This Ride is a Wild One [Open]

Geïntrigeerd staarde ze naar de fluisterende toeschouwers. Voorzichtig schuifelde ze verder naar de rand van het dak om een beter beeld van de straat te krijgen. Een tiental meter naar rechts, op een T-splitsing van de binnenstad, stond een bouwsel dat ze werkelijk nog nooit van haar leven had gezien. Er stond een man naast die draaibewegingen met zijn hand maakte. Kaja vermoedde dat het de bron van de vreselijke herrie was. De man zelf had een brede glimlach op zijn gezicht. Leedvermaak? Ze wist het niet, maar dat onding wilde ze eigenlijk wel inspecteren nu ze had gezien dat het geen kwaad kon.

Kaja werkte haar weg via een vreemde paal omlaag. Het voelde niet stevig in de hand, maar het kon haar tillen. En anders had ze Venn, die zoals altijd trouw haar handelingen volgde. Met beide voeten op de grond veegde ze haar kleding vluchtig af. “Zag je dat? Zo ging ze ook omhoog,” hoorde ze iemand boven het geroezemoes uit fluisteren. Ze hief vragend een wenkbrauw en keek naar de mensen. “Whatever, dat heet bonjour ofzo,” zei een ander monotoon. Kaja haalde haar schouders op en maakte aanstalten om naar de hekserij toe te rennen. Voor ze zich af kon zetten, voelde ze een ferme hand op haar schouder. “Klein momentje jongedame. Mag ik je legitimatie zien?”

Met een pruillipje en een boze frons draaide Kaja zich naar de vreemdeling om. Zijn kleren staken sterk tegen de rest uit, net als de hare. De zijne was alleen donkerblauw. Hun blikken kruisten. “Nou?” vroeg de man. Kaja hield haar hoofd scheef, keek opzij toen ze iemand weer iets hoorde mompelen en opende haar mond. “Wat is een legitimatie?”

Robin was door de straten van Lumiose aan het wandelen op zoek naar winkels die spullen verkochten die hij nodig zou hebben voor de reis. Hij had net een Holocaster gekocht in het laatste winkeltje, zo zou hij met iedereen in contact kunnen blijven terwijl hij in Vaniville Town was. In deze straat was er een verschrikkelijke drukte, er moest iets aan de hand zijn aangezien iedereen tegen elkaar stond te fluisteren. Hij moest sowieso die kant uit dus hij had geen keus en wrong zich door de massa heen. Wanneer hij zich er eindelijk doorheen geworsteld had zag hij ook waarnaar iedereen keek en waarover iedereen zo druk bezig was. Een meisje, ze moest ongeveer zijn leeftijd zijn, werd tegengehouden door een politieagent. Ze was primitief gekleed. Ze moest van zo'n primitieve stam afkomstig zijn. Hij had daar al eens van gehoord. Soms verliet een dorpeling het dorp om op reis te gaan, maar dat verliep steeds moeilijk: ze konden noch lezen noch schrijven en een legitimatie hadden ze niet. Alsof de politieagent zijn gedachten had gelezen vroeg hij om de legitimatie van het meisje, waar ze hoogstwaarschijnlijk nog niet eens van gehoord had. Dat laatste werd bevestigd door haar reactie.

Hij voelde zich enigszins verantwoordelijk voor haar, ze zou tot over haar oren in de problemen zitten als ze geen geldige legitimatie kon voorleggen, dus ging hij erop af. "Excuseert u mij, meneer de agent. Ze hoort bij mij, hier is mijn legitimatie.

Er kwam iemand uit de menigte vandaan. Kaja richtte haar blik meteen vragend op hem, maar de jongen was meer met de verklede man bezig. Laatstgenoemde pakte een klein boekje over en bekeek het aandachtig. Kaja deed een poging hetzelfde te doen door op haar tenen te staan. Veel zag ze alleen niet. “Dit is in orde,” zei de man al snel, en hij gaf het boekje terug aan de jongen. “Maar,” vervolgde hij – en zijn blik kruiste die van Kaja. “Ik heb ook de hare nodig.” De roodharige hield haar hoofd een tikje schuin. “Zo’n boekje?” vroeg ze aan de beste man. “Die heb ik niet.” Het geroezemoes trok haar aandacht opnieuw. Was er een probleem? Haar hazelnootbruine ogen gleden door naar de jongen.

