A forest bird never wants a cage. ♥ {NORTH}

Met kalme passen stapte het blond harige meisje over het bospad. Alloira trippelde met wat vluggeren pasjes naast haar. Haar kleine Skitty had ze in haar armen. Ondanks dat het winter was, was het nog best een mooi dagje. Enkele zonnestralen schenen door het bladerdak heen en creëerde zo een paar verlichte plekken op de vele bospaadjes.
In haar ooghoek zag ze hoe de Sylveon genoot van de boswandeling. Ze hadden wel een mooie route gekozen om hun reis voort te zetten. Alloira leek zo toe te zijn aan een rustige wandeling, het straalde gewoon van haar snoetje af. Dit beeld deed de lippen van de blondine toch wel wat opkrullen. Een glimlach kwam niet erg vaak voor op haar gezicht, maar mocht de uitzondering er zijn werd deze meestal op haar gezicht getoverd door haar twee beste maatjes. Alloira en Mickey waren de twee die haar nog nooit in de steek hadden gelaten. Eva hield echter wat minder van wandelen, maar zo in Arryn's armen vond ook zij het allemaal prima.
Na een tijdje te hebben gewandeld kwamen ze aan op een open plek in het bos. ''Hebben jullie misschien zin om wat technieken te oefenen? Het bos lijkt me daar een geschikte plaats voor.'' Beide pokémon maakte een enthousiast geluid. Arryn zakte door haar knieën en zette de Skitty voorzichtig neer op het met dauw bevochtigde gras. ''Klaar?'' Vroeg de blondine nadat beide pokémon naast elkaar waren gaan staan. Het was tijd om wat aan haar creativiteit te werken en nieuwe combinaties te ontdekken. ''Oké, Alloira, gebruik Swift!'' Met een sierlijke beweging vuurde de Sylveon enkele sterren af richting haar trainer. ''Mickey, gebruik Tackle!'' Zachtjes beet Arryn op haar onderlip. Zou dit werken? De kitten-achtige pokémon nam een snelle aanloop richting de net afgevuurde Swift aanval van Alloira, en gebruikte vervolgens haar Tackle. Dankzij deze combinatie brak Mickey's Tackle de sterren van de Swift aanval in een hele hoop glinsterende stukjes. ''Alloira, Fairy wind!'' De pastel-gekleurde wind blies de glinsterde stukjes richting de coördinatrice, waarna de stukjes als een glinsterende regen over het meisje heen dwarrelde. ''Goed gedaan dames,'' prees ze haar pokémon terwijl ze tevreden in haar handen klapte. Hopelijk zouden ze snel een mogelijkheid vinden om mee te doen aan een echte wedstrijd.

[Eerste post voor Freedje met North!]

Licht gehurkt en met een geconcentreerde blik keek North naar voren. Petal zat naast hem en keek ingespannen naar de gele Pokémon die zich voor hun bevond. Het was de mannelijke Pikachu die North al een tijdje in het oog hield. Voorzichtig probeerde hij zich voort te bewegen zonder geluid te maken. Natuurlijk moest op dat moment weer een Pidgey langs komen met ontzettend veel lawaai. Petal slaakte een verschrikte kreet en North viel achteruit, recht op zijn gat. De Pikachu spitste zijn oortjes, keek North recht aan en rende toen weg. Teleurgesteld legde North zijn arm op zijn knie. Hij had dolgraag die Pikachu willen vangen. Zijn blik gleed naar de boosdoener, maar deze was al in de bomen verdwenen. Uiteraard. Zacht mopperend kwam North overeind. Hij veegde de rotzooi van zijn broek af en ging daarna, met zijn handen in zijn zakken, mopperend verder lopen. Petal liep naast hem en keek met een beteuterde blik naar de grond. ‘We krijgen hem nog wel,’ sprak North bemoedigend tegen de Pokémon. Petal knikte vastberaden. North wilde net iets zeggen toen de Pokémon toen hij geluid hoorde. De stem van een meisje schalde door het bos en geïnteresseerd drong North zich naar voren. Vlak achter een boom, waardoor hij zich net een stalker voelde, keek hij aandachtig naar het meisje. Zij droeg haar Pokémon aanvallen op. Aan de manier op te merken waarop ze haar combinaties gebruikte nam hij aan dat ze een coördinator was. Het zag er vrij mooi uit en North glimlachte toen het meisje haar Pokémon prees. Licht in zijn handen klappend kwam hij achter de boom tevoorschijn en lachte naar het meisje. ‘Dat was mooi!’ complimenteerde hij haar. Hij keek naar haar Pokémon en fronste toen hij een Sylveon herkende. Wauw. Dat was ook cool. ‘Mijn naam is North trouwens. En dat is Petal,’ sprak hij, waarna hij naar Ivysaur wees. ‘Aangenaam kennismaking.’ En zoals gewoonlijk deed North geen moeite om zijn hand uit te steken, maar zijn Ivysaur stak zijn roede wel uit naar het meisje en North wachtte af of de groene Pokémon weer afgewezen zou worden – zoals de vorige keer – of dat ze hem aannam.

