This Ride is a Wild One [Open]

Hij bemerkte dat Kaja, al dan niet bewust, hem een iets stevigere hand schudde dan gebruikelijk was. Hij moest glimlachen toen hij het gezicht van het mannetje zag en had moeite om zijn gezicht in de plooi te houden eens hij weer naar hem keek. De blik van de man als hij Kaja's houding op haar stoel zag hielp daar ook niet veel aan. Op de één of andere manier slaagde hij er toch in om niet in lachen uit te barsten.

"Zou zij misschien kunnen verwijderd worden?" zei de man, alsof ze een ding was. "Excuseer me, maar de legitimatie is voor haar bedoeld. Heeft uw kat u geen manieren geleerd? Een Persian is het toch?" De man keek hem vreemd aan, maar durfde niet tegen hem in te gaan. "Zouden de pokemon dan tenminste in hun pokéball kunnen?" Robin keek hem strak aan in de ogen. "Nee." De man begon zich duidelijk wat ongemakkelijk te voelen en besloot dan maar ter zake te komen. "Ik vrees dat er een volwassene nodig is om haar legitimatie aan te vragen." Robin rolde met zijn ogen en zei: "Ik vrees het niet. Of anders kan uw vrouw misschien helpen? Of nee, die had je niet." Hij keek hem recht in de ogen en zag de man afgunst creëren voor hem. "Ok, dan heb ik ehh, wat ehh informatie nodig hebben." Zo had hij het graag. De man lag nu volledig aan zijn voeten en zou hem zeker niet tegenwerken. De man had zelfs de kans niet gehad om zijn vooroordelen tegenover Kaja te ontwikkelen. "Uw volledige naam graag." hij keek naar Robin. "Richt je maar tot haar hoor." hij wees met een knikje naar Kaja en was zich al aan het verkneukelen over de lastige situaties waarin de man zo dadelijk in terecht zou komen.

De vreemde blik van de man ontging haar niet. Ze hield haar hoofd een tikje schuin voor een medewerker in haar ooghoek haar volledige aandacht trok. De vrouw had een stapel papieren in haar handen en liet er een paar vallen. Kaja stond op het punt om op te springen en te helpen, maar ze bukte zelf al om het bijeen te rapen. Tegen de tijd dat ze haar hoofd terug naar de twee heren draaide, werd ze vreemd aangekeken. Kaja keek net zo vreemd terug. De man achter de balie zuchtte vermoeid. “Kunt u uw volledige naam noemen?” vroeg hij. “Oh,” zei de roodharige streng. “Dat kan ik niet zomaar doen. U moet u eerst bewijzen.” De man wreef over de brug van zijn neus en richtte zich weer tot Robin. “Als we dit willen doen heb ik volledige coöperatie nodig,” vertelde hij de jongen. “Kunt u alstublieft zorgen dat ze meewerkt?” Kaja keek Robin vragend aan.

Robin moest erg zijn best doen om de man niet te beginnen uitlachen. "Geen probleem, ze zal meewerken. Dan moet u eerst naar onze kant van de tafel komen en u bewijzen. Ze zal u wel uitleggen wat je precies moet doen." Hij kon het niet laten de man steeds verder te vernederen. Hij had ook gewoon zelf haar naam kunnen zeggen, maar dat vond hij niet erg respectvol tegenover haar en hij kende ook haar volledige naam niet. Of misschien waren dat enkel excuses en wilde hij gewoon graag zien hoe hij "zich bewees". Ongemakkelijk en twijfelachtig stond de man op en kwam dan toch bij hen staan. "Doe gerust wat je normaal doet als iemand zich moet bewijzen." zei hij tegen Kaja, met een glimlach op zijn gezicht. Dit zou hem vast leren, hij zou nooit meer vooroordelen hebben. Zeker niet meer tegen andere leden van dergelijke primitieve gemeenschappen.

De woorden van Robin registreerden zich niet helemaal. Pas wanneer hij zich tot haar wendde, leek haar concentratie zich weer wat te verscherpen. Bedenkelijk rustte ze haar hoofd tegen de knokkels van haar hand, waarop haar blik zich naar de man bevond. Ze vernauwde haar ogen. Het was nu aan haar om een uitdaging voor hem te verzinnen. Helemaal alleen aan haar. Zoiets had ze nog nooit eerder gedaan. Een lange “hm” werd hoorbaar. De man rolde met zijn ogen en tikte rusteloos met zijn vingers op het bureau. Kaja’s ogen lichtten op en ze opende haar mond.

