{ Restart your safed file

Ragya liep door Santalune Forest, yep, ze liep weer. Wat een teleurstelling, ze was al gewent aan Sleipnir als hoofdvervoersmiddel. Maar ja, het was voor een groter doel. Ze had al haar pokémon geboxed op Aldrei na. Aangezien de Ninetales haar trouwste partner was kon ze die niet wegdoen. Ze hoorden bij elkaar. En sinds kort was het nieuwe team een pokémon rijker, een Houndour. Fenrir was een groot karakter maar leek het goed te vinden met haar gouden vos. Het was zelfs zo dat Aldrei oplettender was nu Fenrir in het team zat, alsof ze wist dat de reu haar plek in zou nemen zodra hij de kans had. Maar Ragya was tevreden op het moment, al had ze al plannen om Sleipnir ooit terug het team in te halen, met deze twee pokémon. Aangezien beiden dieren nu ook rustig waren en niet van collosale grote waren liet Ragya ze beiden vrij lopen. Fenrir genoot van die luxe aangezien hij mentaal nog wild was, Aldrei was niet anders gewent. De grote reu liep nu naast Aldrei, beiden ietwat voor hun uit. Ze liepen naar de rand van het bos en zouden zo doorreizen naar Santalune city. Misschien dat ze later op de dag nog gingen trainen, ze wou graag Fenrir wat sterker krijgen voor de volgende gym. Zodra ze die Rock types aankon zou ze gelijk door kunnen met nóg twee gyms, waarbij ze een voordeel had. Ze zou dan niet eens verder hoeven levelen, natuurlijk werd de fightning gym wel wat om voor op te passen maar die grass. Pff, zo veel konden ze daar niet aan verpesten. Met die gedachten liep ze door tot ze langs een gebouw kwam, wat verbaast keek ze op, niet wetend dat hier wat zat. Nieuwsgierig als ze was liep ze naar de ingang en zocht naar iets in de richting van een bordje. Plots begon Aldrei te grommen, zo laten weten dat er iets of iemand in de buurt was. Naast de Ninetales spitste Fenrir zijn oren enkel, keek haar met zijn wijze blik en bestede er verder geen aandacht aan. Wat zou hier zitten?

{ Eerste post Judah~

Fenrir en Aldrei waren weer bezig elkaar te klieren. Fenrir blafte iets naar de gouden vos wat waarschijnlijk doelde op haar gegrom. Na deze opmerking gromde Aldrei juist harder, wat een geïrriteerd geluid opleverde vanuit de Houndour. Fenrir was dichtbij om te evolueren, maar hij leek te wachten op het juiste moment. Tot die tijd kon de gouden Ninetales er haar voordeel uit werken, nu was ze immers nog groter, al was ze zelfs voor een Ninetales klein. Terwijl haar twee pokémon elkaar het leven zuur maakte bekeek zij het gebouw. Het leek haar geen woonhuis, of er moesten bejaarde mensen wonen die de rust opzochten. Misschien een Daycare? Plots werd de deur geopend en gelijk keek heel de party die richting op. Maar degene die eruit kwam herkende ze, wat haar verbaasde. Dit was Judah, hij had ook een shiny Ponyta, zoals Sleipnir. Bij het horen van haar naam knikte ze met haar typische blik in haar pigmentloze ogen, een die van alles kon betekenen. ‘Hea Judah, woon je hier?’ sprak ze met enige verbazing maar ook goedkeuring in haar stem. Het was zeker geen lelijk optrekje. Maar haar aandacht gleed al snel naar zijn pokémon. Een shiny Shinx en een Gallade. Nou nou, niet slecht. Naast haar gromde Aldrei wees binnensmonds terwijl ze dodelijk naar zowel pokémon als trainer keek. Fenrir liep enkel naar Ragya toe en ging kalm maar dreigend naast haar staan, hij kende de blondie immers nog niet. ‘Ik zie dat je wederom bijzonder gezelschap hebt’ doelend op de jonge Shinx, ze zakte door haar knieën en hielt haar hand uitnodigend naar voren. Ze had een zwak naar baby pokémon, vooral als ze zo schattig waren als de kleine electric type.

‘Mooi plekje hoor’ complimenteerde ze evengoed nadat haar uitgelegd was dat het zijn fokkerij was. Zeker leuk. Ze vroeg zich af hoe het was om een Breeder te zijn. Wel leuk dat je steeds betere pokémon kreeg maar het leek haar moeilijk zo veel baby’s te overleven. Vooral omdat alle pokémon die ze vond zeker apart waren. Aldrei had gewoon een hekel aan zowat alles wat leefde, op haar na. Fenrir was juist veel intelligenter dan dat hij zichzelf voordeed maar had een vechtlust die alleen maar problemen zou opleveren. Dan was ze nog niet eens begonnen over de rest van haar pokémon in de box. Maar gelukkig hoefde ze daar niet lang over te denken, want de kleine Shinx kwam haar kant op gelopen. Ze moest toegeven, zulke kleine dingen waren wel schattig.. ‘Hea litla’ sprak ze zachtjes, in haar eigen taal. Het was gewoon een simpele begroeting, bruutweg vertaalt naar Hey kleine. Hierna probeerde ze het ding te aaien. Naast haar keek Fenrir naar de gouden cub alsof hij het als een plaag zag, Aldrei echter was plots veel zachtaardiger en maakte een begroetend geluidje. Damn, dat ding kon vriendelijk zijn. Verbaast keek Ragya op naar de Ninetales. Ze had serieus nog nooit een vriendelijke reactie uit haar partner gekregen, maar ze hadden dan ook nooit een baby pokémon ontmoet van zo dichtbij.. Dit was in ieder geval iets wat de Ninetales nog haar hele leven te horen kreeg.

