Night scroll {

Ragya liep rustig over de daken van de leeggelopen stad. Geen huis, geen regels. De motivatie die ze nog steeds aanhield. Natuurlijk had ze ook geen verschrikkelijke ervaringen met de bende gehad, sommige waren in zekere zin aangename gesprekspartners. Dus een goede schrik had ze nog niet. En angst was het enige waar de stad aan leek te bezwijken. Toch hielt ze zich zo rustig mogelijk, op de brandjes die ze stichtte na. Dat was een voordeel die ze eraan trok, mensen schoven nu haar brandjes naar Team Rocket in plaats van naar de pyromaan. Dit liet haar zachtjes lachen terwijl ze naar de Ninetales voor haar keek. Aldrei wist de weg die ze nu liepen en de slimme pokémon ging haar voor. De gouden vos glom zachtjes in het schemerende licht en leek die glans te behouden in diens passen. Uiteindelijk was het tijd gekomen naar beneden te gaan, de daken werden verderop te zwak. En dat sprak de roodharige uit ervaring, jammer genoeg. Via enkele kratten sprong Aldrei het lage dak af, en Ragya volgde evengoed soepel, al zakte ze bijna door de laatste doos heen. Nog zachtjes na mopperend in het Ijslands botste ze bijna tegen een meisje op. Haar bijna pigmentloze rode ogen namen het kind in zich op, ze kon niet ouder zijn dan 13. ‘Moet je niet naar huis toe stúlka?’ sprak ze met haar diepere accent, die vooral opviel bij het noorse woord in haar zin. Ze ging er vanuit dat dit meisje niet bij de organisatie kon zitten, die waren immers geen kindersitters.

Aldrei keek kil richting de paarse pokémon, zich afvragend of ze diens diamanten ogen zou kunnen breken met een goede beet. Lichtelijk sadistisch maar een goede vraag. Toen het beest haar begon te pesten snoof ze vijandig, waardoor er rook opsteeg vanuit haar geopende muil. Ze stond helemaal klaar om erachter te komen of het beest te roosteren was. Teleurgesteld keek ze toe hoe het mormel afdroop bij de tik van het meisje, trots hief Aldrei hierop haar kop. Zij was immers niet onder de indruk van een 12 jarige en dit maakte ze maar al te graag duidelijk. Ragya lette niet op de Ninetales, wetend dat het dier zichzelf wel kon redden. Wat er met de Sableye gebeurde was niet haar zorg. ‘Ijslands, noords’ sprak de roodharige met een trotse hint in haar stem, ze sprak graag in haar eigen taal. Het was zo natuurlijk en ze miste het bijna. ‘Ik kom uit het noorden, vandaar dat ik de taal spreek’ verklaarde ze maar nader. Bijna niemand herkende het maar deze zeldzame momenten kon ze koesteren.

De eerlijke toon in de stem van het meisje veraste de roodharige lichtelijk. Want ja, ze was immers heel wat nepheid gewent. Eens een wel gemeende interesse in haar taal was zeker niet ongewenst. Ze kon dus ook niet anders dan zacht lachen, vriendelijk wel eens waar. ‘Voor mij niet, maar er zijn heel veel kleine regeltjes in de taal’ Even dacht ze na over een voorbeeld, er waren heel regels in namen, maar dat was meer cultuur dan wat anders. Ze haalde haar schouders even op toen er wat te binnen schoot. ‘In het alfabet zit bijvoorbeeld geen C of Z’ hoorbaar moest de roodharige moeite doen deze fatsoenlijk uit te spreken. Haar volksmond maakte gelijk van de C een K en Z een S, zoals het ook werd gedaan in haar taal. Ondertussen keek Aldrei omhoog, licht snuivend, alsof ze toestemming vroeg voor één keertje eens een andere pokémon aan te vallen. Met een strenge blik weerde ze het idee echter af.

De ander herhaald haar woorden, waarbij ze door een rode knikker keek. Zeker niet het vreemdste wat haar ooit was overkomen en reageerde simpel. ‘De C schrijf je als een K en de Z als een S’ Niet Catarina maar Katarina. Geen Baltazar maar Baltasar. De namen van haar ouders waren er een goed voorbeeld bij. Toen ze de vraag kreeg of ze het haar kon leren dacht Ragya fronsend na. Damn, hoe ze zou ze het ooit uitleggen? Maar ze haalde haar schouders op en ging tegen de muur aan zitten, Aldrei volgde haar voorbeeld en ging liggen aan haar voeten. De roodharige klopte op de stoep naast haar. ‘Ik kan het proberen je wat simpele dingen te leren zoals je voorstellen enzo. Maar verder moet je het maar opzoeken’ sprak ze haast schuldig. ‘Ik ben trouwens Ragya’ begon ze maar met haar les.

Dit was zeker geen normale tweede taal om aan te leren. Hij had veel rare klanken en de woorden waren hard gesproken. Helemaal omdat ze vaak snel uitgesproken werden waardoor je het niet helemaal opving. Daarbij had je nog Ragya’s accent, die ze zo goed mogelijk weghield. Het klonk zeker beter met dit accent maar dan was het al helemaal niet te volgen. Ze knikte dus ook aanmoedigend bij de eerste poging. Het was vreemd hoe de roodharige zo snel van karakter kon wisselen. Waar ze eerst wantrouwig en kil was kon ze zoals nu ook heel zachtaardig zijn. Maar het koste moeite en de meid was het niet meer zo goed gewent. ‘Goedzo’ sprak ze lovend bij de andere poging. Het klonk technisch gezien goed. Je moest je woorden duidelijk zeggen, er niet te veel over nadenken. Zodra je dat deed klonk het in ieder geval al alsof je wist wat je deed. ‘Hmm, dit is een wat moeilijkere. Als iemand zich na jou voorstelt moet je aangenaam kunnen zeggen.’ Ze liet even een korte stilte vallen en sprak toen duidelijk ‘Skemmtilega, je zegt het zo: Skem-ti-lega’ Zo maakt ze het lange woord een stuk makkelijker. ‘Skemmtilega’