Cruel Clocks

Het tikken van de klok bovenaan de gym maakte haar geïrriteerd. Lilium richtte haar blauwe ogen omhoog langs de grote boom, waar men een klok in had gegraveerd en toen weer naar de gym. Het was niet al te lang geleden dat ze hier gestaan had als een toeschouwer. Nu was het de beurt aan haar om hier haar slag te staan en als overwinnaar deze plek te verlaten. Het meisje sloot haar ogen eventjes kort en ademde diep in en uit, waarna ze naar voren liep. Alyss, haar Shiny Ninetales, volgde haar op de voet met oplettende ogen. Haar poostappen waren nauwelijks hoorbaar op de zachte aarde terwijl ze voortliep, haar negen staarden netjes in een lichte boog houdend zodat ze niet over de grond zouden slepen. Alyss was op dit moment zeker haar rots in de branding, hetgeen wat ervoor zorgde dat ze niet instortte en dat ze door ging na alle tegenslagen van de laatste maanden. Ze snapte ook niet goed dat ze zich had laten overhalen om de Pokémon uit haar team te halen en was ergens blij dat ze weer terug was… Alyss was.. bijzonder voor haar en leek op de één of andere manier altijd op te letten dat ze in goede staat bleef. De Pokémon leek het gewoon aan te voelen. Lilium glimlachte voorzichtig naar de Ninetales. “Ben je er klaar voor?“ vroeg ze, op een ietwat wrange toon. Haar concentratie was op dit moment niet wat het geweest was en ze was zich er pijnlijk bewust van. Ze hoopte dat het haar niet op zo’n manier zou verhinderen dat ze het niet voor mekaar kreeg om de winst haar richting op te slepen. Maar ze had hard getrained, nog harder zelfs. Ze zou dit moeten kunnen. Lilium sloot haar ogen eventjes lichtjes toen ze erover nadacht. Elliot was zeker in het voordeel tegen deze gym, daar moest ze sowieso gebruik van maken. Hopen dat het genoeg was in dat geval. Alyss keek haar aan en knikte lichtjes, na een tijdje nagedacht te hebben over haar vraag. De Ninetales gebaarde vervolgens met haar neus richting de deur, om aan te geven dat ze nu toch echt naar binnen moesten. Lilium keek eventjes naar de grote klok boven haar. Bijna tijd voor het gevecht inderdaad. Lilium stak haar handen nog eventjes kort in haar zakken en keek nog één keer over haar schouder. Ze wilde hier graag zijn en tegelijkertijd niet. Maar ze wist dat ze verder moest en blijven mokken ging daar niet bij helpen. Misschien had ze daarom de laatste maanden wel zo hard getrained, gewoon om haar gedachten te verzetten. Ze had op dit moment niemand meer over op haar Pokémon na en de gedachte beangstigde haar ten zeerste. Het was allemaal zo snel gegaan… En daarom bleef ze zichzelf nu harder pushen, blijven rennen en werken totdat ze niet meer kon. Want als ze zou stoppen met rennen, zou ze het niet meer volhouden. “Kom, we gaan naar binnen,“ sprak Lilium richting Alyss, waarna ze naar binnen begon te lopen. De Ninetales hief haar hoofd, waarna ze eventjes deze lichtjes boog en achter haar trainer aanliep, haar staarten wat trots geheven. De Pokémon leek er meer vertrouwen in te hebben dan haar ietwat voorover gebogen en ineen gekrompen trainster. Alyss was altijd al zekerder geweest en trotser dan haar trainer was geweest en dat werd nu alleen maar duidelijker. Toch kon Lilium het enkel bewonderen en niet benijden. Ze zou nooit jaloers kunnen zijn op haar Pokémon. Het meisje liep dan ook onder de klok door, luisterde nog eventjes naar het getik van de grote klok boven hun hoofden, en liep daarna toch de houten schuifdeur door. Het was tijd om dit te beginnen en te eindigen, geen tijd meer voor twijfels of andere gedachten. Ze moest dit doen.

Lilium keek wat onwennig om zich heen terwijl ze door de grote hal heen stapte. De gym had nog altijd een vreemde atmosfeer. Poppen en kleine meubels, zeer verzorgd dook en de eerste gym die alles al hersteld had nadat Aiden het allemaal vernietigd had. Ze moest ze dat toch echt nageven, dat deden ze meestal niet snel. Bij de vijfde gym in de Prism Tower hadden er nog allemaal gaten in de grond gezeten, ze was bijna door de vloer gezakt, en bij Coumarine had ze zelfs buiten moeten battlen. Maar misschien kwam het ook wel omdat Aiden uitliep qua gym gevechten. En dat idee kon ze niet goed verkroppen. De hele tijd als ze aan hem dacht, leek haar hart pijnlijk samen te knijpen. Hoe durfde hij… Haar hoop zo enorm omhoog halen en daarna het alsnog de grond in te boren. Hij was altijd al zo wispelturig geweest en verwarrend, maar ze had echt gedacht dat ze wél iets voor hem betekend had, dat hun tijd samen iets betekend had. Ze had een fout gemaakt. Relaties waren niet voor haar weggelegd. Ze had het al tegen zichzelf gezegd na haar vorige vriend, maar had het losgelaten omdat ze Aiden echt vertrouwd had. En keek eens waar dat schip haar gebracht had. Haar vingers kromden zich en haar stompe nagels drukten in haar handpalm. Onmiddellijk drukte Alyss haar neus tegen haar handpalm aan, in een poging om haar te kalmeren. Lilium keek eventjes naar de Pokémon en glimlachte wat zwakjes. “Dank je Alyss,“ mompelde het meisje. Op de één of andere manier was de Pokémon echt heel erg aan het opletten voor haar welzijn en het was zowel aandoenlijk als benauwend. Maar voor nu hield ze het maar op aandoenlijk. Ze kon door en als ze daarvoor alleen op Alyss kon vertrouwen voor deze steun, dan zou het zo zijn. Ze zou doorlopen. Ze zou door kunnen. Huiverig haalde het meisje eventjes adem, waarna ze naar de grote balie liep om zich te registreren voor het gevecht. Ze zou aan zichzelf en de hele wereld bewijzen dat ze sterk genoeg was, al was het misschien wel het belangrijkst voor haarzelf om dit te bewijzen. De rest van de wereld kon het waarschijnlijk weinig boeien.

Ze mocht al snel genoeg door naar het strijdveld, waar ze de wel bekende, roze gekleedde gym leader zag. Zij leek haar ook te herkennen, want ze leek licht te schrikken. Dat was waar ook, ze was hier met Aiden geweest. Lilium vernauwde haar ogen eventjes lichtjes terwijl ze erover nadacht en liep wat stijfjes naar voren om haar de hand te schudden. “Goedemiddag,“ sprak het meisje formeel, terwijl Alyss wat behoedzaam achter haar bleef staan. De Ninetales had het nooit echt op vreemden gehad en zo bleek, deze vreemde vrouw maakte ook geen goede indruk op de shiny. De vrouw leek het echter te negeren. ”Welkom in de Fairy Type gym, deze Pokémon lijken misschien fragiel en delicaat als een bloem, maar sterk zijn ze zeker. Sta me toe om dit te bewijzen en de kracht van je team te testen. Neem je plaats in aan de andere kant van het strijdveld.” De stem van de vrouw was erg formeel en zoet, bijna overmatig. Lilium keek er eventjes van op, maar zei er niks van, bleef wat bedeesd stil en knikte. Ze had geen zin om hierover teveel na te denken. Ze had een battle te winnen en zou dit voor mekaar krijgen door pure kracht. “Laten we maar beginnen dan.“ Sprak het meisje met misschien een wat koele toon. Ze had op dit moment geen besteed aan taurosstront. Misschien dat als ze een maand geleden hier gestaan had, dat ze dan nog een gezellig praatje had gemaakt met de gym leader. Maar nee, nu niet. Ze keek de Gym Leader nog even aan, wat had ze aparte donkere ogen, en liep vervolgens naar haar helft van het strijdveld. Alyss volgde haar op de voet en ging rustig achter Lilium zitten, haar ogen strak gericht op het strijdveld. Eventjes liet Lilium haar vingers langs haar Pokéballs glijden, dit keer niet eens meer luisterend naar het praatje wat de scheidsrechter uitvoerde. Het was ondertussen bekend. Nee, ze was meer in haar hoofd bezig met welke Pokémon ze kon inzetten. Sowieso dat Elliot in het voordeel zou zijn, maar ze wilde de Pokémon niet meteen gebruiken. Ze moest immers een truc achter haar mouw halen. Ze zou Duchess gebruiken. De Pokémon had al een tijdje in haar box doorgebracht en was misschien wat ongeoefend op het moment, maar hopelijk zou het goedkomen. Ze kon op dit moment Snowflake niet gebruiken, ze wilde de Pokémon even niet, en Ruddles zou ze sowieso niet kunnen gebruiken. Die had geen schijn van kans gemaakt. Dus stond ze hier met een geïmproviseerd team, waarvan ze hoopte dat ze er klaar voor waren. Misschien was ze ook wel te gehaast bezig, maar ze wilde Laverre City zo snel mogelijk verlaten en ze wist dat het zonde was om haar trainingen stil te leggen omdat ze zelf niet zo vrolijk meer was. Sterker nog, hoe eerder ze haar trainingen stil zou leggen, hoe gevaarlijker het voor haar werd. Want haar Pokémon waren immers hetgeen waarmee ze zich verdedigde.

