Good Old Days.

Hij lag met zijn rug op het zachte gras. Hoog boven hem, in de helderblauwe hemel, hing een lui zonnetje, gesierd met wat donzige, spierwitte wolkjes. Het wat een perfecte zomerdag en Alphonse maakte hier gebruik van door helemaal niks te doen. Lekker luieren met zijn Pokémon. Yups, dat klonk geweldig. Over zijn Pokémon gesproken… Er waren wat veranderingen in gekomen. Nadat hij Deerling in de Wonder Trade machine gestopt had, met het idee dat dat beter voor haar was, had hij een Chatot ervoor teruggekregen. Hoewel de gevleugelde kleurenboel een leuk beestje was, voegde hij niks toe aan Alphie’s team. Hij was niet sterk en hoewel iedereen goed met elkaar omging, steunde hij het Team niet echt op emotionele wijze. Je zou van zo’n circusdier verwachten dat hij meerdere trucjes kon en wilde leren, maar wat Alphie ook probeerde, de Pokémon weigerde trucjes te leren of überhaupt te trainen. Alles wat de Chatot wilde was over zijn bontgekleurde verenpak geaaid worden en lekker niksen, maar dat zat er natuurlijk niet in. Al helemaal niet met de Contest die voor de deur stond. Er was nog van alles te doen en voor te bereiden en twee Pokémon waren eigenlijk niet genoeg…

Dus was hij, na een soort van, uh, mentale break down naar het Pokémon Center in de stad waar hij verbleef gegaan en had hij zonder gedag te zeggen de Pokébal van zijn Chatot in de machine geduwd. Eigenlijk hoopte Alphonse dat in de Pokébal die net in de machine verschenen was de Pokébal van zijn lieve Deerling was. Hij hoopte dat ze nog steeds in de machine zat en dat ze nu, toevallig en wonderbaarlijk, geruild was met de Chatot. Met een knoop in zijn maag pakte de Coördinator de gladde Pokébal. Hij hield het ding even in zijn hand, bang om teleurgesteld te worden. Hoe groot was de kans eigenlijk dat hij Deerling terug zou krijgen? Hij moest toch een beetje hoop hebben…. Misschien wilde het Universum wel dat hij herenigd zou worden met zijn Deerling. Dat zou mooi zijn. Met een zucht stak hij de Pokébal toen iets voor zich uit en klikte hij hem open.  Eruit verscheen helaas geen Deerling, maar een… ster? Alphonse kon zijn teleurstelling niet tegenhouden en met een iet wat ongelukkige blik keek hij naar de bruine Pokémon die hij herkende als een Staryu. Hoewel het een mooie Pokémon was, kon Alphie er gewoon niet blij om zijn. Tuurlijk, het was niet oneerlijk voor de Pokémon, maar hij had zijn Deerling niet en dat was ook niet leuk voor hem…

En hier lag hij dus; Onder een prachtige zomerhemel met een Staryu in een Pokébal aan zijn zij. Tegen hem aan gekruld lag Khosekh, op zijn borst lag Pikachu te snurken. De Staryu leek niet zo’n fan te zijn van dit weer en was koppig in zijn Pokébal gebleven. Waarschijnlijk was de Staryu boos op zijn vorige Trainer omdat hij of zij de Pokémon zomaar weggedaan had. Alphie kon het wel begrijpen, maar het was jammer dat het zo lang duurde… Je zou toch denken dat nu, een paar dagen later, de Staryu het wel geaccepteerd zou hebben en zou proberen vriendjes te worden met Alphonse en de rest? Nou, niet dus. Sowieso vertoonde de Pokémon zich amper. Alleen als er water in de buurt was vond hij het prettig uit zijn Pokébal te zijn, maar doordat Alphie zo veel rondreisde, was het niet zo vaak dat hij bij een plek met genoeg water verbleef. Hij wist ook niet zo goed wat hij met de Staryu moest, dus liet hij de Water Pokémon maar in zijn Pokébal zitten. Ach, als de Pokémon dat liever deed, wie was Alphonse dan om hem ervan te weerhouden lekker in zijn Pokébal te zitten?

