{ No need for rules

Onderwerp: { No need for rules do apr 30, 2015 5:25 pm

De roodharige geloofde heilig in de logica dat de avondklok niet voor dakloze gelde. Want ja, je kan moeilijk naar huis als je op de straat woont niet? Natuurlijk tarte ze hiermee het lot lichtjes, maar goed. Daarbij was ze redelijk verzorgt als dakloze en zag ze er niet uit alsof ze sliep in kraakpanden, wat zeker de waarheid was. Naast haar liep Aldrei, haar ninetales trouw iedereen een dodelijke blik te werpen. Haar pokémon haar humeur werd er echt niet beter op. Ze mocht blij zijn dat de gouden vos aan haar kant stond. Normalieter zou ze niet lopen maar op Sleipnir rijden, al had ze voor de avond besloten dat de hengst net iets te veel opviel in het dreigende donker. Zo doende dat ze door de zo goed als verlaten straten liep. Soms rende een persoon voorbij om diens huis nog op tijd te berijken, andere gaven nog niet genoeg om de regels om zich eraan te houden. Ragya viel onder de laatste groep terwijl ze rustig een steegje in dook, terwijl Aldrei zachtjes gromde toen ze een geur opving.

{ Eerste post Larlaith c:

Onderwerp: Re: { No need for rules za mei 02, 2015 12:56 am

MY KINGDOM
OF DIRT

Een gaap ontsnapt Larlaith's lippen, waarbij hij net te laat is met zijn hand voor zijn mond slaan. Ah well, who cares? Er was toch niemand die er wat van durfde te zeggen, bovendien had het smurrie wat wel nog wakker was toch geen respect voor regels en formaliteiten. Het liefst zou Larlaith zich afzonderen van de rest van de patrouillerende Team Rocket leden, zichzelf op een bankje leggen en dan uren naar de sterren en maan staren. Was het niet voor het feit dat hij onderdak en eten niet belangrijk vond had hij zijn baantje waarschijnlijk al jaren eerder weggegooid, maar helaas. Een mens kan niet zonder eten, en Pokémon evenmin. En dan kan de hemel nog zo mystiek, verleidend en mentaal vullend zijn, volle buiken geeft het niet. Tot die conclusie is Larlaith al lang geleden gekomen, tenslotte staarde hij als tiener uren en uren naar de hemel tot het punt dat hij elke stand van de zon weet te herkennen aan het zonlicht en de stand van de maan aan het maanlicht. Het idee dat er andere werelden zijn buiten deze is voor Larlaith simpelweg zo intrigerend dat hij zijn goudgele ogen er niet vanaf kan houden.

Intussen heeft Lait plaatsgenomen op een bankje aan de rand van Lumiose, zachtjes shakend onder het koele briesje wat tegen de achterkant van zijn nek aan blaast. Het leek een stille nacht te worden, zonder veel bijzonderheden, iets waar Lait dankbaar voor is. Want ondanks dat hij graag iets voor het Team Rocket team doet, is hij simpelweg liever lui dan moe. Bovendien is het omgaan met mensen en het geven van reprimandes vermoeiend en daarbij niet zijn forte. Gelukkig is hij een van de weinigen die deze vervelende karakter eigenschappen heeft ,waardoor zijn 'collega's' zijn taak prima over kunnen nemen. Ok, ok, het zou ze wat extra druk geven maar dat is in principe gewoon een buitenkansje voor de meesten om in rang te stijgen, iets waar Lait vrijwel geen interesse in heeft. Toen hij nog als trainer door het leven ging, wat een serieus korte periode was, had hij namelijk al geen ambities om zoiets als badges te winnen. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Bovendien is het trainen vermoeiend en niet echt iets waar hij zich graag mee bezig houd. 'Tuurlijk, het is mooi meegenomen als zijn Pokémon sterker worden, maar Lait ziet het simpelweg meer als een subgoal in het leven.

Larlaith wordt uit zijn 'dromen' gehaald door een donker, laag geluid van schuin achter hem. Godverdomme, hoe groot is de kans dat iemand nu net besluit om de regels te breken en daarbij ook net dít steegje in te lopen? Het liefst zou Lait diep in zijn sjaal duiken, zijn oren en ogen afsluiten en gewoon wachten tot de regelbreker zou passeren, maar hij weet dat het daar al te laat voor is. Lait draait zijn hoofd in de richting van het laag, grommende geluid. Hij boort zijn goudgele ogen in die van, wat de schaduw is, van een trainer met haar Pokémon. Lait zucht, traag overeind komend van zijn oh zo fijne 'nest' van de afgelopen tien minuten. Typisch, hij had gewenst voor vijf minuten rust en die had hij gekregen ook, maar meer zat er blijkbaar ook niet in. Lait klopt kort het stof van zijn broek af, die er daarmee niet minder vies of stoffig van wordt. Hij zag er uit als een backpacker, en dan met name door de woestijn, aangezien zijn kleren gericht zijn op de hitte. Ironisch om te bedenken dat hij eigenlijk van Snowbelle komt, de stad van koud en nog kouder. Oh well, back to business. Lait draait zich schuin naar de regelbreekster en steekt zijn handen in zijn zakken. ''Ik neem niet aan dat je de steegjes bent ingedoken omdat dat een afkorting is naar huis?'' zegt Lait met een smalle grijns. Hij strekt zijn armen en loopt richting haar en haar Pokémon, een redelijke afstand bewarend tot de twee. In een lakse houding en verveelde stem vraagt hij haar; ''Burger, je bent je bewust van de avondklok en dat deze intussen al is in gegaan?'' Zijn goudgele ogen staan verveeld op haar Ninetales gericht, niet geheel gerust maar ook niet geheel ongerust betreft het dier. Daarna richt hij zijn ogen kort op de vrouw, haar kort in zich opnemend. wat een ongeluk bedenkt hij zich gepijnigd.