Toen de scheidsrechter zijn vlag hief schrok Lilium op uit haar warrige stroom van gedachten en pakte de eerste Pokéball erbij. De ball maakte een zacht klikgeluid terwijl deze groot gemaakt werd en Lilium wierp hem rustig de lucht in. “Kom eruit, Duchess,“ sprak het meisje, waarna de paarse Braixen uit haar Pokéball verscheen. De Pokémon was haar goed van dienst geweest tijdens de battle tegen die arrogante vijfde Gym Leader, dus dan moest het deze keer ook goed komen toch? Lilium kauwde eventjes lichtjes op de binnenkant van haar wang in een nerveus gebaar en keek naar hoe de Gym Leader haar Pokémon naar voren wierp. Een Aromatisse stapte elegant het veld op en keek zelfverzekerd naar Duchess, wie maar vies terug keek naar de vreemde Pokémon. Lilium moest toegeven, het was ook een best lelijke Pokémon. Maar toch eventjes kijken of het geen verrassingen in zijn mouw had… Het meisje hief haar Pokédex en scande de Pokémon dan ook. “It devises various scents, pleasant and unpleasant, and emits scents that its enemies dislike in order to gain an edge in battle.“ Oh Arceus. Ze kon inderdaad al zwakjes de geur van de Pokémon ruiken, maar Duchess had een veel sterkere neus. Eventjes keek ze met een licht bezorgde blik naar haar Braixen, die inderdaad al een vies gezicht trok, arm ding. “Tijd voor concentratie, Duchess,“ moedigde ze haar Pokémon echter aan. Er lag een énorme hypocrisy in haar woorden, dat besefte ze zichzelf ook. Maar ze wilde haar Pokémon moed in praten. Dit kon Duchess. Lilium was er zeker van. Als ze zo snel eventjes door de Pokédex gescanned had, had ze ook gezien dat deze Pokémon meer een heler was dan een vechter. Maar waren de meeste Fairy types dat niet? Ze wist in ieder geval wel zeker dat Fairy Moves niet heel erg veel zouden kunnen doen tegen haar vuur Pokémon. Als ze haar kalmte wist te bewaren, zou ze dan ook een voordeel moeten hebben. Ze had immers meer dan genoeg vuur Pokémon in haar bezit…

“Begin!“ klonk de stem van de scheidsrechter en Valerie twijfelde ook voor geen moment en riep meteen haar eerste commando. “Gebruik Calm Mind“ sprak de Gym Leader kalm en de Aromatisse sloot zijn ogen direct, waarna deze wat begon te gloeien. Lilium vernauwde haar ogen. Ze moest er meteen hard ingaan, anders maakte ze geen kans meer. Ze mocht de Pokémon niet te sterk laten worden. “Ga ervoor Duch!“ sprak het meisje op een ietwat haastige toon, die de Pokémon zonder twijfel opviel. “Gebruik je Fire Blast!“ Meteen er hard ingaan. Misschien zou ze op een ander moment een ietwat voorzichtiger hebben gehandeld, meer opgebouwd hebben. Maar op dit moment was dit niet alleen een kwestie van vechten om de gym badge, dit was ook een manier van het uiten van haar frustratie. Ze moest het kwijt en ze wilde geen tijd verspillen met het gebruiken van voorzichtige strategieën. Nee, Lilium had op dit moment geen geduld en concentratie. Misschien zou dat haar in deze gym battle nog wel in de nek bijten... Maar daar was ze zich op dit moment nog niet van bewust. De Braixen trok de stok los uit haar staart en draaide er rondjes mee, terwijl deze steeds feller begon te branden. Niet al te lang daarna werd een enorme vijfpuntige ster afgevuurd op de tegenstander. De Aromatisse vernauwde haar ogen en wachtte op het commando van haar trainer. "Aromatisse, gebruik Moonblast," sprak deze op kalme toon. De Pokémon zette haar handjes bij elkaar en vormde een bol van felroze energie. Vlak voordat de Fire Blast contact maakte, werd deze uiteen geblazen door de Moonblast. De Aromatisse werd nog iets geschroeid door losse sintels die in het rond vlogen, maar de aanval was lang niet zo vernietigend geweest als had kunnen zijn. Lilium beet eventjes kort op haar lip terwijl ze ernaar keek. "Je hebt meer nodig dan brute kracht om mijn Pokémon neer te halen. Beledig me niet met wilde, onnadenkende aanvallen," sprak de Gym leader tegen Lilium, wie haar ogen vernauwde. Wat dacht Valerie, dat ze Aiden was? Sowieso kon ze het niet meer halen met brute kracht, niet nadat die nieuwe regels waren ingevoerd. Maar nee, niet teveel over nadenken. Gewoon verder gaan en ze moest zich niet laten afleiden door haar. "Misty Terrain, Aromatisse, laat ze maar zien wat een Fairy Type allemaal kan!" klonk de stem van Valerie over het strijdveld heen. Een enorm stinkende roze walm verscheen rond de Aromatisse. Zou het als het een ander Fairy Type was minder gestonken hebben? Lil hoopte van wel. Maar nu maakte het niet veel uit, want ze zaten hieraan vast. Duchess begon te hoesten en greep eventjes naar haar keel. Arm ding. Maar deze aanval was wel een probleem, nu zou het nadeel die Fairy Type moves hadden tegen Fire wel verrekend zijn. "Duchess, Sunny Day!" riep Lilium, waarna Duchess een gloeiende bol tussen haar poten vormde. De bol steeg op tussen de vreemde poppenhuis layout en begon fel te branden, het meteen een stuk warmer binnen makend. Lilium glimlachte lichtjes. Goed zo. Nu was Duchess ook sterker. Valerie keek er wat behoedzaam door, maar Lilium was niet van plan om de Gym Leader een opening te gunnen. "Flamethrower!" sprak het meisje op een felle toon, waarna Duchess haar staf hief en een felle vuurstraal op de Aromatisse afstuurde. Deze aanval was sneller, de Aromatisse had geen ruimte om te ontwijken en werd naar achter geduwd door de vlammen, zijn armen heffend om het nog iets te blokkeren. “En nu Psychic!“ volgde Lilium op, waarna de Aromatisse al snel genoeg gepijnigd in elkaar kromp. Een Fairy Wind werd op Duchess uitgevoerd en deze deinsde eventjes wat achteruit, nog niet bepaald onder de indruk van de aanvallen. De Pokémon grijnsde zelfverzekerd en begon een gloed uit te slaan. Lilium grijnsde breed. Geen betere timing dan dit… De Braixen begon te transformeren, net tijdens Gym battles. Ze had er wel een talent voor moest Lilium zeggen… De vorige keer dat ze evolueerde was in Gym vijf. De Pokémon werd langer en sierlijker. En toen de gloed verdween, stond er geen Braixen meer, maar een Delphox. Hah. Ze zouden dit wel kunnen redden.. Totdat Valerie de tafel totaal omdraaide met haar volgende move.

