Devil in disguise.

Met zijn eerste gymbadge op zak was de roodharige jongen, Aiden, weer op weg naar Lumiose City, waar hij eerder was geweest. Deze keer was hij echter niet op weg naar de professor, maar naar de eerstvolgende gym, waarvoor hij eerst door Lumiose City moest, om vervolgens over een route te gaan, dan door een grot en dan pas zou hij er zijn. Echter keek hij totaal niet op tegen de grot. In tegendeel zelfs: steenpokémon hadden altijd al een speciaal plekje bij de jongen gehad, en hij vond het jammer er nog geen te hebben.

Op zijn pad richting Lumiose was de jongen een stel praatgrage vrouwen tegen gekomen. Eén van hen sprak hem aan bij het zien van zijn Charmander en vroeg of hij uit de regio kwam, waarna hij kalm had gezegd te zijn geboren in Kanto. ‘Kanto, zeg je?’ had ze gevraagd. ‘Heb je al gehoord van de Friend Safari in Kalos?’ had ze toen gevraagd en ze zette een glimlach op haar gezicht. ‘Je bent een trainer, toch?’ vroeg ze toen. Aiden had enkel licht geknikt, haar fronsend aankijkend. Hij kende deze vrouw niet, dus wat moest ze van hem? ‘Mijn dochter is op het moment ook op weg naar de safari,’ glimlachte ze toen en Aiden zuchtte. De vrouwen gingen door over hoe ze er zelf ook graag heen wilden, maar dat ze al veel te oud waren om Pokémon te vangen en vertelden dat als hij hun dochters tegen zou komen, hij hen de groetjes moest doen. Een wat geïrriteerde frons kwam op zijn gezicht te staan. Waren die twee vrouwen nou echt zo dom? Hoe zou hij ooit in Arceus’ naam hun dochters moeten herkennen? En waarom zij hij moeite doen om hun dochters te herkennen? “Ik ken jullie niet eens,” zei hij daarom, terwijl de twee vrolijk aan het beppen waren. Een stilte viel en de moeder keek wat beledigd zijn kant op. ‘Ik dacht dat trainers onder elkaar vriendschappelijk deden,’ sprak ze, bijna snauwend. De jongen hief één wenkbrauw op.
Na te zijn weggelopen bij de vrouwen, bleef het onderwerp toch door zijn gedachten spoken. Het had… interessant geklonken. De Friend Safari. Toch had hij het nergens op zijn weg tegengekomen en had de vrouw gezegd dat haar dochter ernaar op weg was, dus moest het flink uit de buurt liggen. Hij besloot terug te keren naar het lab van professor Sycamore, om meer te weten te komen over deze zogenoemde Friend Safari.
‘In Kiloude City hebben we een tuin die de naam Friend Safari draagt,’ werd hem verteld. ‘Hier leven Pokémon uit alle regio’s, maar om onbekende redenen laten zij zich enkel zien voor bepaalde mensen. Zij kiezen jou uit,’ sprak de professor nadat Aiden hem had gevraagd hoe het zat. “Alle regio’s, he?” vroeg Aiden met een kleine glimlach. Kanto, Johto, Hoenn, Sinnoh, Unova en Kalos. Alles, elke mogelijke regio… De Pokémon zouden vast een reden hebben om daar samen te komen, om zich in een tuin te vertonen. “Waar is deze tuin?” vroeg hij daarom aan de professor. Deze vertelde hem dat het te vinden was in Kiloude City en dat hij er kon komen met de trein. Na een uitgebreide uitleg over hoe hij bij de trein kon komen, stapte Aiden het lab uit. De reis zou lang worden en hij wist niet zeker hoeveel zin hij daarin had, maar in een impuls had hij zijn treinkaartje gekocht en was de reis gepland. Hij had er enorm veel zin in en had er een goed gevoel bij. Hij hoopte een enorm gave, grote Pokémon tegen te komen, die zijn werk zou kunnen doen in de gyms en die ook wat intimiderend zou werken, zoals zijn Scizor zo heerlijk kon.