Bij het horen van geklap draaide het blond harige meisje zich vlug om. Al snel ontmoette ze de blik van een jongen en zijn Ivysaur. 'Dat was mooi!' Arryn was verrast door zijn compliment. Zou hij alles gezien hebben? Met een kleine glimlach op haar gelaat maakte ze een buiging als dank voor zijn compliment. Het was al een tijdje geleden dat ze een compliment ontvangen had.
Ze had gedacht dat ze vreemdeling zich weer zou omdraaien en weg zou gaan, maar in plaats daarvan stelde hij zichzelf en de Ivysaur voor. Voorzichtig pakte ze de roede van de pokémon vast en schudde deze. ''Arryn,'' stelde ze zichzelf voor. De roede van de pokémon voelde anders aan dan ze verwachtte. Mickey en Alloira waren inmiddels ook al richting de jongen en zijn pokémon gewandeld. Alloira begroette de jongen vrolijk, maar Mickey verschuilde zich achter haar. De Skitty was nooit echt super sociaal geweest, eerder wat aan de verlegen kant. Alloira daar in tegen rende altijd naar de eerste de beste persoon toe om deze vrolijk te begroeten.
Om eerlijk te zijn wist ze nu niet zo goed wat ze moest doen. Ze had al lang geen mensen meer gesproken, puur omdat ze het gewoon fijner vond om alleen rond te struinen, maar je naam zeggen en dan weer weglopen ging misschien een beetje ver. ''Dus, waar was jij naartoe op weg?'' Ze wilde zich absoluut niet laten kennen, dus besloot ze het gesprek maar gewoon op gang te houden. Eens in de paar weken sociaal doen kon vast geen kwaad, en tenslotte leek de Sylveon erg benieuwd te zijn naar Petal.

North trok zijn wenkbrauw op toen Petal haar hand schudde met zijn roede. Hij vond het nog steeds vreemd overkomen hoe de Pokémon zich gedroeg als een mens. Petal zelf leek dit echter niks te kunnen schelen en het meisje leek het ook niet vreemd te vinden. Ze stelde zichzelf voor als Arryn. North gaf haar een kort knikje en keek toen naar de Sylveon toen deze naar hun toeliep. Hij grinnikte, boog zich naar voren en aaide het beest onder haar kin. Schattig. Ook Petal leek de aandacht wel leuk te vinden en keek haar nieuwsgierig aan. Toen North er zeker van was dat Arryn niet keek, haalde hij zijn wenkbrauwen een paar keer op naar Petal. Deze stak zijn roede uit en gaf hem een klap op zijn achterhoofd. Au. ‘Ik was samen met Petal opzoek naar een Pikachu,’ vertelde North terwijl hij over het pijnlijk plekje van zijn hoofd wreef en ondertussen boos naar Petal keek. Deze keek de andere kant op alsof hij niks had gedaan en North zuchtte zachtjes. ‘Ze schijnen hier nog al veel voor te komen en ik ga er binnenkort een proberen te vangen.’ North was ondertussen weer recht gaan staan. Petal leek een tikkeltje verlegen te zijn en wist niet goed wat hij moest doen bij Sylveon in de buurt. Hij vond haar namelijk wel mooi, maar was op dat gebied net als North: een idioot. ‘En ben jij aan het trainen voor een contest? Ik kan me niet herinneren dat er binnenkort eentje is.’ Hij grinnikte. Niet dat hij het echt bijhield of zo, maar hij wist niet goed wat hij moest zeggen tegen haar. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen, kantelde zijn hoofd lichtjes en wachtte dus af op haar antwoord terwijl Petal speels met zijn roede een tikje op Sylveon’s rug gaf.

