Fight with Steel.

Ze hield van treinreizen. Veel meer dan ze zelf doorhad. Vroeger, toen haar moeder nog leefde, reisde ze samen nog wel eens met de trein, maar sinds het overlijden van haar moeder had ze geen voet meer in een trein gezet. Tot nu. Na een Train Pass aangeschaft te hebben, was de brunette zonder na te denken op de trein gestapt en daar zat ze nu dan. Haar groene ogen keken door het raam naar de langs zoevende landschappen, compleet weggezonken in gedachten. Ze had eigenlijk geen idee waar ze heen ging, had niet eens op de kaart gekeken voordat ze in de trein gestapt was. Ach, misschien zou ze ook wel nergens heen gaan. Het ging haar vooral om die treinreis. Het was op de een of andere manier ontzettend rustgevend. Maar ook een beetje eenzaam. Vroeger was ze altijd met haar moeder en dan maakte de twee grapjes en kletste ze over koetjes en kalfjes en deden ze spelletjes, maar nu zat ze helemaal alleen. Cherry en Artemis waren namelijk aan het rusten en ze wilde haar dierbare Pokémon niet stelen. Ach, het was ook geen slechte eenzaamheid. Ze werd er misschien wel een beetje verdrietig van, maar het was ook wel heel verfrissend. Op de een of andere manier.

Toen de trein zijn eindhalte bereikt had, moest de jonge Breeder echter toch uitstappen. Ze had geen idee waar ze beland was, maar na een kijkje genomen te hebben op de kaart die ze in haar tas had, bleek ze in Kiloude City te zijn. Doordat de tropische stad afgelegen lag van de andere steden, was het alleen bereikbaar met de trein… Ze was hier één keer eerder geweest, met haar moeder, maar kon zich niet zo veel van het prachtoord herinneren. Tijd om die herinneringen dan maar eens te verfrissen. Vol goede moed en nieuwsgierigheid verliet Lisanna dus het station en liep ze de stad in. Het weer was er geweldig: Ze had haar jas uitgedaan en in haar zwierige rokje en losse bloesje met korte mouwen dat ze in dat rokje gedaan had, had ze precies de goede outfit aan.

Haar eerste bestemming wist ze al. Of, je zou kunnen zeggen ‘wist ze nog’. Een prachtige tuin, vol met Pokémon uit allerlei verschillende regio’s. De laatste keer dat ze daar was, had ze maar heel kort rond gekeken, maar nu zou ze lekker de tijd nemen. Als haar herinneringen klopte, was het een prachtige tuin, dus ze had er zeer veel zin in! Het vinden van de tuin was niet zo moeilijk. En of hij prachtig was. Haar geheugen had haar zeker niet te min gedaan, de tuin was inderdaad geweldig en ze wist nu al dat ze hier uren door kon brengen.

En daarom had de jongedame besloten om hier te lunchen. Ze wilde Cherry en Artemis uit hun Pokéballen laten, maar ze wist dat de twee hun rust echt nodig hadden, dus liet ze ze nog wat langer rusten en lunchte ze alleen, met een goed boek in haar hand en een heerlijke sandwich. Haar lunch werd echter verbroken toen er een schattig, paars kloddertje voorbij waggelde. Met grote ogen keek Lisanna over de rand van haar boek naar het wezentje. Langzaam liet ze het boek zakken en legde ze haar sandwich op een stapeltje servetjes. Zonder weg te kijken zocht ze met haar hand naar haar Pokédex, en die vond ze ook. Voorzichtig richtte ze het voorwerp op de Pokémon, die stil was blijven staan om iets in de andere richting te bekijken. Volgens de stem was dit een Ditto. De Pokémon was in staat in elke Pokémon te veranderen, zolang hij maar wist hoe die eruit zag. Door hem te laten lachen kon je hem terug naar zijn eigen vorm laten veranderen. Met opgewonden vonkjes in haar ogen keek ze naar het wezentje, dat toen het de stem hoorde, omkeek en met zijn zwarte oogjes de Breeder aankeek. Deze Pokémon was geweldig handig bij het Breeden en bij Pokémon wedstrijden, maar om eerlijk te zijn was er maar één reden dat Lisanna hem wilde: Hij was zo ontzettend schattig! En dus pakte ze Artemis’ pokéball, een vastberaden blik in haar heldere ogen.

Ze zou deze Pokémon gaan vangen!

De jonge Breeder stond op, de Pokébal in haar handen geklemd en een lege Pokébal in haar borstzakje. De Ditto leek door te hebben wat ze ging doen en glibberde achteruit om meer ruimte tussen de twee te creëren, maar hij vluchtte niet. ”Oké, Artemis, zet hem op!” fluisterde ze tegen de Pokébal, die ze naar haar lippen gebracht had. En toen liet ze de Lucario uit zijn Pokébal. Het wezen leek precies te weten wat hij moest doen en keek met een vastbesloten blik die matchte met Lisanna’s blik naar de paarse blob. ”Artemis… Quick Attack!” riep Lisanna uit en nog geen seconde later schoot de Lucario op de Ditto af. Geschrokken ontweek deze de aanval, maar Lisanna gaf hem geen tijd om aan te vallen. ”Nog een keer, Artemis!” Alweer schoot Artemis op het wezen af en weer ontweek deze de aanval op het nippertje. Wat er toen gebeurde, verraste Artemis enigszins. De Ditto leek te veranderen, nieuwe vormen en kleuren te krijgen, totdat… Er een Lucario stond waar eerst een Ditto was! Verbaasdheid was in Artemis’ ogen af te lezen en even wist hij niet wat hij moest doen. Ook Lisanna bleef stil, compleet verwonderd door de verandering. Wat gaaaaf! De Ditto had nu echter ook de aanvallen waarover Artemis bezat en een Dark Pulse aanval deed. ”Artemis! Ontwijk!” riep Lisanna geschrokken uit en direct sprong de Lucario de lucht in en ontsnapte hij aan de aanval. ”Nu, Metal Claw!” riep Lisanna. Artemis’ voorpoten lichtte op en vlijmscherpe klauwen verschenen. De Lucario schoot op de Ditto af, die niet op tijd weg kon springen of een tegenaanval kon doen. Eén van Artemis’ klauwen schraapte langs de voorpoot van de Ditto, waardoor het getransformeerde wezen opzij gevlogen werd. Lisanna kromp ineen toen ze het zag, maar vermande zich. Ze hield niet van geweld of Pokémon pijn doen, maar soms… Moest het… Toch?

