fossiel Pokemon?” Hij liet het onderwerp even hangen. De man zei eventjes niets en knikte toen. “Ah ja! Wat een verassing dat je ons laboratorium een bezoekje brengt, Meneer Ludovic. Ik zie u niet vaak hier beneden-” Marcus wuifde hem weg. “De fossiel Pokemon?” De man knikte haastig en zette de kooi op een naburige tafel. “Volgt u mij” Haastig liep hij de grote ruimte door. Hier en daar kon Marcus af en toe een Pokemon horen schreeuwen. Hij was vergeten hoe het hier was en waarom hij het ook weer aan het mijden was. Er was ten eerste geen reden om hier te komen, en het irritante geluid van Pokemon die mishandeld werden was nou niet echt muziek in zijn oren. Zijn oog viel op een Machoke die omsingeld was door drie doktoren. Hij had een vreemde uitvinding op zijn gespierde armen. Ze lagen gekruist over zijn borst. Hij deed moeite om zijn armen op te tillen. Ongetwijfeld was dit een soort van mechanisme om zijn spieren te trainen. Of zoiets .. Marcus trok zijn ogen er van los. Hij hield een oogje op Vix die erg rechtop liep en ongemakkelijk om zich heen keek. Toen er opeens een schril gepiep klonk keek Marcus reikhalzend om. Het geluid van elektriciteit dat ontladen werd galmde door de ruimte. Flitsend licht kwam van achter een muur vandaan. De roodharige man keek weifelend weer voor zich uit. Hij wist precies wat voor dierenleed hier aan toe ging. Hij was daar zelf ook een oorzaak voor.

De ruimte waar Marcus vervolgens in stapte ontstond uit verschillende, krappe kooien die tegen allebei de wanden van de muren stonden. Er zaten allerlei verschillende Pokémon in van groot naar klein. Marcus spotte meteen de Lapras baby die hij een tijdje geleden gekregen had van een grunt. De grunt had die nog weten te redden samen met een ander koppel Lapras van de loods in Cyllage City. De loods was destijds verwoest door een bemoeial die Team Rocket graag dwars zat. De man haastte zich naar een van de laatste kooien helemaal aan het einde. Marcus voegde zich aan zijn zijde en zag een bekend gezicht. De Pokémon die onmiskenbaar een Tyrunt was stond helemaal tegen de achterkant van zijn kooi aan. Zijn ogen staarde de man in de witte jas recht aan. Hij had littekens op zijn lijf die ongetwijfeld waren veroorzaakt door het laboratorium personeel. Ondanks dit alles zag hij er uit alsof hij nog genoeg vechtlust overhad. Iets wat Marcus meteen opviel en meteen aansprak. Als hij een blik wierp op de andere Pokémon die naast hem en achter hem zaten zag je dat hun vechtlust ver weg was. Ze zaten er al lang, zelfs langer dan Tyrunt misschien wel. “Dit is de enige fossiel Pokémon die we hebben, Tyrunt” Marcus knikte. “Dat zie ik” Mompelde hij droogjes. “Ik neem hem mee” De dokter keek geschokt op. Hij had niet verwacht maar hij zei niets. “Euh, natuurlijk.. ik zal hem klaarmaken” Marcus knikte en deed een stapje achteruit. De wand van de kooi was van een soort dik glas. Zelfs al zou een Pokémon al zijn kracht er op los laten dan zou het nog niet uitmaken. Hij keek toe hoe de man naar de deur van de cel liep. De deur had een klein luikje die alleen via een speciale code opengemaakt kon worden en eveneens van dik glas was. Hij pakte van een rond houdertje die aan het glas bewerkt was de bekraste pokébal van Tyrunt. “Wat is daarmee gebeurt?” Wilde Marcus weten met een wenkbrauw opgetrokken. De man keek hem verontschuldigend aan. “In een agressieve bui heeft hij ooit een keer geprobeerd zijn pokébal te breken zodat hij er niet meer in hoefde” Marcus knikte enkel. De man opende het luikje en op datzelfde moment liet Tyrunt een luid gebrul horen. De man schrok er duidelijk van en liet bijna de bal uit zijn handen vallen. Marcus sprong naar voren en griste de Pokébal uit zijn handen. Hij straalde de Tyrunt naar binnen en duwde het luikje dicht. De man begon haastig zich te verontschuldigen maar Marcus had zich al omgedraaid en beende weg.