“Ik wil,” begon ze, waarna ze overeind sprong en haar arm hief. “Dat je via dat dingetje,” – ze wees naar het tafeltje waar hij aan zat – “naar dat dingetje gaat.” Kaja’s priemende vinger verplaatste zich langzaam in de richting van het tegenoverstaand tafeltje van een andere man. Er zat grofweg zo’n tien meter verschil tussen. De roodharige keek terug naar de man en hield haar vinger omhoog. “Zonder de grond aan te raken.” Dat was haar enige voorwaarde. En dan was ze nog genereus, want er stond genoeg op de vloer waar hij gebruik van zou kunnen maken.

Hij grijnsde toen hij haar gezicht zag opklaren. Hij begon te gniffelen wanneer hij de uitdaging hoorde. Hij streek zijn gezicht weer glad toen de kerel hem aankeek, op zoek naar hulp. Hij haalde echter zijn schouders op. Hij zou het wel moeten doen. "Als dat bij haar gebruikelijk is, moet jij je voor één keer aanpassen." Hij stribbelde echter tegen. Vast niet voor lang meer. "Heeft rijke vaderlief nooit gevraagd je te bewijzen misschien?" Hij keek hem aan met gespeeld medelijden. Geschrokken keek hij hem aan, en begon dan aan zijn opdracht. Hij moest wel beginnen oppassen dat het geen afpersing werd. Maar geef nu toe, zo'n snob verdient wel eens een opdonder. Dit was voor zijn afkeurende blik. Hij twijfelde wel of de "straf" een positief effect zou hebben... Hij zou Kaja tenminste met rust laten. Hij had eigenlijk haar naam gekregen, zonder zich te hoeven bewijzen. Terwijl de man in maatpak zich een weg probeerde te banen, stond hij recht en gaf hij hem denigrerend zijn stoel als hulpmiddel. Daarna richtte hij zich weer tot Kaja. "Waarom heb je jouw naam aan mij verteld, zonder dat ik me moest bewijzen?" Hij werd nu wel erg nieuwsgierig, naar deze persoon, die eigenlijk zo goed als een vreemde was voor hem.

Waar de man die de opdracht kreeg keek alsof hij een jong hert moest afschieten, vond Kaja het zo leuk dat haar handen begonnen te jeuken. Zou het erg zijn als ze het zelf ook zou doen? Haar blik sprong van de ene naar de andere platformen. Een pad verscheen voor haar. Bij het aanspannen van haar spieren hoorde ze de stem van Robin haar gehoorgang vullen en wierp ze een nieuwsgierige blik zijn kant op. “Robin helpt me,” gaf Kaja eerlijk toe. “Wijsheid doorgeven is ook een beproeving.” Kennis stond erg hoog. Zeker als je dat met anderen deelde.

Het geklungel van de man liet haar kort fronsen. Zijn tenen tikten bijna de grond aan. Kaja kon het niet meer aanzien. Ze klauterde op de rugleuning van haar eigen stoel en sprong soepel naar de volgende. In een serie van vlugge, gecalculeerde hupjes kwam ze uiteindelijk op de tafel waar ze heen wilde terecht. Met een grijnsje keek ze naar de man. “Zo moet het,” zei ze tegen hem. De blik van de vreemdeling die tot nu toe rustig aan zijn bureau had zitten werken, ontging haar.

Wijsheid? Was dat alles? Het was niet eens wijsheid... Het was gewoon iets wat alle mensen wisten. En helpen? Hij vond het eerder een plicht. In tegenstelling tot de meeste mensen die daar aanwezig waren. Hij zag Kaja de beproeving van de man voordoen. Oh man, nu begon het bij hem ook te jeuken. Hij wist dat hij het eigenlijk niet zou moeten doen, maar dat maakte het juist des te leuker. Hij klom ook op Kaja's stoel, omdat hij de zijne had uitgeleend. Ietsje minder behendig dan het meisje zelf, ging hij Kaja achterna. Hij deed er wat langer over dan Kaja, maar hij vond van zichzelf dat hij het best goed gedaan had. Hij ging naast het meisje staan. "Jou helpen? Dat stelde niets voor. Ik wil ook een leuke beproeving." Hij keek haar grijnzend aan. "Natuurlijk moeten we eerst die meneer zijn werk laten doen dat jij je boekje krijgt." Hij keek naar de jongeman die klungelig op een stoel stond te balanceren. Toch maakte hij, zij het erg traag, een zekere vooruitgang. Kennis staat hoog... In dit geval wel: doordat hij dingen wist over de jongeheer, kon hij hem dit laten doen. Vreemd hoe hij er eigenlijk zelf mee te koop loopt. Als je je privéleven ook privé wil houden, laat het dan niet aan iedereen zien... Op een dag kom je wel eens iemand tegen die niet enkel naar je kijkt, maar je ook observeert.

