Fight back. [OPEN]

Het bloed begon vreselijk te stromen en begon langs haar vinger naar beneden te druipen, op de grond. Ze had echter geen zakdoekje bij, dus dit was het enige alternatief. Ze had echt een gevoel voor zichzelf in de problemen te brengen. Eerst toen met Raven – die daar trouwens niet zo blij mee was geweest – en nu dit weer. Wie weet zou ze volgende week wel naar het ziekenhuis afgevoerd worden als het zo doorging. Het was dan ook dat ze een pittige dame was en dat ze gewoon van zich af beet, ook al hielp dat niet altijd. Haar blik gleed naar Nathan toen hij haar ook leek te herkennen en ze glimlachte. ‘Nooit gedacht dat ik je op deze manier weer zou ontmoeten,’ zei ze. Ze hoorde verderop gekreun, maar de mannen leken niet van plan te zijn om hun nog eens lastig te komen vallen. Ze keek Nathan aan. ‘Valt mijn blauw oog mee?’ vroeg ze, hoewel ze – aan de pijn te voelen – wel het gevoel had alsof deze alle kleuren van blauw en paars kreeg die je maar kon bedenken. Ach ja. Ze had in elk geval terug gevochten en had zich niet laten kennen. Misschien zouden ze bij het volgende meisje wel een stuk voorzichtiger reageren, dus misschien zou haar uitval dan ook weer zijn vruchten hebben afgeworpen.

Rose nam aan dat Nathan haar ook gewoon weer herkende. En als het enkel van gezicht was, dan begreep ze dat ook wel. Dan zou hij haar naam later maar moeten vragen. Zij kon ook niet alle namen onthouden van iedereen die ze maar even had ontmoet, maar dat viel eigenlijk wel reuze mee. Ze kon zich misschien niet meer de gezichten en de personen herinnerden die ze had ontmoet, maar als ze het gezicht zou zien zou ze hem of haar vast wel weer kennen. De zwartharige keek naar Nathan toen hij een antwoord gaf en ze grinnikte. Ach, een beetje bloed was niet zo erg. Zo lang het maar niet te veel in haar kleren ging zitten, want ze wist niet of ze dat er wel ooit fatsoenlijk uit zou krijgen. ‘Ik ben benieuwd hoe we elkaar de volgende keer weer gaan ontmoeten,’ grinnikte ze. ‘De eerste keer liep ik je zowat omver en de tweede keer, nu dus, beland je zowaar in een gevecht. Hoewel je je er ook gewoon uit had kunnen houden.’ Dat laatste liet ze er een tikkeltje beschuldigend op volgen, maar haar gezichtsexpressie vertelde hem een heel ander verhaal. Ze was hem juist dankbaar, want ze wist niet of ze die jongens allemaal had aangekund. Het was gewoon weer typisch haar om in zo’n situatie te belanden. In elk geval had ze zichzelf verweerd en daar ging het om. ‘En hoe gaat het met jou?’ vroeg ze vervolgens omdat ze even geen onderwerp wist om over te praten.

Het antwoord van de jongen klonk vrij logisch. Als hij of iemand anders haar niet was komen helpen, hadden die jongens haar zeker te grazen genomen. En ze had niet het gevoel dat ze een gezellig babbeltje wilden doen. Al zeker niet nadat ze hun verrot had proberen te trappen. Ze hadden haar te pakken gekregen en zouden haar waarschijnlijk het steegje in hebben gesleurd. Wat er verder gebeurd zou zijn kwam niet verder in haar op. Ze sloot zichzelf er voor af omdat er beelden in haar hoofd kwamen die alles behalve prettig waren. Het waren beelden van gebeurtenissen die zich afspeelden in haar hoofd, steeds maar weer opnieuw. Maar eigenlijk had ze tegen Nathan willen liegen, willen zeggen dat ze het best zou aankunnen. Maar dat zou gewoon één grote leugen zijn geweest. Dat zou hij weten en dat wist zij ook dondersgoed. Zo te zien had Nathan niet veel meegemaakt en ze voelde zichzelf niet geroepen om te vertellen wat er allemaal met haar gebeurd was, gezien hij dat niet interessant zou vinden. ‘Bij mij ook niet echt,’ antwoordde ze dus maar. ‘Nog steeds druk aan het trainen voor de gym en opzoek naar wat Pokémon die het team kunnen versterken.’ Ze haalde haar schouders op, want veel nieuws was dat niet. Het was zowat het doel dat iedere trainer voor zich had. Voorzichtig liet ze haar neus los, want ze merkte dat het bloeden voor het grootste gedeelte gestopt was. ‘Heb jij eigenlijk al een gymbadge?’ Want ja, ze had geen inspiratie om iets anders te vragen dat interessant zou overkomen en zo.

Rose’ hart schoot in haar keel toen Nathan knikte. Dit was echt het perfecte geval om te weten te komen wat de eerste gymleider zoal gebruikte, maar eerst liet ze Nathan uitpraten. Ze wist dat Viola bug Pokémon gebruikte, maar ze wist niet precies welke. En het zou handig zijn als ze dat te weten zou komen. Bij het gedeelte over de Fennekin was ze verbaasd. Ze dacht dat Fennekin, de starter van Kalos, eerder evolueerde? Misschien wilde hij zijn Fennekin gewoon niet evolueren, want ze nam aan dat hij niet van het level was waarop hij zou evolueren. Nee, het niveau van de gymleider lag toch veel hoger? Ach ja. Zij koos er ook voor om haar Eevee wat later te evolueren, dus ergens begreep ze het wel. ‘Wat gebruikt de gymleider?’ vroeg ze. ‘Ik weet dat ze bug type gebruikt, maar misschien heeft één van haar Pokémon een type meer dan bug.’ Het kon bijvoorbeeld zijn dat ze een Beedrill had. Dan had ze zowel een bug als een poison type. Ze had echter niet het gevoel dat het een Beedrill ging zijn. ‘En gefeliciteerd trouwens!’ liet ze er haastig op volgen, waarna ze grinnikte. Typisch haar om weer zo laat te komen met zoiets, maar oké dan.