De reis was lang en saai. Aangezien hij geen type was om te genieten van het uitzicht, maar zeker niet het type om lang stil te kunnen zitten, had hij enkele keren door de trein gelopen, maar niets had zijn aandacht weten te trekken. Iedereen was bezig met zijn eigen ding, verveelde zich een beetje of keek uit het raam. Je had kleine kinderen die gilden en iedereen om zich heen chagrijnig maakte, maar er was niets om wat pret uit te halen. Daarom liep hij terug en ging hij zitten, om zijn ogen rustig te sluiten. Hij was benieuwd naar het gebied waar hij naar af zou reizen, maar vooral naar de Pokémon die zich aan hem zouden laten zien. Wat zouden het zijn? Grote, sterke Pokémon? Of een zielig geval als Caterpie? Hij wist dat het niet mogelijk was om zoiets te voorspellen en moest moeite doen om optimistisch te blijven gezien de lange rit, want wat nou als er niets van waarde te vinden was? Dan was hij voor niets gaan reizen en zou de terugweg nog vele malen onaangenamer zijn dan de heenweg was. Ach, als hij niets tegen zou komen, had hij het in ieder geval gehad. Dan was die brandende nieuwsgierigheid weg en kon hij dit hoofdstuk achter zich laten. Immers was hij al negentien, hij had al veel jaren thuis verpest. Deze enkele dagen meer of minder maakten eigenlijk minder verschil dan hij toe wilde geven.

De trein stopte en een opgeluchte zucht verliet de mond van de jongen, voor hij zich richting de deur haastte en naar buiten stapte. Bij het ruiken van de frisse buitenlucht kwam er nogmaals een opgeluchte zucht uit zijn mond en hij keek even om zich heen. Dus… Dit was Kiloude City, he? De mensen hier leken veel minder gehaast dan zij die zich in de andere steden begaven. Rust en kalmte nam de sfeer in deze stad en niemand leek tijd te kort te hebben. Het deed een kleine glimlach op zijn gezicht ontstaan. Dus, de Friend Safari…
Eenmaal aangekomen voor de Safari, keek de jongen zijn ogen uit. Langzaam liep hij door de deur, om hartelijk begroet te worden aan de desk. Hij zette een kleine, wrange glimlach op zijn gezicht, terwijl hij het jonge meisje aan de balie naderde. “Dus… Dit is de Friend Safari?” vroeg hij rustig. Ze was ruim twintig centimeter kleiner dan hij, waardoor een kleine blos zich over haar gezicht smeerde, terwijl ze even stotterde. ‘J-Ja!’ sprak ze onzeker. Aiden grijnsde zijn tanden bloot. “Wees gerust, bijten doen we niet,” knipoogde hij rustig. Wat was dat toch? Al voor hij begon met gemeen doen leken ze onder de indruk te zijn. En deze keer stond Garrett niet eens naast hem…

Opgelucht liep de jongen de tuin binnen. Met een sprankje waardering op zijn gezicht, knikte hij een keer geamuseerd. Oh, dit zag er vrij interessant uit. Als hij het nu eens voor elkaar zou krijgen om een Pokémon te vangen waar hij zowaar iets mee kon, dan was deze reis in ieder geval niet voor niets geweest. Met een simpele glimlach op zijn gelaat pakte hij de twee Pokéballs, die al enkele tijd aan zijn riem vast zaten, beet en gooide hij deze de lucht in. Hij ving ze op zodra de Pokémon op de grond waren geland en klikte de balls weer vast, voor hij grijnsde naar de twee Pokémon. “Tyrion, Garrett, dit is de Friend Safari,” sprak hij, gebarend naar de enorme tuin voor hen. “Hier gaan we op zoek naar een nieuw teamlid, één die ons zal versterken tijdens onze reis,” glimlachte hij. De Scizor fronste even en beeldde zich duidelijk in hoe een nieuw teamlid irritant zou kunnen zijn, terwijl de Charmander enthousiaste kreetjes slaakte bij het idee aan een nieuwe vriend. Het was toch interessant om te zien hoe de twee Pokémon zo verschillend konden zijn, zowel qua uiterlijk als qua innerlijk. Even gleed zijn hand rustig over het hoofd van de Charmander, voor hij naar de twee Pokémon glimlachte. “Wat dachten jullie ervan?” vroeg hij, voor hij rustig begon te lopen.