Een verdieping hoger bevond zich een groot ondergronds strijdveld. Deze werd veel gebruikt door grunts die met elkaar wilde vechten om hun technieken te verbeteren of sterker te worden. Het veld was onderverdeeld in twee kleintjes en één grote. Toen Marcus het veld betrad zag hij dat enkel de twee kleintjes bezet waren door groepjes grunts. Er werd luid gejuicht. Er werd ook vaak gewed wie zijn Pokémon zou winnen. Hij knikte goedkeurend en liep naar een van de ijzeren trappen die naar een verhoging leidde waar je op kon staan om het veld goed te overzien. Normaal stond Marcus’ tegenstander aan de andere kant maar die had hij nu niet. Hij had de bal van Tyrunt nog steeds in hand toen hij zijn plaats innam. Hij wist niet hoe erg ongetraind Tyrunt zou zijn. Dus besloot hij om voorbereid te komen en Salamence het veld op te sturen. De draak Pokémon brulde enthousiast toen hij met een dreun op de grond neerkwam. Hij keek omhoog naar Marcus die de bal van Tyrunt ook omhoog gooide. De voorhistorische Pokémon verscheen op het veld. Meteen hief hij alert zijn kop op en keek hij om zich heen waar hij in godsnaam nu weer beland was. Toen eenmaal bekend was dat er geen witte jassen in de buurt waren viel zijn oog op de grond.  Voor de langste tijd staarde hij geschokt naar de aarde en rook hij er zelfs aan. Toen hij er aan likte was Marcus er van overtuigd. Tyrunt was in het laboratorium gemaakt. Hij had nog nooit iets gezien anders dan pijnlijk steriele ruimtes. Hij vroeg zich af wat zijn reactie zou zijn op gras. Salamence hield zich heel stil vanaf zijn plek aan de andere kant van het veld. Hij staarde ingespannen naar Tyrunt. Tyrunt had hem in de verste verte nog niet opgemerkt. Voorzichtig trok hij zijn voet op en zette hem krachtig neer. Toen een kleine kiezel omhoog vloog schrok hij en brulde hij er naar. Boos pakte hij het in zijn bek vast en beet hij de kiezel moeiteloos door. Toen hij het doorslikte moest Marcus even zich bedenken of het hem kwaad zou doen. Waarschijnlijk niet. Dit wezen stamde uit de oertijd. Hoe kon dit hem deren? Op dat moment knikte hij naar Salamence die nu naar hem keek. Die sloeg met zijn vleugels en vloog omhoog. Het geruis van zijn vleugels trok Tyrunt zijn aandacht. Die keerde zich om en brulde defensief tegen Salamence die hoog boven hem vloog. Marcus schraapte zijn keel en trok de aandacht van beide pokémon . Hij verwachtte niet dat Tyrunt naar hem zou luisteren dus deed hij niet een poging hem te commanderen. Wat hij echter wel wist en met zekerheid zou kunnen zeggen was dat de Tyrunt hem feillos begreep. “Goed, Salamence, laten we eens kijken wat onze vriend allemaal al kan” Salamence brulde vrolijk en liet meteen een Dragon Rage los. Tyrunt sprong opzij en zette zich af met zijn sterke benen tegen een rots. Hij sprong de lucht in. En hoog ook. Marcus keek verwonderd toe hoe hij zijn enorm sterke kaken opende en ze toen sloot om de poot van Salamence. Die brulde en vloog meteen op hoge snelheid weg. Hij zoefde door de grote ruimte heen hopend Tyrunt er af te krijgen. Die hield vast en leek alleen maar meer kracht te zetten. Bloed kleurde karmozijnrood in het schijnsel van de felle lampen. Salamence opende zijn bek en liet een zen headbutt los op Tyrunt. Hij liet los en stortte naar beneden. Hij ving zichzelf op en brulde ook. Salamence opende zijn bek en vuurde een Flamethrower af. Tyrunt sprong opnieuw weg en begon hard te rennen, de vuurstraal achtervolgde hem en hij sprong opzij. Hij kwam tegen een rots aan en zette zich daar tegen af. Opnieuw vloog hij de lucht in en wist hij Salamence vol tegen zijn smoel te raken met een harde stomp aanval. Salamence schudde zijn kop en fladderde verdwaald met zijn vleugels. Tyrunt kwam neer op de grond en keek toe hoe Salamence heel gevaarlijk opzij helde en bijna tegen de grond smakte. En toen begon hij te lachen. Hij vond het blijkbaar erg grappig hoe Salamence als een stom dronken Beedril heen en weer wiegde. Marcus volgde het hele tafereel met open mond en moest toen bulderen van het lachen. Wat een figuur was deze Tyrunt. Oh my oh my. Tyrunt stopte abrupt met lachen en keek hem heel vuil aan. Marcus snoof. “Oh, beledigd? Één tip, keer nooit je rug naar je vijand toe” En toen raakte een keiharde dragon claw hem. Tyrunt vloog tegen de muur aan en was knock out. Marcus straalde hem terug in zijn schitterende pokéball en borg hem op. Hij straalde ook Salamence terug en zuchtte. Er moest veel gebeuren aan die Tyrunt. Als hij enige kans wilde maken tegen Salamence zou hij moeten trainen. En hard ook. En hij moest aan Marcus gaan wennen. Enkel kijken hoe hij zijn Salamence ging trollen zou niet veel uithalen.
En dus eindigde Marcus in het laboratorium. Hij wilde met Tyrunt naar buiten gaan. Wel nu, er waren veel redenen dat zo’n plan niet ging werken. Hij kon er vandoor gaan, genieten van zijn vrijheid. Dat was er eentje en die ook nog het meest logische was.  Maar .. hij wist niet waarom maar hij wilde hem naar buiten laten. Hij was Tyrunt niets schuldig. En toch voelde dat wel zo. Hij kon het gevoel niet plaatsen en toch .. Marcus sloot zijn ogen en zuchtte. De witte jas kwam terug met Tyrunt zijn pokébal. Marcus pakte hem zwijgend aan en liep meteen weg. Hij schreed door de lange gang en kwam uit in de lift. Ondertussen bedacht hij zich waar hij Tyrunt het beste los kon laten. Niet in Lumiose, dat was zeker. Wellicht de route tussen Lumiose en Camphrier? Lumiose Badlands? Daar zou hij het nog best wel naar zijn zin kunnen hebben. Overal zou toch sneeuw liggen dus dat maakte in principe niet veel uit. Hij besloot om naar de route te gaan net buiten Camphrier Town dat ook naar Connecting Cave leidde. Die route was lang en vaak vrij van obstakels. Daar kon hij wel zijn gang gaan. Hij stapte de lift uit op de begane grond en liep samen met Vix door de grote lobby en vervolgens het gebouw uit. De zon begon net op te komen. Mooie timing, misschien leidde de opkomende zon hem wel even af van enige ontsnappings pogingen. Tenslotte had hij hoogstwaarschijnlijk nog nooit iets anders gezien dan het laboratorium. Marcus stak de straat over en zette koers naar de grote poorten die naar de route tussen Lumiose en Camphrier zouden lijden. Het begon al druk op straat te worden, Lumiose City sliep werkelijk waar nooit. De slaap was ver te zoeken in Marcus. Ondanks de slechte nachtrust en zijn nacht die abrupt werd verstoord door een nachtmerrie, was hij aardig bijgetrokken weer. Slaap was voor de zwakkelingen. Toch was het nodig op de lange termijn. Camphrier town was achter hem gelaten tegen de tijd dat zijn gedachten alweer terug bij Tyrunt waren. Route 7 werd prachtig verlicht door de rode zon. Aan de overkant van de rivier zag je een bos aan bomen die in bescherming stonden van de hoge bergen die boven hen uit torende. Het water reflecteerde op de rivier zijn golven. Er lag sneeuw overal, het pad was minder besneeuwd. Al veel reizigers en pokémon waren hier langs gekomen zag hij. Hij wendde zich tot Vix die hem meteen aankeek. Alleen bedacht hij zich. Hij pakte de pokébal van Mence weer. Die zou Tyrunt beter kunnen vangen als hij er vandoor ging. Hij gooide hem op en keek toe hoe hij verscheen en meteen de lucht in vloog en over de rivier scheer. Marcus liep naar de oever en keek toe. Mence daalde wat en stak zijn linker voorpoot uit. Met zijn tenen raakte hij het water dat opspatte. Enkele Magikarp sprongen dom uit het water toen de schaduw langs kwam. Mence ving er eentje in zijn bek en slikte hem in één keer door. Marcus grinnikte. Goed dan, nu was het tijd. Hij draaide zich om en pakte de pokébal. Even haalde hij diep adem, plotseling nerveus. Dat was volslagen onzin. Hij had Mence en Vix bij zich voor het geval hij er vandoor ging of zich zelfs tegen hem keerde. En toch gingen de woorden ‘jaws powerful enough to crush a car’ door zijn hoofd. Deze pokémon was een uitdaging. Hij was Allison zeker dankbaar dat ze hem ermee opgezadeld had. In no time had hij hem wel op niveau. Wacht maar.