Blijkbaar hadden North en zijn vriend een eigen manier van communiceren, gezien ze vanuit haar ooghoek een roede richting North's hoofd zag vliegen. De blondine kon het niet laten even te grinniken. ''Ik was samen met Petal opzoek naar een Pikachu,'' antwoordde de jongen al wrijvende over de pijnlijke plek op zijn hoofd. Arryn sloeg haar armen over elkaar en liet haar blik even over de vreemdeling glijden.
Van het onderwerp 'pikachu's' ging de jongen al snel over naar het onderwerp 'contests'. Oh shit. Misschien dacht hij nu dat ze een super coole coördinator was met bakken vol ervaring. Natuurlijk was dat de indruk die ze wilde achterlaten, maar dan zou hij er al snel achter komen dat ze eigenlijk nog nooit aan een contest mee had gedaan. Om eerlijk te zijn had zij zelf ook geen idee wanneer er weer een contest zou zijn. ''Ach, je weet maar nooit,'' antwoordde ze koeltjes.
Haar blik viel op de Ivysaur en de Sylveon die elkaar wel leken te mogen. Toen Alloira het tikje van de roede op haar rug voelde draaide ze zich speels om en maakte een tevreden geluidje. Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van de coördinatrice. Mickey hield zich nog steeds schuil achter de blondine. Arryn zakte door haar knieën en gaf de kleine Skitty een geruststellende aai over haar hoofd, waarna ze weer opstond. ''Dus, over die pika-'' haar zin werd onderbroken door een bliksem straal die dreigend haar kant op kwam. Nog net op tijd wist ze opzij te springen, maar maakte hierdoor een misstap om vervolgens gemeen door haar enkel te gaan. De coördinatrice verloor haar evenwicht en plofte neer op het gras. Zonder eerst na te denken over haar eigen 'verwondingen' wierp ze haar blik meteen op haar pokémon. Gelukkig mankeerde deze ook niets. ''Nou, dit is je kans,'' grinnikte ze naar North, bijtend op haar onderlip om de pijn van haar enkel te verzachten.