Onderweg kwamen ze verschillende Pokémon tegen die hij nooit eerder had gezien. Garrett had dolgraag een grote, grijze Pokémon aan willen vallen, maar toen de Pokédex van Garrett hem vertelde dat deze Pokémon op een enorm hoog level pas evolueerde, besloot hij dat het geen match was voor zijn Pokémon, dus waren ze maar snel doorgelopen. Ook kwamen ze een rare vogelpokémon tegen die zijn woorden nabootste toen hij iets zei, maar ook deze Pokémon was het niet. Hij vroeg zich af of hij hier echt een Pokémon tegen zou komen die zijn interesse had, een Pokémon die de hele reis goed zou maken, één die de terugreis zoveel beter zou maken omdat hij verlangde naar het uitproberen van zijn nieuwe Pokémon.
Na wat voelde als uren lopen leek het hem wel duidelijk. Dit werd hem niet. Hij besloot even pauze te nemen met zijn Pokémon en ging in het gras liggen. Zijn Charmander rolde zich naast hem op en de Scizor ging tegen een boom aan zitten, terwijl Aiden zich liep op te vreten over het feit dat deze reis ongeslaagd leek. Zou hij nu een soort troostprijs moeten vangen, een Pokémon die zoveel training vergde dat zijn andere Pokemon eronder zouden lijden? Of moest hij gewoon gaan en nooit meer terugkomen op deze plek, wat een complete mislukking leek te zijn? Hij voelde hoe zijn Charmander boven op hem klom en kwam wat kreunend van irritatie overeind. De hagedis plofte op zijn schoot en liet een enthousiast geluidje horen, waarna Aiden toch even kort moest lachen. “Je hebt gelijk,” sprak hij rustig tegen de Pokémon. “We geven nooit op, zo zijn we niet,” sprak hij toen, voor hij over het hoofdje van de hagedis aaide.

Hij kon het zich nog precies herinneren, dat moment waarop hij de Pokémon had gekregen.
‘Aiden, hier voor mij liggen drie Pokéballs. Allen dragen zij een Pokémon geschikt voor een beginnende trainer als jijzelf,’ had de professor gezegd. ‘We hebben de graspokémon, Bulbasaur. De vuurpokémon, Char-’ Hij kon zijn zin niet fatsoenlijk afmaken, voor de jongen de bal beet had gepakt. “Ik wil Charmander, ik heb al gekozen,” had hij gezegd, voor hij licht glimlachte. ‘Oh? Waarom Charmander?’ vroeg zijn vader twijfelend. “Charmander is veel sterker dan Squirtle en Bulbasaur,” zei de jongen toen rustig, voor hij de professor afwachtend aankeek. Deze zuchtte even en besloot maar gewoon verder te gaan. ‘Prima uitgekozen, jonge Aiden. Hier heb je een Pokédex. Deze heeft alle nieuwste informatie over de Pokémon die zich bevinden in de Kanto regio,’ sprak de professor rustig. ‘Het was ooit mijn droom de dex compleet te maken en elke Pokémon te vangen, misschien kan jij deze droom vullen,’ sprak de man toen. “Ik wil alleen sterke Pokémon vangen,” had hij echter gezegd, de professor afkappend. ‘Ehm… Nou, oké dan. Hier heb je vijf Pokéballs, waarmee je Pokémon kunt vangen. Vergeet ze niet eerst te verzwakken, anders ontsnappen ze.’
Na de uitleg van de professor was Aiden naar buiten gegaan met zijn nieuwe Charmander op zak. Hij noemde hem Tyrion, omdat dat net zo stoer klonk als dat hij wilde dat de Pokémon was. Hij begon ermee te vechten. Nidoran, Bulbasaur, Caterpie, Butterfree, Vulpix… Allemaal Pokémon wiens trainers dom genoeg waren om de felle jongen uit te dagen. Stuk voor stuk maakte de Charmander ze in, tot hij aan was gekomen bij de eerste gym. Hier werd hij finaal ingemaakt en hem werd verteld pas terug te mogen komen als hij wist wat het inhield om met Pokémon te vechten. Hier begreep hij niets van, dus had hij zich nooit meer op die plek laten zien.
