Captains and cruise ships [open]

Het was eigenlijk niet heel vreemd dat Tyrion zo goed was met kinderen. Immers was het zijn starter geweest, uitgekozen door de professor. En al was een Charmander altijd een risico, gezien de mogelijke agressiviteit bij de evoluties, was Tyrion altijd al een rustige Pokémon geweest. Hij was… eerlijk. Hij zou het van niemand tolereren als ze oneerlijk bezig waren, maar zou ook nooit zomaar iemand iets aandoen. Zelfs als zijn trainer een hekel had aan dat persoon. En misschien maar goed ook, want een Charizard die een hekel aan je had… geen goed idee. Absoluut geen goed idee.
Het meisje vroeg of ze de Charizard mocht aaien en Aiden knikte rustig. “Hem kan je aaien, ja,” zei hij, al bleek zijn antwoord al niet echt meer nodig omdat de Charizard zijn kop naar voren duwde en hierbij al de handen van het meisje probeerde te raken. Tyrion zou absoluut een goede Pokémon zijn om ergens op een kinderplaats neer te zetten. Zo groot dat ze hem niet makkelijk pijn zouden doen en zo enorm kalm dat ze van alles met hem konden doen. Enkel was het met zijn staart en gewicht misschien toch niet zo’n geschikt plan.

Of Tyrion ook een naam had. Aiden knikte. “Het zou lastig zijn om twee Charizards te hebben zonder namen,” zei hij met een lichte glimlach. Ja, dan zou het zeer verwarrend zijn. Vooral aangezien het tweetal vaak tegen elkaar trainde, omdat het niet eerlijk zou zijn om Tyrion tegenover Arya of Garrett te zetten. Tegenover Khaleesi in haar Mega-vorm was het nog enigszins eerlijk. “Tyrion,” sprak hij rustig. Vernoemd naar een kleine dwerg, zoals Aiden hem ooit gekregen had. Die kleine dwerg van ‘n Charmander was het allang niet meer, met zijn ruime twee meter. “Wie weet kan je ‘m ooit eens uitdagen voor een gevecht,” grijnsde Aiden. Al leek die kans hem klein. Tyrion was allang niet meer zijn meest gebruikte vechter, simpelweg omdat de Pokémon toch ook niet meer de jongste was. Hij was een krachtpatser. Snelheid was allang niet meer zijn sterkste punt.