Take a breath, don't panic, panic! (Open)

Olivia was in alle staten. Nerveus drukte ze Aya tegen zich aan terwijl ze uit het beslagen raam naar beneden keek. Het had er van moeten komen ooit. Die ooit was dus nu aangebroken. Haar Vulpix voelde haar nervositeit en probeerde haar gerust te stellen door in haar eigen taaltje tegen haar te praten. Olivia verstond er natuurlijk niets van maar het stelde haar toch een beetje gerust. Ze draaide zich om met een zucht en zette Aya op het bed neer. Ze aaide haar over haar hoofdje. "Dank je, Aya, het zogenaamd doen alsof ik je versta helpt op een bepaalde manier" Aya zei nog wat en kwispelde met haar grote staart. Olivia nam haar nogmaals in haar armen en knuffelde haar stevig. Vulpix duwde liefdevol haar hoofdje tegen haar aan, gewend aan spontane knuffelbuien. Olivia deed dat vaker, ze was nou eenmaal niet de zelfverzekerste daar buiten, dus haalde ze die kracht uit haar Vulpix. Ze waren al samen vanaf het begin en hun band was zo dicht dat er geen lucht meer tussen kwam. Olivia rende naar haar kleerkast toe om haar pyjama met allemaal kleine Aarontjes er op uit te trekken en zich te verkleden in een wat gebruikelijkere kledij. Ze ruilde haar pyjama in voor een horizontaal gestreepte paars met witte trui waarvan de mauwen te lang waren, een skinny jeans, knielaarsjes met een bontafzetting, een dun crème kleurig jasje, en als aller laatste iets wat Olivia haar veiligheidssjaal noemde. De sjaal was erg dik en had een geel geruit patroon dat haar nek warm hield en een klein deel van haar gezicht bedekte. Zo kon ze er in weg zinken als ze zich onveilig voelde. Ze begaf zich naar haar erg opgeruimde bureautje waar ze haar schoudertas vanaf haalde. Ze tilde verscheidene items op van haar bureau op zoek naar een roze kleurig etui waar ze haar collectie pennen en potloden in hield. Gefrustreerd trok Olivia de lades open. Ze duwde de laatste met een verslagen zucht dicht. "Ik snap er niets van! Waar is dat ding?" Zonder zou ze het huis niet verlaten. Daar was ze heel onvermurwbaar over. Ze zette haar tas neer en plofte op haar bed neer. Ze wist dat haar tante het excuus niet zou aannemen. Het spijt me tante, ik ga voorlopig niet het huis uit tot ik mijn pennen en potloden set terug heb gevonden!. Aya liep naar haar bed toe en dook er onder. Met een triomfantelijke blik in haar ogen kwam ze er onderuit en presenteerde Olivia's slowpoke etui aan haar. Olivia nam het aan en aaide haar dankbaar over haar hoofdje. "Daar heb ik hem dus gelaten.." Dat betekende dat haar schrift niet ver weg was. Ze reikte onder het bed met haar hand en botste tegen een dik schrift aan met haar vingers. Ze streek er kort overheen en trok hem toen onder het bed uit. Het schrift zag er uit alsof het meerdere veldslagen overleefd had. De voorkant was bijna helemaal weggesleten en er zaten gaten in. Hier bewaarde ze al haar tekeningen in. Het was een schrift die je zelf kon bijvullen zodat je hem altijd kon gebruiken. Het beste verjaardagscadeau die ze zich maar had kunnen wensen. Automatisch ging haar geheugen terug naar haar ouders. Resoluut onderdrukte ze de golf van verdriet die haar raakte. Ze miste ze enorm. Haar warrige moeder en haar verstrooide vader. Ze balde haar hand tot een vuist en keek abrupt op. Nee! Ze zou niet zitten kniezen. Er waren ook goede kanten aan de onbekende, enge wereld in trekken. Alleen. Ze wist al wat haar oom zou zeggen. "Olivia, je bent al zestien jaar, er is echt geen tijd om alleen maar binnen te zitten zonder deze wonderschone wereld te kunnen ontdekken". Olivia mocht hem wel maar hij was vaan erg dramatisch en extravagant over alles. Hij zag alles in een wit licht die onmogelijk duister kon worden. Maar dat kon ook zijn goede kanten hebben,.. toch?