Het was pas toen de Charmander hem redde van het lid van team rocket, dat hij begon in te zien hoe hard het beestje voor hem werkte. Al was zijn Scizor al vele malen sterker, begon hij zachter te worden tegen de Pokémon. Het leek erop alsof deze altijd in hem vertrouwd had, hoe rot en egoïstisch hij er ook tegen had gedaan. Hij begon zachter met de Pokémon om te gaan en leerde eindelijk wat Pokémongevechten inhielden. Nu won hij ook van de sterkere trainers, omdat zijn Pokémon hem aanvoelde en begreep wat hij wilde, terwijl maar weinig woorden gesproken werden. Al was de Charmander nog niet erg sterk, had hij het idee gekregen dat hij er ver mee kon komen.
Toen hij merkte dat zijn vader de Pokémon mishandelde zodat ze naar hem zouden luisteren als hij ze meenam voor zijn eigen, slechte zaken, voelde Aiden een woede opborrelen die hij nooit eerder had gevolgd. Waar de Charmander altijd voor hem had gezorgd, was het nu eindelijk eens tijd om de rollen om te keren. Hij had ze beiden zijn vader aan laten vallen, voor hij geld pakte thuis en er vandoor ging. Zijn moeder was er niet meer, dus hij stond er nu alleen voor. En het enige wat uitmaakte was dat hij zo ver mogelijk uit de buurt van zijn vader en het helse team Rocket wilde zijn.

Hij grinnikte even zacht bij de herinneringen aan de Charmander. Altijd had de Pokémon aan zijn zijde gestaan en dit waardeerde hij zeer. Het was dan ook zo dat, zelfs al zou hij een watergym uitdagen en had hij zes Pokémon nodig, zou de Charmander nog steeds bij hem zijn. Niemand die hem kon vervangen, geen legendarische of zeldzame, sterkere Pokémon die de plek van zijn Charmander in kon nemen. Zonder de Pokémon was hij zijn reis nooit begonnen en dit was de eerste tijd in zijn leven dat hij eindelijk pret begon te zien, dat hij ging slapen, uitkijkend naar de dag erna, hopend dat die nog net iets beter was dan de vorige. Het trainen, de battles en alle nieuwe Pokémon die hij leerde benoemen was iets wat hem fascineerde, wat hem bezig hield en zijn gedachtegang wat optimistischer leek te maken, de pessimist in hem onderdrukkend.
“Kom op, dan gaan we verder,” sprak hij tegen de hagedis, wie van zijn schoot afrolde en een enthousiast geluid maakte, voor hij de Scizor ging ophalen. Even grijnsde Aiden bij het zien van de blik op het gezicht van de Scizor. De twee waren net twee broers. Garrett was de oudere, die wat meer op zichzelf was. En Tyrion was het vrolijke, kleine broertje die iedereen scheen te mogen en die alles goed vond. Aiden was blij dat de twee zo goed met elkaar op konden schieten en hoopte erop dat, als ze eindelijk een nieuw teamlid hadden gevonden, ook deze in de familie zou passen.
Langzaam gingen ze weer op pad, deze keer een heel andere kant op. Helaas leek dit niet veel beter te gaan, aangezien ze hier in plaats van twee, maar één Pokémon tegen kwamen en dit was ook een Chatot, misschien zelfs dezelfde. Nee, hij moest positief blijven denken. Je vond pas wat je wilde hebben na alle moeite. Hoe meer moeite, hoe beter de beloning. Hij hoopte maar zo dat dat soort uitspraken waar waren.

Uiteindelijk waren ze weer teruggekomen op de beginplaats, waar Aiden zichzelf uitgeput liet vallen. Ook de Charmander en Scizor leken de hoop enigszins verloren te zijn. Hij keek zijn Charmander even zuchtend aan. “We rusten hier even en dan gaan we wel de stad verkennen,” sprak hij, voor hij zijn ogen sloot en genoot van de warmte die de zon bood aan zijn gezicht. Hij had het idee dat het vandaag best eens bijna dertig graden kon zijn, dus het zweet brak hem aan alle kanten uit en ook Garrett leek er van uitgeput te zijn. Tyrion had daar geen last van, dus dat zat wel goed.