"Attract!" riep Valerie. De Aromatisse schudde de sintels nog eventjes uit zijn pels en zette zijn been 'verleidelijk' naar voren, terwijl allemaal hartjes zijn pels verlieten. Duchess bleef wat verbijsterd staan en keek behoedzaam naar de hartjes die haar omhulden. Maar vervolgens begon ze breed en loom te glimlachen naar de Aromatisse. Arceus moest haar om de tuin leiden, wie zou er ook maar iets aantrekkelijks zien in dat vage Aromatisse monster? "Duchess, wordt wakker! Psychic" riep Lilium op een gefrustreerde toon naar haar Delphox, die eventjes wat verwonderd over haar schouder heenkeek naar Lilium. De Pokémon deed echter niks, alsof het zich niet "Moonblast!" riep Valerie, haar stem luid over het strijdveld galmend. De Aromatisse bracht zijn pootjes bij elkaar en vormde een roze bol van energie, een brede glimlach op zijn gelaat. Dat monster had gewoon plezier in het afknallen van Duchess, die nu een beetje wanhopig naar haar ‘nieuwe‘ liefde zat te staren. De aanval werd losgeschoten en stof zwiepte op rond de bol, die vol tegen de borstkas van Duchess aanknalde. De Delphox werd naar achter geworpen en bleef eventjes lichtjes hijgend staan, haar pootjes tegen haar borstkas drukkend waar ze geraakt was. “Grijp ‘m, Dutch, Psychic!“ riep Lilium haar Delphox toe, in een poging om deze keer wel door te dringen. Gelukkig gebeurde dat inderdaad. Duchess wist zichzelf te concentreren en haar ogen gloeiden op. De Aromatisse deinsde achteruit en slaakte een pijnlijke kreet, waarop Duchess enorm schrok. De Pokémon moest de Attract echt los gaan laten of ze hadden een heel groot probleem… En toen kwam de Sweet Kiss. De Aromatisse stapte naar voren en gaf Duchess een dikke kus op haar wang. De Pokémon bloosde lichtjes onder haar vacht en zette verward een stap naar achter. De ogen draaiden licht in de kassen en de staf zwierde wat extra. “Echoed Voice!“ riep Valerie haar Pokémon toe, waarna Duchess naar achter geblazen werd door een enorme geluidsgolf. Zelfs Lilium moest haar handen eventjes tegen haar oren drukken. Gatverdamme zeg. “Flamethrower Duch!“ riep Lilium, in de hoop dat haar Pokémon zou reageren. Maar op het moment dat het commando doordrong, sloeg Duchess zichzelf voor haar hoofd met haar staf, bijna een pluk vacht van haar oor afschroeiend. Auw. Misschien moest Duchess maar teruggeroepen worden tot de Aromatisse uitgeschakeld was, voordat de Aromatisse dat zou doen bij Duchess. Maar het was al te laat. Nog een Moonblast werd op de arme Delphox afgeschoten, waarna deze weer naar achter rolde en stilletjes bleef liggen. Gebrek aan training over de laatste weken, samen met een gebrek aan concentratie van Lilium’s kant, maakte dat ze geen kans hadden met z’n tweeën. Lilium beet echter eventjes kort op haar lip. Het was haar nog nooit overkomen dat één van haar Pokémon er al in de eerste ronde uit had gelegen. Ze moest beter focussen, meer doen, anders zou ze dit gevecht verliezen en dat was het minste wat ze wilde. Nee, ze zou Aiden geen seconde langer haar reis willen laten ophouden. Ze wilde zo snel mogelijk verder, de laatste gyms verslaan en de regio uit. Dan kon ze veilig ergens anders gaan trainen.

Zwijgzaam riep Lilium Duchess terug, waarna ze haar volgende Pokéball opwierp. Grommend landde Elliot op de grond en spande zijn spieren ietsjes aan, zacht grommend. De Nidoking was in het voordeel en ook nog zeker een imposante verschijning. De Pokémon keek met een felle blik in de richting van de Aromatisse. Nu zou Attract in ieder geval niet meer werken, vuile move dat het was. Toen de scheidsrechter aangaf dat ze verder konden, gaf Lilium haar eerste commando direct. “Gebruik je Poison sting Elliot!“ Riep de blondine op een felle toon. De Nidoking kromde zijn rug lichtjes en liet de gloeiende, paarse gifnaalden op de Aromatisse afschieten. Deze maakte een geschrokken geluid en probeerde weg te springen, maar er was geen ontkomen aan. De Pokémon slaakte een kreet toen de naalden zich in zijn huid boorden. Dat zou ‘m leren. Al snel genoeg werd er een Echoed voice uitgevoerd en schudde Elliot eventjes geagiteerd zijn kop. Maar de Pokémon had nog meer dan genoeg energie om daar tegen te kunnen. “Laat hem maar zien waar je van gemaakt bent,“ gromde Lilium, “Poison Jab!“ De Nidoking schoot naar voren terwijl zijn voorpoot paars opgloeide. Een flinke stoot onder de kaak van de Aromatisse deed deze achteruit deinzen en eventjes neervallen, maar hij wist zichzelf weer overeind te heffen. Elliot wreef eventjes over zijn poot heen, alsof het zeer had gedaan en keek neerbuigend neer op de Pokémon. Er werd nog een Moonblast omhoog geschoten en Elliot’s kaak werd erdoor omhoog geklapt, maar toen had de Nidoking er genoeg van. De Pokémon snoof en pakte de Aromatisse op bij zijn nek, zelfs voordat Lilium een commando had gegeven. De Pokémon bleef hierna echter eventjes stilhangen in zijn bewegingen, wachten op een commando. Gelukkig. Ze wilde niet de een of andere boete aan haar broek hebben door een te agressieve Pokémon. “Gebruik Poison Jab!“ riep Lilium de Nidoking toe. Deze liet zijn poot opnieuw opgloeien en sloeg vol tegen de kaak van de Aromatisse. Deze maakte een gepijnigde kreet en rolde naar achter. Maar alsnog wist het zich overeind te heffen. Het was wel een stootkussen ook of niet? Elliot gromde lichtjes en zette zijn hoorn al naar voren. Er kwam een Moonblast naar voren geworpen, waardoor Elliot opnieuw eventjes geërgerd zijn kop schudde. Op z’n minst ging hij deze keer niet door zijn poot heen. Hij kon nog lopen. Dat wist Lilium nog wel van de vorige gym. De Pokémon had zijn poot verzwikt waardoor hij een wandelende schietschijf geworden was. Arceus dat was vervelend. “Earth Power, maak het af.“ Lilium’s toon werd koel. Klaar ermee. De pilaar van zand en aarde wierp zich naar voren en raakte de Aromatisse vol in z’n borstkas. Deze kon door de kracht van deze aanval zichzelf echt niet meer overeind heffen en bleef stil liggen aan de rand van het veld, zeker een paar meter verder gesmeten. Valerie zuchtte lichtjes en liet de Pokémon terugkeren, waar Lilium juist opgelucht ademde. Dit scheelde weer een hoop. Ze was al bang dat ze zou verliezen. Dat kon ze er op dit moment echt niet bij hebben. Ze wilde weg uit deze regio. Weg bij Aiden, weg bij Team Rocket. Ze zou het hier niet veel langer volhouden.