Het meisje reageerde nog al koeltjes op hem. North wist niet precies wat hij er van moest denken. Het kon zowel een ‘ja’ als een ‘nee’ zijn op zijn vraag. Of misschien wilde ze het er gewoon niet over hebben, dat kon ook natuurlijk. Of misschien was ze in de leer en durfde ze dat niet toe te geven. Hé, dan hoefde zij zich nergens voor te schamen, want hij had ook de eerste gym nog niet uitgedaagd en dat stond toch al wel vrij lang op de planning. Je kon immers niet alles vooruit spoelen in je leven. Hij vond het zo wel goed. Hij zou op zijn gemak zijn Pokémon trainen en dan naar de gym gaan als hij bereid was. North schrok op uit zijn gedachten door een lichtstraal en zag Arryn op de grond vallen. ‘Ben je gek, die vang ik later wel,’ zei hij zorgelijk tegen haar en draaide zijn hoofd naar Petal. ‘Razor Leaf!’ riep hij toen hij de Pikachu tevoorschijn zag komen en op Arryn af zag rennen. ‘Sla vervolgens met je Vine Whip net zo lang naar haar tot ze weg is!’ Zweetdruppeltjes verschenen op het gezicht van de Pikachu terwijl ze de Vine Whip probeerde te ontwijken, maar lang had ze geen succes en met een pijnlijke ‘Pika!’ viel ze naar achteren, waarna ze zich omdraaide en wegrende. Een beetje jammer was het wel, maar hij ging Arryn hier niet op de grond laten liggen omdat hij die Pikachu zo erg nodig had. Hij draaide zich om en liep naar haar toe. Hij boog zich naar haar toe, sloeg haar arm om zijn nek heen en sloeg vervolgens zijn arm om haar middel. Daarna tilde hij haar op en drukte haar tegen zich aan. ‘Moet ik je optillen?’ vroeg hij zorgelijk. ‘Of denk je dat je op deze manier tot het Pokémon Center kan wandelen? En ga me niet zeggen dat je geen pijn hebt of niks hebt, want dat geloof ik toch niet,’ liet hij er snel grijnzend achter volgen waarna hij haar met twinkelende groene ogen aankeek. Petal stond zorgelijk te kijken naar Arryn terwijl hij vanuit zijn ooghoeken de omgeving in de gaten hield. Altijd alert zijn was een vereiste in de Pokémon-wereld.

Vreemd dat de jongen die ze net pas ontmoet had zijn kans liet verschieten dankzij haar. Het was maar een kleine verwonding, en zolang ze maar op de grond bleef zitten ging het prima. Voorzichtig probeerde ze van houding te veranderen, maar al snel schoot er weer een gemene hoeveelheid pijn door haar enkel. Nope, dit werd hem niet. Terwijl North afrekende met de wilde Pikachu, riep Arryn haar twee pokémon bij zich.
Gefascineerd keek het drietal toe hoe de Ivysaur en zijn trainer de Pikachu wegjoegen. Zouden zij en haar pokémon daar ook toe in staat zijn mocht het nodig zijn? Ze was redelijk goed in het combineren van de aanvallen van haar pokémon, maar een echte vecht-strategie had ze nog nooit uit gedacht. Misschien moest ze vaker kijken naar andere trainers, kijken hoe hun het deden. Wie weet kwam ze ooit mensen tegen met slechte bedoelingen, dan moest ze zichzelf kunnen verdedigen.
Al snel was de gele pokémon op de vlucht geslagen. Bezorgd kwam de jongen haar kant op en hielp de blondine overeind. Toen hij haar overeind hielp en haar tegen zich aandrukte piepte er enkele kreunen door haar lippen door dramaqueen. ''Ik kan zelf ook wel lopen, maar bedankt voor het aanbod,'' zei ze zachtjes. Haar blauwe ogen waren op de grond gericht. Ze wilde niet afhankelijk zijn van een ander. ''Kijk maar,'' sprak ze nu iets luider terwijl ze zich los wurmde uit zijn armen. Voorzichtig en bijtend op haar lip probeerde ze enkele stapjes te zetten. ''Z-zie je wel?'' Ze sloeg haar armen over elkaar en probeerde de hevige pijn in haar enkel te negeren. De hulp was vast lief bedoeld, maar ze kon het allemaal wel alleen aan.

