Hideout | &Dominique

Met hangende schouders en een vermoeid hoofd, omdat hij volledig gesloopt was van de lange dag, stopte Raven de sleutel van zijn appartement in de deur. Hij woonde hier nog niet lang, hoogstens een week, maar het was nu al een zeer gewaardeerde plek. Nu hij een vast inkomen had en enkel en alleen nog door het land trok voor opdrachten en gymgevechten, vond hij het hoog tijd om een eigen kamer te gaan huren. Het was niet veel, zijn zogenoemde appartement bestond uit een kleine, goedkope één verdiepingsruimte op de bovenste etage. Er was een lift, maar die was negen van de tien keer stuk, waardoor je eerst tien trappen op moest voordat je überhaupt op zijn verdieping kwam. Gezien de hoogte moest hij een goed uitzicht hebben over de grote stad, maar daar had hij niet zoveel aan. Het ging er hem gewoon om dat hij eigen plek had waar hij zich kon terugtrekken zonder gestoord te worden door irritante collega's of idiote trainers in een pokécenter. Tevreden duwde Raven de deur open. Hij was van plan om een snelle douche te nemen en dan meteen op zijn bed neer te ploffen, tot hij ineens haastige voetstappen door de gang hoorde rennen.

Ze had hem uit haar appartement gezet, maar dat was hem alles behalve goed bevallen. De persoon in kwestie had blijkbaar nog steeds last van een kater, en was alles behalve vrolijk dat ze hem zo snel mogelijk weg wilde hebben. Ze had hem uit haar appartementje weten te krijgen, maar ze had weinig zin in een veel grotere gast die woedend op haar was. Daarom was de jonge vrouw was eerst van plan geweest om door de voordeur naar beneden te glippen, maar halverwege de trap was ze tot het besef gekomen dat de sleutel nog binnen lag. De andere persoon was zo dom geweest om de lift te gebruiken, hij hoopte eerder beneden te zijn dan Dominique. Jammer voor hem liep dat ding bijna altijd vast, en dat leek ook nu weer het geval te zijn omdat de persoon in geen velden of wegen te bekennen was. Snel stoof ze de trap weer op, in de richting van haar eigen appartement. Maar op het moment dat ze de sleutel in het slot wilde steken, verscheen hij aan het andere uiteinde van de gang, vuist woest geheven. Dat sommige mensen zich zo op konden winden verbaasde haar nog steeds. Maar Dominique leek de mensen in haar omgeving altijd wel te irriteren totdat ze zo boos werden dat ze hun zelfbeheersing verloren. In elk geval zette ze het weer op een rennen. Iets verderop zag ze een zwartharige persoon staan die net de deur van zijn appartement open deed. Snel stoof ze onder zijn arm door, pakte deze beet en trok hem mee naar binnen, waarna ze de deur achter haar dichtklapte. Het kon haar weinig schelen wie deze persoon was, maar er zat nu gelukkig een deur tussen haar en de persoon waar ze de afgelopen nacht mee naar haar appartement had genomen. Pfieuw. Ze moest ook gewoon stoppen met het drinken van die verrekte alcohol.

Er klonk geschreeuw. Voetstappen. En toen werd hij opeens aan zijn arm mee naar binnen getrokken. "Wh- Hey!" bracht Raven uit. De deur achter hem viel met een klap dicht en hij kon nog net horen hoe een kwade jongen zich aan de andere kant zette en boos op het hout begon te slaan. What the hell. Raven draaide om naar het meisje dat zijn huis in was gedoken. Niemand had gezegd dat zijn deur open stond voor visite. "Wat heeft dit te betekenen?" vroeg hij kwaad. Het geklop en geschreeuw achter hem deed hem echter met een ruk weer omkeren. "Rot op!" riep hij boos naar de deur. Raven had geen flauw idee wie de gast was, maar hij moest nu weg voor hij hem daar zelf wegtrok. Het kloppen hield op en na nog wat protest hoorde hij hem eindelijk vertrekken. Toen het stil was draaide hij zich weer om naar het meisje, met een kwade blik een verklaring eisende voor het plotseling binnenvallen in zijn huis.