Marcus drukte op de bal zodat hij groeide in zijn hand, vervolgens ging zijn vinger naar het knopje en liet hij hem eruit. Tyrunt verscheen voor hem. Hij hief zijn kop op en keek verbaasd Marcus in de ogen. Meteen werden zijn ogen donker en vernauwde hij ze naar Marcus. Marcus deed niets anders dan terug kijken in die donkere poelen van haat. Marcus had hem niets misdaan en nu al leek Tyrunt een hekel aan hem te hebben. Niet aan mij, aan mensen in het algemeen. En kon hij dat hem niet kwalijk nemen. Wat er in het laboratorium gebeurde was voor geen enkele pokémon een reden om mensen niet te gaan haten. En toen kreeg Tyrunt de zon in het oog. Zijn kop draaide er langzaam naartoe en zijn uitdrukking veranderde op slag. Pure, rauwe emoties gingen over het gelaat van Tyrunt. Hij bestudeerde de zon tot het pijn aan zijn ogen begon te doen. Toen gingen zijn ogen naar de zon in het water. Naar de kleine golven die tegen de oever spatte door Mence zijn vleugelslagen, naar de sneeuw waar hij in stond. Hij rook aan de sneeuw en haalde er een grote hap uit. Hij slikte het door en trok een gezicht. Hij had daarbij zijn poot opgetrokken. Het viel hem op hoe hij een afdruk ermee maakte in de sneeuw. Voorzichtig zette hij een stap achteruit. Hij schrok van het geknerp ervan onder zijn poot. Maar hij zag nu wel de afdruk die zijn andere poot gemaakt had. Nieuwsgierig duwde hij met zijn neus een streep in de sneeuw. Marcus hield zich stilletjes aan de zijlijn en wachtte tot Tyrunt iets zou uithalen. Dat deed hij niet. Hij liep door de sneeuw heen en sprong zelfs in een grote berg dat van een boom afgevallen was. De boom was dun en hij beet hem naderhand door midden omdat hij dat gewoon leuk vond. Marcus wilde eigenlijk met hem gaan trainen maar hij wist dat zoiets niet ging zonder eerst een band op te bouwen met Tyrunt. Of in ieder geval een beetje een band. Zonder die band zou hij niet naar hem luisteren, laat staan hem vertrouwen. Zo kon hij hem niet trainen. Tuurlijk kon hij Mence er op loslaten maar op die manier werd hij voor alsnog nutteloos. Als het aan Allison had gelegen had ze hem vast zo erg in elkaar laten slaan door haar pokémon dat hij wel moest leren mensen te vrezen, en dus te gehoorzamen. Marcus wist dat die manier sneller was, maar hij wilde het anders doen met Tyrunt. Hij deed hem denken aan zichzelf. Toen hij jonger was. Boos op alles en iedereen en wantrouwig. Mence kwam terug scheren over de golven en brulde toen hij over Marcus’ hoofd kwam. Tyrunt dook in elkaar, klaar om aan te vallen maar toen hij zag dat Mence geen aandacht voor hem had ging hij weer rechtop staan. Zijn blik volgde de Salamence. Marcus kreeg een idee. Hij floot. Mence keek meteen om en kwam terug scheren. Hij begon te dalen en landde met een dreun op de grond, ternauwernood Vix  missend. Mence kwispelde als een hond pokémon en keek gretig toe hoe Marcus in zijn plunjezak begon te graaien. Mence duwde zijn neus tegen Marcus aan, waardoor hij hem bijna omduwde, en maakte opgewonden geluidjes.  Marcus’ vingers sloten zich om de zak waar een dode Raticate in zat. Hij stak zijn wijsvinger op naar Mence. Die stopte met opgewonden dansen en bleef stil staan. Vastberaden staarde hij naar zijn trainer die de zak opende en de Raticate er uit haalde. Even stopte hij en ging Mence zijn bek geschrokken dicht. En toen gooide hij hem. Mence ving hem uit de lucht en kauwde er op. Marcus hoorde botten kraken. Al snel slikte hij de resten door en begon hij blij te grommen. Marcus stak zijn hand uit en aaide Mence over zijn grote neus, die hij tegen Marcus aanduwde. Tyrunt keek al die tijd vol verbazing toe. Hij kon zijn hoofd er vast niet om draaien waarom een mens zo aardig was tegen een pokémon. Toen haalde Marcus er een kleine Rattata uit. Die gaf hij niet aan Mence maar die stak hij uit naar Tyrunt. Tyrunt spande zijn spieren aan toen Marcus zijn arm naar hem uitstak en vernauwde zijn ogen. Hij viel niet voor de Rattata en gromde boos naar Marcus. Die haalde zijn schouders op, “Dan toch niet, ik durf te wedden dat je honger hebt” Dat had hij goed geraden want op dat exacte moment knorde de maag van Tyrunt luid. Hij stond nog steeds bij de waterkant en leek niet van plan snel weg te lopen. Dat was één zorg minder. Tyrunt weigerde het aan te nemen en schudde zijn kop. “Dan niet” Hij gooide het naar Mence. Hij wuifde met zijn hand en knikte naar de Salamence. Met één krachtige slag van zijn vleugels was hij weer in de lucht. Tyrunt sprong achteruit toen Salamence over zijn hoofd scheerde weer richting de rivier. Ongetwijfeld om te jagen. Hij bleef in ieder geval binnen geluidsafstand van Marcus mocht die hem nodig hebben. Hij wendde zich tot Tyrunt. “Vermaak je, ik ben hier als je me zoekt” Verbazing was af te lezen van Tyrunt zijn gelaat. Hij keek om zich heen, niet zo zeker wat te doen met de vrijheid. Een luide plons trok zijn aandacht. Een groep Magikarp sprong heel dicht bij Tyrunt uit de rivier, ze schrokken van Mence die even later langs kwam scheuren en een dragon breath door het water blies, allerlei water pokémon sprongen hierdoor omhoog. Tyrunt leek dit erg leuk te vinden. Hij sprong met zijn krachtige poten naar een grote kei die in een ondiep gedeelte lag. Tyrunt boog zich naar voren en bestudeerde zijn eigen spiegelbeeld. Hij gromde er eerst naar maar leek meteen te beseffen dat hij het zelf was. Een Wooper zwom pijlsnel langs waardoor het wateroppervlak gerimpeld werd. Tyrunt keek op en sprong er achteraan. Toen zijn lichaam ter water landde sprong hij meteen met een kreet van walging terug op de steen. Een andere Wooper stak zijn kop boven het water uit, vlak achter Tyrunt. Hoe, wist Marcus niet. Maar Tyrunt merkte dat meteen op en sprong er op af. Wooper sprong snel onder water en verdween in een dieper gedeelte. De prehistorische pokémon was op een andere steen geland en leek al snel genoeg te krijgen van het water en zijn spelletje. Hij leek geen aanvallen te kennen die zoals de dragon rage van Mence op afstand gebruikt konden worden. Daarbij was hij ook deels rots pokémon. Dat verklaarde wellicht ook waarom het water hem snel ging vervelen en hij er niet van hield. Hij sprong weer terug naar de kant en liep door de sneeuw een eindje het pad op. Vanuit het lange gras verscheen een Plusle. De kleine muis pokémon leek in de sneeuw te zoeken naar eten. Ze had Tyrunt niet gezien. Tyrunt ging er meteen op af. Plusle schrok en rende snel het gras in. Marcus zag veel gras bewegen en hoorde veel geritsel en gestamp. Zo nu en dan verscheen er een donderschok door het gras heen of hoorde hij Tyrunt heel boos krijsen. Uiteindelijk sprong de Plusle  het gras uit en een boom in. Tyrunt kon niet op tijd stoppen en beukte tegen de dikke stam aan. Die beefde en liet al zijn sneeuw op Tyrunt vallen. Die was op zijn kont geland. Zijn kop kwam enkel uit de sneeuw. Het zag er heel dom uit. Marcus moest er om lachen. Tyrunt keek om naar hem en leek vergeten te zijn dat hij er ook was. Mence was ondertussen ook teruggekeerd. Hij had een hele buit Magikarp gevangen die hij op het pad had gelegd. Hij leek blij met zijn buit. Tyrunt zijn honger was nog niet weg. Hij leek erg graag de berg Magikarp van Mence te willen hebben. Naar het leek zat zijn trots in de weg en wilde hij zelf jagen. Tyrunt draaide zich weer om naar Marcus. De roodharige man zuchtte. “Wil je jagen? Ga je gang” Bromde hij. Tyrunt knipperde langzaam. Hij leek te overwegen om er inderdaad gewoon voor te gaan. “Ik houdt je niet tegen” Zei hij eerlijk. “Ga lekker je gang, ik volg je wel” Tyrunt leek dit een super deal te vinden. Meteen stoof hij er vandoor. Marcus liep naar zijn Salamence toe die de berg Magikarp achter elkaar naar binnen had gewerkt. Hij klom op zijn rug en klopte hem op zijn nek. “Vlieg” Commandeerde hij. Salamence knikte en steeg op. Vix sprong ook op. Salamence vloog niet erg hoog, hoog genoeg om niets en niemand in de weg te zitten. Marcus had een prima zicht vanaf hier op Tyrunt die over de route denderde en leek te zoeken naar een goede foerageer plek. Natuurlijk, dat instinct zat er ingeworteld. Vix rende beneden onder hen mee. Marcus trok de kraag van zijn jas wat verder op tegen de koude wind en nestelde zich dichter tegen Mence aan. Die vloog op een langzaam tempo achter Tyrunt aan.

