Fight back. [OPEN]

Rose begreep het beter hoe het kon dat een Fennekin de gym kon verslaan nadat Nathan had uitgelegd dat hij zijn Fennekin een Everstone had gegeven. Ze dacht niet dat zij dat ooit bij haar Pokémon ging doen. Zij mochten gewoon evolueren wanneer ze dat konden. Haar droom was immers om een groot en sterk team te hebben. Niet dat je met niet-geëvolueerde Pokémon geen sterk team kon hebben, maar zij vond het fijner als ze allemaal geëvolueerd waren. Ze glimlachte dankbaar toen hij vertelde over de Pokémon. ‘Ik denk dat ik dan wel ga winnen,’ zei ze glimlachend. ‘Ik heb besloten dat ik Storm ga laten evolueren in een Jolteon en ik denk dat ik Zippo wel kon gebruiken tegen de Vivillon. Dat is mijn Charmeleon.’ Ze ging de Pokémon nu niet laten zien omdat deze anders woedend zou worden. De Pokémon zou door het lint gaan als hij Rose’ verwondingen zou zien en zou misschien denken dat het Nathan’s schuld was, hoewel Nathan haar juist geholpen had. ‘Bedankt voor de informatie trouwens,’ zei ze. ‘Ik heb geruchten gehoord dat je voor de tweede gymleider te bevechten eerst tegen een hoge muur zal moeten opklimmen.’ Ze fronste haar wenkbrauwen even. Het zou dan wel weer typisch voor haar zijn dat ze de top zou bereiken en dat ze er vervolgens weer half af zou vallen omdat ze haar voet verkeerd zette. Ze keek naar Nathan en wachtte op zijn respons.

Rose had wel verwacht dat Nathan zo zou reageren zoals hij nu deed. Het was nu niet bepaald dat zij het vooruitzicht zag zitten om een lange muur te beklimmen, maar aan de andere kant was het wel goed voor haar conditie. Ze wilde echter wel nog bereid zijn om heel het gevecht nog mee te maken. Ze had zelf nog geen echt gevecht meegemaakt – buiten die keer dat ze Blaye ging vangen dan – en ze had gehoord dat zo’n gevecht echt wel uitputtend kon zijn, ook al bewoog je als trainer nauwelijks en gaf je eigenlijk alleen maar commando’s. ‘Maar ik denk dat ze wel rekening zullen houden met diegenen die het echt niet zien zitten, hoor,’ zei ze rustig op Nathan. Ze wist natuurlijk niet of dat ook echt zo was, maar dat leek in haar opinie het meest logische. Als je als gymleider geen rekening hield met je uitdagers, dan… tja, dan niets, eigenlijk. Dan kreeg je als trainer gewoon je badge niet omdat je daar niet naar boven wilde gaan. Dan had je pech. Inderdaad onhandig, zoals Nathan al aangaf. ‘Is een gymgevecht trouwens echt zo uitputtend zoals ik de meesten heb horen zeggen?’ vroeg ze aan Nathan. Aangezien Nathan zijn badge al had gehaald, kon hij haar daar ook wel wat informatie over verschaffen, toch?

