Sailing ships ~

Ze schrok van zijn actie, maar dat was op zich geen gigantisch wonder. Het was echter jammer dat ze haar armen rond zijn hals sloeg. Een mooie houding in elke andere situatie, maar voor nu was het even die kaart waar hij op uit was. Daarom draaide hij zich, met haar nog altijd vast, om en liet hij zich zakken, om haar boven de bank te houden en zich met een grijns naar voren te zetten, zijn voorhoofd bijna tegen die van haar. Met een soepele beweging zette hij haar op de bank, zijn arm dus onder haar benen weg, om met zijn beide vrije handen haar armen beet te pakken. Van daaruit zou het simpel zijn. Hij kon haar dunne polsjes makkelijk tegen elkaar houden en dan de kaart er tussenuit trekken. Na al deze moeite moest en zou hij het ding hebben. Als het immers niet veel had voorgesteld, dan zou ze het gewoon gegeven hebben, of niet?

Aiden verbaasde zich erover dat ze nog niet los had gelaten. In de meeste instanties zou ze nu allang hebben opgegeven, maar ze scheen of in een gigantische tauros mode te zijn, of er moest iets staan in die kaart wat hij absoluut niet weten mocht, om welke reden dan ook. Aiden fronste toen ze naar hem gromde, maar zette al gauw genoeg een onschuldig glimlachje op zijn gezicht. Met haar polsjes vast in zijn ene hand, deed hij met zijn andere een poging om haar hand te openen en de kaart eruit te grassen. Zo enorm sterk was ze niet, dus Aiden hoopte dat dit slagen zou. Zo onderhand had ze namelijk de vreemdste redenen gehad om dingen van hem te verbergen, dat hij er automatisch van uit ging dat het hem wel zou interesseren.

Hij stond op het punt om het maar te laten zitten. Zou dit niet werken, dan mocht ze erin stikken en vond hij het allemaal wel prima zo. Wie was hij immers om ‘t van d’r af te pakken, om d’r te forceren? Maar toch irriteerde het hem. Ze had het ook gewoon kunnen geven. Maar, die Tauros. Die moest hij eens gaan temmen en berijden.
En toen had hij hem toch. Met een snelle beweging draaide hij zich weg van het meisje en ontfrommelde hij het kaartje, om het ding eens goed te bekijken. Niet meer dan drie tellen voor hij in lachen uitbarstte. “Was dit je date?” vroeg hij lacherig, kijkend naar het jochie op de kaart. “Oh Arceus, Lil,” ging hij door. Oh, dit was mooi zeg. De reden voor haar tauros-heid was dus waarschijnlijk schaamte geweest. Want, nu wilde hij er het fijne wel van weten.

Niet lezen. En het was haar date niet. Aiden grijnsde droogjes bij haar volgende woorden. “Ik voel me toch wel beledigd,” zei hij met een onschuldig grijnsje, waarna hij de kaart terug in een bolletje frommelde en het naar Amore gooide, welke het bolletje onschuldig ving. “Kijk eens aan, Amore mag ‘t van boord gooien zodra we t schip op stappen. Nu blij?” vroeg hij liefjes, het meisje met een onschuldige grijns aankijkend. “Vergeef je het me nu, of breek je mijn hart zoals je die van je aanbidder breekt?” Hij had nogal moeite met het niet proberen te lachen, al kreeg hij het wel voor elkaar, gelukkig. Even wendde hij zijn blik af naar de klok die er hing en fronste hij. Muk, ‘t werd zo toch echt tijd…

Ze vergaf het hem wel. Ze sloeg haar armen weer om hem heen en Aiden glimlachte rustig. Hij sloeg zijn arm geamuseerd om haar heen, terwijl ze hem zei dat hij veel plezier moest hebben en hem zei alsjeblieft in één stuk terug te komen. Met een rustige stap duwde hij zich wat van haar af, om haar met een knipoogje gerust te stellen. “Dat komt allemaal wel goed,” zei hij, waarna hij grijnsde. “En ik zal je wel een leuk berichtje sturen als ik terug ben. Immers had ik nog een date van je tegoed, was ‘t niet?” Onschuldig grijnsje. Hij begon daar veel te goed in te worden.
Toen er werd omgeroepen dat de passagiers aan schip moesten komen, keek Aiden even omhoog. “Nou, kom hier,” zei hij met een grijnsje. Of hij het deed om haar te klieren, om duidelijk te maken dat hij echt om haar gaf en niet van plan was een scharrel te zoeken in Hoenn of om welke reden dan ook, maakte niet uit. Hij legde zijn hand onder haar kin en trok haar licht naar zich toe, om haar een kleine afscheidskus te geven. Hoppa.