Als ze nu iets minder gezegd had van: die heb ik niet, had hij zich er nog makkelijk kunnen uitpraten. De blik van de agent sprak boekdelen. Als hij nu toch maar goed kon liegen, maar dit was belangrijk, hij moest zich in de plooi houden. Deze politieagent was niet achterlijk noch dom. "Ze bedoelt dat ze er nog geen heeft, hij is nog in de maak. Ze is nog volop aan het wachten tot hij klaar is, snapt u?" Hij moest hier tegen een politieagent staan liegen, en dat voor zo'n groot publiek. Waar was hij aan begonnen, waarom deed hij dit? Waarom had hij zo'n sterk gevoel om het meisje te beschermen? De politieagent twijfelde... Uiteindelijk stemde hij in. "Wanneer mag je het afhalen?"  Robin zou dit niet lang meer volhouden, hij moest hier NU weg. "We wachten nog op een bevestiging van het stadsbestuur. Erg bedankt voor uw begrip, meneer." Hij maakte een lichte buiging, greep het meisje bij haar arm en liep ervandoor, zo ver mogelijk van de massa vandaan. "Als ze nog eens om zo'n boekje vragen, antwoord je gewoon dat je hem thuis vergeten bent, dat bespaart je een hoop problemen. Weet je wat er gebeurd als je het niet kan tonen? Dan ga je naar de gevangenis, je hebt heel veel geluk gehad daarnet. Ik zal je helpen om het nodige in orde te brengen dat je ook een legitimatie krijgt. Ik ben Robin trouwens en dit is Achilles, aangenaam kennis maken."

De jongen die aan was komen waaien begon te spreken. Kaja draaide haar hoofd naar hem toe en bekeek hem aandachtig. Zou hij willen worstelen als ze daarom vroeg? Het leek er in elk geval op dat hij een uitdaging voor haar zou zijn. Ze had al een tijdje niet meer kunnen sparren met iemand. Zelfs thuis niet. Dachten ze soms dat ze te zwak was? Oh, iemand praatte tegen haar. Kaja keek de man in het blauw vragend aan. Wat had hij ook alweer gezegd? Voor ze ernaar kon vragen zei de jongen alweer iets en werd ze bij haar arm gepakt. Gewillig liet ze zich door de massa heen trekken; het vreemde, demonische toestel waar ze eerder naartoe wilde alweer compleet vergeten. Venn kwam vlug achter het tweetal aan.

“Gevangenis?” was het eerste dat over Kaja’s lippen viel. Het was zo’n beetje het enige dat ze mee had gekregen van die woordenwaterval. Hij stelde zich voor als Robin. De roodharige fronste. “Wat heb ik gedaan om je naam te mogen weten?” Ze mocht haar naam niet zomaar weggeven aan een vreemde! Waarom wist ze eigenlijk niet meer. Iets over dat iemand zich moest bewijzen, of zoiets. In haar eigen hoofd klonk het allemaal logisch. Uitleggen was een ander verhaal.

Het was duidelijk dat het meisje niet veel begrepen had van wat hij gezegd had. Misschien had hij het wat rustiger aan moeten doen en niet al die dingen naar haar hoofd slingeren. Ze begreep waarschijnlijk nog niet echt wat er aan de hand was. "Ja, wie geen zo'n boekje heeft kan naar de gevangenis gestuurd worden. Daarom moeten we regelen dat je dat ook hebt." Hij praatte een heel stuk trager dit keer zodat alles goed kon doordringen. Al die regels had ze waarschijnlijk nog nooit gehoord dus was het normaal dat zijn woordenvloed haar een beetje overvallen had.

Toen ze vroeg waarom hij zijn naam vertelde, was het zijn beurt om verrast te zijn. Hij begreep de vraag niet onmiddellijk. Toen die wat beter doorgedrongen was, bedacht hij dat dat misschien niet gebruikelijk was waar ze vandaan kwam. "Hier is het gebruikelijk dat, wanneer twee mensen elkaar voor het eerst zien, ze zichzelf voorstellen aan elkaar. Is het ongepast om jou naam te vragen?