Ze was schijnbaar niet de enige bij wie het kwam opborrelen. Robin liet merken dat ze hem niet moest onderschatten. Kaja wierp hem een tevreden grijns toe. Dus hij wilde een moeilijkere beproeving? Dat wilde ze hem wel geven. Een bedenkelijke frons verscheen op haar voorhoofd na een keer begrijpend te hebben geknikt. Nog voor ze haar hersenspinsels hun werk kon laten doen, gaf Robin aan dat ze beter konden wachten tot dit was afgerond. Kaja kon het pruillipje niet helpen, maar ze ging er niet tegen in. Hij zou het wel beter weten.

De man wist zich nog net van een val te redden. Wijs als hij was, koos hij ervoor om het momentum te gebruiken voor zijn laatste sprong. Hij landde nog net niet naast het tafelblad waar Robin en Kaja op hem stonden te wachten. De medewerker waar het bureau aan toebehoorde, keek hoofdschuddend naar de persoon die hen moest helpen. Met een simpele handgebaar maakte hij duidelijk dat ze snel weg moesten, waardoor de man ze van het bureau afwenkte. Kaja luisterde, al was het alleen maar omdat hij zijn beproeving met veel bloed en zweet had weten te doorstaan. De tranen werden waarschijnlijk inwendig gehuild. “Goed, goed,” hoorde ze hem onderweg naar zijn werkplek mompelen. “Je naam, mag ik dan nu je naam weten?”

Kaja likte haar droge lippen af en nam in dezelfde houding van eerder plaats op haar stoel. “Kaja,” deelde ze mee. De man wuifde haar met zijn hand toe. “Achternaam?” vroeg hij. De roodharige keek nieuwsgierig in de richting van Robin.

Ze leek na te denken over een uitdaging, maar werd onderbroken door de jongeman. Hij had de overkant bereikt. Het was op het nippertje wel, hij was bijna gevallen op het einde. Dat had Robin eigenlijk wel graag zien gebeuren. Nee, hij mocht niet te sadistisch worden. Hij mocht zich niet verlagen tot die sukkels van Team Rocket. Hij zou zich wat meer inhouden vanaf nu tegenover de jongeman. Hij had al genoeg doorstaan nu. Hij verontschuldigde zich even tegenover de bediende op wiens bureau ze een tijdlang hadden gestaan. Beleefd blijven kon nooit kwaad. Hij wou geen reputatie krijgen.  Ze gingen weer aan de bureau zitten, alsof er niets gebeurd was. Kaja ging net zoals daarnet in dezelfde vreemde houding op een stoel zitten. Eigenlijk zou hij zelf niets liever doen dan ook zo gaan zitten. Het zag er erg comfortabel uit, maar ze hadden al genoeg last veroorzaakt. Hij hield zich dan maar in.

Hij kon het niet helpen zich af te vragen wat zijn beproeving zou zijn. Maar hij werd weer wakkergeschud. Kaja zei nu braaf haar naam. Maar haar achternaam was ze vergeten te vertellen? De man ook nog een achternaam nodig, maar Kaja leek het niet te begrijpen. Had ze nu geen achternaam of wist ze gewoon niet wat het was? “Hij bedoelt je familienaam, tweede naam? Je heet Kaja, en wat komt er daarna? Of is het enkel Kaja, en niets anders?” Hij hoopte dat zijn uitleg goed genoeg was dat ze het zou snappen. Of ze had helemaal geen achternaam natuurlijk. Dat kon nog even vervelend zijn dan. Hij vroeg zich af of ze dan gewoon ééntje zou mogen uitkiezen. Als het niet zou mogen, zou hij de man wel overtuigen maar… Hij bleef nu even kijken naar Kaja. Altijd die onschuldige en speelse blik in haar ogen, maar niets dat iets verried over haar persoonlijkheid. Toch niets dat hij kon zien. Hij kende misschien de gebruiken van haar volk te weinig om via kledij of kleine dingetjes dingen te weten te komen.