[lateww
En he so lazy. xD]

♥

Onderwerp: Re: { No need for rules za mei 02, 2015 4:33 pm

Aldrei had haar ambere ogen in die van de vreemde geboord, haar gegrom diep en dreigender dan haar uiterlijk. Mevrouw mocht wel gevaarlijk zijn in haar beet en vuur maar haar gouden vacht en sierlijk figuur was alles behalve dreigend. Dit hielt haar toch niet tegen om het te blijven proberen. Dit was ook de rede waarom Ragya de blik van haar pokémon volgde om te zien hoe een vreemde opstond van zijn dutje. Yay. Maar het leek de roodharige niet zo zwaar te interesseren want ze deed gewoon aanstalten hem voorbij te gaan. Haar pigmentloze rode ogen gleden over de vreemde, diens onverzorgde uiterlijk en gouden ogen die nu op haar gericht waren. Zijn huid was om het vriendelijk te verwoorden abnormaal, maar ze richtte er niet veel aandacht op. Rustig deed ze haar leren jackje goed en keek de ander koeltjes aan. Bij diens woorden grijnsde ze enkel, de vreemde eerst een kans geven verder te praten. Vreemde praten altijd verder. En zo hij ook. De verveelde toon viel haar evengoed op en ze zag dit maar als een kans dat hij snel van haar af wou en diens motivatie ook niet enorm hoog lag. Waarom zou je ook? Maar om meneer toch zijn momentje te gunnen keek ze omhoog naar diens ogen, ze moest immers altijd omhoog kijken, en sprak simpel terug; ‘Jammer genoeg niet Herra,’ Bij het laatste woord werd haar accent nog dieper, ze sprak dan immers in haar eigen taal. Het was er ook wat sceptisch uitgekomen, blijkbaar meende ze het woordje meneer niet. Niet dat er veel kans bestond dat de ander haar taal sprak, dus het was meer voor zichzelf gesproken. ‘Dat ben ik zeker maar technisch gezien ben ik al thuis’ Ze zag er niet uit als een dakloze, right? Niet dat het haar uitmaakte, je kon niet naar huis als je geen huis had. Punt uit, zij won. Aldrei stapte ondertussen naar voren, nog steeds kil naar de ander kijkend en maakte al aanstalten door te lopen, Ragya volgde diens voorbeeld en deed ook een poging weg te gaan.

Onderwerp: Re: { No need for rules ma mei 04, 2015 1:12 pm

MY KINGDOM
OF DIRT

Ongemakkelijk zakt hij door zijn linkerheup heen, een beweging die verrassend pijnlijk aanvoelt. Blijkbaar is de hele dag rondhangen en de sterren observeren ook weer niet goed voor je, bedenkt Lait zich grimmig. Laks staat hij tegenover de vrouw, of het meisje; whatever je wil. Nu hij het zich zo bedenkt is hij misschien nooit echt geschikt geweest als Team Rocket lid. Misschien had hij gewoon lid moeten worden van het tuig hier in Lumiose; een beetje gangen in de zijstraatjes, wat mensen intimideren of bestelen. Niet... zo heel verschillend als wat hij nu doet, eigenlijk. Dus als het niet Team rocket is of het tuig, had hij dan thuis moeten blijven wonen waar zijn pa en ma nooit naar hem omkeken? Pff, dat hadden ze gewild. Die twee hyporcrieten en rijke stinkers zijn dood voor hem. Het zou hem niets verbazen als ze hem niet eens gezocht hadden toen hij voor het eerst weggelopen was. Het zou hem evenmin iets verbazen als ze nu al lang weer vergeten zijn dat ze überhaupt een zoon hadden, een 'mismaakte' daarbij. Nee, Lait gelooft dat het ze eigenlijk wel goed uit kwam dat hij is weggelopen. Zo hadden ze geen zorgen meer, en hoefden ze zich niet meer te schamen als ze weer eens met 'diegene met de rare huid' naar buiten hoefden om boodschappen te doen. Ze zijn dood voor hem, of sterker nog; hebben nooit bestaan.

Larlaith is zo in zijn eigen wraak wereldje op aan het gaan dat hij het roodharige meisje voor zich, even uit het oog is verloren. De hele situatie interesseerde hem sowieso al niet zoveel, dus als ze wilde ontsnappen aan 'een straf' -ofzo- dan was nu haar kans. Als ze nu een sprintje zou trekken zou hij geen poging doen om haar achterna te zitten. Als ze geluk had zou ze wegkomen en anders zou ze door een ander lid wel 'bestraft' worden. In eerlijkheidshalve zag Lait het hele doel van de avondklok niet zo in, en moet hij ergens toegeven dat hij Giovanni hierin wellicht iets te ver vind gaan. Mensen zijn geen kudde Mareeps die je kunt hoeden zoals je dat wil, en al zou je dat willen en proberen. Mensen zullen altijd weer een broken fence vinden om door te ontsnappen, de mens is simpelweg bedoeld om vrij te zijn. Heel anders als een Pidgey in een kooitje. Een abrupt geluid vanuit midden in de stad haalt zijn gedachten uit de wolken en zet hem weer stevig met beide benen op de grond. Zijn goudgele ogen strijken even over het meisje voor hem, wat deed zij ook alweer hier?? Oja. That's right; avond klok. is wat door hem heen schiet na enkele seconden. Nog een tweede hard geluid komt weer van het centrum van Lumiose. Even speuren Lait's goudgele ogen de horizon af naar tekenen van een catastrofe, maar afgezien van wat afgebroken daken lijkt alles in orde te zijn. Vast een of ander Pokémon gevecht tussen een lid en een burger, zucht. Dat zou het 'goede' voorbeeld moeten zijn, bedenkt Lait zich bitter, zijn goudgele kijkers weer op de roodharige burger voor hem gericht.

Als hij het Pokémon stelende typetje was, dan was haar schitterende exemplaar van een ninetales misschien slachtoffer geworden aan zijn lusten en grillen, maar alas. Als hij zich bedenkt in wat voor mate hij een band had met zijn eigen Pokémon, kon hij simpelweg niet meer de band breken tussen Pokémon en trainster. Hij mag misschien bij tij en wijl cru en gemeen zijn, maar onmenselijk is hij niet. Een heel ander verhaal is het natuurlijk als de desbetreffende trainer zijn Pokémon niet waardeert, maar een blik op de roodharige en haar Ninetales en hij beseft zich dat dit niet het geval is. Dus, wat moest hij nu? Haar een reprimande geven? Haar meenemen naar... ja waar naartoe eigenlijk? Haar verslaan in een Pokémon gevecht en haar bestelen? Lait zucht, de hele situatie is werkelijk te vermoeiend voor woorden. Haar plots zuivere stem, bevat een onbekend woord, maar hij laat het aan hem voorbij gaan. Hij kantelt zijn hoofd, zijn lippen in een dunne streep. ''Jammer genoeg had ik dat al verwacht, ja.'' zegt hij simpel, zijn handen uit zijn zakken halend en zijn armen over elkaar heen slaand. Haar volgende antwoord verrast hem in zekere zin. De betekenis van haar woorden, en de achterliggende betekenis was hem meteen duidelijk; tenslotte was hij zelf ook niet meer als een dakloos persoon. Hij kijkt bedenkelijk om zich heen. ''Dus je woont hier, in deze straat?'' vraagt hij dan uiteindelijk, doend alsof hij stom was. Misschien dat hij haar simpelweg lang genoeg aan de praat kon houden tot iemand anders zijn ronde deed en het over zou nemen. He just wasn't cut out for this kind of job... ''Lijkt me een beetje afvallig voor iemand zoals jou.'' zegt hij met een smalle glimlach. ''Ik bedoel, je lijkt me niet echt het type wat op de straat zou wonen, daarvoor zie je er veel te ... stads uit.'' zegt hij haast verwijtend, het woordje 'stads' benadrukkend.

