Fight back. [OPEN]

Ze zag vaag dat Nathan een knik gaf en gaf een bevestigende knik terug. Eigenlijk was het meer om haarzelf te overtuigen dan dat ze echt naar hem knikte om naar hem toe te bevestigen dat het Pokémon Center inderdaad daar was. Ze schrok zich dood toen ze opeens voelde dat haar arm om iemands nek werd gedaan en verbaasd zijnde keek ze opzij. Even veranderde het gezicht van Nathan in die van haar vader en er ging een korte huivering door haar heen. Haar eerste neiging was dan om ook meteen haar arm terug te trekken, maar dan zou ze zeker in elkaar zakken en dan zou hij haar misschien nog moeten dragen ook. Dan zouden ze nog méér lichaamscontact hebben en dat zou al helemaal een hel zijn. Nee, dan was dit de betere oplossing. Als ze kon lopen had ze zich nu zeker losgemaakt, maar het probleem was dat ze haar eigen lichaam niet eens vertrouwde. En dus liet ze zich maar mee slepen door Nathan terwijl ze haar eigen lichaam ook nog op haar eigen voeten probeerde te dragen. ‘Ik denk dat ik ga flauw…’ Haar ogen rolden in haar kassen en ze voelde dat het gewicht op haar voeten steeds erger werd. Zwarte vlekjes begonnen zich voor haar ogen te verzamelen en ze vocht uit alle macht om te voorkomen dat ze opgetild moest worden door hem. Ze verloor de strijd en het zwarte overnam haar.

Ineens werd het gewicht dat hij eerder letterlijk op zijn schouder had gehaald zwaarder en toen hij een blik op de zwartharige wierp zag hij het hoe ze het bewustzijn verloor. Dat ging goed zo zeg. Een kleine zucht kwam van de jongen, moest hij haar ook nog gaan dragen. Nee, hij kon Rose niet achterlaten, dus het moest maar zo gebeuren. De jongen hees haar over zijn schouders, gezien het zo toch wel een heel erg stuk makkelijker was om verder te gaan komen dan de hele tijd haar rond te slepen. Zijn pas werd een stuk sneller, wat nu ook wel gemakkelijker kon en was dus binnen de kortste keren bij het Pokémon center. De deuren schoven automatisch open toen de groenharige ze naderde en meteen stapte hij naar binnen. Het was erg stil in het gebouw, gelukkig, geen mensen die je rare blikken gaven. Echter leek de zuster wel erg verbaast over de verschijning van de twee en haastte zich naar de zwartharige toe, welke nog bewusteloos over zijn schouders hing. Na een korte uitleg werd ze ergens anders naartoe gebracht terwijl de jongen werd gezegd te gaan wachten. Het zou vast wel goed met haar komen.

De blauwe ogen van Rose gingen snel open. Ze bracht haar hand naar haar hoofd en veegde de lokken die aan haar voorhoofd plakten weg. Ze had weer eens een nachtmerrie over haar vader gehad. Over wat hij met haar gedaan had. Toen ze eenmaal aan het kalmeren was, werd ze zich pas bewust van haar omgeving. Ze lag in een soort van ziekenhuis. De zuster die normaal gezien haar Pokémon verzorgde stond rechts van haar. Nu pas merkte Rose dat ze een verband om haar onderarm en om haar schouder had. ‘Je vriend heeft me alles verteld wat er is gebeurd. Het is een flinke schaafwond, maar het moest niet gehecht worden. Je moet het alleen goed laten rusten zodat het zeker geneest,’ zei ze vriendelijk tegen de zwartharige. Daarna liep ze naar een kamer ernaast, waarschijnlijk de kamer waar de Pokémon lagen. Rose vond dat ze hier wel lang genoeg had gelegen en sprong uit bed. Ze herinnerde zich de avond met Nathan vaag. Haar hoofd deed dan ook enorm veel pijn. Ze was blij dat Nathan had uitgelegd wat er was gebeurd, ook al was het misschien niet in geuren en kleuren geweest. Maar dat hoefde ook niet. Ze was benieuwd of de groenharige nog steeds op haar wachtte. Ze was een tijdje knock-out geweest, maar wist niet precies hoe lang. Tijd om daar nu achter te komen. Snel liep het meisje naar de deur van haar kamer, opende deze en keek naar buiten. Ze zag Nathan verderop en besloot om naar hem toe te gaan. ‘Hé,’ zei ze met een stem die niet helemaal de hare klonk. Ze hoopte dat Nathan de angst in haar stem niet had gehoord en dat hij het zweten gewoon linkte aan het feit dat ze net verzorgd was geweest. Dat het misschien van de pijn was of zo. ‘Bedankt om me naar hier te brengen,’ vervolgde ze. Ze beet even op haar onderlip. ‘Hoelang ben ik knock-out geweest?’ vroeg ze vervolgens.

Moeilijk te zeggen hoe lang het had geduurd, hoogstens een uur of drie. Het wachten voelde echter nog veel langer aan, maar de ook echt heel veel langer. Elke minuut had twee minuten gevoeld, elk uur twee uren. Toen er ineens een stem klonk keek de jongen op, om niet veel verderop Rose aan te treffen. "Hey." klonk er simpel van hem. De jongen knikte enkel toen ze hem bedankte dat hij haar hierheen had gebracht, tja, hij had haar ook gewoon daar op de straat kunnen laten liggen. Zijn eigen zaakjes verder regelend. "Een uur of drie." drie vreselijk lange uren, ugh. Agrona was uit haar Poké ball, de Charmeleon had het haarzelf gemakkelijk gemaakt tegen de stoel waar hij zat.

Rose wist niet hoe ze zich moest voelen over het feit dat Nathan haar naar een Pokémon Center had gebracht en blijkbaar zorg over haar had genomen. Ze zorgde al zo lang voor haar eigen dat het gewoon vreemd te noemen was om zich te laten verzorgen door iemand anders. En dan ook nog eens door een jongen. Met dat laatste was ze het niet helemaal eens trouwens. Ze wilde niet constant door het mannelijk geslacht geholpen worden. Ze wilde haar eigen boontjes kunnen doppen. Ze sloeg haar blik neer toen Nathan antwoord gaf op haar vraag. ‘Je had ook gewoon naar huis kunnen gaan,’ zei ze en ze wilde haar schouders ophalen, maar dat leek haar een niet al te goed idee omdat haar schouder nog altijd in het verband zat en bewegen ermee gewoon veel te veel pijn ging doen. En dus liet ze het maar even voor wat het was en focuste zich op Nathan. ‘Niet dat ik het een probleem vind dat je gewacht hebt,’ liet ze er gauw op volgen en ze voelde haar wangen rood worden. Want ja, wat ze zei klonk allemaal heel tegenstrijdig met elkaar. Aan de ene kant wilde ze dat hij wegging, maar aan de andere kant vond ze het ook fijn als hij bleef? Heel tegenstrijdig allemaal dus. Maar goed, nu was ze in het Pokémon Center. Nu was ze in goede handen en kon hij ook weggaan als hij wilde. Ze liep een beetje wankelend op hem af en ging in de stoel naast hem zitten. Ze liet haar hoofd tegen de muur achter hun leunen en kneep even haar ogen dicht. ‘Ik denk dat ik maar een kamer ga zoeken en ga slapen. Dit is wel genoeg drama geweest voor vandaag,’ zei ze en ze grinnikte even waarna ze hem afwachtend aankeek.