Na even gelegen te hebben, klonk er een luid, bijna krijsend geluid, waarna een enorme schaduw zijn zonlicht weghaalde. Geschrokken kwam de jongen overeind, om een enorme Pokémon weg te zien vliegen. “Garrett, Tyrion, erachteraan!” riep hij snel. De Scizor verdween achter de Pokémon aan, zich door de bomen bewegend met zijn Agility. Het leek alsof Aiden zijn energie weer had herpakt bij het zien van de Pokémon. Hij voelde adrenaline door zijn lichaam gieren en rende zo snel als hij kon langs de bomen. Zijn Scizor zag hij al lang niet meer, maar hij had gezien dat de Pokémon in een rechte lijn vooruit was gegaan, dus zolang de twee die kant op zouden blijven gaan, zou alles goed komen.
Hij vroeg zich af wat voor Pokémon het geweest zou zijn. Het enige wat hij had gezien was de grote, zwarte schaduw tegen de zon, want tegen de tijd dat hij eraan gewend was, was de Pokémon al gaan vliegen. Het had niet geleken op een Vogelpokémon, noch op een draak. Hij kon het zo snel niet koppelen aan iets wat hij eerder gezien zou hebben, waardoor het voor hem lastig was om te weten waar hij naar op weg was.
Toen hij aankwam op een open plek, stond de grote Pokémon daar met een enorme grijns op hem te wachten. Voor de Pokémon stond zijn Scizor, wie uitdagend gromde. “Garrett!” riep Aiden, uitgeput door het rennen, voor hij hijgend tot stilstand kwam en zijn Pokédex op de Pokémon richtte.
‘Aerodactyl, the Fossil Pokémon. An ancient flying-type, it is equipped with sharp saw-like teeth. Aerodactyl goes for the enemy’s throat wit hits saw-like fangs and was resurrected using DNA taken from amber,’ sprak de Pokédex. Even stond de jongen daar verbaasd te kijken. Ancient. Fossil. Resurrected. Dit was de meest gave Pokémon waar hij ooit van had gehoord. Een opgewekte Pokémon, wie tot leven was gebracht door zijn DNA in een fossiel?
“Dit is misschien wel de grootste kans die we ooit zullen krijgen,” sprak hij tegen de twee Pokémon, voor hij weer naar zijn dex keek. Rots en vlieg. Verdomme. Beide Pokémon waren dus in het nadeel? Toch weigerde hij op te geven. Nee, hij zou deze Pokémon vangen. Het was precies zoals de professor had gezegd. De Pokémon had hem uitgekozen en hij zou hem niet teleurstellen.


De Aerodactyl schoot de lucht in en keek met een grijnsje op de Scizor neer, wie als eerste gebruikt zou worden in dit gevecht. “Wacht tot hij op je af komt. Daarna wil ik dat je een Bullet Punch doet,” sprak Aiden rustig en hij keek naar de Aerodactyl. Deze krijste weer luid, voor het op volle vaart naar beneden kwam, zijn bek geopend en klaar voor een Bite. De Scizor ontweek deze aanval door omhoog te springen, waardoor de Aerodactyl onder hem door vloog, en zijn gloeiende scharen raakten de Pokémon enkele keren, voor deze weer de lucht in schoot. Zijn grote vleugels bewoog hij zacht heen en weer om te blijven vliegen, voor hij opnieuw op volle vaart naar beneden kwam. Opnieuw hield de Pokémon zijn bek open, echter deze keer kwamen er vonken van zijn tanden af. De Scizor sprong opnieuw omhoog, in een poging te ontwijken, maar deze keer had de Aerodactyl hem door en werd hij volop geraakt. De Scizor landde op de grond en krabbelde grommend overeind, terwijl de Aerodactyl enthousiast op de grond landde.