Rose had het juist gehad toen ze had gedacht dat Nathan haar wel wat informatie kon verschaffen. Het was handige informatie, informatie die ze vast en zeker kon gebruiken als ze haar eerste badge zou gaan halen. ‘Ik denk dat het er ook aan ligt hoe goed voorbereid je naar de gym gaat. Ik denk dat je minder hoeft te vrezen als je veel getraind hebt dan als je meteen gaat als je nog maar pas op reis bent met onervaren Pokémon.’ Ze fronste even. Dat vond zij toch het meest logische klinken. Maar wanneer was het genoeg? Wanneer waren je Pokémon klaar voor het gevecht? Hoe kon je dat zien? Ze zuchtte. Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. De verloren jaren in het centrum hadden ervoor gezorgd dat ze minder ervaring had dan de meesten die hier op reis gingen. Ze keek naar Nathan en wilde weer wat zeggen toen ze geluid hoorde. Gealarmeerd keek ze naar voren, naar de donkere steegjes. Opeens merkte ze ook dat ze heel moe was geworden. ‘Wie daar ook is, ik hoop dat het niet voor ons is,’ zei ze, waarna ze gaapte ten teken dat ze echt geen zin had in een volgend gevecht. Bovendien had ze nog pijn van het vorige gevecht. Ze moest toegeven dat ze blij was dat ze Nathan in haar buurt had. Mocht er iets zijn, dan zouden ze haar tenminste niet weer zo te pakken krijgen. Tenzij Nathan natuurlijk besloot om weg te gaan op dat moment, maar ze moest eerlijk toegeven dat ze hem daar niet voor aanzag.

De vermoeidheid werd steeds erger. Rose merkte dat het de laatste tijd achteruitging met haar gezondheid. Ze kreeg steeds meer nachtmerries en werd daardoor vaker badend in het zweet wakker. Daardoor werd ze met de dag vermoeider en bevonden er zich dikke wallen onder haar ogen die ze ’s morgens probeerde te verdoezelen met wat foundation. Foundation was daar echter niet voor bestemd en haalde dus het meeste gedeelte niet eens weg, maar het was een begin. Ze durfde te wedden dat, nu ze zo moe was, die wallen weer verschenen waren. Bovendien had ze gezweet tijdens het gevecht met de gasten en had was ze met haar hand over haar gezicht gegaan. Allemaal factoren waardoor de foundation nu niet meer goed kon zitten. Haar blik gleed naar Nathan en ze knikte op wat hij zei. ‘Dan zal ik maar veel gaan trainen,’ zei ze glimlachend. Ze kon het niet verhinderen dat ze moest gapen en hield gauw haar hand voor haar mond. Het werd maar eens tijd dat ze een Pokémon Center zou gaan zoeken. En morgen zou ze misschien wel wat langer kunnen blijven liggen. Ze stond op en keek Nathan aan. ‘Ik denk dat ik maar eens een Pokémon Center ga zoeken om in te sla…’ Haar woorden werden onderbroken door het luide geronk van een motor. Ze besefte dat het van de straat kwam waar ze net naar aan het kijken was en haar blik schoot opzij. Ze keek recht tegen het wiel van een motor aan en sprong haastig op uit haar zitpositie zodat ze weg kon springen als dat nodig was. ‘Ik wist dat we hier niet makkelijk mee weg gingen komen,’ zei ze zuchtend toen ze meerdere motors hoorde. Het klonk echt alsof er een hele bende aan kwam zetten, dus ze nam aan dat ze zouden gaan rennen. Of terug zouden gaan vechten.

OOC: Het topic werd wat saai. Beetje meer actie erin ;D

De jongen grinnikte even toen de zwartharige sprak dat de dan maar veel ging trainen, dat zou dan wel ja de beste manier zijn om de gym te doen. Hij had het ook deels op brute kracht gedaan, maar zo was hij gewoon. "Succes ermee." net toen Rose haar afscheid wou zeggen, werd ze ineens afgebroken door een luid geronk van meerdere motors. Kort fronste de jongen, nee hé. Ah well, het was niet het einde van de wereld, dus dat scheelde weer. Er werd gesproken dat ze wist dat hun er niet gemakkelijk van af gingen komen, waarop hij enkel greens en overeind kwam. "Het was te verwachten." ondertussen waren ook de andere mannen gekomen, op brommer en al. "En ook, het ziet er niet uit dat we gemakkelijk zouden wegkomen." niet dat hij dat super erg vond, maar niet elke dag in een gevecht komen was ook wel eens prettig. De mannen die waren gekomen waren nogal gespierd, oud. Alles boven de 25 was oud, dus ze zouden ongeveer dertig jaar kunnen zijn. Kort knakte hij zijn knokkels, kom maar op.