Een zucht verliet Alphonse’s lippen. Hij tilde Pikachu van zijn borst en verplaatste de gele Pokémon naar zijn schoot terwijl hij overeind ging zitten. Een lange, verveelde kreun verliet zijn lippen terwijl hij daar even bleef zitten. ”Ik verveel me, jongens,” zei hij wat zeurderig. Khosekh keek zijn Trainer even aan. Hij vermaakte zich prima, lekker luieren vond hij altijd wel leuk. Maar aan de andere kant, hij wilde actie! Plezier beleven, avonturen! Net als zijn Trainer en Pikachu dus. ”Laten we iets leuks gaan doen,” zei Alphonse. Hij verplaatste Pikachu naar bovenop Khosekh en sprong overeind. Hij begon zich lang en uitgebreid uit te strekken om al zijn stijve spieren weer wat losser te maken en gaf hiermee tevens zijn Pokémon de tijd wakker te worden.

”Hmmm, waar zullen we ’s heengaan?” vroeg hij zijn Pokémon. Hij zat in kleermakers met voor zijn voeten een grote, iets gekreukelde kaart van Kalos. Pikachu rende de kaart op en wees met zijn pootje enthousiast naar Coumarine City. ”Naar huis? Nee joh! Daar waren we laatst nog!” zei Alphonse al lachend. Dat was niet waar. Hij begreep wel dat Pikachu thuis wilde bezoeken, ze waren er al een tijdje niet meer geweest en met dit schitterende weer was een dagje op de haven zeer welkom. Maar nee, Alphonse had nog geen zin om naar huis te gaan. In plaats daarvan bedekte hij zijn ogen met een van zijn handen en prikte met de andere hand een willekeurige plek aan op de kaart. Toen hij door zijn vingers heen keek, zag hij dat zijn vinger iets naast Dendemille City lag. ”Dendemille City dus!” zei Alphonse met een opgewekte grijns, en hij begon de kaart weer op te vouwen. Hij was een paar jaar geleden met zijn ouders ooit naar het stadje geweest. Het was een mooie plek, met veel windmolens en gave Pokémon. En het was ook best even reizen van waar hij nu was. Dat was goed, dan kon hij zijn Train Pass eens gebruiken. Hij had het ding een tijdje terug gekocht, maar had nog niet de trein gepakt. Hij had dan ook nooit een specifieke bestemming gehad waar hij snel wilde zijn, dus ging hij overal te voet heen. ”Jongens, ik ben bang dat jullie terug je Pokébal in moeten,” zei hij ernstig, hoewel de Pokémon het niet zo heel erg leken te vinden. Minder lopen voor hen! Na zijn tas over zijn schouder gehangen te hebben en alle Pokémon weer terug liet keren naar hun Pokébal, liep hij het heuveltje af waar hij lag en ging hij op weg naar het station.

Eenmaal in de trein had Alphonse een heerlijk plekje bij het raam bemachtigd. Hij had een hele lange tijd al niet meer in een trein gezeten, dus nu was hij ontzettend enthousiast. Het was toch ook mooi om landschappen voorbij zien te zoeven, steeds weer veranderend van velden naar akkers naar steden naar bossen? Hij vond dat in elk geval wel!

Grappig genoeg sukkelde de jonge Coördinator echter niet lang nadat de trein in beweging kwam in een diepe slaap. Hij werd pas wakker toen een van de conducteuren hem wat twijfelend op zijn schouder tikte. Met een schok werd de jongen wakker. Even keek hij verward om zich heen, en toen vestigde hij zijn blik op de conducteur. ”W-Wat?” vroeg hij. Zijn woorden werden gevolgd door een lange gaap. “Sorry, meneer, maar we zijn aangekomen op het laatste station en we moeten u vragen het treinstel te verlaten,” zei de man. Wat verbaast keek Alphonse nog een keer om zich heen en het enige wat de jongen uit wist te brengen was: ”Oh.” Hij stond echter wel op, nog steeds wat verward en vroeg de conducteur vervolgens: ”W-Waar ben ik nu?” Met een sympatiek lachje antwoordde de conducteur. “Kiloude City, meneer. De eerstvolgende trein richting Snowbelle City vertrekt in een half uur.”

Maar nu Alphonse hier toch was, had hij geen zin binnen een half uur al weer weg te gaan. Het was dan geen Dendemille City, maar het was prima om een mooie zomermiddag door te brengen. De jongen bleef even bij een grote kaart van de stad staan en een groene vlek op die kaart trok zijn aandacht. Friend Safari. Een gigantische tuin met allerlei verschillende soorten Pokémon. Dat klonk geweldig! En dus besloot de jongen de tuin op te zoeken om daar eens rond te kijken.