Tyrunt rende van het pad af over het besneeuwde grasveld. Hij stopte abrupt toen hij beweging zag. Van achter een kale struik vlogen enkele Ledyba op. Ze fladderde in cirkels om elkaar heen. Ook zij leken uit op voedsel. Tyrunt maakte zich groot en leek te beseffen dat het te open was om te besluipen. Ze zouden hem meteen zien en er vandoor gaan. Maar.. hij was snel. Zijn poten waren erg sterk. Hij kon het gemakkelijk halen als hij nu heel hard ging rennen. Tyrunt haalde diep adem en keek vastberaden even achterom. De Salamence was er nog en vloog een eindje boven hem uit. Als hij niet uitkeek schrokken de vreemde pokémon van hem en was zijn prooi weg. Tyrunt greep zijn kans en zette zich af met zijn snelle poten. Hij rende er als een kanonskogel op af. Als verwacht vlogen de Ledyba alle kanten op. Tyrunt zette zich af met zijn oersterke poten en schoot de lucht vertikaal in. De traagste Ledyba werd gevangen tussen zijn oersterke kaken. Meteen sloot hij ze en beet hij het dood. Hij slikte hem meteen door en sprong voor de volgende.

Marcus moest het hem nageven. De Tyrunt maakte slim gebruik van zijn sterke poten aangezien hij nog geen aanvallen kon produceren via zijn bek. Toch zou deze methode hem op ten duur moeten uitputten, nietwaar? De man glimlachte. De pokémon zo bezig zien was goed. Op deze manier zou hij wellicht een beetje opener worden naar Marcus. Hij liet hem voor de rest van de ochtend en middag aanmodderen. En dan zou hij morgen weer aan de slag met hem gaan. Deze Tyrunt verdiende de vrijheid als hij een sterke en gehoorzame pokémon wilde zijn.
Voor de rest van de ochtend was Tyrunt bezig met verkennen en jagen. Tegen de tijd dat het twee uur in de middag werd leek hij moe te worden. Mence en hij waren geland op het grasveld en hadden voor enige tijd zitten luieren. Tyrunt bleef in de buurt omdat er gewoon zo veel dingen te doen waren. Dingen te zien waren. Dingen die voor andere pokémon doodnormaal waren en voor Tyrunt allemaal nieuw was. Het fenomeen van de witte sneeuw was gelukkig eindelijk weggetrokken. Tyrunt was gewend geraakt aan het geknerp en de kou er van. Hij zocht een grote zwerfkei uit om op te gaan liggen. Hij lag op zijn buik met zijn kop op de steen. Het zag er grappig uit. Met een zucht lag hij daar, maar hoe uitgeput hij ook was hij sloot zijn ogen niet. Vanaf zijn plek op de steen kon hij Marcus goed zien zitten samen met Mence. Marcus had een kampvuurtje gemaakt om warm te blijven en had ook Cersei eruit gelaten. Zij en Vix flankeerde hem voor warmte en Mence lag om hem heen. Tyrunt leek te merken dat hij er wel erg eenzaam bijlag want hij bleef telkens blikken hun kant op werpen. Als Marcus niet beter wist zou hij haast denken dat Tyrunt jaloers was. Terwijl Marcus een stel boterhammen naar binnen werkte en af en toe zijn holo caster checkte ging Tyrunt zijn blik alweer terug naar Salamence. Wat er door zijn hoofd ging wist Marcus niet.