Ragya begon de Shinx achter diens oortje te kriebelen en vond het wel een schattig ding. Maar ja, alles werd al vrij schattig wanneer je team altijd uit gehumeurde beesten bestond. Zelfs Sleipnir, die vrij uit de norm van haar team viel, was brutaal. Naast haar keek Fenrir wat vijandig naar het kleine ding en liep toen met een grom naar Judah toe, om die daar te gaan besnuffelen. Aldrei blafte hem iets achterna waarop weer gereageerd werd met een brom. Ragya wou dolgraag dat de Ninetales eindelijk doorkreeg hoe ze een fatsoenlijke Ninetales moest zijn. Dat zou alles een hele hoop makkelijker maken. De vraag die de blondie stelde liet haar ook opschrikken vanuit haar gedachtes. Een Shinx, in haar team? Ze was meer van het Dark en Fire type.. Maar ze moest toegeven dat zo’n beest wel tegen die water types op kon gaan wanneer die ouder was. En ja, dat voordeel nam ze maar al te graag aan. ‘Daar kan ik geen nee tegen zeggen, maar.. hoe duur?’ het laatste voegde ze er met tegenzin aan toe, ze had immers een vast budget wat ze uit kon geven. Ze moest eten, net zoals haar pokémon. Aldrei en Fenrir waren beiden dunner als normaal, ze zaten allemaal op een strict dieet. Maar een ei kwam nog lang niet uit, dus tegen de tijd dat er een nieuwe pokémon in haar team zou zitten zou ze de situatie wel onder controle moeten hebben.

Hoe moest zij nou een prijs weten? Was hij niet de handelaar? Ragya was redelijk makkelijk uit haar hum te krijgen en dit had er weer voor gezorgd, nu moest ze een prijs bedenken voor een ei. Aangezien ze haar oude theorie hielt dat sterke pokémon wild geweest moesten zijn wou ze er niet enorm veel aan uit geven, ookal was een Luxray een sterke pokémon ze moest toch met een Shinx beginnen. Ze klopte het gouden beestje uiteindelijk op diens flankje en stond toen weer op. Meteen stond Fenrir naast haar weer op strak, al ontspande hij zich al snel weer toen hij merkte dat dit sociaal doen nog niet ten einde was gekomen. Ze dacht even na, maakte toen een gebaar van ‘ik weet het ook niet’, en gokte toen maar wat. ’19?’ opperde ze. Het was meer geld dan voor een Firestone. Al was dit misschien niet een goed berekenpunt. Hou het erop dat de roodharige geen goede handelaar was.

Blijkbaar kon ze goed gokken, want het was genoeg. Bij de uitnodiging naar binnen te gaan gaf ze een kort lachje en volgde hem. Ze kon wel wat rust gebruiken. Aldrei bromde wat maar volgde evengoed, al leek Fenrir het niet lekker te zitten. Deze blafte vragend en bleef toen koppig staan, zijn blik vastberaden. Je liep niet zomaar een vreemde zijn huis binnen, wie weet wat er kon gebeuren. Echter had de roodharige er geen zin in en draaide zich simpelweg om naar de pokémon. ‘Of je gaat mee of je wacht buiten’ Na een twijfelende blik besloot Fenrir dat hij Ragya niet kon beschermen wanneer hij buiten zat, en met zichtbare tegenzin liep ook hij verder.

Ragya was gewent haar pokémon redelijk los te laten, Aldrei ging zelfs nooit in haar bal. Het was voor haar ook heel normaal met de twee pokémon binnen te lopen en het kwam niet in haar op dat een ander dit misschien vervelend vond. De roodharige nam plaats op een van de banken naar waar ze verwezen werd en al snel kwam ook de Ninetales naast haar zitten. Deze vouwde haar vele staarten op en vleiden ze naast haar. Fenrir keek nog eens dodelijk rond en ging toen maar aan haar voeten liggen, wantrouwig over alles rond hem heen. Bij de geluidloze vraag van de Gallade knikte ze. Want ja, ze had een koffieverslafing. Hierna grijnsde ze even en keek opzij naar Aldrei. 'Waarom kan jij geen koffie zetten?' Verontwaardigd snoof de Ninetales en hief haar kop trots omhoog. Ragya grinnikte nogmaals en zocht in haar tas naar het bedrag, wat ze op tafel legde.

Ragya leunde achterover in de aangename bank. Ugh, dit had ze echt nodig. Ze moest een baantje vinden en zelf onderdak regelen. Yup, dat was het plan. Maar wie nam nu iemand aan zonder de juiste papieren, met een redelijk hard accent en die heel jong leek dankzij haar grote? Juist, er viel al veel af. Daarbij moest ze Aldrei ook nog onderbrengen want ze kon mevrouw niet in diens bal opbergen, en om de Ninetales uren alleen in de stad rond te laten dwalen leek niet een van de beste punten. Terwijl Ragya wegzonk in haar gedachtes waren haar pokémon bezig met de Shinx. Fenrir gromde dreigend naar het beestje, duidelijk het een bedreiging vindend en het niet vertrouwend. Dit bestrafte Aldrei door hem een dodelijke blik te gunnen, maar de Houndour was niet overtuigd. Ragya keek pas op toen ze Hector zag. 'Bedankt' Merkte ze op, duidelijk nadenkend bij het juiste woord. Ze was gewend de kleine woordjes in haar eigen taal te spreken, maar omdat ze het nu maar enkel zei moest ze erop letten.