Toen Rose opzij keek naar Nathan, wist ze al welke van de twee het ging worden: vechten. Ze zuchtte, richtte haar blik op de motorbende en fronste haar wenkbrauwen. Oké. Ze waren zelf volwassen en al, maar deze mensen waren gewoon oud. Ze moesten minstens rond de dertig jaar zijn. Het waren precies de types die Rose had verwacht: spierballen, korte, rond hun borstkas spannende hemdjes en tatoeages. Ze durfde te wedden dat minstens één van hun rondliep met een Happiny of een Jigglypuff. Als Nathan met zijn blote vuisten wilde vechten, moest hij dat vooral gaan doen. Zij ging wat minder gestoord zijn. ‘Zippo, ga!’ riep ze. De Charmeleon kwam tevoorschijn en keek geïrriteerd naar de gasten. ‘Succes ermee,’ zei ze tegen Nathan. ‘Zippo, gebruik Dragon Rage zodat de linkerkant zeker niet dichterbij kan komen!’ sprak ze. Zippo, geïrriteerd en woest zijnde door de mannen die overduidelijk zijn trainer pijn wilden doen, gebruikte zijn Dragon Rage. De mannen, toch hersenen hebbende, sprongen met een schreeuw naar achteren. Rose rende naar diegene die het dichtst bij haar stond en trapte tegen het voorwiel van zijn brommer zodat hij onderuit ging. De man greep haar bij haar enkel en trok haar zo op de grond. Daarna ging hij boven haar hangen en grijnsde smerig naar haar. Dit moest hij echter bekopen met een vlam dat nét nog niet zijn hoofd raakte. Rose kreeg de kans om hem van zich af te duwen. Ze wilde net naar Nathan roepen dat het nog best goed ging toen ze geronk van een brommer hoorde. Nog voor ze goed en wel besefte wat er gebeurde, voelde ze dat ze mee gegrist werd. ‘Laat me los, creep!’ snauwde ze. ‘Zippo, Dragon Rage!’ Maar de Charmeleon schudde enkel zijn hoofd. Hij wist dat hij Rose zou raken als hij dit zou doen en dat wilde hij niet. Oké, dan werd het plan B. Ze probeerde zich los te rukken en merkte dat de brommer gevaarlijk begon te wiebelen. ‘NATHAN!’ krijste ze vervolgens. ‘Zippo, gebruik Smokescreen!’ Zippo, die nog aan de andere kant stond, gebruikte Smokescreen zodat het wel eens goed kon zijn dat de mannen zich met elkaar verwarden en elkaar begonnen te bevechten. Nu ze die last niet meer had, kon ze zich volledig op deze creep concentreren en opnieuw begon ze hevig heen en weer te bewegen zodat zijn brommer opnieuw gevaarlijk wiebelde. Hij moest en zou haar loslaten, ja!