De volgende Pokémon betrad het strijdveld en Lilium vloekte mentaal. Uiteraard, een Mawile. Het meisje wist heel goed wat voorn Pokémon het was. Aiden had het gebruikt in meerdere gevechten en ze wist best dat het heel sterk was, maar ook dat poison aanvallen daar niet tegen zouden werken. Fijn weer dit. Kreeg ze er nare herinneringen bij en Elliot was in het nadeel. Maar de Pokémon was nog zo fit.. Misschien zou hij het nog wel redden ook. Hij had immers Ground type aan zijn kant. De Pokémon gromde dreigend naar de Mawile, terwijl Alyss eventjes kort haar neusje tegen Lilium’s handpalm drukte. Het kwam wel goed. “Elliot, Earth power!“ riep Lilium haar Pokémon toe, waarna Elliot flink op de grond stampte. De Mawile sprong achteruit, een kreetje slakend. Het kon de aanval niet helemaal ontwijken, maar was nog zeker mobiel genoeg om de grootste schade vermijden. Helaas was Elliot zelf niet zo heel erg mobiel. De Iron Head van de Mawile liet de Pokémon achteruit deinzen en eventjes naar zijn buik grijpen. Dat moest zeer hebben gedaan, Lilium wist het zeker. “Double Kick, trap het weg,“ riep Lilium, waarna Elliot tegen de kaken van het monster aantrapte, waardoor het naar achter werd gedwongen. Het sprong naar achter en steunde eventjes op z’n grote kaak terwijl het dit deed. “Volg op met Earth Power!“ riep Lilium vlug. Nu de Pokémon uit balans was, moest het niet zo snel kunnen wegspringen. “Gebruik de Earth Power, Mawile! Iron Head!“ riep Valerie echter terug en de Mawile bleef staan waar ze stond. De Pokémon werd omhoog geworpen door de krachtige Earth Power en incasseerde de schade, waarna ze de snelheid die ze had meegekregen van de aanval gebruikte om een krachtige Iron Head te vormen. De Pokémon beukte vol tegen de kop aan van Elliot met haar eigen hoofd. Elliot stapte naar achter en gromde gepijnigd, naar zijn hoofd grijpend. Lilium keek er wat geschrokken door. Er zat zelfs een barst in de hoorn van de Nidoking. Dit moest zeker weten flink zeer hebben gedaan. De Nidoking gromde wat harder en keek even om naar Lilium, wie twijfelde. Geen Horn Attack ofzo, straks zo de hoorn nog splinteren. Dan had ze een hoornloze Nidoking, dat was ook zo zielig. “Double Kick!“ riep Lilium dan ook. De Nidoking rende naar voren en trapte naar de Mawile, wie de eerste trap nog kon ontwijken, maar de volgende toch echt vol te voelen kreeg. De Pokémon gleed over de grond heen en hijgde eventjes lichtjes, waar Elliot zelf toch ook echt al niet te vrolijk meer keek. “Earth Power!“ beval Lilium haar Pokémon, wie zich schrap zette om de aanval uit te voeren. ”Sucker Punch!” sprak Valerie echter, waarna de Mawile ineens veel sneller bewoog. Lilium haalde eventjes geschrokken adem terwijl de Mawile naar voren schoot en haar Pokémon vol op zijn voorhoofd sloeg. Elliot leek eventjes te wankelen, alsof hij twijfelde of hij nog verder kon, maar vervolgens zakte hij toch in elkaar. De kracht van de Sucker Punch was net teveel voor de Pokémon, ondanks dat hij dapper gevochten had. Uiteindelijk stortte hij toch ter aarde en bleef hij stil liggen. Lilium beet eventjes op haar lip en liet de Pokémon terug keren naar zijn Pokéball. “Je hebt goed gevochten, Elliot,“ glimlachte het meisje naar haar Pokémon. Ze kon Elliot helemaal niks kwalijk nemen, al vond ze het stiekem een beetje teleurstellend dat haar enige Pokémon met volledig voordeel zo snel al uit de race lag. Nu moest ze vertrouwen op haar andere Pokémon. En ze wist al welke het stokje zou overnemen van Elliot, eentje die dat staal met gemak zou smelten. Ze had er niet eens een Pokéball voor nodig op het moment.

Lilium klikte de Pokéball van Elliot weer aan haar riem en knikte naar de Ninetales die naast haar zat. Deze hief haar kopje meteen alert en richtte haar rode blik op Lilium. Deze knikte de Pokémon toe. “Het is jouw beurt, meid,“ sprak het meisje met een lichte glimlach. Meteen fleurde de Ninetales op. Ze leek altijd wel heel erg stoïcijns, maar het hield wel enorm van battlen, en dat wist Lilium ook wel. De Pokémon kon meedogenloos zijn, soms veel erger dan Cheshire zelfs. Maar het was meestal rechtvaardig en daarom vertrouwde Lilium de Pokémon. Het stapte dan ook met rustige, gratieuze passen het strijdveld op en keek totaal niet onder de indruk in de richting van de Mawile, wie wat gespannen terug keek. “Inferno, Alyss!“ riep het meisje op een felle toon, waarna ze naar de Mawile wees. Een verzengende hitte ontstond op het strijdveld, ergens jammer dat de Sunny Day ondertussen verdwenen was, en Alyss opende haar bek om een enorme vuurzee los te laten, veel erger dan de Flamethrower die ze normaal zou gebruiken. De Mawile slaakte een geschrokken kreetje en danste aan de kant, net op tijd de vlammen vermijdend. Arceus, stop nou eens met wegspringen. “Crunch!“ klonk het commando van Valerie. De Mawile sprong dichterbij en zette haar tanden in de staart van de Ninetales. Alyss slaakte zelf een kreet en gromde diep. “Flamethrower!“ riep Lilium dan ook meteen. Dat zou vast wel zeer doen. Nu was de Pokémon in ieder geval dicht bij. Alyss twijfelde dan ook niet lang. Ze zou deze Pokémon laten betalen voor het bijten in haar staart. De Pokémon spreidde haar kaken en liet een vlammenzee los op de Mawile, wie een gepijnigde kreet slaakte. Nee dat vond de Pokémon niet prettig, maar wie wel? Lilium wist hoe brandwonden voelden. De Mawile sprong naar achter en wreef over haar gezicht, proberend de ergste brand waarschijnlijk te verwijderen. Alyss gromde alleen maar zachtjes. “Will-o-wisp,“ sprak Lilium kalm, waarna de Ninetales haar staarten strekte en haar blauwe geestenvlammen verschenen al snel genoeg rond haar, waarna ze rond de Mawile begonnen te dansen. Deze keek behoedzaam om zich heen en maakte een pijnlijk geluid op het moment dat de vlammen contact maakten met haar lichaam, een flinke burn uitdelend. De Mawile begon nu toch wel echt in het nadeel te raken en Alyss wist het. De Ninetales keek triomfantelijk in de richting van de Mawile. “Quick Attack!“ riep Lilium vlug. Snel meer schade uitdelen voordat de Mawile weer bij kennis was. Maar een opgedragen Sucker Punch zorgde ervoor dat Alyss naar achter geslagen werd. De Ninetales draaide in de lucht en landde toch weer netjes op haar voorpoten, haar nekharen overeind gezet in de richting van de Mawile. In de buurt komen was dus een risico, goed om te weten. Lilium zou het dan nog wel op een andere manier afmaken. “Fire spin, Alyss!“ klonk Lilium’s stem over het strijdveld. De Mawile keek geschokt om zich heen terwijl het omhuld werd door nieuwe vlammen. Het gilde toen de vlammen het insloten en kon geen kant meer uit. Nu was het alleen nog maar een kwestie van afmaken. De Ninetales leek wel te grijnzen terwijl ze zich schrap zette, ze wist al welke move van haar gewenst was. “Gebruik Inferno Alyss,“ sprak Lilium met een lichte glimlach. De Ninetales strekte haar staarten terwijl ze spanning opbouwde in haar lichaam om de grote vlammen te vormen. De Pokémon spreidde haar kaken wijd open en liet een stroom van vlammen in de richting van de Mawile komen. De Pokémon spreidde zijn ogen wijd open terwijl het naar de naderende vlammen keek, maar het kon geen kant uit door de Fire Spin move die de Ninetales had uitgevoerd. De Pokémon gilde toen de Inferno hem wegblies en rolde naar achter, tot stilstand komend tegen de muur. “Genoeg Alyss,“ sprak Lilium. De aanval had nog veel langer door kunnen gaan immers, maar de Mawile leek al uitgeteld. Ze wilde ook geen onnodige schade aanrichten aan de Pokémon. Dat was ook weer zo zielig. Abrupt hielden de vlammen dan ook op, waarna Alyss kalmpjes neerkeek op de Mawile. Deze lag op de grond, niet bewegend. Uitgeteld. Lilium glimlachte triomfantelijk. Dat was twee van de vijf. Nu nog de rest… Alyss hijgde zachtjes. De Inferno move leek toch wel heel wat energie van de Ninetales te kosten, maar ongelofelijk veel schade had ze nog niet opgelopen… Dus hopelijk zouden ze dit redden. Ze was ook blij dat de Mawile weg was, het deed haar veel te veel denken aan een zekere roodharige Seedot. De Mawile werd terug geroepen in zijn Pokéball en Valerie fronste eventjes lichtjes. Ach, waarschijnlijk was dat mens blij dat haar gym nog heel was ondertussen. Maar dat was ook geen wonder, ze was Aiden niet. Ze blies andermans eigendommen niet op omdat ze niet goed tegen mogelijk verlies kon. Ze gooide op z’n hoogst dingen naar mensen hun hoofden. Dat deed zeer, maar het vernietigde meestal weinig met haar kippenkracht… Ach wel ja.