Het roodharige meisje besluit een normale poging te doen langs hem heen te lopen, en hoezeer Lait ook de neiging heeft om haar gewoon te laten passeren; is het een automatisch reflex om haar arm vast te grijpen terwijl ze langs hem door probeert te lopen. Zijn aanraking is heel kort, en noch ruw noch vervelend, het zou haar alleen mogelijk tot een halt brengend. ''I wouldn't go there if I were you.'' zegt hij met een hint van amusement. ''Tenzij je Pokémon je niets waard is natuurlijk.'' zegt hij schouder ophalend. ''Ik bedoel hij is prachtig, maar ik vrees dat hij geen match is voor de meeste lui in de stad.'' zegt hij simplistisch, deductief. ''En dan is het bye bye, tot.. naja nooit.'' zegt hij, zijn goudgele ogen op de Pokémon gericht. Het leek misschien alsof hij haar hielp, en in zekere zin was dat ook zo. Als ze braaf zou meewerken zou ze haar Pokémon kunnen houden, zou ze doorlopen dan was de kans klein dat haar Pokémon en zijzelf het er levend vanaf zouden brengen. Maar goed, het was aan haar de keus, hoewel hij haar passie voor Pokémon serieus in twijfel zou trekken, mocht ze zijn -niet zo welgemeende- waarschuwing negeren. ''Zie het als een buitenkansje dat je mij tegen het lijf bent gelopen, en niet iemand anders.'' zegt hij schouder ophalend. ''Je kunt me...vertrouwen'', deze woorden zijn sarcastisch; met nadruk op het laatste woord. Hij was niet te vertrouwen. Larlaith was als de wind. Als Team rocket een beter uitgangspunt had, dan was hij daar, als de 'goeden' een beter uitgangspunt hadden dan was hij daar. Hij was nergens, en dus ook niet te vertrouwen. Maar goed, iedere 'slimme' meid zou beter weten dan een Team rocket lid écht te vertrouwen. Als ze werkelijk op de straat woonde, zou ze dat ondertussen wel hebben ondervonden.

Larlaith beweegt weg van haar, terug naar het bankje; aan haar de keuze latend. Hij werpt een blik over zijn schouder, en klopt dan op de lege plek naast hem. ''Dus hoe ben jij deel geworden van de stoeptegels?'' vraagt Lait ongegeneerd; duidend op het feit dat ze dakloos was. ''Of ligt dat.. te gevoelig?'' vraagt hij grijnzend, zijn ogen rollend bij het woord gevoelig. Al die vrouwen hadden allemaal te strak gespannen snaren en je moest haast op je tenen dansen om er wel niet een of meerdere te laten knappen. Pff, vrouwen, vermoeiende wezens; bedenkt Lait zich. Kort daarna haalt hij Pancham uit zijn Pokéball, niet om een gevecht aan te gaan, nee meer om gewoon frisse lucht op te snuiven. Bovendien zou Lait haar uiteindelijk alsnog stoppen, hoe laks en 'vergevingsgezind' hij ook is, momenteel heeft Team Rocket de touwtjes in handen en verraad wordt door hen niet geduld. Dus in principe gaf hij haar het gevoel dat ze een keuze had, maar werkelijk, die was er niet. De slaperige Pancham kijkt verward om zich heen en richt zijn ogen al snel op de -in uiterlijk- prachtige Ninetales en diens trainer. De aandachtsslet die hij is huppelt hij meteen al richting haar en haar Pokémon, zijn hoofd kort daarna langs haar benen glijdend alsof het een liepard was. Na grondig de trainster te hebben 'gecharmeerd', loopt hij langs haar heen en plaatst hij zich voor de ninetales die hij met sprankelende ogen in zich opneemt. 'Love at first sight?' as if.

[BWIEP. Lang. Lazy. Slecht. xD]

♥

Onderwerp: Re: { No need for rules ma mei 04, 2015 2:06 pm

De roodharige maakte het zich weinig druk. Dat deed ze immers nooit. Ze was simpel en geloofde grondig in de redenen dat veel leden van de organisatie een grote blaf hadden dan beet. Daarbij waren het meestal Grunts die patrouille liepen in deze delen van de stad en die hadden meestal pokémon die ze wel aan kon. Nou nam ze dit niet zeker, nee, maar het was voor haar maar al te logisch dat ze niet veel hoefde te vrezen. Ze was in tegenstelling tot de meeste ook heel goed in staat een op een iemand aan te pakken en haar Ninetales zou ook geen seconde twijfelen om iemand de nek door te bijten mocht het nodig zijn. Een beetje legubere gedachten maar het was een noodzaak. Je kon hier niet met een zacht hart rondhuppelen. Haar pigmentloze ogen namen de jongen voor haar in zich op, ouder en groter als haar, maar dat waren de meeste. Waarschijnlijk ook sterker maar te zien aan diens houding durfde ze erop te wedden dat ze sneller en behendiger was. Hij had immers net nog een dutje gedaan en zijn gedachten leken bij hem toch de overhand te hebben. Naast haar nam Aldrei de vreemde evengoed in zich op. Diens ambere blik stond wijs op de vreemde gericht en ze probeerde iets te zoeken waar ze wat aan zou hebben. Een duidelijke zwakke plek of gewoon een kledingstuk dat makkelijk zou branden. Kort gleed diens blik naar die van Ragya, deze zuchtte kort en schudde bijna onmerkelijk haar hoofd. De gouden vos snoof kort, teleurgesteld dat ze nou nooit de snelle oplossing pakte en ontmoette zich weer aan Ragya´s flank.

Een hard geluid trok zowel de aandacht van Ragya als die van Aldrei. De slimme ogen van de pokémon waren indringend en toegeeflijk knikte ze. De gouden Ninetales sprintte kort langs de randen van het steegje en nam een snelle blik richting de onrust. Zodra ze genoeg wist liep ze met laag hangende kop terug. Met opgetrokken wenkbrauw keek Ragya haar pokémon aan, maar deze snoof enkel ongeïnteresseerd en keek weer richting de vreemde met haar koude blik. De boodschap was voor de roodharige duidelijk, het was niks om je nu druk over te maken. Het was fijn om te weten dat minstens één pokémon in je team wist wat ie deed. De rest waren ongestuurde projectielen en eiste al haar aandacht op. Aldrei kon zichzelf gelukkig redden, al deed ze dat soms in vreemde manieren. Lang om erover na te denken gunde ze zichzelf niet en zodra de gouden ogen van de ander weer op haar vielen keek ze even rustig terug.