Uiteindelijk liep de middag ten einde. Tyrunt was na drie kwartier weer overeind gekomen en had nog meer onderzocht. Hij had de grootste lol er aan beleefd om rotsen rond te duwen om er onder te zoeken naar pokémon. Toen hij per ongeluk een Spritzee tegen kwam had hij zo hoog gesprongen dat Marcus even dacht dat iemand hem een zetje gegeven had. Al met al was Tyrunt de hele tijd in de weer geweest en leek hij de dag van zijn leven gehad te hebben. Marcus maakte zijn kampvuurtje uit door sneeuw er op te gooien en hij straalde Mence en Cersei weer terug hun bal in. Hij pakte zijn plunjezak en haalde de bal van Tyrunt tevoorschijn. Het moment dat hij het rode object in het oog kreeg verstijfde hij. “Tijd om terug te komen” Marcus wilde hem terug stralen maar tot zijn verrassing sprong Tyrunt vlug opzij en ontweek hij de rode straal. Marcus vernauwde zijn ogen. “Nou, ga eens terug” Bromde hij en hij probeerde het nogmaals. Tyrunt sprong weer opzij. “Zo te zien wil iemand niet terug naar huis” Zei Marcus half geërgerd half geamuseerd.  Op Tyrunt zijn gelaat verscheen een meesmuilende uitdrukking. Marcus stak een peuk op. “Ik heb slecht nieuws voor je, jij gaat je bal in” Deelde hij Tyrunt mee. “Al moet ik alles er voor uit de kast halen” Tyrunt was totaal niet onder de indruk van dat dreigement. Hij onderstreepte dat nog even door naar hem te brullen en een blik te trekken alsof het hem allemaal niet kon schelen. Marcus schudde zijn hoofd en greep naar de bal van Mence. Voor Marcus die op kon gooien was Tyrunt naar voren gerend en had hij hem uit de hand van Marcus getikt. Verbluft draaide de man zich om en zag hij hoe Tyrunt er vandoor ging met de bal in zijn bek. “Verdomme, je geeft het kreng vrijheid en je krijgt dit” vloekte Marcus en hij zette de achtervolging in. Hij trok de bal van Cersei en gooide die op. De Arcanine verscheen en rende naar Vix mee. “Drijf hem in een hoek, dan kan ik hem terug stralen” Beval hij terwijl hij verwoede pogingen deed om hem terug in zijn bal te krijgen. Tyrunt sprong heen en weer en zigzagde. Op deze manier kon hij hem in geen mogelijk raken. Helaas zag het er naar uit dat Tyrunt veel sneller was. Marcus raakte buiten adem en was gedwongen om toe te zien hoe Cersei en Vix hem achterna gingen richting de bergen die naar de Zubat Roost gingen leiden.  Als hij maar niet hem kwijtraakte. Als dat gebeurde kon hij net zo goed ontslag nemen en immigreren naar Hoenn. Het terrein begon te veranderen. Grasvelden veranderde in rotsachtige heuvels. Ideaal terrein voor Tyrunt. Buiten adem stopte hij op een heuvel. Hijgend leunde hij op zijn knieën en probeerde hij niet een hartaanval te krijgen. Allejezus, hier had hij geen conditie voor. Normaal deden zijn pokémon al het ren werkt. Met een schok besefte hij zijn stommiteit, “waarom ben ik niet gewoon op Cersei gesprongen?” Zei hij hardop. De hemel was donker geworden. Sterren begonnen al te verschijnen tegen de tijd dat Marcus een andere heuvel beklom. In Arceusnaam, waar waren Tyrunt en zijn pokémon? Alsof ze hem gehoord hadden klonk er een keiharde dreun, gevolgd door een grote vuurstraal die oplichtte. Marcus rende er meteen naartoe. Hij zag Tyrunt staan met een grommende Cersei en Vix voor hem. Marcus zag Salamence zijn pokébal. Hij lag een eindje achter Tyrunt! “Yes” Fluisterde hij tegen zichzelf en hij sloop met een grote boog om het stel heen. Terwijl Cersei naar hem toe rende wist Marcus achter hem te komen. Hij had nu de kans hem terug te stralen, realiseerde hij zich. Marcus pakte de pokébal en sloeg toe. Tyrunt werd naar binnen gestraald. Cersei en Vix keken op toen Marcus tevoorschijn kwam en de bal van Mence oppakte.
De avond verliep vrij rustig. Marcus besloot wat tijd voor zichzelf te nemen en goed na te denken hoe hij het de komende week aan zou gaan pakken met Tyrunt. Te veel vrijheid bleek maar weer zo te zijn dat het er gewoon nog te vroeg voor was. Maar ook weer niet. De rock/dragon pokémon was geen enkele keer er vandoor gegaan en vrij dichtbij hem gebleven. Zo lang hij maar zijn vrijheid had. Want zodra hij terug die bal in moest. Marcus moest er niet aan denken wat hij had gedaan als Tyrunt de bal van Mence had vermorzeld. Wellicht had hij de Tyrunt eigenhandig afgemaakt. Met een zucht liet hij zich terug vallen in de stoel van zijn kantoor. Afwezig scrolde hij maar wat over een random web browser die open stond op zijn computer scherm. Hij had veel potentieel. Dat was een feit die Marcus al meteen had gezien toen hij Mence tussen zijn ogen geschopt had. Ondanks zijn behandeling in het laboratorium leek hij niet meteen zich naar Marcus te keren. Wat betekende dat hij slim was en begreep dat Marcus niet zoals hen was. Hem behandelde als een pokémon, niet als een experiment. Marcus stopte even met scrollen en ging toen weer door. Hij besloot hem niet meer naar buiten te nemen. Eerst gingen ze trainen. Aan het einde van de week zou hij hem naar buiten nemen. Eerst moest hij een band opbouwen met hem. Een band die sterk genoeg was dat Tyrunt zijn commando’s zou gehoorzamen. Als dat gedaan was zou het ook gemakkelijker worden als hij weer naar buiten ging. Eerst maar Allison haar orders opvolgen en die Tyrunt wat opkrikken. Hij verwachtte niet van hem dat hij Mence kon verslaan maar hij moest in ieder geval sterk genoeg zijn een non dragon move van hem te pareren.