De volgende Pokémon betrad het strijdveld en Lilium trok eventjes een wat vies gezicht. Wat was dát nou weer voorn monster dan? Ze had nooit gedacht dat er zoveel enge Fairy types konden zijn. De Pokémon draaide zijn hoofd lichtjes en legde zijn handen in de lucht alsof er een muur zat. Wat wás dat. Ze hief haar Pokédex eventjes kort op. ‘Mr. Mime is a master of pantomime. Its gestures and motions convince watchers that something unseeable actually exists. Once it is believed, it will exist as if it were a real thing. Emanations from its fingertips solidify the air into invisible walls that repel even harsh attacks.‘ Fijn. Weer een defensieve Pokémon. Lilium beet eventjes kort op haar lip. Het mocht niet baten, Alyss zou wel door die muren heen kunnen breken, ze was ervan overtuigd. De Ninetales spuwde eventjes kleine vlammetjes uit terwijl ze naar de Mr Mime keek en spande haar spieren aan, waardoor haar staarten zich weer licht strekten. De Pokémon was er duidelijk zelf ook van overtuigd dat ze dit kon, maar had wel twijfels, anders zou ze niet zo gespannen staan. Zoveel schade had de Pokémon echter nog niet opgelopen tegen de Mawile, dus Lilium was ervan overtuigd dat dit wel goed zou zitten… De scheidsrechter liet zijn vlag opnieuw zakken, waardoor Lilium het startsein ontving om de volgende move weer te gaan kiezen. Tijd om ervoor te gaan dan maar. Het meisje wees naar de Mr Mime, haar nieuwe doelwit en riep dat Alyss haar Flamethrower moest gaan gebruiken. “Ga ervoor! Laat het branden!” De Ninetales sperde haar bek open en liet haar vlammenzee opnieuw verschijnen. Het knetterende vuur maakte grommende geluiden terwijl het naar de Mr Mime schoot, om vervolgens te splijten en rond de Mr Mime te verdwijnen. Eventjes maakte Lilium een geschrokken geluidje. Het zou toch niet. Toen Alyss uiteindelijk haar bek weer sloot, stond de Mr Mime nog ongedeerd aan zijn kant van het veld. De grond rond hem was geschroeid, maar de Pokémon zelf was nog oké. Misschien licht verbrand en verschroeid, maar lang niet zo erg als had moeten zijn. De Pokémon grijnsde op zijn enge manier en rekte zich eventjes kort uit, waarna het weer mimende bewegingen begon te maken. Alyss gromde lichtjes, duidelijk niet blij met wat hier aan de hand was. Maar vervolgens verstarde de Pokémon en haar poten maakten zich los van de grond. Geschokt keek Lilium om naar de Mr Mime, wiens ogen waren begonnen met gloeien. Een psychic attack. De Ninetales maakte gepijnigde geluiden terwijl ze op de grond gesmakt werd en weer overeind getild werd, om het te herhalen. Het speelde gewoon met Alyss! “Extrasensory!” riep Lilium gefrustreerd. Ze moesten de concentratie van de Pokémon breken. De Mr Mime maakte een verward geluid terwijl het met zijn hoofd schudde. Alyss plofte op de grond neer, gelukkig ontglipt aan de greep van de Pokémon. Eng ding dat het was. “Vlug! Will-o-wisp!“ riep Lilium naar haar Ninetales, wie haar spookachtige vlammen opriep. Voordat de Mr Mime een nieuw scherm op kon roepen, werd deze geraakt en gebrand. Nu zou het sowieso schade oplopen, hoe dan ook. Hoeveel schermpjes het ook zou opwekken. Maar er was waarschijnlijk veel meer voor nodig om de Pokémon daadwerkelijk uit te putten zodat het neer ging. Maar Alyss was ook nog een beetje wiebelig dankzij de Psychic. Het zij zo. Ze moesten door. Een gloeiende straal werd op Alyss afgevuurd en voordat deze kon reageren, werd ze erdoor naar achter geblazen. Lilium kende deze aanval maar al te goed. Het was een Psybeam. “Extrasensory!“ riep Lilium opnieuw. Het was een poging en het zou niet veel werken. Maar het zou misschien een opening creëren in de schermen die de Mr Mime kon opwekken. De Ninetales gromde zachtjes waarna ze haar ogen sloot. Haar staarten begonnen te gloeien en de Mr Mime maakte eventjes een geërgerd geluid. De aanval zou absoluut niet veel schade toebrengen, maar Lilium moest het testen.. Zou de Mr Mime snel genoeg een scherm kunnen oproepen na een aanval waar hij niks tegen kon beginnen? Of had hij te snel zijn concentratie weer terug? “Flamethrower!“ riep ze er vlug achteraan. De vlammen maakten snel genoeg hun baan in de richting van de Mr Mime. Bij het eerste contact tussen de vlammen en het lichaam van de Pokémon werd er een nieuw Light Screen opgeworpen, wat met succes de meeste vlammen wist weg te blokken. Dus blijkbaar was er een grote opening nodig. Of ze moesten genoeg schade aanbrengen om de Mr Mime langzaam naar zeker neer te krijgen. Lilium beet op haar lip. Ze had daar het geduld niet voor. Het meisje keek eventjes naar Alyss. De Ninetales had dat ook niet, duidelijk. Ze hipte wat geagiteerd heen en weer op haar poten. Ze was meer het type om snel en hard te vechten, misschien met wat status effecten. Maar niet stukje bij beetje. Ze konden niet wachten tot de Mr Mime neer ging aan een burn, Arceus nee. Alyss werd echter weer door de lucht gezwieperd door een Psychic aanval. De Ninetales probeerde er nog tegen te vechten, wat te spartelen. Maar daarna was het over. Alyss werd met een smak tegen de muur geworpen. De Mr Mime had nog geen voet verzet op het veld en keek alleen maar met een tevreden blik naar hoe de Ninetales neerzakte. Lilium gromde wat binnensmonds. Arceus verdomme. Dit had zij weer hoor. Ze keek eventjes naar Alyss, die nog een poging deed om overeind te komen. “Genoeg meid, je hebt het goed gedaan.“ Het meisje zuchtte eventjes lichtjes en liet Alyss terugkeren. 3 van haar Pokémon neer, nog 3 Pokémon over. Het ging slechter dan normaal.. Waarom? Ze had geen idee. Misschien omdat ze te vroeg naar deze gym was gegaan? Misschien omdat haar concentratie lager was dan normaal? Arceus mocht het zeggen. De Mr Mime zou neergaan, al was het het laatste wat ze deed. Al moest ze deze gym opblazen. Als ze haarzelf toestond om in paniek te raken, dan zou ze verliezen. Dat had ze vaak genoeg bewezen, dan dacht ze immers niet meer helder.