De Smokescreen werkte. De mannen die zich achter haar en de gast die haar had ontvoerd bevonden, raakten verdwaald in de Smokescreen. Natuurlijk had ze er expres voor gezorgd dat Zippo Nathan niet zou laten verdwalen in de Smokescreen. Oké, misschien niet helemaal, maar toch… ze had ook kunnen zeggen dat hij Nathan de weg ook zou belemmeren, right? Dat zou echter een beetje dom zijn omdat ze Nathan’s naam dan net voor niks had geroepen. Oké, misschien moest ze hier gewoon niet te veel over nadenken. Nathan kwam in zicht en het was niet de eerste keer dat ze blij was om hem in haar buurt te hebben. Het was de tweede keer dat hij haar nu moest redden, maar zij beloofde hem in stilte dat ze hem ook weer zou helpen als dat nodig moest zijn. De gast die de stomp tegen zijn hoofd mocht ontvangen kon zijn stuur niet meer recht houden. De motor klapte om en de gast liet Rose los. Deze probeerde om niet al te hard neer te komen, maar haar armen raakten de grond nogal hard en omdat hij veel vaart had gemaakt, schoof ze een eindje door waardoor ze voelde dat er flinke schaafwonden op haar armen en knieën ontstonden. Zolang haar broek en haar jas maar niet kapot zouden zijn was het goed voor haar. Ze stond traag op en klemde vervolgens haar tanden op elkaar toen ze de scherpe pijn voelde. Even voelde ze zich duizelig, maar ze schudde het zo goed mogelijk weg. ‘Dankjewel, opnieuw,’ sprak ze en ze grinnikte even. Daarna keek ze over haar schouder naar het rookgordijn. Dat rookgordijn zou niet lang meer stand houden, maar ze wist dat Zippo zijn aanval keer op keer opnieuw deed om er voor te zorgen dat de motorbende verdwaald raakte in het rookgordijn. Haar blik gleed naar Nathan. ‘Zullen we weggaan of wil je terug om te vechten?’ Eerlijk gezegd voelde ze zich niet bereid om te vechten, maar ze wilde geen watje zijn. Ze zou wel afwachten op wat Nathan zou zeggen, bedacht ze zich.

Voordat Nathan antwoord gaf merkte Rose dat het niet alleen haar armen waren die openlagen. Er was een flinke schaafwond ontstaan op haar bovenarm en die trok zich naar haar schouder toe. Ook zonder te kijken wist ze wel dat het er erg aan toe was, maar wat konden ze op dit moment doen? Ze hadden niks bij haar om haar te verzorgen. Het meisje knikte, half opgelucht zijnde, toen Nathan antwoord gaf. Nadat Zippo een nieuwe gordijn van rook had uitgeademd, keerde Rose de fire-type terug. Ze keek over haar schouder toen ze woest geschreeuw hoorde, maar de pijn in haar armen, schouders en knieën zorgde ervoor dat ze nu wel vaart begon te maken. ‘Kom op dan!’ riep ze naar Nathan en ze rende een andere kant op dan waar de mannen met de motors stonden. Zonder na te denken rende ze een steegje in, daarbij een grote vuilniscontainer ontwijkend. Ze rende zomaar wat rond, straat in en straat uit, terwijl haar arm pijnlijk bleef kloppen. Het duurde niet lang voordat ze het uiteinde van de straat had bereikt en opgelucht keek ze naar een rode dak die opdoemde in de verte. Dat was het moment waarop er zwarte vlekjes voor haar ogen begonnen te verschijnen. Ze leunde zwakjes tegen de muur aan, legde haar hand ertegen en probeerde zichzelf te ondersteunen. ‘We moeten d-daarheen,’ stotterde ze terwijl ze naar het rode dak wees, maar de kleuren begonnen in elkaar over te gaan en Rose moest haar ogen dicht doen om te voorkomen dat ze flauw zou vallen. Ze keek een tikkeltje misselijk zijnde naar Nathan en probeerde koppig zelf een paar stappen vooruit te doen. Hopelijk zou ze het tot daar wel redden. Ze hoorde het geronk van brommers in de verte, maar het gevaar leek – voor nu toch – geweken te zijn.

De twee renden weg van de gang, gelukkig, waren ze daar ook van af. Na een tijdje was de stem van de zwartharige zacht stotterend te horen, waarbij ze tegelijk aanwees dat ze naar het Pokécenter moesten welke niet veel verderop was. Een korte knik kwam van hem, maar bij het zien van haar huidige staat liep de jongen wel even naar haar toe. Vervolgens probeerde hij voorzichtig haar arm te pakken en deze over zijn schouder heen te leggen, voor extra steun als ze dat wou natuurlijk. Waarschijnlijk waren er niet echt woorden nodig en hield de jongen dus ook zijn mond erover, om vervolgens wel naar het Pokémon center te gaan lopen.

ooc; sorry dat het zo laat is, ik was deze gewoon vergeten (a)