En dus was Marcus de volgende dag weer naar het trainingsveld onder het hoofdkwartier gegaan. Daar had hij deze keer niet Mence losgelaten maar Charlotte. Zijn Mandibuzz was niet zo een fan van rock types. Hij had Tyrunt nog geen rock aanvallen zien doen dus Marcus nam aan dat hij die nog niet geleerd had. Hij kon beter haar er op af sturen aangezien zij niets in haar mars had wat hem in 1x kon raken met een suppereffective effect.  Afgezien van Bone Rush. Marcus haalde de bal van Tyrunt tevoorschijn en ook zijn briefje waarop stond wat Tyrunt zijn moveset zou zijn. Ook gooide hij Charlotte haar bal op, die al vliegend verscheen en hoog boven Tyrunt zijn hoofd cirkelde. Ze oogde hem nauwkeurig. Tyrunt oogde haar ook wantrouwig. “Dark Pulse!” Mandibuzz maakte plots een duikvlucht, opende haar snavel en schoot donkere ringen op Tyrunt af die een zoemend geluid maakte. Tyrunt sprong opzij en begon te rennen. Charlotte miste Tyrunt rakelings en trok weer op. De Dark Pulse ging alle kanten op maar Tyrunt ontweek. Charlotte maakte een cirkel vorm in de lucht en vloog weer op hem af. “Bone rush!” Ze trok haar kop omhoog. Het bot dat tussen haar veren op haar hoofd zat werd gloeiend langer en toen ze haar kop met veel kracht naar links trok schoot het bot los en schoot die als een boemerang op Tyrunt af. Die pareerde de aanval door heel snel met zijn kop een grote rots omhoog te beuken. Het bot schoot in de rots die aan stukken werd geslagen. Het bot keerde terug en schoof weer terug op Charlotte’s hoofd. Tyrunt rende plotseling op Charlotte af. Marcus kende dit trucje. Ook al was ze hoog boven hem, hij zou toch wel proberen naar haar toe te springen. De kracht in zijn poten was ongeëvenaard. En dus zette hij zich af en sprong met zijn bek open op haar af. “Feint Attack” Charlotte slaakte een kreet en schoot ook op Tyrunt af. Op het moment dat ze hem zou raken verdween ze met een scherpe bocht naar links. Ze dook weer op achter hem, maakte een draai en tackelde hem. Tyrunt gromde en kwam tegen de muur aan met een dreun. “Bone Rush!” Opnieuw schoot het bot dat eerst op Charlotte’s hoofd had gerust op Tyrunt af. Deze keer raakte het hem. Toen het bot hem raakte verscheen er een grote stofwolk. Charlotte’s vleugels begonnen zwart te gloeien en met krachtige slagen van haar vleugels schoot krachtige  maanvormige aanvallen af op de wolk. Die werd meteen weggeblazen. Marcus keek verwonderd op. Tyrunt zat in elkaar gedoken en had met zijn rots harde kop het bot opgevangen. Hij was tegen zijn schedel aangekomen en zo te zien bloedde hij hevig. Het bot keerde terug naar Charlotte en Tyrunt viel voorover. Hij kwam echter weer overeind. Moeizaam, kreunend en wankelend. Met zijn kaken ontbloot en zijn ogen gloeiend richtte hij zich op en brulde hij naar Charlotte. Die krijste terug en vloog een eind weg van hem, klaar voor een nieuwe aanval. “Punishment” Zei Marcus toonloos. Charlotte’s vleugels begonnen paars te gloeien. Ze maakte een duikvlucht naar Tyrunt, en raakte hem met een krachtige slag van beide vleugels. Tyrunt zakte in elkaar en bleef roerloos tegen de muur zitten.

Marcus trainde nadat hij Tyrunt had geheeld nog door. Hij gebruikte geen Bone Rush meer tegen hem en gaf hem de kans om meer actie te ondernemen. Tegen het einde van de dag had hij hem talloze keren moeten helen en was hij voor alsnog uitgeput.  Hij trainde door tot diep in de nacht tot het punt waarop Marcus zelf ook uitgeput was. Marcus herhaalde hetzelfde patroon voor drie dagen lang. Op de vierde dag gebruikte hij zijn Arcanine in plaats van zijn Mandibuzz. Hij wilde zien hoe veel Tyrunt al kon. De eindeloze trainingssessies zouden nu toch wel zijn vruchten moeten afwerpen. Marcus liet Tyrunt en Cersei er uit en leunde op de reling. “Tyrunt” Zei hij kalm. Tyrunt keek omhoog naar hem met boze ogen. “Vandaag ga ik je commanderen” Deelde hij hem mee. “Als je me gehoorzaamd neem ik je aan het einde van de dag mee naar buiten” Tyrunt veranderde zijn blik niet. Hij keek hem doordringend aan. Hij gromde en keek toen met een ruk terug naar Cersei. Die blafte dreigend naar hem en ging in de aanvalhouding staan.  “Tyrunt doe je bide” Tyrunt verroerde geen vin. Toen Cersei een flamethrower op begon te laden schuifelde hij even aarzelend heen en weer. Toen leek hij iets te beseffen. Hij sloeg zijn kaken op elkaar en zette zich schrap. De flamethrower slokte hem op. Fire deed weinig tegen rock, maar als hij echt zo zwak was als Marcus vermoedde dan zou zelfs een sterke flamethrower hem wel klein krijgen. Tegen de tijd dat Cersei buiten adem was en de flamethrower opging in de lucht maakte Marcus zich zorgen of Tyrunt nog stond. Maar hij was een rock/dragon typing. En sterker. Tyrunt was in elkaar gekropen en had zijn ogen gesloten. Er gebeurde niets. En toen begon hij wit te gloeien. Hij opende zijn ogen en trok moeizaam zijn kop omhoog. Hij legde hem in zijn nek en opende zijn bek waar een gigantische, witte bal in gevormd werd. Een witte straal die net zo groot leek als Vix zijn Solar Beam aanval schoot op Cersei af. Door de kracht ervan werd ze weggeblazen. Ze ving zichzelf nog net tegen de muur op en sprong er tegenaan. Ze landde op de grond en vormde een witte bol in haar bek. Toen die losschoot werd die groter en veranderde in een grote, rode vlam. De Heat Wave aanval miste Tyrunt niet. Hij vind die met een enorm zelfvoldane expressie op. De kamer werd er beduidend heter op door Cersei haar Heat Wave en Marcus veegde wat zweetdruppels van zijn voorhoofd. Tyrunt sprong omhoog om nog een flamethrower aanval te ontwijken. Hij rende zigzaggend over het veld. Hij beet Cersei met een bite aanval maar dat deed niet veel. Hij had veel kracht in zijn kaken maar Cersei werd rood omrand en haar ogen begonnen een felle, rode kleur te schijnen. Outrage. Tyrunt sprong vlug opzij toen Cersei een luid gegrom uitslaakte en op hem afschoot. Rennend bracht hij een afstand tussen Cersei en hem. Cersei maakte een hele hoge sprong en tackelde hem. Tyrunt had het geluk dat een kleine rots tussen hem en Cersei in stond toen ze op hem afkwam. Daardoor was de impact een klein beetje verminderd. Toch richtte het heel veel schade aan. Tyrunt kwam bevend overeind en zocht naar een uitweg. Cersei had al haar tanden ontbloot en het zag er niet naar uit dat ze snel gekalmeerd zou zijn. Marcus fronste. “Tyrunt probeer je Roar!”   Tyrunt opende zijn bek en liet de luidste brul horen die Marcus hem ooit had horen doen. Cersei kromp even in elkaar door dit plotselinge geluid en schoot daardoor terug in haar bal. Marcus vreesde dat Cersei nog wel eens permanente schade kon aanrichten als hij haar liet gaan. Hijgend stond Tyrunt tegen de muur en had hij moeite om te blijven staan. Marcus straalde ook Tyrunt terug en vond het wel tijd om hem te gaan helen.