De persoon wiens huis ze zojuist binnen was gedrongen leek niet al te blij te zijn, want voor een kort moment zag ze een boze uitdrukking op zijn gezicht, er werd gevraagd wat dit te betekenen had. Snel wendde ze haar blik af, waarna ze geschrokken naar de deur keek waar hij op stond te bonzen. Toen het rustiger werd op de gang keek ze met een schuin oog naar de iets oudere persoon. "Uhm.. nou.." begon ze toen een beetje ongemakkelijk. "Ik probeerde hem uit mijn appartement te zetten, maar toen werd hij boos en tsja.." Hierna haalde ze haar schouders eventjes kort op. Ze hoefde toch niet uitgebreid te gaan vertellen dat ze op de vlucht was voor haar one-night stand? Hopelijk niet nee. "Sorry daarvoor.." zei ze en keek toen omhoog naar de persoon. "Raven?" Een kleine frons verscheen op haar gezicht. Wat deed die nou hier.

Blijkbaar woonde ze in het zelfde appartement als hij. Dat was ook een manier om je buren te leren kennen. Raven snoof en wilde er een reactie op geven, toen ze plots zijn naam uitbracht. Hij fronste verrast, niet voorbereid op het feit dat ze wist wie hij was. Haar stem kwam hem inderdaad bekend voor, maar hij kon op het moment echt niet plaatsen wie ze zou moeten wezen. "Moeten wij elkaar kennen?" vroeg hij verward. Ja, nu wist hij toch echt zeker dat hij haar eerder ontmoet had. En dat kon niet van hier zijn want hij zat er nog niet zo lang.

De zwartharige was verward en vroeg of ze elkaar moesten kennen. Dominique was best goed in het onthouden van mensen, hij blijkbaar niet zo. "Uhm, ik geloof van wel?" bracht ze toen met een ongemakkelijke glimlach rond haar lippen uit. "Dominique is de naam. Je hebt me er ooit van weerhouden om me zat te drinken." Had ik later nog maar aan je advies gedacht. Dan was alle drama tussen haar en Floyd nooit gebeurd en kon ze nog normaal leven. Oké niet helemaal waar. Die drama was er al geweest, maar door haar dronken bui had ze na de avondklok buiten gelopen en natuurlijk moest hij de persoon geweest zijn die haar betrapte. Maar goed, gebeurd was gebeurd en ze kon haar daden van die avond niet meer terugdraaien. Ondertussen was haar blik voorzichtig naar de zwartharige gegaan. Hopelijk was hij niet al te boos.

Oh, het meisje van de bar. Herkenning schoot over zijn gezicht op het moment dat hij zich het weer voor de geest kon halen. Nu kon hij het geluid van haar stem ook weer ergens plaatsen. Raven knikte om dit aan te geven en gebaarde toen met een frons naar zijn deur. "Heb je altijd van die leuke gasten?" vroeg hij. Hij hoopte maar niet dat het gebruikelijk was voor haar om zulke gozers mee naar haar appartement te nemen, want dan was hij waarschijnlijk steeds de pineut. Zodra de vraag gevallen was, besefte hij echter dat hij daar liever geen antwoord op had, dus schudde hij zuchtend met zijn hoofd. "Laat eigenlijk maar," merkte hij op, waarna hij met vermoeide passen naar zijn keuken slenterde en de koelkast open trok om hier een blikje cola uit te halen. Na even nadenken draaide hij zijn hoofd vragend naar zijn buurmeisje. "Wil je ook?" mompelde hij toen. Het klonk niet echt gastvriendelijk, hij zat immers niet op visite te wachten, maar hij wist ook dat ze op dit moment niet zo snel terug naar haar eigen appartement ging. En op dit moment stond ze alleen maar een beetje zielig bij zijn deur.