De volgende Pokémon die naar buiten geroepen werd had er zin in. Lethe liet haar kaken kort klappen en keek eventjes geïnteresseerd rond. Eigenlijk leek deze Pokémon alleen maar geïnteresseerd in iets te zijn als er vechten op het spel stond. Maar deze Pokémon kon dan ook een heel ander spel spelen dan Lilium gewend was te doen met Alyss. Lethe was zowel fysieke vechter als een special vechter en ze zouden eens kijken of de Mr Mime bereid was om af te koelen. “Agility!“ riep Lilium naar haar Pokémon en de Feraligatr begon te rennen, steeds harder. Het was bijna lachwekkend om de Pokémon snelheid te zien maken, aangezien Feraligatr’s toch niet gezien werden als snelheidsduivels. De Magical Leaf attack die als tegenaanval kwam bleek echter zwaar te zijn voor Lethe. De krassen die de bladeren veroorzaakten waren niet mis en Lilium gromde eventjes wat binnensmonds. “Aqua Tail!“ riep Lilium vervolgens, haar Feraligatr aansporend. De Mr Mime begon zijn handen weer tegen de lucht te leggen om de aanval te blokkeren, maar voordat deze een fatsoenlijke barrière had gecreëerd, werd de staart van haar Feraligatr neergeslagen op de Mr Mime. Deze deinsde nu toch echt wel wat naar achter en greep naar zijn buik. “En nu Crunch!“ riep Lilium haar Pokémon. Keihard door blijven , geen kans meer geven om een aanval te doen die ervoor zou zorgen dat de schermen weer zouden verschijnen. Dan maakten ze een kans om het van deze Mr Mime te winnen, Lilium was ervan verzekerd. De tanden van de Feraligatr sloten zich om de arm van de Mr Mime en ze schudde er wat verheerlijkt aan. Lethe vond dit gewoon leuk. De Mr Mime schreeuwde het uit en op commando van z’n trainer, schoot deze een Psybeam tegen de kop aan van Lethe. De Feraligatr werd op deze manier wel gedwongen om los te laten en deinsde een paar stappen achteruit, om vervolgens nog verder naar achter gedwongen te worden door een Magical Leaf. Deze aanvallen moesten stoppen, ze eisten een tol van de Feraligatr en Lilium wist het. Tijd voor de sterkste aanval van haar Pokémon dan maar. “Hydro Pump!“ riep Lilium kwaad in de richting van haar Feraligatr, wie haar bek opende en het water verzamelde, om het vervolgens in een krachtige straal af te vuren in de richting van de mimespeler. Deze wierp onmiddellijk een nieuw scherm op, klaar om de aanval te blokkeren. Het was een goed plan, en het werkte meestal, maar de Pokémon begon ook vermoeid te raken en de barrière was niet zoals het geweest was. Na een paar seconden de aanval geblokkeerd te hebben, brak de Hydro pump echter door het scherm heen, waardoor de Mr Mime achteruit rolde en eventjes bleef zitten. Maar het hief uiteindelijk zijn hand op commando van Valerie en liet deze gloeien, tezamen met zijn ogen. Lilium slikte eventjes kort, ze wist wat dat betekende. De Pokémon voerde een Psychic aanval uit. Lethe stopte dan ook abrupt met bewegen en haar kaken klapten op elkaar met een gepijnigd geluid. De Pokémon werd van de grond geheven, al ging het schokkerig en met moeite. De Mr Mime begon uitgeput te raken. De Will-o-wisp en de constante aanvallen van Lethe begonnen hun tol te eisen. Ze hoefden nog maar een klein beetje… Als ze los konden breken uit de Psychic. Een simpele, doelgerichte move, iets wat niet veel energie koste, was misschien wel genoeg. “Water Gun!“ riep Lilium, in stilte biddend tot de Arceus dat Lethe genoeg bewegingsvrijheid kon krijgen om de aanval uit te voeren. Eventjes leek de Feraligatr moeite te hebben, maar uiteindelijk wist ze toch haar kaken te openen en de aanval uit te voeren op de Mr Mime. De straal raakte de Pokémon vol in de borstkas, waarna de enge mimespeler neerzakte en stilletjes bleef zitten. Eventjes wachtte Lilium gespannen af, maar Lethe viel met een plof op de grond neer en de Mr Mime kwam niet meer overeind. Deze was ook uitgeteld. Ze konden weer verder met de volgende Pokémon. Lilium haalde opgelucht adem. Het feit dat Duchess was uitgeschakeld in eerste instantie had hen in een nadeel geplaatst, maar nu had Valerie nog maar twee Pokémon over en zij had nog drie Pokémon die stonden. Ze keek eventjes naar Lethe, wie zichzelf hijgend overeind hief. Oké, eentje stond soort van… De Mr Mime verdween van het strijdveld en Lilium stond zichzelf toe om opgelucht adem te halen. Ze hoefden niet veel meer, maar de laatste Pokémon waren meestal het sterkst en het meest ervaren. Maar gelukkig waren haar Pokémon dat ook…

De volgende Pokémon die Valerie uitzond herkende Lilium wel en ze moest zeggen dat ze er absoluut niet blij mee was dat ze deze herkende. Het was een Florges, een Fairy type die heel erg veel Grass Moves kende. Ze wierp eventjes een bezorgde blik op Lethe, die er geen probleem in leek te zien. De Pokémon gromde uitdagend naar de elegant uitziende Pokémon, wie niet bepaald onder de indruk leek van de Feraligatr. Achja, Lethe gromde wel vaker naar anderen, al sinds ze een Totodile was. Maar luisteren deed ze alleen maar in het heetst van de strijd leek maar. Want de Pokémon had geen greintje respect voor Lilium in andere situaties. Dit keer begon Valerie met aanvallen en beval haar Florges om Petal Blizzard uit te voeren. De Pokémon draaide eventjes kort maar sierlijk een rondje, waarbij deze meerdere bloemblaadjes losliet en deze in de lucht liet zwieren. Lethe snoof lichtjes en gromde zwakjes, tot alle bladeren haar richting opgeblazen werden. “Vlug, Hydropump!“ riep Lilium geschokt. Die aanval zou veel teveel schade aanbrengen aan haar Feraligatr! De Pokémon spreidde haar kaken gelukkig al vlug en liet een enorme straal water los op de Petal Blizzard. De aanvallen botsten in het midden van het strijdveld en wedijverden eventjes voor dominantie. Maar uiteindelijk wisten de bloembladeren wel door de waterstraal heen te snijden en Lethe te bereiken. De Feraligatr slaakte een gepijnigde kreet toen de bladeren door haar lichaam sneden en zette even een paar stappen naar achter. Super effective natuurlijk… Lilium beet eventjes kort op haar lip. Ze zouden niet zo snel het loodje leggen tegen een bloem. “Gebruik je Agility en volg op met Ice Fang!“ riep Lilium haar Pokémon toe, die zachtjes gromde tegen de Florges. Lethe had een hekel aan verliezen en dat wist Lilium dondersgoed. De Pokémon stormde dan ook naar voren met opnieuw een veel grotere snelheid en begroef haar bevroren tanden in het lichaam van de Florges. Deze slaakte eventjes een pijnlijk kreetje, maar liet zich niet zo snel uit het veld slaan. Het nadeel van fysieke aanvallen was immers dat je open was voor elke vorm van tegenaanval. Zag maar eens weg te springen als je met je tanden in het lichaam van iets stond. Een Magical Leaf wist Lethe al snel genoeg te dwingen om los te laten en de Feraligatr deinsde naar achter, zachtjes hijgend en ietwat steunend op haar knie met haar voorpoten. “Aqua Tail!“ riep Lilium haar Pokémon, het ergens wel opgegeven hebbend dat Lethe het einde van het gevecht zou gaan halen. Ze was over de maanden heen al wat analytischer gaan denken en hierbij hoorde ook het weten waar het genoeg was en waar haar Pokémon het zouden redden of niet. Lethe zou dit niet redden, Lethe zou deze Pokémon niet verslaan. Sterker nog, waarschijnlijk zou ze bij de volgende Move neer zijn. Dan was het beter om haar laatste move goed te laten tellen dan om voorzichtig te doen en het nog even te redden. Stilletjes bood ze haar excuses aan aan de Pokémon, die naar voren stormde en haar staart omhulde met water. De staart van de Feraligatr sloeg neer op de Florges, wie naar achter deinsde en eventjes omver viel door de kracht van de aanval, die dus wel zeker een goede hoeveelheid damage gegeven zou hebben. Lethe wist het echter ook, de volgende aanval zou een harde zijn. Ze waren te dichtbij gekomen om te ontwijken. De Florges liet opnieuw een eindeloze hoeveelheid aan bloembladeren los en zwierde eventjes sierlijk een rondje. De bladeren dansten mee met het lichaam van de Florges, waarna ze allemaal op Lethe gericht werden. De Feraligatr deed nog de moeite om te ontwijken en wist ook zeker een aantal bladeren te vermijden, maar de meesten bereikten toch echt hun doel en sneden door het lichaam van de Feraligatr heen. De Pokémon deed nog de moeite om te proberen overeind te komen, probeerde rillend nog op haar voorpoten te steunen, maar zakte er uiteindelijk doorheen. Het was genoeg geweest. De gecombineerde aanvallen van de Mr Mime, vooral de Magical Leaves en alle sterke gras aanvallen van de Florges bleken genoeg te zijn voor Lethe. De Pokémon zakte neer op de grond van het strijdveld en bleef liggen, uitgeteld. Lilium glimlachte voorzichtig naar de Pokémon en liet haar Pokéball de Pokémon weer opzuigen. “Je hebt het goed gedaan. De volgende keer zul je dit aankunnen,“ sprak ze bemoedigend naar de Pokémon, al was ze er niet zeker van of deze het zou horen. Ze zouden deze bloem eens goed gaan snoeien.