Een tikkeltje zorgelijk zijnde luisterde North naar de kreunen die Arryn’s mond verlieten. Het klonk duidelijk niet alsof het meisje plezier had. Ze leek juist veel pijn te hebben en dat baarde hem lichtelijke zorgen. Bovendien leek ze ook nog eens zo koppig als een Stantler te zijn en maakte zich los uit zijn greep. Hij zuchtte en sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij haar ongelovig aankeek. Ja, natuurlijk. En hij was een Caterpie en kon stiekem vliegen dankzij de onzichtbare vleugeltjes die op zijn rug waren ingegroeid. Maar goed, hij ging haar eerst gewoon haar gang laten gaan. Ze zou er zelf wel achter komen dat het steeds moeilijker zou gaan en dan zou ze zelf zijn hulp wel roepen, toch? ‘Ik zie het,’ zei hij vervolgens zo geacteerd mogelijk, maar zelfs een dove kon horen dat het sarcastisch klonk. Oké, doven konden officieel gezien niet echt iets horen, maar je begreep zijn figuurlijke uitspraak wel, toch? Petal keek een tikkeltje afkeurend naar North. Hij begreep dat de bruinharige jongen wilde dat de blondine haar lesje wel zou leren, maar hij vond het niet eerlijk van North dat hij haar zo zou laten rondlopen. Hij wilde bijna zijn roede uitsteken om haar te helpen toen hij North vanuit zijn ooghoeken in de gaten kreeg. Deze schudde heel lichtjes, haast onmerkbaar voor Arryn of haar Pokémon, zijn hoofd naar de groene Pokémon. Hij wilde Arryn eerlijk waar ook graag helpen, maar zo’n soort mensen moesten gewoon leren wanneer ze hulp moesten aanvaarden. En daar zou ze achter komen ook als het aan hem lag. ‘Nou, als je dan toch zo goed kunt lopen, gaan we maar samen naar Santalune City om daar medische hulp voor je te zoeken. Die enkele meters moeten wel lukken, toch? Het ging toch zo goed?’ Hij glimlachte naar haar, draaide zich om en wenkte Petal. Deze keek hem ongelovig aan, maar hij moest North’s bevelen wel volgen omdat hij diens Pokémon was en volgde zijn trainer dus met een schuldige blik op Arryn. North stak zijn handen fluitend in zijn zakken terwijl hij wachtte tot Arryn zou volgen. Hij was benieuwd of ze koppig zou blijven zwijgen of uiteindelijk toch zou toegeven. En hij hoopte vooral dat ze hem hier niet te hard voor ging haten, want hij kwam nu wel echt als een zak over. Maar ze moest toch begrijpen dat hij haar enkel iets wilde leren hiermee?

De blondine was een beetje verbaasd door zijn antwoord, maar koppig als ze was veranderde dat haar gedachten niet. ''Prima!'' De koppige coördinatrice hinkte naar de jongen met het bruine haar en wenkte haar pokémon om mee te komen. Mickey wierp een bezorgde blik naar Alloira, maar de Sylveon rolde met haar ogen. De Skitty was altijd erg goedhartig, maar de Sylveon wist wel hoe koppig Arryn was. Van het een op het andere moment kon ze veranderen van een drama-queen naar een koppig schaap. Vastberaden 'stapte' ze op de jongen af en trok hem mee aan zijn arm. Of ze de goede kant op ging was maar een gok. Het interesseerde haar ook eigenlijk niet. Als ze hem maar kon bewijzen dat ze het wel kon.
Na een tijdje hinkend de jongen mee te hebben gesleurd en de pijn-kreunen binnen te hebben gehouden stopte ze abrupt. De pijn in haar enkel was nu echt ondragelijk geworden. ''Oké, jij wint,'' perste ze tussen haar lippen door. De Sylveon wierp haar een typische 'ík zei het toch' blik toe. Mickey was echter gewoon opgelucht dat haar baasje eindelijk eens hulp aan wist te nemen. Hoe akelig dat ook voelde.