Achternaam was familienaam. Kaja’s wenkbrauwen trokken samen en ze hield haar hoofd een tikje schuin. Dat concept kende ze helemaal niet. Er moest nog iets achter Kaja komen. “Nee,” antwoordde ze zijn vraag, terwijl ze kort en krachtig haar hoofd schudde. Haar vlechtjes gingen mee. “Alleen Kaja.” De man achter het bureau snoof zachtjes en legde zijn handen tegen elkaar. Zijn wijsvingers rustten tegen zijn neus. “Ik heb wel een achternaam nodig. Ze staat nog niet in ons systeem, dus dat is nu aan jullie,” vertelde hij aan de twee. Kaja begreep niet helemaal wat hij zei. Automatisch gleed haar blik terug naar Robin en keek ze hem afwachtend aan.

Zoals hij al vreesde: geen achternaam. Ze zouden er dus nu eentje moeten verzinnen. Hij had de man al genoeg voor aap gezet en genoeg zijn tijd verspild. Nu moest hij wat serieuzer worden en zo snel mogelijk gaan afronden. Hij nam dus beter niet te veel tijd in beslag. Een achternaam… Het is niet dat je zomaar in een opwelling moet beslissen natuurlijk. Hij vond Kaja op zich eigenlijk prima. Maar dat vond die kerel voor zijn neus waarschijnlijk niet. Hij kon een poging wagen haar te laten beslissen, maar het zat er dik in dat hij eerst nog serieus zou moeten uitleggen waar een familienaam voor dient. Het zou hem wel tenminste wat meer tijd geven om iets te bedenken. “Het is jouw naam, kies jij maar een tweede naam voor jezelf!” Ondertussen begonnen zijn hersens op volle toeren te draaien. Een achternaam die haar afkomst mooi weergeeft, maar niet vreemd is in de ogen van de andere mensen. Geen naam die haar anders zou maken. Een naam die voor alle andere mensen goed te begrijpen, te schrijven en/of uit te spreken is. Misschien moest hij een woord kiezen in een taal die bij haar roots past? Welke taal zou dat kunnen zijn. Je hebt natuurlijk het Germaans, maar daar kende hij niets van. Dan heb je ook nog Grieks en Latijn, maar daar kende hij ook echt potentiële namen in. Daarbij zijn dat beide niet echt talen die bij haar voornaam zouden passen. Uiteindelijk kwam hij toch opnieuw uit bij het Germaans. Hij had eens oude geschriften te zien gekregen. De woorden zouden perfect bij Kaja passen vond hij. Maar hij kende de betekenis niet en kon zich ook niet één bepaald woord herinneren. Hij deed zijn best om op iets te komen, maar keek ondertussen hoopvol naar Kaja. Misschien had zij wel een idee?

Zij moest kiezen? Maar ze wist niet eens wat een achternaam betekende. Hoe klonk een tweede naam? Moest het aansluiten op haar eerste naam? Kaja’s wenkbrauwen trokken samen. Wat een gedoe. In haar dorp kreeg je een naam en was het klaar. Waarom had je een tweede nodig? Ze snapte het niet. Moest haar naam een betekenis hebben? Kaja wist niet eens meer wat haar eigen naam betekende. Ze gromde nukkig en leunde een beetje naar achteren. Bijna verloor ze haar evenwicht, maar Venn duwde tegen haar rug. “Venn,” jammerde Kaja bij het besef dat ze haar pokémon bij zich had. “Geef me een achternaam.” De Beldum overwoog vele opties, tegen haar beter weten in, maar hij kon dat op geen enkele manier aan haar vertellen. Het was goed mogelijk dat ze hier de hele middag zouden zitten.

Dit ging niet bepaald vooruit. Kaja was druk bezig met iets te bedenken, maar vroeg uiteindelijk de Beldum om raad. Zelfs al zou deze een idee hebben, dan nog zou hij het niet duidelijk kunnen maken. Hij dacht ook niet dat het haar veel uitmaakte. Hij begreep dat ze het misschien meer als een formaliteit zag. Er moest toch wel iets zijn… Hij was voor “zijn werk” erg vaak in oude ruïnes geweest. Hij had op die manier al erg veel opschriften gezien in vreemde talen. Het hoefde maar één woord te zijn… Eén woord dat bij haar paste. Hij dacht diep na. Ooit was hij een keer dieper op zo’n tekst ingegaan. Wel, niet hij zelf, het was een Scientist, maar daar kon hij wel enkele woordjes van herinneren, toch?