‘Nu is je kans, Garrett, Brick Break!’ riep Aiden luid. De Scizor gebruikte zijn Agility om bij de Aerodactyl in de buurt te komen, waardoor hij al snel recht voor de enorme kop van de Pokémon in de lucht terecht kwam. Met zijn scharen klapte hij op volle kracht op de kop van de Pokémon, al leek deze niet al te veel tijd nodig te hebben om te herstellen, aangezien hij een Fire Fang uitvoerde op de Scizor, een type aanval dat héél effectief was op een bug- en staaltype zoals Garrett. “False Swipe!” riep hij naar zijn Scizor, welke uit de beet ontsnapte en omhoog schoot, om vervolgens op de Aerodactyl neer te komen met zijn beide scharen. Met een simpele beweging kwam de Scizor weer op de grond, hijgend en wel. Toch leek het er niet op alsof de Aerodactyl ook maar enige vorm van schade had opgelopen. Hij zette zichzelf weer af en vloog de lucht in, enthousiast als voorheen, al was er nu meer intensiteit in zijn grote ogen te zien. Aiden balde zijn vuisten en beet op zijn lip. “Kom op, Garrett, we kunnen dit,” sprak hij tegen de rode insectpokémon, welke naar hem knikte en zacht siste. “Garrett, ik wil dat je je focust,” sprak hij tegen de Pokémon. De Pokémon gebruikte zijn focus energie en een rode aura omhulde hem lichtjes. “Nu wacht je tot hij komt en dan voer je een Brick Break uit,” sprak hij rustig. De Scizor knikte en keek de Aerodactyl afwachtend aan. Immers kon hij niet vliegen en kende hij geen afstand aanvallen, dus was het wachten tot de Aerodactyl binnen bereik was.
De Aerodactyl viel gelukkig al snel weer aan, deze keer met een vleugelaanval. Dit zou normaal gezien super effectief zijn op een insectpokémon, maar gezien het lichaam van de Pokémon, welke de hardheid van zijn staaltype had, was dit niet zo. De Scizor sprong omhoog, maar was niet snel genoeg om het hoofd van de Aerodactyl te kunnen raken. “Pursuit!” riep Aiden daarom. De Aerodactyl werd in zijn rug geraakt door de Pursuit en gromde nu zachtjes. Eindelijk! Iets leek effect te hebben. De Aerodactyl schoot terug de lucht in en kwam in een rotvaart naar beneden, deze keer zijn kop gericht op de Scizor, om hem volop te raken met een Iron Head. Opnieuw vloog de Scizor door de lucht en raakte hij de grond, om zacht grommend overeind te komen. Toen Aiden zag dat Garrett al ver over de helft van zijn energie heen was, begon de wanhoop toe te slaan. Als Garrett de grote Pokémon niet aankon, hoe ver zou hij dan komen met zijn Charmander? Was deze Pokémon dan te sterk en zou hij hem niet eens aankunnen? Nee, zo mocht hij niet denken. Ze konden dit. Ze hadden nog nooit verloren van een wilde, ongetrainde Pokémon en zouden zeker niet verliezen van één die ouder was dan zijn overgrootmoeder.
“Garrett, laat jezelf niet kennen! Snelle aanval en dan een Brick Break!” riep hij naar de Pokémon. Deze knikte en schoot omhoog, om de Pokémon op zijn kop te raken met een Brick Break. De kop van de Aerodactyl begon echter weer te gloeien en de Scizor werd volop geraakt met nog een Iron Head, waarna hij op de grond neerviel. Hij wist nog even overeind te kruipen, zacht grommend, maar zijn ogen lieten duidelijke pijn zien en hij stond lang zo stevig niet meer als voorheen. Aiden balde zijn vuisten en gromde zacht. Nee, nee… Garrett kon niet verliezen. Ze zouden deze Pokémon aankunnen. Hij mocht niet verliezen.
