The Wild Fox (siu&open)

De ingang naar de tunnel was zijn enige uitweg! Met een grote vaart racete Abigail achter de dief aan, die haar tas over zijn schouders had geslagen en met grote passen voor haar uit liep. Woede vlamde op in haar ogen en ze drukte bijna haar duimen fijn in haar handen om het laatste beetje extra adrenaline in haar lichaam gepompt te krijgen. Dit kreeg ze ervan.. dit kreeg ze ervan als ze voor één seconde haar vertrouwen aan iemand gunde. Ze nam nog een hap lucht en vergrootte haar vaart. Haar beenspieren schreeuwden al om een pauze of een langdurige stop, maar het vuur in haar hart pushte haar door. Het donker van de tunnel omgaf haar plots, maar ze liep door. Ze wist dat deze tunnel niet zoveel bochten had als een normale tunnel of grot of wat dan ook! De voetstappen van de dader galmden verderop over de stenen muren en Abigail’s ademhaling echode er ook nog eens bij. Net op het moment dat ze buiten adem leek te raken, want ze was al een aardige tijd aan het rennen en alleen zonder het gewicht van haar tas leek haar conditie het niet zeer veel langer uit te houden, hoorde ze een vaag geluid. Het was een soort botsing van twee dingen tegen elkaar. Voor haar verscheen plots een donkere plek en hijgend boog ze voorover en zag haar tas plots en.. de gast die het had gedurfd om hem te stelen!

Zonder pokemon, gewoon een dagje zelf op stap in het stadje waar ze hetgeen voor de tweede keer had geflikt. Dromerig had ze naar de badge in haar handen gekeken en borg hem toen vervolgens op in het doosje waar ze haar eerste badge ook had opgeborgen. Nog altijd straalde ze met trots en kon ze het niet geloven toen Grant zijn Amaura had terug laten keren en haar als winnaar had verklaard. Deze badge was nu ook haar favoriet, want hierin had ze Hannibal als aggron verkregen.
De wind blies vervelend koel tegen haar aan en het blondharige meisje rilde bij de kou en sloeg haar crème kleurige jas dichter over haar heen, terwijl ze naar de rand van het stad liep, waar ze nog een paar nachtjes kon slapen. Dan moest ze echt verder trekken, want haar reis was nog lang niet voorbij en hier wilde ze liever niet stranden. Gapend kwam ze tot stilstand bij een railing, een plek die over de zee uitkeek. Nogmaals zo dromerig als net staarde ze uit over het golvende oppervlak en wilde net haar tas openen om iets te eten eruit te halen, toen een jongeman naast haar kwam staan, licht hijgend. Verbaasd keek ze naar hem op en de jongen zette een verontschuldigende grijns op zijn gelaat en een kleine Sneasel verscheen achter zijn been. Abigail complimenteerde hem op zijn schattige pokemon en de Sneasel grijnsde liefjes, terwijl haar trainer een gesprek met de jonge trainer begon. Abigail praatte vrolijk mee en vertelde over haar reis, die nog lang niet was afgelopen, tot de jongen plots vroeg of hij haar kaart mocht zien, want hij moest naar.. pfoe de naam van het stadje klonk wel erg vreemd, maar goed, haar kaart mocht hij zien. Ze liet haar tas op de grond vallen en raapte haar kaart eruit om die vervolgens aan de man te laten zien en dan mocht hij zelf wel kijken waar hij heen moest.
Wat Abigail echter niet zag was dat de sneasel van de jongen vanachter zijn been was gekropen en haar tas zo stil en voorzichtig onder haar benen vandaan trok en deze, nog steeds niet onder de aandacht van Abigail, naar haar trainer bracht. De jongen was ondertussen druk bezig met de kaart, maar schudde uiteindelijk zijn hoofd. Hij wilde net vertrekken en toen hij een paar passen van haar af had gezet draaide hij zich half om, zijn gelaatsuitdrukking stiekem en zijn ogen glommen triomfant. “Bedankt sukkel.” Lachte hij hardop en de sneasel schoot op vanuit, het leek wel de schaduwen, met haar tas tussen haar klauwen en gaf deze aan haar trainer en de man liet haar met een flits terugkeren in haar pokeball en ging er vandoor.
Het kostte Abigail niet veel tijd om dit alles te beseffen en met een grote vaart ding ze achter de dief aan.

Veel aandacht kon ze echter niet aan hem besteden, want een woest gegrom klonk op in de verte. De man was natuurlijk tegen iets aangebotst. Angstige geluidjes kwamen voort uit de vent, die naar achteren krabbelde en als een klein kind tegen de wand van de rots kroop en in zichzelf begon te bibberen. De woede ebde weg in haar lichaam en ze zag plots drie Axew’s voor haar komen, die allen woest in haar richting kregen. Wait.. was zij de dader nu voor hen?! De voorste Axew maakte een waarschuwend geluid en sneed met zijn klauwen door de lucht, terwijl de andere twee wilde pokemon om haar heen begonnen te cirkelen. Abigail’s geduld was al een lange tijd op, dus pakte ze haar eerste de beste pokeball en wierp deze op. Binnen een mum van tijd stond Hannibal naast haar op de grond en baande hij een weg door de drie Axews die dreigende blikken op de stalen pokemon wierpen. Nog steeds zeer op haar teentjes getrapt drukte ze met een snel gebaar op de mega stone die in een ketting rond haar hing en met een grijze glans begon de steen op Hannibal’s staart te glimmen.
Het drong ook pas toen tot haar door dat dit de eerste keer dat ze een mega evolutie gebruikte, maar de hitte van de strijd drong tot haar door. Hannibal werd omgeven door wit licht, dat de open vlakte in de grot voor een moment verlichtte en alles tot zicht liet komen en veranderde van vorm. Het was een normale evolutie en haar pokemon kwam eruit als een pokemon bijna geheel omgeven door staal, een stevige hoorn op zijn snuit en een dikker pantser en twee ijskoude ogen, gericht op de drie Axews. Abigail stond midden op het strijdveld, maar zin om te wijken voor de wilde pokemon had ze niet. Hannibal zou ze wel neerslaan, hoe. Dan. Ook. “Iron Tail.” Bromde ze en de staal pokemon schoot langs haar heen, haar blonde haren in de lucht doende dansen en sloeg toe met zijn ijzersterke staart, die de Axews tegen de wand van de grot deed slingeren. Met een luide brul joeg hij de draakpokemon angst in en de drie vluchtten snel weg, eindelijk hadden ze het licht gezien dat dit niet hun tegenstander was.
Gelijk draaide ze zich om naar de dief, haar ogen weer vlammend met woede en Hannibal stapte dichterbij, zijn grom dreigend als wat. De jongen kroop rillend tegen de wand, geschrokken van de grote pokemon die het meisje bezat en gooide de tas op de open plek, maar Abigail was zeker niet klaar met hem. Ze knipte in haar vingers en de aggron greep de dief bij zijn jas en sleurde hem naar de ingang van de grot, waar hij hem op de grond wierp en weer terugkeerde bij haar trainer.

Met een beverig zucht zakte ze in elkaar op de grond en begon te rillen, terwijl warme tranen over haar gezicht stroomden en Hannibal als een echte beschermer over haar heen ging staan en naast haar kwam zitten, zijn staart om zich heen slaande en haar tegen hem aandrukkend.
Brrr, Kalos was echt geen fijne regio, iedereen was.. naar.