De volgende Pokémon die ze losliet slaakte een enthousiaste brul dat deze weer eens los kon gaan. Leo plofte op de grond neer van het strijdveld en liet zijn felle blik over de Florges glijden. Een bloem, wat interessant. Valerie trok wat bleek weg, die kende vast en zeker nog wel wat deze Pokémon was, wat het kon aanrichten. Lilium wist het ook, ze had het zelf mogen zien bij Aiden en wist dat dit potentieel ook in Leo lag, maar de move hiervoor kende hij nog niet. Blast Burn zou vanzelf wel komen. De Charizard strekte zijn vleugels lichtjes en zijn Mega Stone glansde in het licht van de gym. Maar een Mega evolutie zou ze hier niet uitvoeren. Ze zou gek zijn zeg, dan zou Leo juist zwak raken tegen de types hier. Nee, de Mega evolutie was gereserveerd voor de laatste uit haar team, en deze zou deze gehele gym afmaken indien het nodig was. De Florges liet opnieuw bloemblaadje los, dit keer in een Petal Dance. Deze zouden echter niet zo makkelijk door Leo’s verdediging heen snijden als ze dat bij Lethe hadden gedaan. Dat was één ding wat Lilium zeker wist. “Heat Wave,“ sprak het meisje, een stuk kalmer dan voorheen. Van Leo wist ze zeker dat hij het kon, dat hij een kans maakte. Ze waren van ver gekomen, maar hem vertrouwen deed ze wel. De meeste bladeren werden rechtstreeks uit de lucht geschroeid door de Heat Wave, al wisten een aantal nog wel Leo te raken en hem te schrammen. De Florges maakte een gepijnigd geluid toen deze geraakt werd door de vlammen en stapte wat naar achter zover dat haar lukte. Maar Leo was nog lang niet klaar. “Flare Blitz Leo, laat niks je tegenhouden,“ sprak Lilium vastbesloten. Leo gromde eventjes lichtjes en spuwde vlammen die zijn hele lichaam omhulden. Al snel genoeg klapte de Pokémon met zijn vleugels en spurtte hij op de Florges af. De Moonblast die Valerie uitvoerde werd geïncasseerd door de grote, vlammende draak en hij kneep eventjes licht een oog dicht, maar liet zich niet afremmen. De klap was hard en de Florges leek het er eventjes moeite mee te hebben, naar haar borstkas grijpend alsof het in ademnood was. Lilium moest het de Pokémon nageven, het stond nog. Leo leek ook wel last te hebben van de Recoil, maar nog lang niet erg genoeg. Hij kon nog wel eventjes door. Lilium glimlachte er lichtjes door. Leo was hier altijd al goed in geweest. Ergens wilde Lilium het niet toegeven, maar op dat vlak was het net zijn vader. Gewoon doorknallen en niet opgeven. De Florges begon zielige geluiden te maken, een Disarming Voice aanval en Leo trok toch eventjes een wat moeilijk gezicht. De gevoelige Charizard had het altijd al moeilijk gehad met andermans pijn en kon redelijk kinderlijk zijn, maar hij zou zich toch niet gaan afleiden in een moeilijk gevecht toch? Maar één manier om daar achter te komen. Zo bewegelijk was de Florges immers niet meer. “Inferno Leo,“ sprak ze op een kalme toon, nu toch echt wel van zichzelf merkend dat ze rustiger was geworden. Dit was zo enorm anders toen ze Leo net had. Nu vertrouwde ze de Pokémon nagenoeg volledig, ondanks de angst die ze normaal droeg voor Charizards. Leo sperde zijn bek open en de vlammen waren heet genoeg om Lilium het te laten voelen van achter Leo. De Florges hief haar handen nog eventjes kort in een poging om het toch lichtjes te blokkeren, maar dat werkte maar weinig. De brand en schroeiplekken zeiden genoeg en ergens vroeg Lilium zich wat wazig af of ze de Pokémon terug zou hebben laten keren als ze in Valerie’s schoenen had gestaan. Het zag er immers op dit moment zo zielig en gepijnigd uit… Maar uitgeteld was het nog niet. Het wist nog een Petal Dance uit te voeren, al ging dit nu veel minder soepel en sierlijk. “Maak het af met een Flare Blitz“ sprak Lilium toen de eerste blaadjes Leo al begonnen te schampen. De Florges gilde het uit toen de Charizard tegen haar aan crashte, omhuld door vlammen en bleef nadat het een paar meter verder gerold was buiten het strijdveld stil liggen. Het kon niet meer overeind komen. Nu was het dus tijd voor het laatste obstakel. Leo liet zijn vlammen oplossen en plofte weer op het strijdveld heen. De Pokémon probeerde zich sterk te houden, maar Lilium zag zelf ook wel dat de Charizard al moe aan het worden was. Ze moest voorzichtiger gaan zijn met recoil damage of het zou haar echt nog een keertje in de nek gaan bijten.

De laatste Pokémon.. kende ze. Lilium had er zelf eentje gehad. De linten, de roze tinten. Het was een Sylveon, al zag het er een stuk dreigender en sterker uit dan Lacie ooit was geweest. Lilium had de Sylveon niet lang in haar team gehad. Het had niet geklikt tussen haar en de Pokémon, ondanks dat het een lief ding was. En toen ze begon aan haar uitdaging met Cheshire.. Het was er nooit meer van gekomen. De Pokémon had vast ondertussen een liefhebbende en verantwoordelijke trainer gevonden. Maar dit was Lacie niet. Dit was een vijandige Pokémon die neer moest. En neer zou het gaan. De swift aanval die werd uitgevoerd zag er sowieso al sterk uit en Lilium maande Leo om het te ontwijken. De Charizard deed een poging, maar een swift aanval viel niet te ontwijken. In haar lichte dagdroom over Lacie was Lilium het kort vergeten en ze kon zichzelf wel voor de kop slaan. Terwijl Leo omhoog gevlogen was, hadden de sterren hem in zijn rug gebeukt en hem weer wat naar beneden gedwongen, waardoor hij open stond voor de volgende aanval. De Sylveon sprong omhoog met een Quick attack en begroef haar tanden in de nek van de Charizard in een bite aanval. Leo maakte een verstoord geluid en gromde luid door de pijn. Een bite aanval was niet eens zo sterk, maar als het van een hoog gelevelde Pokémon kwam voelde je het wel zeker. Ze moesten de Pokémon los zien te maken, maar als het aan de nek van de Charizard hing ging dit wat lastiger met de korte, stompe pootjes die de Charizard bezat. Tenzij je je hele lichaam in vuur hulde natuurlijk. “Flare Blitz!“ riep Lilium haar Charizard toe, wie zachtjes gromde en daarna de vlammen uit zijn bek liet stromen. De Sylveon maakte een gepijnigd geluid en liet los. De Pokémon liet zich vallen om weer terug naar de grond te keren. Het was immers best hoog gesprongen met zijn Quick Attack om Leo te bereiken. “Laat het niet ontsnappen!“ riep Lilium Leo toe. Als ze recoil damage zouden krijgen, dan zou het niet zonder reden zijn! De Charizard dook dan ook achter de Pokémon aan, fel klappend met zijn vleugels om snelheid te maken. Vlak voordat de Sylveon de grond bereikt had en dus kon wegspringen, maakte Leo dan ook contact met de Pokémon, deze met een klap tegen de grond dwingend met zijn Flare Blitz. Dat moest flink zeer gedaan hebben, maar de Sylveon wist zichzelf nog met relatief gemak overeind te werken en te grommen en te blazen tegen de Charizard. Leo zakte zelf ook weer neer op de grond en grauwde naar de Sylveon. Hij was die Bite aanval niet vergeten, al begon hij duidelijk al te voelen dat hij meermaals flink aangevallen was. “Flamethrower!” riep Lilium haar Charizard toe, wie zijn kop eventjes in zijn nek legde en daarna een vlammenzee over de Sylveon uitriep. De Sylveon wist echter een groot deel van het vuur te blokkeren doormiddel van een Light Screen, waarna het een Moonblast afvuurde op Leo. Leo, nog ietwat verbaasd dat zijn vlammen geblokkeerd waren, wist de aanval zo snel niet te ontwijken en zette eventjes gepijnigd een stap naar achter, zijn ogen dichtknijpend. De Pokémon begon het nu echt wel te voelen… De volgende Swift aanval bleek fataal te zijn voor de grote Charizard. Hij deed nog een poging om te blijven staan nadat de gloeiende sterren contact hadden gemaakt met zijn lichaam, maar het mocht niet baten. De Charizard zakte op de grond neer en liet zijn kop als laatste met een plof neerkomen op de Gym vloer. Het was genoeg geweest voor de Pokémon. Lilium glimlachte zwakjes naar Leo. Dan was het alsnog één tegen één geworden, of niet dan? Gossie, als Cheshire nog zo was als voorheen, had ze zich zowaar zorgen gemaakt. Maar op dit moment niet echt meer eigenlijk.. Ze wist dat Cheshire waarschijnlijk zou luisteren deze keer.