De blondie, mocht ze die haarkleur wel zo noemen, leek niet heel erg opgewekt te zijn dat ze iets fout deed. Hij leek er niet echt zin in te hebben om zijn werk te doen. Natuurlijk begreep ze dat ook, moeilijke uren, slecht uitbetaalt. Maar ze gokte dat hij met die motivatie geen wannabe bad guy was. Yay, ze kreeg hier gewoon de eerste Grunt die zijn werk niks vond. Ze zouden hem een prijs moeten geven. Toen meneer zich voor de domme hielt kon ze niks anders dan op haar droge manier van doen terugspreken, alsof veel belangrijkere dingen te doen had dan hem te entertainen. ‘Letterlijk, dus je bent eigenlijk bezig met huisschending’ uitte ze simpel. Toen ze hier ook nog werd beoordeeld als een slechte dakloze veegde ze verontwaardigt haar rode haren naar achteren. Pardon? Moest je nu ook al een diploma hebben om dakloos te zijn. Pff. Maar Ragya hielt haar koude blik op, en gaf mee met haar sarcastische woorden. ‘Heel erg bedankt, ik waardeer je inbreng en het compliment dat ik er niet uitzie als een zwerver’ Met deze woorden liet ze haar blik veelzeggend over het kledij van de ander glijden, die zichtbaar minder moeite had gedaan zijn kleren uit te zoeken.

Jammer genoeg was de ander nog zo helder om haar tegen te houden. Zijn aanraking was genoeg om haar om te doen draaiden zodat ze weer voor hem stond, Aldrei liep een slag verder en gromde dreigend. Alsof de aanraking voor haar genoeg rede was hem af te branden maar ze het dankzij haar manieren maar niet deed. Wat een geweldig beest had ze ook. De uitleg van de ander maakte haar blik hard, en ook de Ninetales stopte met haar gegrom. Het dier wist duidelijk dat dit over haar ging en ongeamuseerd keek ze naar de ander op. ‘Ik ben vereerd door je bezorgdheid’ beet ze hem halfhartig toe. Ze keek schuin naar Aldrei, haar blik duidelijk genoeg voor het dier om het op te nemen. Maar de Ninetales was haar voor geweest en schudde zachtjes haar glimmende kopje. Geen andere uitwegen dan de straten. De hoofdstraat was al te vol voor hun om weg te komen en de steegjes waren jammer genoeg een plan B. Ze moesten de vreemde maar even afwachten. Er waren ook geen lage daken in de buurt waar ze op konden komen. Hoewel ze het niet graag toegaf had meneer hier gelijk. Dit was zelfs in haar roodgetinte ogen te zien. Bij de volgende woorden van de jongen keek ze sceptisch, nog niet van plan zomaar op te geven. Al beet het laatste woord haar wel. Ze had al veel leden van de organisatie ontmoet en Kaito was daar een van. Onbewust was ze voor hem gevallen, waarschijnlijk omdat van zowel uiterlijk als manier van doen op Gray leek. Dit was moeilijk voor haar en dankzij ongestuurde hormonen had ze toegeven. Ze vertrouwde hem niet, dat zei haar onderbewustzijn, net zoals Aldrei. Maar een deel van haar wou het geloven, en wat kon hij haar immers aandoen? Zo veel krachtige pokémon had hij niet en die Psycho konden ze wel aan, hopelijk.. Dit korte moment van wijsheid die een vreemde haar had gegeven hadden haar een bittere smaak gegeven. Hopend dat haar helder verstand haar niet nog eens in de steek zou laten keek ze weer op naar de ander, een even sarcastische grijns op haar gelaat alsof ze niet op het punt stond een breakdown te hebben. Want ze lag er echt verdomd dicht tegen aan.

Ze had haar keuze al gemaakt toen de ander naar het bankje terugliep. En alsof ze dagelijks met dieven kletste nam ze plaats naast hem. Ze had geen andere keuze immers. Alleen maar hopen dat de onrust zo voorbij was zodat ze het op een lopen kon zetten, het dichtstbijzijnde dak op. Toen ze hier gelijk een vraag kreeg hoe ze op straat was geland en of dit gevoelig lag grijnsde ze kort en sloeg haar benen over elkaar heen. ‘Nou Herra, het is heel simpel. Ik begon mijn reis vanuit het hoge noorden in een nietszeggend dorpje, ging enkele steden langs en ben nu hier.’ Verklaarde ze zonder enig probleem. Het was de waarheid, in het Noorden was ze een schande geweest, door niemand gewenst. De reis was dus voor haar geen probleem, ze ging langs bekende plekken en kwam nu hier uit. ‘Mijn hotel is, onverwachts, afgebrand. En ik heb geen moeite gedaan voor een nieuwe’ eindigde ze met een schouderophaal. De nadruk lag op onverwachts, ze was immers zelf de oorzaak geweest. Niet dat het uitmaakte, ze sliep toen toch al liever in de straten. Ze gaf haar geld liever uit op eten, aangezien dit niet zo makkelijk te stelen was. Ze had er zichtbaar geen problemen mee en de toon in haar stem was alles behalve uitnodigend voor een gesprek. Toen er ineens een Pancham uit diens pokébal kwam keek ze er wat afwachtend naar. Het ding gaf haar een kopje en ging toen naast Aldrei zitten. Deze snoof dreigend naar het ding en ging naast Ragya haar voeten liggen. Haar blik was duidelijk; een aanraking en ik breek meer dan alleen je hart.

{ Zo, die krijg je terug xD

Onderwerp: Re: { No need for rules di mei 05, 2015 6:28 pm

MY KINGDOM
OF DIRT

Wat zou de roodharige gaan doen? Zou ze voor de moeilijke weg kiezen, waar -naar vermoeden- beiden weinig zin in hadden, of zou ze zijn aanbod aannemen en daarmee voor de 'eenvoudige' weg gaan. Beiden zouden tot hetzelfde resultaat leiden, daar was Larlaith zeker van, tenslotte zou een rode muis als haar hem niet zomaar ontgaan. Werkelijk ze had bijna niets te verliezen, afgezien van een eventueel gevecht en haar tijd. Maar, werkelijk... waar zou een dakloos persoon als haar deze avond anders naar toe gaan? Serieus, hij deed haar een gunst, zo hoefde ze deze avond niet alleen onder de sterrenhemel te zitten. Want om nu te zeggen dat ze er uit ziet alsof ze veel vrienden heeft... Nee, niet bepaald, bedenkt lait zich na nogmaasls een blik op haar geworpen te hebben. Tenslotte, als ze vrienden had gehad, -echte vrienden- dan hadden deze haar al lang uitgenodigd om bij hen te overnachten. Tenslotte laat je een dakloze 'vriend' niet zomaar over de straten zwerven en slapen. Maar, misschien zat hij er naast en is deze deductie slechts een slechte weerspiegeling van zijn eigen zielige 'vriendoze' leventje. Há, voor hetzelfde geld eindigt deze trainer net als hemzelf ook in de klauwen van Team Rocket... Pfuh, dan zou ze toch wel een heel erg identiek sprookje van een leven hebben geleid tot nu toe. Zo identiek dat Lait bijna boos zou worden en haar zou aanklagen voor copyright infringement. Maar goed, zover is het nog niet, momenteel is het sprookje pas in het middenstuk en de 'oh zo spannende' conclusie moet nog komen.