Voor de rest van de dag gebruikte hij Cersei niet meer. Toen hij haar eruit liet enkele uren later leek ze niet meer heel kwaad maar prikkelbaar was ze zeker nog wel. Marcus had haar geruststellend geaaid en ze had zijn arm in de fik gestoken. Met zijn arm in het verband stond hij de volgende dag weer op het veld. Voor Marcus zijn pokémon tevoorschijn kon halen trapte Tyrunt heel hard op de stenen grond waardoor er rotsen omhoog werden gestuiterd. Ze vielen echter niet op de grond maar zweefde om Tyrunt heen. Hij besloot om Mence er weer op af te sturen. Tyrunt zijn strijdlust werd er door aangewakkerd. Hij  ging meteen rechter staan toen Mence verscheen en brulde luid naar hem. Mence brulde terug en staarde woedend naar hem. De stenen kwamen in actie en raakte Mence van alle kanten. Die slaakte een geschokte kreet. Marcus was onder de indruk. Hij had een steath rock aanval opgezet. Dat was slim. Mence vloog omhoog, maakte een achterwaartse salto en kwam met een noodvaart op Tyrunt afgevlogen.  “Pareer hem door omhoog te springen en je bite aanval te doen” Commandeerde Marcus. Tyrunt sprong een eindje achteruit, rende weer naar voren, zette zich af en sprong naar voren recht in Mence zijn Fly aanval. Toen Mence tegen hem aankwam beet Tyrunt zich keihard vast in Mence zijn borst. Mence schreeuwde het uit. Tyunt zijn kaken waren enorm sterk. De dex entry zei dat ze sterk genoeg waren om een auto te vermorzelen. Mence vloog in paniek over het veld en blies van de pijn krachtige dragon rage aanvallen overal om hem heen. Hij maakte salto’s en schroeven in de lucht, pogingen om Tyrunt eraf te krijgen. Tyrunt zijn bite aanval hield stand. Marcus zag het gebeuren hoe Mence een duikvlucht maakte en niet op tijd optrok. Hij crashte met een keiharde dreun in de grond. Vanuit de stofwolk sprong tot Marcus’ zijn verbazing Tyrunt. Hij rende snel weg van het gigantische gat dat Mence in het veld had geslagen. Marcus keek op hoe zijn Salamence uit het gat klom en woedend wat rook uit zijn neusgaten blies. Hij spreidde zijn vleugels en vloog omhoog, “Perfect, Tyrunt!” Prees Marcus Tyrunt met een boosaardige blik in zijn ogen. Mence zijn klauwen begonnen langer te worden en blauw te gloeien. Een dragon claw attack zou supper effective zijn. “Ontwijk en doe je stomp!’ Dragon claw miste hem ter nauwer nood. Tyrunt rende weg van Mence en sprong hem achterna. Zijn tanden boorde zich in Mence zijn staart. Die slaakte en kreet en sloeg hem automatisch omhoog. Tyrunt liet los, vloog door de lucht en stak zijn poot uit. De Stomp aanval raakte Mence tegen zijn hoofd. Marcus had nog nooit zoiets gezien en begon te grinniken. Allejezus dit ding! Als hij nu nog niet getraind was voor een grunt die hem gebruiken kon wist hij het ook niet meer. Het deed Mence natuurlijk niet veel, Mence was veel sterker maar hij vloog er wel een stuk minder vast door. Er vlogen nog net geen sterretjes om zijn kop. Tyrunt brulde en keek Mence spottend aan. Marcus knikte. “Genoeg” Hij straalde Tyrunt terug en keek naar de glimmende bal in zijn handen. Tyrunt was sterker geworden en luisterde naar commando’s.  Wie hem hierna ook ging gebruiken, he was gonna kick some ass.  
Toch viel het Marcus zwaar toen hij de bal terugkeerde naar het laboratorium. Ondanks alles had hij een band opgebouwd met de Tyrunt. Het beest was fel, boos, zijn emoties waren overal en hij was sterk. Tyrunt was een pokémon die Marcus ook wilde hebben. Maar orders waren orders. Hij moest hem enkel trainen zodat hij niet langer waardeloos was. En dat was gebeurd. Je kon nou eenmaal niets alles hebben in het leven. En wie die Tyrunt zou ontvangen zou een erg sterke teamgenoot aan zijn team toegevoegd hebben. Dat was zeker. Met een uitdrukkingsloze uitdrukking overhandigde hij de bal aan een van het laboratorium personeel. “Geen zorgen, Meneer Ludovic. Tyrunt word deze middag nog in beslag genomen, lang zal hij dus niet hier blijven”. Marcus draaide zich om en liep weer terug naar buiten met Vix aan zijn zijde. Terwijl hij de lift naderde gleed zijn blik naar zijn Houndoom. Die keek ook terug. Marcus aaide hem over zijn kop en krabde hem liefdevol achter zijn hoorns. Vix strekte zijn nek genietend uit. Toen hij de lift in was gestapt en de liftdeuren achter hem waren gesloten besloot hij om vanavond het er eens van te nemen en lekker naar een cafeetje te gaan. Nee. Eerst naar een restaurant, zichzelf trakteren op het lekkerste eten in Lumiose, en dán naar een cafeetje. Daar voelde hij wel wat voor.