De Ditto krabbelde weer overeind en viel direct aan. Tussen zijn voorpoten verscheen een blauwige bal energie, die hij op Artemis afstuurde. ”Artemis, Counter!” gilde Lisanna geschrokken en met zijn voorpoten geheven stopte Artemis de aanval. Maar dat ging niet makkelijk. Door de kracht van de energie werd de Pokémon achteruit geduwd, ook al bleven zijn koppig in het gras staan, en toen de bal verdween had Artemis meerdere krassen op zijn armen en hijgde hij licht. Oh nee… De Ditto was, doordat hij Artemis gekopiëerd had, even sterk als de Lucario… Ze wisten dezelfde aanvallen, hadden dezelfde kracht… Winnen was bijna onmogelijk! Nee. Nee, niet opgeven, Lisanna! Met een vastberaden blik zette Lisanna een stap vooruit. ”Kom op, Artemis! Je kunt het! Nu, Quick Attack!” riep ze uit, hoewel haar stem een paar octaven hoger was door de bezorgdheid die ze voelde. De Lucario zuchtte en schoot toen weer op de Ditto af, dezelfde vastberadenheid als zijn Trainer in zijn ogen. Hij moest en zou winnen… Maar opnieuw ontweek de Ditto Artemis’ aanval, maar nu was de Lucario dichtbij en de Ditto maakte daar gebruik van. Zijn poten lichtte op en veranderde in klauwen en vliegensvlug drukte de Ditto deze in Artemis’ borst. Een geschrokken gepiep verliet Lisanna’s mond toen Lucario tegen de grond viel. Oh nee, oh nee, oh nee! Artemis, kom op, sta op…

Hijgend en verzwakt kwam Artemis weer overeind. Als Artemis de Ditto nu niet goed zou raken, zou hij het misschien niet meer redden… Lisanna moest iets anders bedenken, en snel! Haar gedachten werkte op volle toeren terwijl ze bij iedere aanval die de Ditto deed, riep dat Artemis het moest ontwijken terwijl ze op een idee probeerde te komen.

En toen…

Aha! Lisanna griste haar andere Pokébal uit haar tas en richtte die op het strijdveld. Zodra de Ditto aan het lachen is, kan hij niet langer zijn aangenomen vorm aanhouden en veranderd hij weer terug… Ze moest de Ditto aan het lachen maken! ”Cherry, ik kies jou!” riep ze uit. De Pokébal klikte open en een rode straal verscheen die zich tot een Audino vormde. Beide Lucario’s stopte even met strijden om te kijken. Lisanna’s wangen kleurde rood van inspanning terwijl ze de Pokébal liet zakken en riep: ”Cherry, maak die Ditto aan het lachen!” Als er iemand goed was in lachwekkend zijn, dan was het Cherry wel! Ze draaide zich van haar Trainer naar de twee Lucario en maakte het onnozelste gezicht ooit! Lisanna kon de mondhoeken van één van de twee Pokémon al zien trillen en een opgewonden lachje verscheen om haar lippen. ”Goed zo, Cherry! Ga zo door!” riep Lisanna aanmoedigend. De Audino begon gekke sputter geluidjes te maken en begon met haar poten in haar bolle wangetjes te duwen om er zo gek mogelijk uit te zien. En toen kon de Ditto het niet langer meer inhouden en barstte het in een schaterlach uit.

Direct begon het te veranderen. Het wezentje kromp en kreeg zijn originele, paarse kleur terug. Totdat het weer een blob was, die over het zachte gras rolde van het lachen. Lisanna handelde direct. ”Artemis! Force Palm!” riep ze uit en ze wees naar de lachende Ditto. De mondhoeken van Artemis krulde op terwijl hij zijn voorpoten naast elkaar bracht en een blauwe bal van energie verscheen. De Ditto kreeg de kans niet overeind te komen toen een elektrische golf zijn kant op gestuurd werd. Vol werd het wezentje geraakt en hoewel Lisanna er eigenlijk heen wilde rennen om het wezentje te knuffelen en sorry te zeggen, bleef ze op haar plek. Toen de golf verdwenen was, bleef alleen de Ditto achter, nu een stuk zwakker en… Verlamd! De Force Palm had het wezentje verlamd, precies zoals Lisanna gehoopt had! Vliegensvlug haalde Lisanna haar Pokébal te voorschijn en gooide die met een geweldige zwaai richting de Ditto. Toen het ronde ding tegen de Pokémon aankwam, sprong het open en veranderde de Ditto in een rode straal die werd opgezogen in de Pokébal.

Het ding klikte dicht en bleef daar liggen. Vol spanning keek Lisanna toe terwijl het heen en weer rolde, hopend dat de Ditto genoeg verzwakt was en niet weer zou kunnen bewegen voordat de Pokébal het beestje zou kunnen vangen…