Panic |Open

Het aquarium. Er waren duizende plekken die veel interessanter waren. De meeste pokémon die in de glazen kooien zaten waren zeer normaal, en vaak niet eens de moeiten om te zien. Daarbij dobberde ze maar rond en deden ze in zijn ogen vrij weinig. Het was ook wanneer dat de verveling bij Floyd echt toe sloeg dat hij tegen het glas aan tikten, vlak voor de neus van een magikarp. De pokémon leek er van te schrikken en zwom in paniek rond. Andere pokémon die in dezelfde aquarium zaten begonnen door het gedrag van die ene Magikarp ook te flippen. ‘Pardon, meneer het is niet toegestaan om op de glazen te tikken,’ zei een stem vervolgens achter hem, maar de jongeman keek niet om. ‘Weet ik, heb het gelezen op dat bord,’ en ondertussen wees hij naar één van de waarschuwingsborden. Wat de vrouw vervolgens nog zij ontglipte hem wat. Iets over dat hij buiten werd gegooid als hij het nog eens probeerde. Hmhm, natuurlijk. Gelukkig was de rust in de bak nog niet terug gekeerd, dat maakten het toch iets of wat interessant om naar te kijken.

_{Floyd keek opzij wanneer dat er iemand hem benaderde. Een meisje met blond haar en in het gezelschap van één of andere rat. Zijn ogen gleden even van haar naar de kleine pokémon om dan terug naar de andere te kijken. ‘Iemand moet hier het goede voorbeeld geven,’ de magikarps en andere vissen in het aquarium waren ondertussen weer wat kalmer geworden, maar ze leken nog altijd niet gelukkig. Ergens zou het best grappig zijn moest één van die vissen op dat moment evolueren. De bak zou vast breken en water zou dan overal verspreid liggen. ‘Maar ze moesten het hier dan maar niet zo saai maken, want echt, er is hier niks te zien,’ zei Floyd. De jongen keek op dat moment nog even om zich heen maar er was niks dat echt zijn aandacht wist te eisen. Bij het aquarium waar eerder nog paniek was, en waar het tweetal voor stond was een bankje waar dat de jongeman op ging zitten.}

_{Floyd had kunnen verwachten dat het meisje naast hem kwam zitten. Hij had er niks op tegen, want als hij echt niet had gewild dat er iemand naast hem kwam zitten zou hij er wel voor gezorgd. Gewoon al languit gaan liggen zou er al tegen helpen, of Death uit zijn bal halen. Je kon eigenlijk zeggen dat hij toestemming had gegeven om te gaan zitten. ‘Saaie pokémon zijn de beste. Ik kan er uren naar kijken,’ ging Floyd in op de reactie die hij had gekregen van de anderen zonder haar direct aan te kijken. Hij bleef kijken naar de Magikarps in de bak. Een frons kwam echter op zijn gezicht wanneer het volgende uit haar mond kwam. Mensen kijken? ‘Daar kan ik het helaas niet mee eens zijn,’ zei hij dan ook. Floyd was geen mensen persoon. Niet iemand die graag onder de mensen kwam en graag sociaal deed met anderen. Uiteindelijk wisten ze hem toch alleen maar te vervelen of te irriteren, en wanneer het irriteren eenmaal begon, stopte het niet meer. ‘Ik word er alleen maar van gefrustreerd als ik merk hoe achterlijk de meeste mensen wel niet zijn.’ Hm, die visie was misschien de reden dat hij vrij vriendloos was.}

_{De rat die eerder alleen maar op de rugleuning had gezeten was op de schoot van de persoon naast hem gaan zitten. Het was nog steeds heen raar ding als je het hem vroeg. Een pikachu dat niet wist hoe die pikachu moest zijn. Daar leek het wel wat op.
‘Hoo ja, ik heb eigenlijk heel veel vrienden,’ begon Floyd serieus. Hij sprak sowieso al niet met veel emotie, liet nooit veel emoties tonen dus was het moeilijk te merken wanneer hij loog, of wanneer dat hij de waarheid sprak. ‘Ik ben ze alleen nog niet tegen gekomen,’ vervolgde hij nog. Vrienden hebben kon wel eens van pas komen. Als je eens hulp had konden ze helpen en daarmee had je soms wel een voordeel. Het probleem was dat de meeste mensen die dat Floyd ontmoeten uiteindelijk vijanden werden. Of hij kon ze niet uitstaan, zo iemand moest je ook niet te vriend nemen. ‘Mensen kunnen gewoon niet omgaan met mijn wonderbaarlijke karakter,’ zei hij alsof dat de schuld lag bij de andere mensen. Hij leunde wat naar achter met zijn rug tegen de rugleuning van de bank om het zichzelf wat gemakkelijker te maken. Als hij echt perse vrienden wilde zou hij wel wat doen aan zijn karakter, maar hij wist zich prima te redden zonder.
Het meisje legde wel uit waarom ze het leuk vond om te kijken naar mensen, maar het had een andere reden dan dat Floyd eerst had gedacht. ‘Dat wilt dus zeggen dat jij mensen zelf nogal graag bespeeld, niet?’ Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de persoon waar dat hij nog steeds de naam niet van wist. Zeer veel mensenkennis had hij nu niet, maar het klonk wel zo. Hij kon het natuurlijk volledig verkeerd hebben.}

_{Het ging over het aantal vrienden dat Floyd had, en die waren letterlijk op één hand te tellen. Zolang dat hij het zelf echter niet erg vond was het niet echt een probleem. ‘De wereld is groot, en ik heb nog een heel leven voor me, ik vind mijn vrienden vast wel als ik naar ze opzoek ga,’ met de laatste woorden bedoelde hij dus dat hij enkel vrienden zou maken wanneer hij dat hij mensen ook echt de kans zou geven om vrienden met hem te worden.
‘Dat kan ik begrijpen, mensen zoals mij zijn zeldzaam,’ de sarcasme die dag was echt. Misschien dat het door de omgeving kwam of omdat hij een zeer luie en sarcastische dag had. Vast de omgeving. De vissen en al de andere prikkels waren slaapverwekkend en daardoor dat Floyd zo reageerde, gewoon omdat hij lui was en geen zin had om verstandige antwoorden te geven.
Op de andere vraag die hij had gesteld kreeg hij een misschien terug. Mensen die zo een antwoord gaven bedoelde altijd het verwachte antwoord, dat was iets dat Floyd wist. Zoveel mensenkennis had hij nog wel. De onbekende stelde zichzelf nog voor als Layla, geen naam die bekend in zijn oren klonk. ‘Floyd,’ stelde hij zichzelf kort en bondig voor. ‘Maar vertel eens Layla, heb je nog meer pokémon of is dat je enige?’ met een knikgebaar gebaarde hij naar de pokémon op haar schoot. Misschien was het gewoon haar huisdier en had ze nog een serieus team waar mensen schrik van moesten krijgen.}