Het boekje was nodig om niet naar de gevangenis te hoeven. Kaja snapte er nog steeds niets van. Gevangenis klonk als een leuk woord. Waarom zou je er niet heen willen? “Waarom mag ik niet naar de gevangenis?” vroeg ze zich hardop af. Oh, misschien moest ze zich juist bewijzen. Iets dat met het boekje te maken had? Het boekje was heel belangrijk. Zo klonk het in ieder geval. Als ze iets in het dorp had geleerd, dan was het wel dat belangrijk-klinkende dingen belangrijk waren. Wat was ook alweer belangrijk?

Was het echt zo simpel? Kaja’s wenkbrauwen trokken samen. Hm. Moest ze nu van haar principes uitgaan of die van hem? Ze was in zijn wereld. Dan kon ze zich maar beter aanpassen. “Oh, oké,” zei ze simpelweg, haar schouders ophalend. Zijn vraag ging voor Kaja ongehoord. “Mijn naam is Kaja en dit is Venn.” Ze klopte op de Beldum zijn rug. Er viel haar iets te binnen. “Moet hij ook zo’n boekje?”

"De gevangenis is een plaats waar alle mensen zitten die iets fout hebben gedaan." Antwoordde hij op de vraag van het meisje. Had ze dan nog nooit van een gevangenis gehoord? Waarom raakte hij altijd verzeild in dit soort moeilijke situaties? Dit zou een heleboel tijd en moeite kosten.

Dan volgde eigenlijk een best logische vraag als je niet weet dat pokémon voor deze maatschappij eerder een bezitsobject zijn. Dat heeft hij zelf nooit begrepen. "Nee hoor, voor Venn is alles in orde." Vanbinnen zat hij in spanning af te wachten of hij de naam juist had. " In dat boekje zal komen te staan wie jij bent. Volg mij maar gewoon dan zorg ik dat je er ééntje krijgt. Het is een bewijs dat je hier in deze "wereld" ehh, bent, zegmaar." Dit was waarschijnlijk nog maar het begin en hij vreesde al voor de situatie die zich zou afspelen op het stadhuis.

De jongen legde uit dat alleen foute mensen daarheen gingen. Oh, daar wilde ze niet heen. Wacht, hoe heette hij ook alweer? Had hij zijn naam al gezegd? Kaja dacht terug aan hun gesprek. Het kwam haar vaag bekend voor dat hij iets van namen had genoemd, maar welke precies… Haar blik schoot naar een groepje jongens die langs kwamen gelopen. Ze duwden elkaar en lachten wat. Geïnspireerd draaide Kaja zich naar Venn toe en gaf hem een fikse duw. De Beldum werd van koers gebracht en had even nodig om zijn baan terug te vinden. “Hm,” opperde de roodharige bedenkelijk. Zo grappig vond ze het niet.

Venn’s naam was ter sprake gekomen – en dat was eigenlijk ook het enige dat Kaja’s aandacht trok. Ze hield haar hoofd scheef bij de woorden die volgden. Een boekje die kon zeggen wie ze was? Bewijs dat ze er was? “Maar ik ben er al,” reageerde Kaja verbaasd. “Ik weet wie ik ben.” Ze wees naar haar Beldum. “Venn weet wie ik ben.” Haar priemende vinger gleed door naar Robin. “Jij weet ook wie ik ben.” Dat boekje was nergens voor nodig.

Nu wist hij even niet wat te zeggen. Hij kon haar enkel volkomen gelijk geven, maar dat betekende niet dat ze geen legitimatie meer hoefde. "Je hebt helemaal gelijk. Maar het is nu eenmaal nodig, dat hebben de belangrijkste mensen in dit land beslist: "Iedereen moet zo'n boekje hebben". " Hij hoopte dat die uitleg zou volstaan. "Kom maar mee met mij, dan zorgen we ervoor dat je dat ook hebt. Ik kan er ook niet aan doen, het moet gewoon." Hij had echt geen zin in wat zou komen, maar hij was blijkbaar de enige in die hele massa die er blijkbaar iets voor voelde om voor haar op te komen. Hij snoof wat minachtend bij de gedachte. Ze zaten nu vast allemaal te roddelen, in plaats van dat iemand naar voren was gekomen om haar te helpen.