Het antwoord dat volgde had hij al wel zo half en half verwacht. Hij had echter verwacht dat ze daadwerkelijk zou proberen om zelf te stappen, zonder dat ze ook maar iets op hem steunde, maar dat was niet het geval. Ze kwam namelijk naar hem toe en nam hem bij zijn arm. Dat was echter niet om op te steunen, maar om hem mee te trekken. Door haar beweging gleed zijn hand uit zijn broekzak en stak zijn andere hand er enkel nog in. Dit zag er echter dom uit en dus besloot hij om deze hand ook maar uit zijn broekzak te halen. Hij rolde met zijn ogen naar Petal en volgde haar vervolgens. Vrouwen. Hij zou ze echt nooit helemaal begrijpen, maar dat hoefde ook niet. Hij was slim genoeg om te weten dat ze toch wel hulp bij hem zou zoeken. Hij wist echter niet wat hij zou moeten doen als het echt niet meer te doen werd. Moest hij haar dan optillen of…? Hm. Het kwam dan ook weer zo fout over. Maar goed, dat zag hij dan wel weer. Hij liet zich kalm zijnde mee sleuren door Arryn, want hij had het gevoel dat ze dat enkel deed omdat ze misschien bang was dat hij toch weg zou gaan van haar. Juist. Alsof hij een meisje met een enkel dat niet helemaal juist zat helemaal alleen zou laten. Natuurlijk niet. ‘Was dat nu zo moeilijk?’ vroeg hij vriendelijk aan haar toen ze toegaf dat hij won. Het ging hem niet om winnen, het ging hem er gewoon om dat ze die koppigheid liet varen en eindelijk eens hulp accepteerde. North zag, na een korte blik te hebben geworpen op haar enkel, dat zelfs hinkelen te moeilijk zou zijn. Optillen dan maar. ‘Even wachten,’ mompelde hij. Hij maakte haar hand los van zijn arm, ging achter haar staan en stak vervolgens zijn armen uit. Hij haakte één arm onder haar knieholten en gaf er zo’n ruk aan dat ze haar evenwicht zou verliezen en met zijn andere arm ving hij haar netjes op. Deze liet hij onder haar rug rusten. ‘Het ging mij er niet om dat ik deze discussie zou winnen,’ sprak hij terwijl hij haar zo schikte dat ze een beetje dichter tegen hem aan lag en dat hij haar stevig vasthad. ‘Het ging mij erom dat je toe zou geven aan me. Soms is het beter om hulp te vragen, weet je.’ Hij keek glimlachend naar haar, maar aangezien hij deze positie om met elkaar te praten gênant vond, keek hij algauw weer naar voren en probeerde goed op te letten waar hij liep. Als hij zou struikelen zou het niet veel beter worden.

Oh Arceus, in wat voor gênante situatie had ze zichzelf nu weer weten te werken? Op het moment dat de jongen haar op wilde gaan tillen dacht ze er nog over na om te protesteren, maar dat zou de situatie misschien verergeren. Ook wilde ze natuurlijk haar enkel zo snel mogelijk genezen hebben. De blondine liet het maar gewoon gebeuren, ondanks de vele protesten in haar hoofd. Ze liet zich optillen. Wow, dit was gênanter dan ze gedacht had. Ja man, hulp vragen was altijd beter. Ze wierp een blik over de schouder van North om haar twee pokémon in de gaten te houden. Mickey was het niet gewend om zelf te lopen. De kleine Skitty lag eigenlijk altijd in haar armen, waar ze ook waren. Gelukkig paste Alloira goed op haar. Dat was haar geraden na haar vele 'ik zei het toch' blikken naar haar trainer toe.
Plots klonk er een voor haar onbekende stem achter het tweetal. Er kwam een roodharig meisje tevoorschijn met een peuk tussen haar lippen geklemd die al snel weer op de grond terecht was gekomen en uitgetrapt. Arryn wierp haar een geïrriteerde blik toe. Ja, heel fijn dit, hulp vragen. ''Als mijn enkel nu niet kapot was geweest was je gezicht dat nu wel,'' siste ze het meisje toe met een ijzige blik in haar ogen.