Hij sloot zijn ogen en probeerde het weer voor zich te zien. Ondertussen stelde hij zichzelf de vraag welke woorden dan bij Kaja pasten. Ze is snel natuurlijk… Zeker niet lelijk naar zijn mening, om het woord mooi niet in de mond te nemen. Onschuldig, zeker weten. Misschien wat naïef tegenover deze nieuwe, voor haar onbekende beschaving? Ze is sterk, fysiek waarschijnlijk ook, maar vooral sterk omdat ze zichzelf is. De manier waarop ze zich niet laat intimideren door deze hele samenleving, waarin ze er heel alleen voor stond. Dat deden er weinig haar na… Zich volledig smijten in een wereld die voor hun onbekend is. Dat was misschien nog één van de dingen die hij het meest respecteerde aan haar.

Dus, sterk dan… Een redelijk algemeen woord. Het zei hem wel iets… Hij moest toen gelezen hebben. Of toch de persoon die uitleg gaf op dat moment. Avar. Dat was het, sterk betekende Avar. Gelukkig had hij nog een goed geheugen als het op talen aankwam, anders had hij het nooit geweten. Hij hoopte dat het juist was natuurlijk. Kaja Avar. Dat klonk zo slecht nog niet, dacht hij. “Avar. Als jij het goed vindt natuurlijk?” Hij keek vol spanning naar haar. “Het betekent sterk, in één of andere oude taal. Het zou zelfs Germaans kunnen zijn of iets wat er op lijkt. Ik weet het niet zeker.” Hij hoopte dat ze de naam erg leuk zou vinden. Het was in ieder geval een mooi geschenk. Stel dat het vandaag haar verjaardag was! Dan had ze toevallig een erg mooi cadeau gekregen. Hij vond een naam het mooiste wat je iemand kon geven. Ook niet het makkelijkste. Iedereen kan wat geld bijeensprokkelen en iets kopen, maar een naam is iets dat de andere voor de rest van zijn leven meedraagt. Daarbij krijg je zelden de kans om iemand een naam te geven. Dat maakte het nu net zo’n uniek geschenk. Hij moest enkel nog afwachten wat Kaja er zelf van vond.  

Bij het gebrek aan woorden van haar eigen pokémon trokken haar wenkbrauwen samen en plukte ze aan haar onderlip. Haar blik viel op het rare penseel in de hand van de man. Hij draaide hem afwachtend tussen zijn vingers. Kaja kon haar ogen er niet vanaf houden. Dat wilde ze ook proberen. Vlak voor ze haar dominante hand naar voren kon reiken, vulde de stem van Robin haar gehoorgang. Ze keek opzij en luisterde aandachtig naar de eerste twee zinnen die hij sprak. Avar. Kaja’s mondhoek ging omhoog en er verscheen een vrolijke twinkeling in haar ogen. “Ja!” riep ze gretig, haar blik terug naar de man verplaatsend. “Ik kies Avar.” Hij keek haar een paar seconden onderzoekend aan en ging rechtop zitten. Daarna hoorde Kaja een paar klikjes en klakjes. Ze sloot, nog altijd glimlachend, haar ogen en wiegde haar hoofd een beetje heen en weer. “Hoe oud ben je?” vroeg de man aan haar, maar de roodharige gaf daar niet direct antwoord op.

Dat was een hele opluchting. Ze was zelfs enthousiast over de naam. Hij had tenminste iets goed gedaan. De man werd erg ongeduldig, dat was duidelijk. Hij was ook niet de enige. Ook Robin begon zich lichtjes te vervelen. Het stadhuis kon interessant zijn, maar dit loket was oersaai. Hier viel niets meer te beleven. De letters leken zo traag te verschijnen op het formulier. Dit duurde veel te lang voor hem… Ze zouden hier volgend jaar nog zitten. Ok, daar kwam de volgende vraag dan. Toch iets van vooruitgang. Hij moest Kaja’s leeftijd weten. Hij was eigenlijk ook nieuwsgierig hoe oud ze was. Hij keek haar afwachtend aan, maar er kwam niet direct een antwoord. Hij ging ervanuit dat ze de vraag niet snapte. “Hij bedoelt hoeveel jaar je bent, hoeveel jaar geleden je geboren bent?” probeerde hij bij te springen. Misschien telden ze de jaren niet, waar zij vandaan kwam? Maar… een leeftijd kun je niet verzinnen. Dat zou nog erg vervelend kunnen worden. Voor nu kon hij enkel hopen dat Kaja ook effectief wist hoe oud ze was.