Ondanks dat ze gelijk had, was zo’n boekje wel nodig. Kaja snapte het nog steeds niet, maar ze ging er niet meer tegen in. Als dat boekje haar zou helpen in de beschaafde wereld, dan zij het zo. Die aardige knul zou het vast beter weten. “Wie zijn het belangrijkst?” vroeg ze nieuwsgierig aan haar gezelschap, terwijl ze hem als een trouwe Rockruff achtervolgde. Waar zij vandaan kwam had iedereen hun eigen belangrijke taak. Robin liet het klinken alsof hier niet iedereen gelijk was. Als je het Kaja vroeg, dan was dat heel oneerlijk. Wie besliste er wat nou meer belangrijk was en wat minder? Deze bevolking wist wel hoe ze het moeilijk voor zichzelf moesten maken, zeg.

Hij haalde opgelucht adem toen hij besefte dat hij haar overtuigd had om een legitimatie aan te vragen en dat ze daarover geen verdere vragen stelde. Het was echter nog niet voorbij voor hem. Nu moest hij een vraag beantwoorden waarop hij zelf het antwoord niet wist. Ehh, goeie vraag. Dat zijn personen die ministers genoemd worden, maar ik heb geen flauw idee wie dat precies zijn. Ik ben niet van de regio zal ik maar zeggen." Hij was er redelijk zeker dat het woord minister niks voor haar betekende en hij verwachte daarover een nieuwe vraag. Gelukkig kwam toen het stadhuis in zicht en hoopte hij dat hij haar die vraag kon laten vergeten. "Daar is de plaats waar we dat boekje gaan vragen." zei hij opgelucht, maar ook wat nerveus omdat het vast een lastige situatie wordt. Dan zal hij niet degene zijn die alles moet uitleggen, maar één of andere achterlijke ambtenaar achter een bureautje. Als hij geluk had, zou die nog net geen vooroordelen hebben. Begripvol was sowieso te veel gevraagd.

Daar wist hij het antwoord niet op? Kaja fronste, voor ze besefte dat ze het zelf ook niet wist van haar eigen dorp. Of, wacht, nee, daar was iedereen gelijk. Toch? Ze kon niet terug om het na te vragen. Maakte het eigenlijk wel uit? Robin eindigde zijn uitleg met het nieuwtje dat hij niet uit de regio kwam. Kaja keek verward op. Wat was een regio? Waren er meer? Al die informatie… Voor ze meer vragen kon stellen, werd er naar een groot, imponerend gebouw gewezen. De bouwstructuur zag er heel anders uit dan de rest van de gebouwen. Dat kwam vast omdat het een belangrijk gebouw was. Zelfs de huizen waren hier niet gelijk aan elkaar. Kaja staarde er onderzoekend naar. Om de een of andere rede had ze het gevoel dat het gebouw snel op zou staan en alles en iedereen ging verpletteren.

Pardoes hield ze halt. Door haar plotse actie liep er bijna iemand tegen haar op, maar hij kon nog net voor haar uitwijken. De man keek over zijn schouder en mompelde iets onverstaanbaars naar haar. Kaja lette daar niet op. Ze luisterde aandachtig naar geluiden die er niet hoorden te zijn.

Hij kwam aan bij het stadhuis en merkte toen op dat het meisje niet meer bij hem was. Hij liep een eindje terug en vond haar toen, stilstaand. "Waar kijk je naar?" vroeg hij enigszins verward. Hij keek in de richting waar zij keek en zag niets vreemds, gewoon het gemeentehuis. "Kom maar, je bent weer buiten voor je het weet." zei hij, nee, hoopte hij.