Het was niet zo moeilijk de tuin te vinden. Al snel was Alphonse omringd door groen in deze rustgevende, mooie tuin en keek hij zijn ogen uit. Woah. Hij had Pokémon gezien die hij nog nooit eerder gezien had, en toen hij ze opgezocht had in zijn Pokédex vertelde deze hem dat deze Pokémon helemaal niet uit Kalos kwamen! Wat gaaf! Vol verwondering ging de jongen uiteindelijk op een soort van heuveltje zitten om daar te lunchen en Pokémon te spotten. Woah. Zijn aandacht werd echter getrokken door een groenige Pokémon, die onder een boom een paar tientallen meters weg wat stond te grazen. Hé, wacht eens even… Die Pokémon kende hij! Wat geschrokken boog Alphonse zich naar voren om eens goed te kijken. Ja, die Pokémon had hij wel eens eerder gezien!
————
”Deerling?”

De Pokémon keek op bij het horen van zijn naam, en haar ogen schoten even rond, totdat deze op Alphonse vielen. Zijn Deerling? Ze leek op zijn Deerling… Maar — Alle Deerlingen leken op elkaar. Het kon zijn Deerling niet zijn… De Pokémon zette een stap in zijn richting en plotseling lichtte haar gezichtje op. Wat geschrokken boog Alphonse naar achter. De Deerling leek plotseling dolgelukkig. Wat was hier nou weer aan de hand? Even keek Alphonse achter zich; Misschien dat daar iets was wat haar zo gelukkig gemaakt had… Maar nee, er was niks achter hem en Alphonse wist wel heel zeker dat ze zijn richting op gekeken had. De Pokémon leek zijn verwarring door te hebben, en besloot dus maar een… Een trucje te doen? Het diertje zakte door haar voorpoten en rolde dramatisch over haar rug, om vervolgens weer lenig op haar poten te springen en een buiginkje te maken. Nee… Dat kon niet — Alphonse had haar dat trucje geleerd!

”Deerling!” riep hij uit, verward en geschrokken maar wel heel blij. Wat was er aan de hand? Wat deed zij nou hier? ”W-Waar is je Trainer?” vroeg hij wat verward, maar Deerling schudde haar kopje. ”Geen Trainer? Dat.. Dat kan niet! Hoe.. Ben — Ben je vrijgelaten?” De Deerling knikte enthousiast en keek toen naar de Pokéballen aan Alphonse’s riem. Wat verward volgde hij haar blik, maar toen leek hij te begrijpen wat ze wilde. ”Wil je… Dat ik je vang?” vroeg hij ongelovig. De Deerling knikte enthousiast met haar koppie en zakte wat door haar voorpoten, vrolijk dansende vonkjes in haar ogen. ”Maar… Je was toch niet gelukkig, en en  —“ hij werd afgekapt door een geërgerd briesende Deerling. Nog steeds verward sprong Alphonse op en zocht hij naar een lege Pokébal, maar toen vond een gedachte zich een weg naar zijn hoofd. ”Oké, ik zal je vangen, maar… Maar dan doen we het wel goed! Ik kan natuurlijk niet zo maar zonder gevecht een wilde Pokémon vangen!” zei Alphonse met een brede grijns op zijn gezicht en wat zwierige bewegingen. Het was gebruikelijk om een Pokémon eerst te verzwakken voordat je deze ving, en Alphonse zou natuurlijk niet van deze ongeschreven regel afwijken! Deerling leek met het idee eens te zijn en sprong bij de bomen weg naar een stukje gras. ”Geef me alles wat je hebt, Deerling! Dit gaat een serieus gevecht worden, want ik ga serieus een wilde Pokémon vangen!” riep de jongen vastberaden naar de Pokémon. Hij greep Khosekhs Pokébal en riep: ”Khosekh! Ik kies jou!”
————
Zodra de Blitzle zijn oude vriend zag, begon hij opgewekte geluidjes te maken en liep hij blij naar de Pokémon toe, maar Alphonse riep hem toe te blijven staan. ”Khosekh, wij gaan deze Deerling vangen!” Wat verbaasd keek Khosekh om naar zijn Trainer, maar toen hij de vastberaden blik in die zeegroene ogen zag, knikte hij zijn Trainer toe en draaide hij zich met een grijns terug naar Deerling. Beide Pokémon hadden er zin in en dat was goed. ”Oké dan. Khosekh, doe Quick Attack!” riep Alphonse uit. Het gevecht was begonnen!

