Sailing ships ~

Amore had zijn hoed op haar hoofd. Het scheen iets nieuws te zijn wat de Pikachu he-le-maal fantastisch vond. Met het ding op haar hoofd hing ze aan zijn schouder, haar oortjes langs haar rug hangend zodat de hoed niet als een soort vlaggenmast aan d’r lange puntoren hing. Aiden ging even met zijn hand door het rode haar op zijn hoofd en keek even lachend opzij naar zijn Pikachu. “Arceus, je bent me er ook wel één, is ‘t nie?” Een enthousiaste pika klonk en hij tikte het ding klierderig op de neus, waarna ze een zeurderig geluidje maakte en met haar staart tegen zijn achterhoofd sloeg. Het leek er nog niet op dat Raven snel zou komen, dus hij knikte richting een bank waar de Pikachu op sprong. Hij pakte zijn Holo Caster erbij, zich naakt voelend zonder hoed, en het eerste wat zich opende was het gesprek met Lilium. Oh, ja. Hier kon hij de vertrektijden nog even nachecken. Scroll, scroll… Ah, ja. Hij keek even op de klok en zuchtte. Het zou niet lang meer duren voor hij zich maar eens in moest checken, maar dat moest dus samen met Raven, want die blinde kon dat vast niet alleen. Een zucht ontsnapte uit zijn mond.

Dat had hij weer.

Gesloten. ~

Een blondine. Zou ‘t? Aiden hief zijn wenkbrauwen en stond langzaam op toen hij het blondje zag naderen. Lilium. Op een vrolijke toon werd hij begroet, waarna ze zei dat ze hem nog even kwam uitzwaaien. Hij snoof eventjes geamuseerd en keek haar met een lichte glimlach aan. “Ik kan je altijd nog proberen stiekem in de koffer mee te nemen?” Hij lachte even kort, voor hij zijn hoofd schudde. “Nee, grapje. Yo,” groette hij en hij grijnsde zijn tanden bloot. Met zijn hand ging hij weer even onwennig door de rode haren, terwijl hij het gebiribiri (op z’n Railguns) achter zich hoorde van de Pikachu, die zich aan het vermaken was op de bank. Hij wilde niet eens weten wat ze nou weer aan het vermoorden was, dus trok zijn blik niet los van Lilium. Dit ehm… Had hij niet echt verwacht.

“Arceus, natuurlijk niet,” zuchtte hij toen ze hem vroeg of hij het niet erg vond. “Er zijn maar weinig mensen die ik liever zou zien.” Hey, even eerlijkheid mocht wel toch? “Al stelt het me wel een beetje teleur dat je niet gewoon je koffers en een ticket hebt gepakt, hoor,” besloot hij te grappen. Nee, dat zou niet echt handig zijn geweest. Maar, dat betekende niet dat hij er geen flauwe opmerking over kon maken. Immers was hij Aiden. Het was zijn vrijwilligerswerk om flauwe opmerkingen te maken.
Ze vroeg of hij zin had in zijn reis, maar de kans om meteen te antwoorden kreeg hij niet, gezien de verbazing om de Pikachu. Deze tilde haar - zijn - hoed even op en slaakte een enthousiast kreetje, waardoor de fles ketchup in haar handen zichtbaar werd. Aiden had echt geen idee hoe het ding eraan kwam, maar het was vrolijk aan de dop aan het sabbelen en zat verstopt onder de hoed, dus hij besloot zich er niet te veel van aan te trekken. Als ze een smerige nasmaak en dorst had, gooide hij d’r wel van boord of zo. “Geen idee. Met Raven weet je nooit of je wel veilig aankomt in Hoenn,” merkte hij met een zuchtje op. Wat een vertrouwen. “Hoe is je date trouwens gegaan?” Jaloers? Nééééé.

Quality time met Raven. Zijn bovenlip trok wat walgend omhoog. “Zeg dat alsjeblieft nooit meer,” bracht hij geschrokken uit, voor hij even licht glimlachte. “Nee, dat komt wel goed. En houd jezelf alsje- alsjeblieft weg bij Team Rocket tot ik terug ben?” vroeg hij, smekend bijna. Hij had geen zin om zijn reis te onderbreken om haar uit de problemen te halen. Want, zou ze ergens mee zitten, dan zou hij altijd voor haar teruggaan. Betekende niet dat dat fijn was, natuurlijk. Je moest het maar voor iemand over hebben, hmn?
‘Pika~’ klonk er met het enthousiaste stemmetje na de woorden van Lilium. Amore had altijd al een voorkeur gehad voor Lilium. De gele muis was gek op het blondje en Aiden vond dat allang prima, gezien het de bedoeling was dat de Pikachu niet veel in de ball zat, maar hij Lilium wel gewoon veilig tegen kon komen. Met Garrett ging dat allemaal minder soepel, immers.
De date. Het klonk niet alsof ze het er beter had gehad dan op hun date, dus hij glimlachte wat luchtig. Hoe kon hij dat vragen zonder d’r af te schrikken? Ehm… Laat ook maar, dat kon hij niet. Zijn jaloezie viel niet echt te ontkennen. “Haha, goed dan,” besloot hij wat schamper te lachen. Goed zo, Aiden. Wat was hij toch een extreme faaldoos soms. “Zolang hij je niets heeft gedaan, vind ik ‘t helemaal prima.” Eigenlijk wilde hij dat ze die date gewoon vergat en alleen aan die met hem zou denken. Maar hey, wat probeerde hij zichzelf nou aan te praten?
Simpele scharrel, simpele- … Nee, het werkte niet echt.