Even later bereikte hij het gebouw en ging binnen. Hij ging naar de vrouw die daar achter de balie stond. "Hallo mevrouw, voor een legitimatie, alsjeblieft." Hij kreeg de verdieping en het nummer van het loket. Er was blijkbaar niemand voor hen in de rij dus konden ze meteen achter gaan. Hij herkende meteen het type dat voor hen achter zijn bureau zat. Een snob, nog nooit iets van de wereld gezien. Niet erg rijk, ook al wou hij dat wel laten uitschijnen. Een maatpak van een namaakmerk, gemaakt uit een goedkoop stofje. Een duur uitziend brilletje, dat gewoon uit eenvoudig plastiek bestond. Aan zijn huidskleur te zien, kwam hij enkel buiten om van en naar zijn werk te gaan. Geen (vaste) partner, hij droeg geen ring en niets wijst erop dat hij die ooit had gedragen. De meeste mensen van zijn leeftijd, rond de 30-40 jaar waren al getrouwd. In plaats daarvan had hij een kat, te zien aan de haartjes aan zijn mouw. Hij had geprobeerd het weg te wrijven maar enkel kattenharen zijn zo hardnekkig. Het feit dat hij een kat had betekende ook dat hij op sociaal vlak iets mistte, dat is toch over het algemeen zo bij zijn soort mensen. Hij was duidelijk van rijke afkomst en kon de luxe niet missen, maar doordat hij verrast was dat het in het echte leven niet zo gemakkelijk was had hij het moeilijk om zelf veel geld te verdienen.

Hij was hier zo klaar voor, als hij moeilijk zou gaan doen, op basis van vooroordelen tegenover Kaja, zou hij hard kunnen counteren. Hij liet een zelfverzekerde glimlach verschijnen toen hij besefte dat hij dit gesprek zou leiden. Ondertussen had hij vriendelijk de hand van de man geschud en was hij gaan zitten. Hij gebaarde naar Kaja om hetzelfde te doen. "Hallo, we zijn hier om een legitimatie te komen halen. Het is voor haar." Hij gebaarde met zijn hoofd naar het roodharige meisje.

Al haar spieren schreeuwden tegen haar dat ze niet moest bewegen. Was het niet voor Robin, wie voor haar nu het gezonde verstand speelde, dan bleef ze als een standbeeld op het pleintje staan. Venn gaf haar een klein duwtje in de rug en, zoals eerder, liep ze als een trouw hondje achter de jongen aan. De deuren die automatisch open schoven zodra ze in de buurt kwamen, zorgden voor een klein gilletje dat werd geslaakt. Kaja sloeg in een reflex haar hand voor de mond en deinsde achteruit. Wat was dat nou voor een hekserij? Robin liep naar binnen alsof het niks uitmaakte! Hij… Bleef ongedeerd? Kaja schuifelde achter hem aan; haar blik strak op de deuropening gericht, zelfs wanneer ze het passeerde. De deuren gingen niet dicht tot ze ver bij ze vandaan was.

Haar gezelschap liep van de ene naar de andere persoon. Kaja hield haar aandacht kort bij de vrouw achter de balie voor ze haar ogen de kost deed aan de architectuur binnen. Er stonden vreemde, ronde – en bovenal dikke palen hier en daar in de grond. Met haar blik volgde ze hun weg naar boven, waar ze in het plafond leken te verdwijnen. Waar zouden die voor zijn? In haar ooghoeken zag ze wel erg zacht uitziende, groene banken staan. Door de kleur stak ze kort haar tong uit en kneep ze haar ogen tot spleetjes. Desondanks spande ze haar spieren aan om erheen te rennen. Voor ze de kans kreeg om erop te springen, liep Robin alweer naar iemand anders toe. Kaja keek kort van hem naar de banken en weer terug. Met een pruillipje op haar gezicht liep ze met hem mee.

De vreemde man pakte Robins hand vast. Daarna stak hij zijn hand naar Kaja uit. De roodharige keek er kort na voor er een brede grijns doorbrak. Ze schoof haar hand in de zijne, kneep hard en bewoog hun handen hard op en neer. Nadat ze zijn hand losliet, keek ze trots naar Robin. Snel liep ze naar de lege stoel en klom erop. Gehurkt, met haar voeten op het zitvlak en haar achterwerk haast op de rugleuning, staarde ze nieuwsgierig naar de twee anderen.