Larlaith volgt -zelfs tijdens zijn diepgaande gedachten- elke beweging van 'roodkapje' en haar 'boze wolf, also known as Ninetales. Bij het harde geluid vanuit het centrum van de stad, is het niet alleen zijn eigen aandacht maar ook die van 'roodkapje' en de 'wolf' die verschiet. De -niet zo boze- 'wolf' schiet langs hem heen, en verdwijnt even uit zicht. Misschien moet ik zelf ook maar Spearow sturen om intel te verzamelen over de huidige situatie... Dadelijk denken ze nog dat ik de kantjes er vanaf loop. Dat kunnen we niet hebben, nog niet althans. Net wanneer hij zijn hand om Spearow's Pokéball wil leggen verschijnt 'roodkapje' haar wolf weer in zicht. Ondanks dat Lait zelf geen band met de Pokémon heeft en hij geen idee heeft wat er zich kort afspeelt tussen de trainster en haar metgezel kan hij met succes concluderen dat er niets onmiddellijk belangrijks afspeelt. Tenslotte was mevrouw de trainster er anders wel op af gegaan of had ze zich samen met haar metgezel uit de voeten gemaakt. Een smalle glimlach, brengt verandering in Lait's normale uitdrukking; blijkbaar was zijn intellect en dan met name zijn de- en inductief vermogen toch handig. Wedermaal speelt er een kort moment van communicatie af tussen de twee waarop de 'wolf' weer plaats neemt aan 'roodkapje' haar zijde. Mooi, voorlopig dus geen agressieve houding; een goed en bovenal wijze keuze van haar.

Lait voelt hoe de trainster met haar rode ogen als bloed, hem grondig in zich opneemt. Waar ze precies naar op zoek is, is hem een raadsel. Tenslotte is er bij Lait niet veel meer gaande als wat het uiterlijk je meteen al verteld. Hij is middelmatig groot, hij is normaal tot redelijk bespierd; heeft een 'rare' huidskleur/samenstelling en daarnaast hoogblond haar. Zijn look, qua kleren word meestal beschreven als dat van een 'hobo', maar zelf is hij er heilig overtuigt van dat het 'functioneel' en 'luchtig' is. Als iemand die afkomstig is van het ijzige stadje Snowbelle tenslotte, is de kans dat hij het in de rest van het land 'heet' heeft vrij groot. Alles wat dan ook maar een beetje baggy is en er ademend uit ziet is in Lait's ogen meteen 'goud' waard. En zodoende dus zijn huidige bruine cargopants en donkergroene wife-beater look-a-like, wat zijn 'gouden' look van vandaag vormt. De inspectie duurt niet lang, maar of hij geslaagd was, of niet, kan hij niet uit haar gezicht halen. Pff, het is er toch vast weer een die niet verder kijkt dan zijn vitiligo, bedenkt hij zich grimmig. Haar woorden, hoe rebels dan ook, doen hem ongewild grijnzen. Huisschending.. pff dat is een goede. ''Technisch denk ik niet dat je de eigenaar bent van deze steeg. Noch van dat bankje noch van enige andere stoeptegel hier in Lumiose.'' verbeterd hij haar koppig, zijn armen over elkaar heen slaand. Haar volgende woorden klinken sarcastisch, en dat komt bij Lait over als vreemd. Waarom moest ze daar sarcastisch over zijn? Hij gaf haar een compliment tenslotte. Haar woorden beaamde half-half hoe ze zijn compliment waardeerde maar ze klonk er niet echt hartig over. Vrouwen. bedenkt hij zich grimmig, ze weten niet eens wanneer ze een compliment krijgen. Ik bedoel, dakloos zijn is nu niet, een twee drie iets om trots op te zijn tenslotte. Maar misschien zat hij er ook hier, hartstikke naast. Lait haalt dus maar zijn schouders op, geeft een half buiginkje en grijnst: ''You're welcome, my lady in red,'' zegt hij, zijn ogen op haar gericht.

Haar poging tot ontsnapping liep, zoals verwacht, tot noch toe niet echt voorspoedig. Na Lait's korte aanraking draait ze haar lichaam naar hem toe. Nu ze dichterbij stond viel hem pas op dat ze iets kleiner was als hemzelf en waarschijnlijk iets jonger. Ook haar gezichtskenmerken komen nu pas -in het licht van de lantaarn dichtbij hem- tot zijn recht. Hij glimlacht bij haar woorden en kantelt zijn hoofd iets. ''Men zou niet willen dat roodkapje noch de boze wolf in de klauwen van Team Rocket valt, niet waar?'' Ik ben slechts een gentleman die zijn werk doet.'' zegt hij, duidelijk tevreden met zichzelf. Even kijkt hij langs haar heen, richting haar grommende metgezel die duidelijk geen hoge pet van Lait op had. Oh well, can't blame him, tenslotte is Lait noch goed noch echt slecht; dus de Pokémon heeft al het recht om hem 'verdacht' te vinden en niet te vertrouwen. Lait zet een stap achteruit, mevrouw de ruimte gevend en daarmee hopend haar verdediger gerust te stellen. Vanaf de plek waarop Lait huidig staat kan hij de roodharige haast zien denken over 'hoe er geen andere uitweg is'. Haar ogen schieten van links naar rechts en van boven naar beneden tot ze uiteindelijk weer rustig vooruit staan. Héhé... Eindelijk, denkt Lait tevreden. Even lijkt het meisje van de wereld weg te spacen, en hij besluit hij even zo te laten. Toegeven dat je 'tegenstander' en daarbij een ronduit 'slecht persoon' gelijk heeft is natuurlijk devastating voor je ego. Nee, het is niet raar dat ze even tijd nodig heeft om bij te komen van deze ontzettend 'spannende' conclusie. Na enkele seconden lijkt de roodharige weer uit gedachten te schieten, waarop Lait zich beseft dat hij haar al die tijd al met een gekanteld hoofd heeft zitten observeren. Hij schiet los uit zijn trans en haalt -nu een tikkeltje ongemakkelijk- een hand door zijn ivoren haar. Zijn 'plan' had tot dusver goed uitgepakt, alleen kwam hij nu langzaam tot de realisatie dat hij de rest van de stappen niet... eens bedacht had. Zucht, tot zover zijn 'geweldige' intellect.