De Blitzle schoot direct op Deerling af, die zijn aanval lenig ontweek en terug aanviel met een Tackle. ”Ontwijk!” gilde Alphonse en net op tijd wist Khosekh de tackle uit de weg te gaan. ”Snel, doe Shock Wave!” Elektriciteit vormde zich rond Khosekh en werd met een grote kracht op Deerling afgevuurd. De aanval raakte haar, maar ze kon goed tegen Electric Type aanvallen dus deed het haar niet veel pijn. Deerling viel direct opnieuw aan en wierp meerdere zaden naar Khosekh. Seed Leech. Oh oh! ”Ontwijk! Khosekh, ontwijk!” riep de jonge Coördinator en net de Blitzle wist de zaadjes uit de weg te gaan. Het was een hele handige zet als je aan het aanvallen was, maar het was niet zo prettig als je aangevallen werd, dus moest hij zorgen dat Khosekh de zaden zou ontwijken. ”Khosekh, nog een keer Quick Attack!” riep Alphonse naar zijn Pokémon, en deze voerde de aanval succesvol uit. De Quick Attack had meer effect op Deerling, hoewel ze nog steeds in een goede conditie was. Deerling schoot op Khosekh af en wist hem twee keer achter elkaar te trappen, waardoor Khosekh tegen de grond viel. ”Khosekh! Gaat het?” riep Alphonse geschrokken, maar al gauw sprong de Pokémon weer overeind. Gelukkig maar… ”Oké, Khosekh, doe Tail Whip!” Alphonse en Khosekh hadden deze aanval veel getraind, waardoor Khosekh nu geweldig schattig kon zijn wanneer hij met zijn korte, witte staartje zwaaide. Deerling bleef even stil staan om het te bewonderen, en daar maakte Alphonse gebruik van. ”Nu! Doe Quick Attack!” beval hij zijn Blitzle, die direct in beweging kwam en tegen Deerling aanbeukte. Doordat ze het niet had zien aankomen, kwam de klap harder aan en duurde het een paar seconde voordat Deerling weer overeind krabbelde. Ze kwam echter gelijk in actie en brulde luid. ”K-Khosekh! Doe nog eens Quick Attack!” riep Alphonse uit, maar door de luide brul van Deerling was zijn aanval minder sterk dan normaal. Hoewel hij haar raakte, wist ze op de benen te blijven en maakte ze van het lichamelijke contact gebruik door Leech Seed succesvol uit te voeren. Oh, shit! Energie werd uit Khosekh’s lijf gezogen en in Deerlings lijf gepompt, waardoor de Season Pokémon weer rechter op ging staan en meer kracht kreeg. ”Khosekh! Zeg het als je wilt wisselen, jochie!” riep Alphonse bezorgd uit, maar de Blitzle schudde koppig zijn hoofd. ”O-Oké, Khosekh. Charge!” Rondom de Electric Type Pokémon vormde zich kleine beetjes elektriciteit terwijl de Blitzle zich begon op te laden. Deerling aarzelde even, maar schoot uiteindelijk toch op hem af om wederom een Double Kick aanval uit te voeren. Zodra haar hoeven echter op Khosekhs grijs met witte vacht kwam, riep Alphonse uit: ”Khosekh! Shock Wave!”

Elektrische aanvallen waren nog steeds niet effectief op Deerling, maar doordat Khosekh zich had staan opladen en er nu sprake van lichamelijk contact was, was de aandacht toch een voltreffer! Helaas raakte Deerlings aanval ook en werd Blitzle opnieuw het gras in geschopt. Alphonse drukte zijn kaken angstig op elkaar, maar Khosekh kwam gelukkig weer overeind, hoewel hij wel wat hijgde. ”Kan je nog verder?” vroeg Alphonse bezorgd. De vraag werd beantwoord met een knikte, waarna Khosekh zijn vacht uitschudde en een stevigere houding aannam. Hij moest en zou winnen! ”Goedzo! Zo kennen we je! Oké dan, doe nog eens Quick Attack!” riep Alphonse. Quick Attack was de enige niet Elektrische aanval die Khosekh had, naast… Nee, die zou hij voor het laatst bewaren! Plotseling begonnen de zaadjes, die zich koppig in Khosekh’s vacht geplant hadden, zacht te groeien en kromp de Pokémon was in elkaar. Wat…? Oh, shit! Seed Leech! Een kleine hoeveelheid van Khosekhs energie werd naar Deerling gestuurd, die deze hartelijk in ontvangst nam. Beide Pokémon stonden al te hijgen, maar het was nog niet genoeg… Deerling zou nu nog steeds in staat zijn uit de Pokébal weten te komen en dit was een echt gevecht. Dit was menus; Deerling mocht dan nog zo graag terug naar het Team willen, ze zou zich niet zomaar laten vangen. Dit was een gevecht, en de Season Pokémon zou vechtend ten onder gaan! Ze was een taaie dame en dat liet ze wederom van zich zien. Maar Khosekh was ook een koppige Pokémon. Als winnen betekende dat Deerling terug zou komen, zou hij hoe dan ook winnen!