En nu moest hij zich officieel inhouden in Hoenn, man.

Daar stond hij dan. Met z'n tas, want meer had hij niet, een ticket en een kater. Raven had niet gedacht ooit nog naar deze haven terug te keren. Toen hij hier voet zette was dat met de intentie geweest om zo snel mogelijk zo ver mogelijk in de regio te verdwijnen. Maar, hij ging op reis hoor. Met zijn beste vriend Aiden. Een zucht ontsnapte over zijn lippen. Echt veel keus had hij niet, want annuleringskosten. Hij liet het allemaal maar over zich heen komen en wie weet. Misschien had Hoenn nog een aantal interessante dingen te bieden.
Nanook, die zo graag uit zijn pokéball wilde omdat hij nog nooit op een boot had gezeten, rende opeens weg alsof hij iets gezien had. Raven had geen zin hem in de drukte kwijt te raken en volgde zwijgend zijn aura, tot hij opeens op twee bekende gedaanten stuitte. Aiden, 20, boog net op dat moment voorover om Lilium, 15/16?, een afscheidskus te geven. Nanook stopte twijfelend met zijn bedoeling om Lilium vrolijk aan te vliegen en keek toen met een vragend hoofd naar de vreemde bezigheid van de twee mensen. Raven ging naast hem staan en staarde ze droogjes aan met zijn niets ziende ogen. "Oké, nu ben je officieel illegaal," mompelde hij naar Aiden, terwijl hij zijn wenkbrauwen op trok in een frons. Nou Raven was gearriveerd hoor.

Nu was hij officieel illegaal. Aiden zag - voelde - hoe Lilium van hem weg deinsde en draaide zich naar Raven toe, merkend hoe Lilium zich wat achter hem zette. Een grijnsje ontstond op Aiden’s gezicht, al was deze eerder schaapachtig te noemen. “Eh… Yo.” Heilige Arceus, dit legde hij hem wel op de boot uit. Hij keerde zich naar Lil en zette een grijnsje op zijn gezicht. “Ik zie je nog wel, meis,” besloot hij te zeggen, voor hij langs haar stapte en zijn tas van de bank griste, om ook zijn hoed van Amore’s hoofd te halen en de fles Ketchup weg te zetten. De Pikachu sprong op zijn schouder en Aiden keek Raven met opgetrokken wenkbrauwen aan, voor hij zijn arm beetgreep en zijn vrije hand nog een keer naar Lil uitstak, voor hij zich richting de boot waande.
“Je houdt je smoel.”

Hij knikte even naar Lilium toen die hem ongemakkelijk begroette, terwijl hij de frons op zijn gezicht weer liet zakken. "Yo." De tas om zijn schouder liet hij maar gewoon hangen, omdat hij wist dat de boot ieder moment zou vertrekken. Typisch iets voor hem om precies op het juiste tijdstip te arriveren. Aiden pakte snel zijn arm beet en begon hem mee te trekken. Raven, die eigenlijk prima kon zien waar hij heen moest, liet het maar gewoon fronsend gebeuren. Dat was zijn motto deze hele reis. Hij hief zijn hand nog even cooltjes naar Lilium en wenkte Nanook toen mee te komen voordat hij de boot al op was. De Riolu zwaaide ook naar het blonde meisje en rende vlugjes achter de twee aan. 'Je houdt je smoel,' waarschuwde Aiden. Raven stak ontkennend zijn vrije arm omhoog. "Hey, ik zeg niks," sprak hij droog. "Als dat je ding is..," Misschien was dit toch wel een klein beetje grappig. Hij zag er de humor wel van in dat hij eindelijk iets had om Aiden teug te sarren. Die Aiden, gevallen voor zo'n jong grietje. Wat waren ze toch weer volwassen.