Het duurt -verbazingwekkend- kórt voordat het meisje naast hem plaats neemt. Zó kort dat hij er daadwerkelijk van staat te kijken. Dit was wel een hele grote 360 graden ommekeer. Weet ze wel zeker dat ze niet minstens even 'slecht' is als hemzelf? Nog eenmaal bekijkt Lait het meisje van dichtbij, haar ineens minder vertrouwend als hij dacht. Misschien zou hij, als hij lang genoeg wachtte, toch nog voor een verrassing komen te staan met deze roodharige. Haar gezichtsuitdrukking verandert kort bij zijn vraag, iets wat Lait schijnt te pleasen. Haar antwoord is overigens een beetje anti-climax met wat hij verwacht had. ''Dat is een bijzonder... dissapointing verhaal. Hier zat ik, hopend op een groot dramatisch verhaal van een young damsel in distress, wachtend op haar prins op de shiny Ponyta... maar het blijkt dat ze gewoon een reizende trainster is die nog niet gesetteld is. zegt hij onder begeleiding van een overdreven voorlees stem, vol emotie en passie -kuch kuch- ofzo. ''Dus waar ligt dit, 'nietszeggende dorpje', waardoor je een taal spreekt waar ik nog nooit van gehoord heb?'' vraagt hij haar vervolgens met een scheut nieuwsgierigheid. ''Zelf heb ik ook veel heen en weer gereisd en...,- hij grijnst ''voornamelijk veel over de wereld gelezen, en ik ben in al die boeken nog niet de taal tegengekomen die je lijkt te spreken.'' zegt hij vreemd genoeg vriendelijk. Shit, ze is echt zo'n mens waar je gewoon 'zomaar' je diepste geheimen mee deelt zonder er twee keer over na te denken... Ik moet oppassen, serieus. bedenkt hij zich grimmig terwijl hij haar zijdelings aankijkt. Haar volgende woorden verklaren meer van haar 'verhaal' en hij knikt. ''Onverwachts hé?'' Vraagt hij haar grinnikend, een blik op haar ninetales werpend. ''Hij, of zij, ziet er goed uit; vast en zeker in staat om onschuldig een... hotel? in brand te steken?'' zegt hij met een duivelse grimas.

Intussen wordt Pancham met harde hand gefriend-zoned door haar ninetales waardoor deze overduidelijk beledigd weer terug komt gewandeld richting Lait. ''Dat had je kunnen zien aankomen makker, ik denk dat ze te hoog gegrepen is voor je.'' zegt hij grinnikend tegen zijn Pokémon die -duidelijk- ontevreden op zijn schoot springt en daar beledigd zijn rug naar de trainster en haar Pokémon toekeert. Even ontstaat er een stilte waarna Lait plots op een gedachte komt. ''Ah! Ik ben Larlaith trouwens. Dan weet je tenminste wie je 'gered' heeft van een bittere strijd.'' zijn woorden zijn speels maar een tikkeltje halfhartig. ''En hoe moge 'Roodkapje' en haar 'boze wolf' heten?'' vraagt hij simplistisch. Er was natuurlijk altijd een kans dat ze niet ging antwoorden, maar who cares, niet geschoten is altijd mis aldus Lait. ''Waarom ben je een trainer geworden?'' vraagt hij haar uit het niets, zijn goudgele ogen op de sterren gericht. Hij is nieuwsgierig, omdat hij zelf nooit echt de motivatie zou kunnen opwekken om serieus de trappen te beklimmen naar de top. Waarom ook? Voor wat voor doel? Zodat je egoïstisch kunt bepalen dat je de beste bent en dus beter dan een ander? Nee, er zou iets anders moeten zijn, meer... zodoende zijn vraag aan haar.

[YAY I enjoyed it very much. Here's one for you~<3]

♥

Onderwerp: Re: { No need for rules di mei 05, 2015 9:32 pm

Ze voelde zich als een Ratata die kon kiezen zelfmoord te plegen door weg te rennen richting de vallen of naar de Purrloin te lopen. Beiden keuzes waren waarschijnlijk foute boel, maar je had op zijn minst nog de keuze hoe je aan je eind wou komen. Was ze weer dramatisch bezig? Waarschijnlijk. Maar het was een goede omschrijving van haar huidige gevoelens. Daarbij, waar zou ze naar toe gaan mocht deze man niet voor haar hebben gestaan? Waarschijnlijk was ze toch uitgekomen voor een of andere Grunt, met waarschijnlijk een eenzelfde gesprek als die ze nu had. Ze had positief genomen nog het geluk dat degene voor niet helemaal doodsaai was en haar nog kon entertainen. Wie weet was Herra voor haar wel enorm interessant, super gezellig en –voeg eigen vergroot woord in- entertainment. Niet dat ze die kans zo hoog nam. Op het eerste zicht leek hij haar redelijk saai. Want ja, hij was net aan het geslapen geweest en zo hoog schatte ze eerlijk gezegd zijn hersen capaciteit niet in. De harde waarheid, en die was in Ragya’s geval maar zelden vriendelijk. Ze was ook benieuwt wat deze blondie voor haar verder zou doen. Hij had haar vast zitten, het was zijn oordeel en wat was ze toch dramatisch bezig deze avond. Damn, hij gaf geen goede indruk op haar. Wat moest ze er nou mee? Gewoon wachten was niet heel erg haar stijl en dan had ze ook minder kans op entertainment. Misschien moest ze voor een keer wat minder moeilijk doen en kijken waar dat haar zou brengen. Geen beloftes, gewoon een poging tot. Ze had nu al spijt..

Ze had altijd de neiging mensen goed in zich op te nemen, en die had ze van haar pokémon gekregen. Het was niet dat ze goed was in gezichten, nope, maar op het moment kon je veel vinden in diens kleren en houding. En hoe makkelijk je ze in de mannelijkheid kon schoppen mocht de kans zich zo voordoen. Ze zag alles ook van een praktische zijde. Waar de ander dan wel gemiddelde grote moest hebben was dat voor Ragya dus simpelweg: groter als haar. Ze was kleiner dan gemiddeld en was het omhoog kijken gewent, maar het was altijd handig te weten dat ze dus minder makkelijk van meneer kon winnen mocht het een op een aankomen. Waarom ze dingen ook vanaf de gevechtskant zag was een raadsel. Maar het was heus geen nadeel als een 18 jarige meid van 1. 56.. Om het simpel te houden; fysiek was niet haar beste punt en ze moest er gewoon mee uitkijken. Vooral ’s nachts na een avondklok met pokémon die ook niet zo sterk waren dat je er bij neer viel. Zijn kleren waren onsmaakvol in haar ogen en gaf haar in ieder geval het idee dat hij meer gaf om de praktische mogelijkheden van zijn kleding dan de manier waarop hij eruit zag. Het waren op luchtige kleren en Ragya vond het maar een typ dat altijd riemen nodig heeft in plaats van een passende broek te kopen. Natuurlijk kon ze niet iemand met het uiterlijk beoordelen, wat ze immers al veel te lang deed, en keek ze weer in diens ogen. Deze waren opmerkzaam, ze waren helder geel en het zachte licht leek dit alleen maar ten goede te doen. Ze lette niet zo op de aparte huid. Ze kende de ziekte aangezien pigmenttekort vaak voorkwam in het nietszeggende dorpje waarin ze was geboren. Veel mensen hadden enkele pigmentvlekken maar niet de gehele ziekte. Ook viel het met hun bleke huidskleur zowat niet op. Ragya zelf had ook pigment tekort, ze had de kleur van porselein terwijl haar haren rood waren. Dankzij het pigment tekort had ze ook haar veemde ogen gekregen. In het donker hadden ze de kleur van roest, een donkerrood. Maar zodra enige vorm van licht erop viel was het een letterlijk bloedrood. Haar pigment was zeer slecht in zijn pigmentheidstaken.