”Khosekh! Doe nog een keer Quick Attack!” riep Alphonse naar zijn Pokémon. Deze kwam gelijk in beweging, maar Deerling wist de aanval te ontwijken en reageerde met een Tackle. Oh crap… Als ze niet snel zouden winnen, dan… Dan zouden ze verliezen! ”Nog even volhouden, Khosekh!” bracht Alphonse bezorgd uit. Deerling kwam direct weer in beweging en opnieuw Tackelde ze Khosekh, hoewel deze koppig bleef staan. Deerling sprong achteruit en zoog opnieuw een wat energie uit Khosekh. Oh nee, als het zo door zou blijven gaan, dan zouden ze nooit winnen! Als Khosekh zijn elektrische aanvallen nou had kunnen gebruiken… Dan hadden ze met gemak gewonnen! Maar nee, Alphonse kon Blitzle alleen maar met Quick Attack laten aanvallen, wilde hij Deerling verzwakken… De jongen zuchtte diep en wat bezorgd, en riep toen: ”Kom op, Khosekh! Doe nog eens Quick Attack!” En ja hoor, raak! ”Yes! Maak het nu af met Flame Charger!” Dit was Alphonse’s meesterzet! Grote stralen vuur werden richting Deerling geslingerd en raakte haar. Ze was dan zo goed als immuun tegen Elektrische aanvallen; Vuur was nog altijd haar zwakke plek, en Alphonse wist dat! Flink beschadigd kwam Deerling op de grond terecht, en hoewel het pijn deed haar zo verzwakt te zien, duwde Alphonse die gevoelens weg. In plaats daarvan haalde hij een lege Pokébal tevoorschijn en gooide hij die met een harde worp naar Deerling. De bal tikte haar aan, sprong open en zoog de Pokémon naar binnen. Alstjeblieft, Deerling, blijf in die Pokébal!

Ze... Ze zat. Hij had haar gevangen... Hij had Deerling opnieuw gevangen. Ze was weer van hem. Even bleef Alphonse daar stokstijf staan terwijl hij even liet inwerken wat er nou precies allemaal gebeurd was. Maar toen hij dat doorhad, struikelde hij haastig naar de Pokébal en klikte het ding open. En daar was ze dan. Deerling. Zijn Deerling. Nu wel, officieel van hem. "Deerling!" kraakte Alphonse uit en hij sloeg zijn armen om de Pokémon. Deze begon gelukkig te briesen en begroef haar kopje in zijn schouder. Khosekh sprong blij rond, kirrend en statische vonkjes afgevend. "Oh, kijk dan naar je," mompelde Alphonse. Hoewel haar vacht door de war zat van het gevecht, was het zo mooi... Haar zomervachtje! De mooiste groen die er bestond in de wereld. "Ik ga je nooit meer weg doen, Deerling, ik beloof het, ik ga nooit..." Hij moest even stoppen met praten. Hij raakte veel te snel gehecht aan zijn Pokémon; Weg doen of wegruilen was nooit slim geweest voor iemand die zo veel om zijn Pokémon gaf als hij. Hoe had hij het ooit in zijn hoofd kunnen halen haar weg te doen? Zijn lieve Deerling! "M-Maar, al dat gereis, al die trucjes, je..." Deerling schudde echter haar hoofd en deed een sprongetje naar achter. Ze zakte door haar voorpoten en maakte een gracieuze buiging. "Je wilt meedoen?" mompelde Alphonse door een snik. Enthousiast knikte de kleine Pokémon en ze bracht hiermee een brede grijns op Alphonse's gezicht. "Natuurlijk, liefje! Je hoort erbij, ik kan het ook helemaal niet zonder jou!" Khosekh leek dat een mooi moment te vinden om op Deerling af te stormen en haar dolgelukkig omver te duwen. Samen rolde ze spelend door het gras, beide gelukkig en blij dat ze weer herenigd waren. Alphonse liet zich achterover vallen en kwam ruw op zijn achterste terecht terwijl hij blij keek hoe zijn trouwe Pokémon met elkaar speelde. "Welkom terug, liefje. Laten we jou nu naar een Pokémon Center nemen, die brandwond moet verzorgd worden. Sorry daarvoor, trouwens.." Khosekh liet wat beschamend zijn kopje hangen, maar Deerling sprong opgewekt een rondje en tikte toen met haar neusje de Pokébal aan. Hoe ze hem ooit vergeven had wist hij niet, maar ze had het. Welkom terug, Deerling!