Matching set of marching clocks. { — closed

_{Pokémon konden soms vervelende dingen zijn. Ranjin hield er absoluut niet van om in zijn bal te blijven en zou er altijd weer uit komen als die eindelijk in zat. Op zich was het geen probleem maar dan moest de Persian ook niet besluiten om weg te gaan. De kat moest iets hebben gezien en was er vervolgens op af gegaan. Sinds de evolutie was hij echt veel avonturierrijker dan eerder. Misschien omdat hij groter was en dus meer aandurfde? Geen idee, maar het was best lastig. Misschien moest bij maar eens een leiband gaan kopen, dat zou pas perfect zijn en goed van pas komen. Dat zou echter iets zijn voor later, eerst moest hij zijn pokémon maar eens terug vinden. ‘Ranjin!’ riep hij voor de zoveelste keer. De wind die er stond zorgde er jammer genoeg voor dat zijn stem niet ver reikte en dat hij al snel een mond vol zand had.
Al hoestend draaide hij zich om met zijn rug richting de wind. Zijn keel begon gewoon al uit te drogen door de zanderige omgeving. Lucius moest maar onthouden dat het geen plek was waar hij vaak wilde komen. Maar misschien stond Arceus hem dan toch bij. Wanneer hij weer op keek kon hij even verder een blauw figuur zien, duidelijk een pokémon waar hij de naam niet van wist, en een persoon. Het kon vast geen kwaad om te vragen of ze een Persian gezien hadden? Zonder te twijfelen ging de man dan ook op het duo af, enkel om te moeten halt houden voor een plas water. Het was een wonder dat het er was. De jongen liet met een simpele hoi weten dat hij Lucius had gezien. ‘Hej,’ begroeten hij de andere maar. ‘Jij hebt toevallig geen Persian voorbij zien lopen?’ vroeg hij. Zijn bril zetten hij ondertussen even af om zijn glazen wat af te kuisen die volledig stoffig waren geworden.}