Zijn woorden ontlokte haar een lachje, maar ze was nog zichtbaar niet op haar gemak. En hell, wie nam haar kwalijk? Ze zat hier in een steegje met een vreemde te praten, het zou raar zijn als ze zich comfortabel zou voelen. Nu had Ragya ook niet de uitstraling dat ze ieder moment zou gaan huilen in een hoekje, ze zag er juist heel stabiel en nuchter uit. Het was enkel de opmerkzaamheid in haar ogen en de spanning in haar schouders die haar ongemak weer gaf. ‘Misschien wel, het zou een goede investering zijn, als na gaat hoe duur de huur hier is’ En hier had ze een punt. Mensen, Ragya had écht een geldig punt gemaakt. Geef haar een medaille voor ze het weer verknalt. Maar ondanks dit kleine puntje van waarheid had de ander natuurlijk gelijk. Ze bezat niks wat ze niet meteen mee kon nemen. Al haar bezittingen zaten in de zwarte rugzak, met daarbij nog een hele hoop spullen voor brandstichten en ruimte om haar Eevee erin te laten slapen. Jammer genoeg had ze het zich moeten laten ompraten door Aldrei, naja, omstaren. Refur bleef vanaf een tijdje gewoon in zijn bal. En het waar, het beest was een ongestuurd projectiel, iets wat ze niet nodig had om over straat heen te denderen. Dus nu was het alleen nog maar Aldrei met het privilege altijd naast haar te mogen lopen. En Sleipnir voor snel vervoer. Ze werd al snel weer uit gedachten gehaald door de ander, die haar een buiging gunde. Er lag een geamuseerde twinkel in haar ogen, als die van kind die in de drogist een snoepje in zijn mond had die hij had gestolen, terwijl ze haar woorden zei; ‘Charmant mijn Herra’ Niet eens met spottende toon, al hing haar wenkbrauw wel omhoog om zich nog haar sceptische uitdrukking te geven.

Goed, dat duurde lang. Maar nu kreeg ze eindelijk de bijnamen weer. In plaats dat ze meteen haar naam vroegen moesten mannen toch altijd eerst een koosnaampje verzinnen om het haar moeilijk te maken. Niet dat ze zich schaamde ervoor, nee, ze kreeg gewoon eerder de neiging mensen in de fik te zetten. Vooral omdat de bijnamen te maken hadden met haar grote en haarkleur, soms zelfs haar ogen en huidskleur. Urgh, eigenlijk gewoon alles. Met name vampier leek in de smaak te vallen. En jammer genoeg speelde Aldrei een grote rol in haar brandswens. Dat beest rook gewoon haar verlangen dat te doen en speelde er dan gewoon mee in. Die Ninetales was te slim. Waarom had ze een pokémon die soms slimmer was dan haarzelf? Dat was alles behalve goed voor haar ego, en dat ding werd al zo weinig gestreeld dankzij haar gevoel voor zelfspot. Bij de woorden van de ander lachte ze, waarop het weer duidelijk werd hoe veel je van Ragya te weten kwam als gewoon op haar blik lette. Daar lag ook gelijk de oorzaak waardoor ze niet kon liegen en een slecht actrice was. Maar goed, de bijnaam van vandaag was dus Roodkapje, toepasselijk zoals altijd. Maar nu mocht ook Aldrei er aan onderzien; de boze wolf. Dat paste ironisch genoeg heel goed bij de Ninetales en diens dodelijke blik. Als blikken konden doden was Aldrei een serie moordenaar en was niemand veilig. ‘Nee dat zeker niet, ik moet maar blij zijn dat er van die moedige Jagers door het bos heen lopen’ doelend op hetzelfde sprookje. Ze was in een koud land opgegroeid waar de verhaaltjes even bitter waren als de wind. Vaak over de goden, en die verhalen zijn gewoon muked up op de meeste punten, en dingen die je later nog van nut konden zijn. Vaak leerde je enkel wat nuttig was in het leven en meer ook niet. Ragya leerde als kind lezen, schrijven, houthakken, vuur maken, een dier villen en koken zonder te kotsen en niet huilen bij welke verwonding dan ook. Gewoon, de standaarddingen dus. Hierna mocht ze mee reizen omdat ze zichzelf zowat verkocht had en leerde daar dingen zoals zielig kijken, medelijden wekken, stelen en viool spelen voor geld. Je kon het er dus op houden dan de verhaaltjes van Roodkapje op de meest weerzinwekkende manier werd vertelt. Dus de versie dat iedereen opgegeten werd, de wolf levend gevilt en toen een of andere put in werd geworpen. Kindvriendelijk dus.