Ze wierp dan ook met relatief veel zelfvertrouwen haar Pokéball op en de Banette verscheen grinnikend op het strijdveld, lichtjes op en neer zwevend. Het keek wat vies heen en weer, wat was dit nou weer voorn plek? Het zag er veel te zoet uit. Maar al snel genoeg viel zijn blik op de tegenstander. Dit kon op zich nog wel vermakelijk worden dan, als het een gevecht was. Lilium glimlachte wat zwakjes. Cheshire kende geen remmingen als het om een gevecht ging en als het het niet eens was met haar commando’s, dan zou het haar straal negeren. Zo werkte het tussen haar en Cheshire. Het hield haar scherp, want als ze dat niet meer was, dan wist ze dat Cheshire zijn vertrouwen in haar zou verliezen.
Het meisje legde haar vingers op de Keystone in haar ketting en liet deze opgloeien. Een gloeiende bol omhulde de Banette toen deze reageerde op de Keystone en al snel genoeg liet hij deze ontploffen. Zijn nieuwe vorm zei genoeg, hij kende geen genade. De Pokémon grijnsde breed naar de Sylveon, wie wat geïntimideerd haar nekharen overeind zette. “Begin maar met Thunder, Cheshire.“ Ze wist hoe leuk de Pokémon zijn nieuwe aanval vond. Lekker het laten donderen en bliksemen. De Pokémon hief zijn armen en liet donderwolken verschijnen boven de Sylveon. Deze keek nog eventjes wat geschokt heen en weer en probeerde de eerste neerslaande bliksemschichten nog te ontwijken, maar uiteindelijk werd het wel geraakt door de neervallende elektriciteit, even schreeuwend toen dit gebeurde. In haar vlucht was ze dichtbij gekomen bij Cheshire, te dichtbij. De Fairy Wind die werd uitgevoerd op de Banette liet hem eventjes fronsen en grommen, maar het was niet genoeg om hem te intimideren. “Laat dat ding maar voelen hoe een briesje voelt,“ riep Lilium Cheshire toe, nu zelf ook wel wat agressiever rakend, was het de band door de Keystone? ”Gebruik je Phantom Force!” De Banette grijnsde breed en hief zijn armen opnieuw. In zijn Mega Vorm zag hij er alleen maar enger uit, Arceus. De Pokémon grijnsde breed en grinnikte, terwijl stralen donkere energie uit zijn lichaam ontsnapte door alle ritsen die deze bevatte. De Sylveon krijste het eventjes uit toen het geraakt werd en sprong naar achter, met haar kop schuddend. Nee, dat moest niet prettig voelen. Lilium was dan ook blij dat ze zelf nog nooit door een Phantom Force geraakt was. De Sylveon werd opgedragen om een Moon Blast uit te voeren, maar Lilium was er een beetje klaar mee, ze wilde dit afronden. Ze werd zelf een beetje moe. “Sucker Punch,“Beval het meisje terwijl ze naar de Sylveon wees. Cheshire dook weg in de schaduwen, de Moonblast zonder enige moeite ontwijkend en sloeg de Sylveon vol tegen haar kaak, waardoor het opnieuw wat naar achter gedwongen werd. Het had zoveel terrein gewonnen tegen Leo, maar het verloor het nu weer net zo snel. Lilium was blij met Cheshire, zeker in zijn mega vorm. De meeste Pokémon maakten dan geen schijn van kans meer. Maar Cheshire was te dichtbij gekomen in zijn Sucker Punch, wat resulteerde in een flinke bite in zijn stoffen lichaam. De Pokémon trok een vies en oncomfortabel gezicht. Dat moest hij dan toch echt wel voelen. “Night Shade!“ riep Lilium haar Banette toe, wiens ogen opgloeiden. De Banette had zelf blijkbaar ook weinig zin in dit intieme contact en knalde de Night Shade tegen de Sylveon haar kop op. De Pokémon deinsde naar achter en schudde haar hoofd wat verward. Het was duidelijk geen goede dag om een Gym Pokémon te zijn. Cheshire keek eventjes naar de scheur die nu in de stof van zijn lichaam zat en keek eventjes met een chagrijnige blik naar Lilium, wie eventjes haar schouders ophaalde. Dat was risico van een gym battle, al had ze ergens het flauwe vermoeden dat ze nu wel ergens in de komende week scheuren in haar kleding zou krijgen op ‘mysterieuze wijze‘. “Shadow Ball, Chesh“ sprak het meisje echter, waarop Cheshire een bol van duistere energie vormde, zachtjes grinnikend. Een Banette hand bleek maar weer snel gevuld te zijn, gaf het wat doem en verderf en het was alweer vrolijk. De Pokémon liet zijn bal van energie los en de Sylveon wist het nog maar net te ontwijken, geschampt rakend door de kracht van de bal. Het zakte eventjes kort door haar achterpootje heen en liep ietsjes mank. En vanaf daar wist Lilium wat het op z’n einde begon te lopen. Nu het niet meer goed kon ontwijken, maakte Cheshire echt een goede kans om dit te winnen. De Mega Banette grijnsde breed, hij had het ook gezien. “Shadow Sneak en volg op met een Phantom Force“ sprak Lilium, toch nog wel wat gespannen. Af en toe wist je niet hoe dit soort dingen zouden aflopen. Ze wist zelf ook wel dondersgoed dat Gym Pokémon altijd trucjes in hun mouw hadden voor op het laatste moment. Cheshire verdween in de schaduwen en gleed onder de Sylveon door, deze aanval niet gebruikend om schade toe te rekenen aan de tegenstander, alleen maar om achter haar te komen. Maar toen hij tevoorschijn was gekomen, maakte hij dit meer dan goed. De Phantom Force was genoeg om de Sylveon naar voren te blazen en over de grond te doen rollen. Eventjes leek het alsof de roze Pokémon nog overeind wilde komen, maar vervolgens zakte het weer in elkaar. Gespannen keek Lilium ernaar, zou het het weer wagen om overeind te komen…? Nee toch? Ze hadden nu toch wel genoeg gedaan? Arceus, liet dat het zijn.



10004 woorden ;A;