Ze zocht ze nooit bewust op. Aiden haalde een ball van zijn broek en hield het op zijn handpalm. “Als je denkt het niet aan te kunnen, heb ik Tyrion.” Hij was benieuwd of ze haar geluk genoeg vertrouwde om het aanbod af te slaan. Voor hem was het immers heel wat om haar Tyrion toe te vertrouwen, vooral als hij zo ver weg ging. Hij wist ook niet of hij het zelf een fijn gevoel zou vinden, ondanks het feit dat Garrett en Arya er zouden zijn. Beiden sterk genoeg om enig gevaar af te weren.
De date had haar niets gedaan. Aiden knikte, wilde zelfs reageren, maar toen kwam er een Roselia. Dafuq? Hij wilde d’r vragen of het een nieuwe Pokémon zag, voor hij merkte dat het ding een kaartje overhandigde. Toen hij Lilium’s gezicht zag vertrekken hief hij zijn wenkbrauwen. “Lil, wat is dat?” Zijn stem klonk niet al te vrolijk, streng bijna. Als een Roselia het kwam brengen, moest het… Met valentijn te maken hebben? Oh Arceus, had ze een valentijn? Was hij dom geweest? Was het toch allemaal een scharrel?
Hoofdpijn.

“Hmn,” kwam er uit Aiden’s mond na haar woorden. “Als je jezelf in de problemen werkt kom je niet van me af,” mompelde hij, al liet zijn stem maar al te goed doorschemeren dat hij bezorgd was. Als ze hem nodig had, zou hij immers zo weer op de boot stappen. Maar, ze zou zich wel redden. Sinds de afgelopen keren waren zij en haar Pokémon gegroeid. Hij klikte de ball terug aan zijn riem en was allang blij niet gemerkt te hebben dat Alyss terug was in haar team.
Niets. Aiden vernauwde zijn blik. “Geef hier.” Opnieuw die strenge toon, terwijl hij zijn hand uitstak. “Het maakt me niet uit wie of wat het is, geef hier.” Hij moest weten welke Seedot haar nu weer had laten schrikken. Dat was zijn taak. In alle eerlijkheid werd hij er immers een beetje gek van dat het erop leek dat meerdere gasten het idee hadden dat dit zomaar bij haar kon. Niet zolang hij er was. Arceus, konden ze niet gewoon een grietje pakken waar hij toch niets om gaf? Veel makkelijker.

Aiden grijnsde zijn witte tanden bloot. “Misschien, misschien,” besloot hij te zeggen. Hij wilde de sfeer ook niet te duister maken. Het zou haar nu wel duidelijk zijn dat als er iets mis was, ze hem moest bereiken. Hij wilde niet zijn hele reis in zitten over het feit dat zij misschien wat te eigenwijs zou zijn om hem te contacteren, mocht er iets zijn.
Ze ging hem verscheuren. Aiden greep haar jas en trok haar tegen zich aan, om zijn arm rond haar middel te klemmen en een poging te doen om, hopelijk in het moment van schrik wat makkelijker, de kaart uit haar vingers te krijgen. Hij wilde weten wat ermee was. Hij wilde weten wat er zo erg was dat hij het niet mocht zien. Dadelijk was het een kaart van die date van ‘r. Daar zou hij in ieder geval niet blij mee zijn.

Blijf af. Ze strekte haar arm, zodat hij niet goed bij de kaart kon. Hij snoof een keertje en deed iets waar hij bij Lilium, als enige meisje op deze wereld, normaal niet zou doen. Maar, wat kon hij zeggen. Goed gehumeurd? Nieuwsgierig? Bezorgd? Alles door elkaar zorgde ervoor dat het doel de middelen heiligde en hij legde zijn vrije arm in een snelle beweging om haar bovenbenen, om haar de lucht in te trekken, tegen zich aan, zodat ze half op zijn arm zou zitten. De arm rond haar middel liet hij los en hij leunde voorover: zou ze zijn shirt, nek of whatever nu niet beetpakken, moest hij heel snel zijn arm weer rond haar slaan, anders lag ze waarschijnlijk op de grond en dat was ook weer zo onaardig. Maar, hij ging ervanuit dat ze intelligent genoeg was om hem (geschrokken) beet te pakken, zodat hij met zijn nu vrije hand de kaart ertussenuit kon grissen. Immers kon hij in deze houding genoeg vervelende dingetjes doen om zijn zin te krijgen.