“Garrett, focus en dan Bullet Punch!” riep Aiden daarom. IJzertype aanvallen waren de enige binnen zijn moveset die een groter effect dan normaal hadden op de Aerodactyl. Super effectief heette het. Normaal- en vuurtype aanvallen daarentegen, waren juist niet echt effectief, dus wilde hij zoveel mogelijk schade aanrichten bij de Pokémon voor Garrett’s energie op zou zijn. Als Tyrion eenmaal aan de beurt was, was er geen enkel beetje typevoordeel meer en moest hij het doen met de kracht van zijn Charmander, om de laatste energie van de Aerodactyl ook op te maken, zodat hij hem kon vangen.
De Aerodactyl stoof naar beneden met een nieuwe Fire Fang, terwijl Garrett opnieuw zijn lichaam omhulde met een rode aura, om zijn aanval wat sterker te maken. Hij ontweek de Aerodactyl door opzij te springen en wist zijn kop en vleugel te raken met zijn scharen, voor de Aerodactyl weer omhoog vloog. Het begon eindelijk duidelijk te worden dat ook die Pokémon schade had opgelopen, al had deze nog veel meer energie over dan Garrett…
De Aerodactyl schoot nogmaals naar beneden en raakte de Scizor vol met een Fire Fang, nog voor Aiden er iets op kon zeggen. De Scizor stond nog even, maar zakte uiteindelijk door zijn benen en viel op de grond neer.

Aiden hapte naar adem en liet de Scizor terugkeren. “Garrett, je hebt het geweldig gedaan, rust maar uit,” sprak hij tegen zijn Pokémon, waarna hij zijn blik richtte op de Aerodactyl, wie weer op de grond landde en duivels naar de Charmander keek. Aiden beet op zijn lip en kneep zijn ogen even dicht. Garrett, de Pokémon die altijd voorliep op Tyrion, had deze Pokémon al niet aangekund. Maar, Tyrion was het langst bij hem geweest en was al jaren samen met zijn trainer. Ze moesten dit samen kunnen. Als dit zou lukken, was dit het beste bewijs van hun band samen. Hij kon niet opgeven, hij mocht niet opgeven…
“Tyrion, het is jouw beurt,” siste hij daarom en de Charmander knikte. Ronde twee van het gevecht zou gaan beginnen en wie als winnaar uit de hoek zou komen, leek nog totaal onvoorspelbaar. Toch besloot Aiden het volle vertrouwen te leggen in zijn kleine, oranje salamander. Immers had deze zich immens bewezen in de gymbattle laatst en leek het erop dat deze enorm gegroeid was, zowel mentaal als in kracht. Hij mocht de Pokémon niet langer zo onderschatten.
De Aerodactyl schoot direct op de Charmander af met een Iron Head. “Ontwijk en Dragon Rage!” riep Aiden. De Charmander sprong omhoog en schoot een grote bal tegen de rug van de Aerodactyl, waardoor deze de grond raakte in zijn vlucht, al schoot de Pokémon al snel weer omhoog. “Ember!” riep hij toen. Ja, waar Scizor geen aanvallen van afstand kende, kende zijn Charmander deze wel. Dit was iets waar hij enorm blij mee was op momenten als deze, waarin de andere Pokémon zich op onbereikbaar terrein – in dit geval de lucht – begaf.
De Aerodactyl wist de Ember te ontwijken en kwam op de Charmander af met een wing attack. “Smokescreen!” riep Aiden. De Charmander maakte zich onzichtbaar in een rookgordijn, waardoor de Aerodactyl zijn aanval stopte en even voor de rookwolk neerdaalde. “Dragon Rage!” riep Aiden. Opnieuw kwam er een enorme bal richting de Aerodactyl, wie deze te laat aan zag komen door de rook en geraakt werd. Echter leek het erop dat deze nu wist waar de Charmander was, aangezien hij recht vooruit schoot en de Charmander uit de rook lanceerde met een Iron Head, waardoor deze enkele meters vloog, voor hij meerdere malen op de grond stuiterde.