Ze kon niks anders, terug gaan de hoofdstraat betekende tegen een hoop Team Rocket leedjes aan lopen die net nog een gevecht hadden gehad. In beiden gevallen zou dat niet goed aflopen. Hadden ze verloren waren ze gefrustreerd en lieten heus geen makkelijk verslaan baar meisje lopen. Hadden ze gewonnen stroomde hun overwinningswaan nog in diens bloed, dachten ze waarschijnlijk dat ze de wereld aan konden en wouden dat maar al te graag bewijzen. Geen optie. De ander was verder lopen door steegjes die waarschijnlijk geen goede inhoud hadden. Met name nog meer mensen zoals degene waar ze nu naast ging zitten. Daarbij was ze nog niet levensmoe en zoals ze al had gedacht was ze heel erg geëntertaind door Herra. Hij was het levende bewijs dat ze zonder Aldrei’s hulp niet met vreemde kon praten. Ze ging er teveel op in, vond het uiteindelijk nog leuk worden en bam, ze zat weer in een foute kring. Gelukkig hielt het vijandige gegrom van Aldrei haar enigszins helder. Ze waagde het dus op plan Herra en ging gewoon naast hem zitten. Hij zou heus niet bijten, hopelijk. De ironie van zijn woorden over een shiny Ponyta lieten haar een bedrukte grijns lachen. Ze zag Sleipnir haar voor zich met een of andere prins op zijn rug, die hem waarschijnlijk om had moeten met heel veel appelkoeken. En hoewel ze haar best deed dit beeld voor zichzelf te houden was het aan haar lach te zien dat ze iets veel grappigers had gevonden dat de stem van Herra. ‘Sorry, ik kan je wel wat sappige details geven maar ik bang dat het op hetzelfde neer komt. En als ik het echt wat spannender moet vertellen ga ik entreegeld vragen’ Natuurlijk kon ze het met een dramatische toon een stuk spannender maken, ze was een ongewenst kind, kon dus een soort tragedie roman worden. Maar dan moest ze wel wat sponsorgeld verzamelen. Hiermee had ze het voor zichzelf al afgehandeld. Herra leek haar niet het typ dat geld uit ging geven voor een zielig verleden van een oninteressante meid. Toen er ineens een ondervraging begon keek ze hem koeltjes aan, hem zijn woord laten doen. Zo kreeg je immers een hele hoop informatie, door de gewoon te laten praten. Eenmaal klaar met deel 1 van de ondervraging gaf ze simpel antwoord. ‘Kort gezegd het Hoge Noorden, de taal die ik spreek is een mengeling van Ijslands en oud Noords. Dan nog verdronken door een accent’ Het laatste sprak ze er wat halfmonds bij. Het was hoorbaar dat ze met een accent sprak, een die haar zinnen op het eind dieper maakte en sommige klanken anders uitsprak. Ze kon een c en z ook moeilijk uitspreken omdat die in haar taal niet bestonden. ‘Maar in het Noorden liggen veel nietszeggende dorpjes, de mijne er een van. Borgin glerbrot. Stad van gebroken glad, vernoemd door een creatieve geest die vond dat ijs op gebroken glas leek en het dorp ooit een stad zou kunnen worden.’ Ze zei het zonder veel interesse in haar woorden, ze was immers geen atlas en dat maakte ze hiermee duidelijk. Er lag een kleine kleineerheid in haar stem terwijl ze over de plek sprak, terwijl haar blik was harder werd. Duidelijk geen plek waar ze een leuke, happy jeugd had gehad. Maar aangezien ze het onderwerp over Borgin glerbrot niet zo heel fascinerend vond richtte ze het deel van het gesprek weer op Herra. ‘En jij? Je las hoorbaar veel, hou je van reizen?’ Een onschuldige vraag, op een toon alsof ze werkelijk interesse toonde in de woorden van de ander maar er aan afstandelijke rekening mee hielt dat de vraag afgekapt kon worden. Ze speelde het veilig, vroeg geen jeugdverhaal of emotionele gebeurtenissen. Daarbij stond ze ook niet echt in de positie om vragen te stellen en liet ze de leiding van het gesprek liever over aan Herra. Toen hij verder in ging op het hotel incident. ‘Ja zeker, heel plotseling’ sprak ze als de onschuld zelve die ze natuurlijk was, ‘Zij, en hoho, haar ego is al groot genoeg, geef haar geen waangedachtes. Maar ik zou haar zeker in staat stellen ‘per ongelijk’ iets aan te steken’ Aldrei zwiepte met enkele van haar staarten en keek naar Herra, met een blik die zei dat ze in staat was een voorbeeld te geven, al dan wel op zijn kleren.

Aldrei had de pokémon van de ander heel duidelijk gemaakt waar hij stond. Met een glans van trots in haar lach gaf ze de glimmende Ninetales een aai. Bij de woorden van de andere trainer hief de gouden vos even trots haar kop, duidelijk makend dat ze inderdaad te hoof gegrepen was voor een gevlekte casanova. Ragya zelf moest grijzen om de reactie van Casanova, zichtbaar beledigd. En daar ineens, een fatsoenlijk begin voor een gesprek. Larlaith, een bijzondere naam, klonk prettig in de mond en ze wist zeker dat haar accent het kon vernielen en het eens stuk harder kon laten klinken. Dramatisch als ze was legde ze haar hand op haar hart. ‘Larlaith’ Yup, de naam klonk een stuk anders, niet persé lelijker. ‘Mijn held, ik zal je naam voor eeuwig koesteren’ Wait, wat was het ook al weer? Oké Oké, ze was al klaar. Ze moest focussen, geen vriendjes worden met nóg een Grunt. Urgh, mensen gaven haar een slecht voorbeeld. Bij de wedervraag keek ze hem weer recht aan met haar rode ogen. ‘De naam is Ragya, en mijn boze wolf heet Aldrei’ Weer beiden woorden met die koude toon, ze deed geen moeite over achternamen en ze was ook alles behalve schuchter haar naam te gebruiken. Ze wist dat ze een aparte naar had maar wat gingen ze ermee doen? Ze vond het niet fijn dat ze zich zo snel comfortabel kon voelen in een gesprek met die iemand die als baan pokémon stal. Maar haar poging zichzelf weer hard te maken faalde. Ze vervrouwde zichzelf dus maar en gaf antwoord zoals je in ieder ander gesprek zou doen. ‘Mijn keuze was simpel, in het nietszeggende dorpje blijven als iemand die ze niet wouden of met een pokémon weg gaan. Ik ving Aldrei en toen was het maar reizen. Het was dus niet echt een keus, niets wat je aan tafel besprak bij het avondeten.’ Haar toon verried iets van bitterheid. Zichtbaar niet welgesteld met de gang van zaken. Maar het was duidelijk hoe goed zei en haar pokémon met elkaar omgingen. Dus het was zeker lonend geweest. Ze had de keuze gehad; vrijheid of niet. Na deze vraag gaf ze zichzelf het recht een vraag terug te stellen. ‘En, hoe ben je bij Team Rocker gekomen Herra?’ Ze realiseerde zich nu pas dat ze weer de bijnaam had gebruikt. ‘Ik ben er al aan gewent je Herra te noemen, wat slecht van me’ merkte ze koeltjes op van zichzelf. Terwijl ze met haar blik die van Larlaith volgde naar de sterren. Er waren er zo weinig.. Het noorden had meer sterren zodra het goede jaargetij er was. Andere momenten was het dag en nacht licht. Maar in de winter waren er veel sterren, en als je hoog genoeg ging noorderlichten. Dit was bijna een schande voor die avonden geweest, en ze richtte haar blik al snel weer naar Larlaith, onbewust starend naar de manier waarop hij naar de sterren keek. Wat kon hij er toch in zien?

{ Mijn posts worden steeds langer xD Dit topic post gewoon te lekker (a) Sorry x3

Gesponsorde inhoud

» Rules
» Rules are made to be broken