De avond eindigde heel laat. Of liever gezegd de nacht. Richting half vier s’ ochtends was hij licht aangeschoten en had hij de avond van zijn leven gehad. Hij had een stel gezellige kerels gevonden waar hij met mee was gegaan naar het café. Toen ze begonnen over een drink spelletje was Marcus snel van de partij. Hij had geluk dat hij en nog twee andere niet vaak verloren en dus het minste kregen. Achteraf was het natuurlijk nog veel. Genoeg om Marcus in ieder geval licht in zijn hoofd te laten voelen.
Nadat hij, zwaaiend op zijn benen en misselijk, Cersei en Vix uitgelaten had keerde hij terug naar zijn kamer om meteen als een blok in slaap te vallen ergens tussen zijn bed en de bank in.
Toen hij de volgende morgen wakker werd voelde hij zich beroerd. Niet beroerd genoeg om over te geven. Hij gooide een erg sterke koffie naar binnen en ging er tegen aan die dag. Hij handelde wat open zaken af en wist enkele ladingen zeldzame pokémon te onderscheppen met wat hulp van enkele grunts die hij meenam. De trucklading bevatte een lading Unova starters. Een perfect vangst. De rest van de week besteedde hij aan het trainen van zijn pokémon en eliteleider zaken. Toch kon hij het niet helpen dat zijn gedachte bleef steken bij een gesprek dat hij twee grunts had horen voeren op weg naar zijn kantoor.

Twee grunts liepen voor hem uit naar de lift. Ze hadden niet gemerkt dat hij er ook was aangezien hij uit een andere gang kwam en heel zacht liep. De meest linkse met hagelwit haar zei nors: “Heb je het al gehoord van Don? Hij heeft dus die Tyrunt gekregen en van wat ik mag geloven is die alles behalve handelbaar?” De vrouwelijke grunt met bruine haren keek haar metgezel aan. “Is dat zo? Laatst toen ik Mario sprak zei hij dat hij nog nooit zo’n sterke pokemon heeft gehad en hem voor geen goud wilde inruilen” “Hij suikerde het een beetje. Hij is inderdaad sterker dan de normale pokémon die je ontvangt maar hij valt telkens Mario en zijn Ekans aan. En dat is nog niet het ergste. Afgelopen dinsdag heeft was hij uitgebroken op route de Lumiose Badlands, het koste hem uren om hem te vangen. In al die tijd werd hij zelf nog aangevallen en beet die Tyrunt bijna zijn Ekans dood”. Marcus fronste. Er was maar één Tyrunt op de ze basis. Zo te horen klonk het alsof hij het niet zo had getroffen. “Hij negeert Mario’s commando’s en ziet er enorm verveeld uit als hij hem er op uit stuurt om te vechten” “Niet te geloven! En hij maar opscheppen hoe goed hij hem onder de duim kon houden” “Hij heeft al een duim afgebeten van een andere grunt” Marcus hield zwijgend halt achter het druk pratende stel die de lift hadden bereikt. “Als je het mij vraagt-” Begon de brunette en ze keek om zich heen, op dat moment merkte ze Marcus op en viel ze meteen stil. Ze draaide zich haastig om en zei koortsachtig: “Oh oh Marcus” De andere grunt draaide zich ook om en keek Marcus geschrokken aan. Waarom deden ze dat? Voor zover hij wist had hij niet de reputatie dat hij onschuldige grunts in elkaar ging slaan. “Als ik het jou vraag?” Zei Marcus met een opgetrokken wenkbrauw. “Eh .. nou eh ..” Begon de grunt met de witte haren. “Ik wilde even duidelijk maken dat die Tyrunt gewoon veel te sterk is en dat iemand anders hem moet krijgen” De brunette loog. Haar ogen verrieden het. Marcus vernauwde zijn ogen. De lift ging met een pling open. Beide grunts struikelde bijna naar binnen toen Marcus naar voren liep. Zwijgend draaide hij zijn rug om naar hen en drukte op het knopje van zijn verdieping.
Uiteindelijk toen hij ze uithoorde kwam hij er achter dat de Tyrunt naar iemand anders gegaan was. Later in de week erna kwam hij er achter dat hij ondertussen al enkele keren overgegeven was. Bij de laatste twee was hij zo onhandelbaar geworden dat hij een deel van het laboratorium had afgebroken. De grunt wilde hem daar komen ophalen. Het leek erop dat zijn vriend toch niet zo .. gehoorzaam en getemd was als Marcus had gedacht. Het was een ware schaamte dat Marcus hem niet meer had. Hij durfde te wedden dat als Tyrunt één dag weer met hem ging lopen hij hem zo weer zou gehoorzamen. Marcus opende de deur van zijn kantoortje waar hij Vix aantrof. Hij gooide zijn fedora op zijn bureau en hing zijn jas op aan het haakje naast de deur. Hij liep naar zijn bureau en merkte een klein briefje op. Er lag een pokébal bij. Hij pakte het briefje van zijn bureau en de pokébal in zijn andere hand.

Yo, hier de Tyrunt waar je zo mee bezig was. Heb zelf geen behoefte aan het onhandelbare beestje simpelweg omdat er een prijskaartje aanhangt. Het feit dat ik hiermee terug moet vallen op een malloot als jij baart me zorgen, dus zorg er pls voor dat ik hier geen spijt van krijg. Want, heilige Arceus, je kop eindigt op een spiets.

- Allison.

Marcus keek naar de pokébal en glimlachte duister. Zo te zien had het lot nog iets anders voor hem in petto. Één ding was zeker. Met deze Tyrunt zou hij zeker meer indruk. Zeker als hij eenmaal geëvolueerd zou zijn. Marcus wist niet waarin, maar wel dat het zeker geen kleintje zou zijn. “Welkom bij de club” Grinnikte hij schamper en hij klikte de glimmende bal van Tyrunt aan zijn riem.

WE'RE ON THE SAME SIDE NOW

CREATED BY POSY AT BTN