-ARRYN LOVES YOU RAVE <3

Het werd met de moment gênanter. Hij wist in Arceusnaam niet wat hij moest zeggen tegen haar. Het was gewoon zo vreemd om op deze manier met elkaar te communiceren. Maar wat had hij dan moeten doen? Haar zo laten wandelen? Hij had haar natuurlijk ook kunnen ondersteunen terwijl zij hem vasthield en naar het Pokémon Center probeerde te strompelen, maar dat had geen zin gehad. Niet alleen was ze dan uitgeput geraakt, maar als ze dan weer per ongeluk druk zette op haar enkel, werd het enkel erger voor haar. Zijn blik gleed naar voren en hij zuchtte toen hij de persoon herkende die verderop stond, maar grijnsde toch om haar woorden. Het was Ravenna, het meisje die hij een poosje terug een lesje had gegeven in het opvoeden van haar Pokémon. En hij durfde te wedden dat ze hem nu terug probeerde te pakken. ‘Ze is niet mijn vriendin,’ zei hij zei kalm mogelijk, maar hij merkte dat zijn wangen rood werden. Damn. Het kwam gewoon door de gênante situatie en Ravenna’s plagerige opmerkingen, nam hij zichzelf voor. Hij keek verbaasd zijnde naar het meisje in zijn armen toen deze reageerde. Wauw. Een dame met pit. Hij moest eerlijk toegeven dat hij dat niet erg vond om te zien, maar hij wilde nu ook weer niet een heuse bitchfight meemaken. Dan zou hij er middenin zitten. Nee, dankjewel. Hij keek naar Petal over zijn schouder, maar deze keek hem aan alsof hij zeker geen hulp moest zoeken bij de Ivysaur. ‘Bedankt,’ mimede hij met zijn lippen en de Ivysaur draaide zijn hoofd grijnzend weg. Vervelende Ivysaur. Hij zou hem nog wel eens dumpen ergens, nam North zich voor. ‘En hoe gaat het met de opvoeding van je Plusle?’ vroeg hij en hij grijnsde even naar haar. Hij wist nog precies waar hun conversatie van die dag toen over gegaan was. Ze moest niet vergeten dat hij haar toen had meegemaakt in een kwetsbare staat en had geprobeerd om haar te helpen, maar dat zou hij natuurlijk nooit tegen haar gebruiken. Arryn leek echter helemaal niet op prijs gesteld te zijn door Ravenna’s aanwezigheid en hij besefte dat hij daar iets aan moest doen. ‘Het is goed,’ zei hij zachtjes tegen Arryn. ‘Ze plaagt me enkel wat omdat ik haar een preek heb gegeven. Ze vormt niet echt geen bedreiging.’ Hij grinnikte even. Daarna keek hij naar Ravenna. ‘Behoud je geplaag maar voor later, Arryn is gewond en we waren eigenlijk op weg naar het Pokémon Center.’ Zonder nog echt haar reactie af te wachten begon hij alvast te lopen. Ravenna zou wel volgen, nam hij aan.

OOC: Heerlijk dat er op me gewacht is zodat ik op mijn beurt kon posten. Dank jullie wel <3 + Het komt niet over alsof Arryn van Rave houdt, haha xD

Haar ogen flamde bijna van plezier en ze zweerde als ze een staart had was die nu als een gek aan het zwaaien van het plezier maar nee Ravie was geen kat en sterker nog ze was ijskoud. Hoewel haar ogen lachte deden de rest van haar gelaatstrekken niet mee terwijl ze naar het meisje keek. "Nou nou rustig aan. Ik ben niet van plan om je vriendje te jatten." Ze grinnikte even om haar eigen grap en schudde haar hoofd. Jep dit was allemaal maar wat grappig. Zodra North echter haar op haar zwakke plek pakte beet ze haar tanden op elkaar en staarde hem recht aan met een doodse blik. Al het plezier verdwenen uit haar ogen. "Oh. Verwacht je nogsteeds een bedankje?" Mompelde ze koel en sloeg haar armen over elkaar heen. Hoewel hij haar absoluut geholpen was zou hij dat nooit van haar horen. Rave was niet het type om bloemetjes als bedankje te sturen. Nope van Rave hoorde je niets. Haar ogen vlogen van het meisje terug naar hem en ze draaide zich om achter hun aanlopend. Wie weet kon ze er nog wat te vreten van krijgen.