Ondanks de klap wist de Charmander op te staan. “Kan je nog, Tyrion?” vroeg Aiden. De Charmander klikte vastberaden en de vlam op zijn staart brandde feller. Ja, het was maar al te duidelijk dat de hagedis nog niet uitgevochten was. “Ember!” riep Aiden. De Pokémon vuurde meerdere vuurballen af op de Aerodactyl, maar deze wist opnieuw de aanval te ontwijken, waarna hij met een Thunder Fang aan kwam vliegen. “Ontwijk!” riep Aiden, maar te laat, want opnieuw werd de Charmander geraakt. De Aerodactyl schoot terug de lucht in en kwam direct terug met een Wing Attack. Opnieuw werd de Charmander geraakt en hij vloog weer tegen de grond, voor hij zacht grommend opstond. Aiden balde zijn vuisten, wetend dat het op deze manier nooit zou lukken. Het standaard vuurballetjes afschieten was niet genoeg om deze fossielpokémon neer te halen. Nee, hij moest meer gaan inzetten. Toch moest hij in de gaten houden dat Tyrion niet meer veel tegenaanvallen aan zou kunnen en als deze uitgeschakeld was, had Aiden geen Pokémon meer over om dit gevecht mee af te maken. Tyrion was zijn laatste hoop, de enige die hem de overwinning en zijn eerstgevangen Pokémon in Kalos kon brengen.
“Wacht,” commandeerde hij zijn Charmander. Deze knikte en keek naar de Aerodactyl, wie uit de lucht kwam om een Thunder Fang uit te voeren. “Ontwijk en grijp zijn vleugel met een Fire Fang!” riep Aiden. De Charmander sprong en ontweek hierbij de Thunder Fang, waarna hij zijn tanden in de grote vleugel van de Aerodactyl zette. Vuur ontstond in de bek van de kleine Salamanderpokémon, terwijl de Aerodactyl de lucht in stoof en enkele rondes draaide, in een poging de kleine Charmander eraf te gooien. “Dragon Rage!” riep Aiden toen de Aerodactyl recht vloog. De Charmander liet los en vuurde een grote bal af, waardoor de Aerodactyl op volle vaart richting de grond viel, de Charmander erachteraan. Echter begon de Charmander in de lucht wit te gloeien en veranderden zijn vorm en grootte,  waardoor een Charmeleon zichtbaar werd. Deze landde boven op de Aerodactyl, wie zich in de lucht had weten te herpakken waardoor hij niet op de grond landde. “Nu, nogmaals Dragon Rage!” riep Aiden. De Aerodactyl gooide de Charmeleon van zijn rug, terwijl deze opnieuw een bal van vuur richting de Pokémon gooide. De bal raakte de Aerodactyl volop, maar de zwaartekracht begon zijn werk al snel te doen, waardoor de Charmeleon op een rotvaart naar beneden stortte, richting de harde grond.
Aiden schoot naar voren om zijn Charmeleon op te vangen, wie een heel stuk zwaarder was dan verwacht waardoor hij zelf ook op de grond viel. Hij haalde even opgelucht adem toen hij zijn Pokémon gevangen had, maar had geen tijd om enthousiast te zijn over de evolutie, of over het feit dat de Pokémon het nog steeds volhield.
Het duurde namelijk niet lang voor een enorm luide klap de lucht vulde en Aiden stond geschrokken op, waardoor zijn Charmeleon voor zich ging staan. Hij zag hoe de Aerodactyl op de grond was neergevallen. Zonder enige twijfel graaide de jongen een lege Pokéball van zijn riem en vergrootte hij deze, voor hij de ball op volle kracht richting de Pokémon gooide. Deze raakte de Pokémon, waarna het er vanaf tikte en de Pokémon opslurpte met een rode straal, voor de ball op de grond landde. Het geluid wat de Pokéball maakte, maakte de jongen ziek van de spanning. Hij voelde de zenuwen door zijn gehele lichaam gieren, terwijl de ball heen en weer bewoog.
Het was duidelijk dat zijn Charmeleon langzaam aan het eind begon te raken, ondanks de evolutie. En Garrett was al even uitgeschakeld, dus hij moest de Pokémon nu hebben. Deze Pokémon was alles wat hij wilde in een Pokémon: intimiderend, intelligent, groot, stoer… Nee, hij wilde het absoluut niet verliezen, hij wilde niet dat hij deze kans zou verpesten…

Words: 5000
Words in fight: 2026

Notes:
Zwarte gedeelte is alleen boeiend voor 't vangen.