Olivia stond op toen ze haar tekenset in haar tas had gestopt bij haar pokédex, pokéballs, kaart van Kalos en verloren zelfvertrouwen. Ze trok het elastiekje uit haar haar en bevestigde die om haar pols. Enkel nog wat sandwiches van beneden meenemen en haar haren kammen en dan was ze er klaar voor. Zachtjes opende ze haar kamerdeur om haar door migraine gevelde oom niet wakker te maken en op haar tenen trippelde ze de overloop over naar de trap. Eenmaal beneden aangekomen trof ze haar tante aan die met een bevlekt schort voor een middaglunch aan het klaarmaken was. "Eindelijk Olivia" Zei haar tante met haar gebruikelijke hoge stem, "Ik dacht dat je nooit uit je winterslaap zou komen". Olivia wierp een blik op de oerlelijke klok die boven de deur hing. Half twaalf, dat viel reuze mee. Er waren dagen dat Olivia langer sliep. Schouderophalend viste ze haar haarborstel uit een laatje van een oud dressoir en ging aan de keukentafel zitten. Ze haalde de borstel met lange, voorzichtige halen over haar dikke haar die in golven langs haar gezicht viel. Haar tante smeet een in dik papier gewikkeld pakket op de keukentafel. Olivia nam aan dat haar overlevingspakket aan sandwiches daar in zaten. "Dank je wel, tante" Murmelde ze respectvol en ze stopte ook die in haar tas. Ze stond op en veegde wat haar uit haar gezicht. Met Aya aan haar zijde liep ze naar de voordeur toe. Aarzelend bleef haar hand boven de deurklink hangen van het glas in loot raam. Olivia slikte en draaide zich om naar haar tante. Die had haar theedoeken even neergelegd had en Olivia met een liefdevolle blik aankeek. Ondanks dat ze haar tante weinig zag in het algemeen voor ze hier heen kwam wonen was hun band niet al te slecht te noemen. Sinds ze hier woonde was hij er enkel op vooruit gegaan. Ze leek erg op haar moeder. Ook zij had kastanjebruin haar, haar ogen waren blauw en stonden altijd vriendelijk. Ze had een hartvormig gezicht met haar dat altijd opgestoken was. Vroeger vond Olivia het altijd een waar feest als tante en oom Fraîze langs kwamen. Ze hadden niet alleen hele speciale cadeautjes maar ook verhalen over de Kalos regio die Olivia geweldig had gevonden. Met hun vreemde accent en wilde verhalen .. De jonge trainster knoopte haar jas goed dicht en sloeg de sjaal steviger om zich heen. "Het zal een tijdje duren voor we elkaar weer zien" Haar mond was plots kurkdroog geworden en ze moest moeite doen niet haar emoties de overhand te laten krijgen. Haar tante stopte de theedoek in haar schort en kwam met open gespreide armen op haar nichtje af. Ze gaf haar een dikke knuffel en een kus op haar hoofd. "Ik weet zeker dat je het geweldig gaat vinden" Daar twijfelde Olivia ten zeerste aan. Ze vond het onbeleefd om dat hardop te zeggen dus knikte ze alleen maar. Haar tante bukte zich en gaf ook Aya een knuffel. "Pas goed op Olivia, goed?" Aya knikte vastberaden en zei wat terug op een erg serieuze toon. "Doe oom Bart de groeten" Mompelde Olivia. Haar tante knikte en wuifde met haar handen. "Zal ik doen, ga nu! Ga!" Ze glimlachte aldoor. Met een loodzwaar gevoel trok Olivia dan toch de deur open en stapte naar buiten. De kou was verrassend voor Olivia aangezien het er warmer uit had gezien van binnen af. Ze liet zich hierdoor niet ontmoedigen en trok haar tas hoger op haar schouder. Hoe verder ze liep hoe dichter de poortdeur kwam. Een bekend gevoel nestelde zich in haar onderbuik. "Tot over een paar maanden!' Hoorde ze haar tante roepen. Arceus nog aan toe.. maanden? Ze kneep haar ogen stijf dicht en opende ze pas weer toen ze bijna over het lage hekje struikelde. Zonder om te kijken opende ze het poortje en sloot hem weer. Ze beet op haar lip en probeerde haar ademhaling onder controle te houden. Niemand gaat vandaag een paniekaanval krijgen. Hield ze zichzelf voor terwijl ze langs de rijtjeshuizen liep. Een fletching vloog langs haar heen en tjilpte vrolijk. Terwijl de grote poortdeuren die naar Aquarcorde town leidde zichzelf openvouwde voor een nieuwe bezoeker voelde Aya aan dat Olivia op het randje van een hevige paniekaanval balanceerde.

De Vulpix rende langs haar heen door het smalle pad en stopte voor haar. Netjes ging ze zitten en ving Olivia's blik. Met een intense blik in haar ogen begon ze tegen haar trainster te praten. Olivia leunde tegen de inmiddels gesloten poort aan en haalde door haar neus diep adem om het door haar mond weer uit te blazen. Aldoor keek ze haar Vulpix in de ogen die heel diep inademde en toen met een tevreden uitdrukking. Tegelijk wist Olivia haar zenuwen een beetje onder controle te krijgen. Wat zou ze er veel voor geven om iemand te hebben op dit moment die ze wel kon verstaan. Ze zakte door haar knieën heen en voelde zich vreselijker dan ooit. "Ik ben zo bang" Voor het onbekende. Maar dat zei ze er niet bij. Olivia was nog bang voor haar eigen schaduw. Hoe kon zo iemand nou een trainer worden? De kampioen van de regio? Aya stampte met haar voorpootje op de grond en keek haar fel aan. Ze draaide zich weg van Olivia en liep enkele passen vooruit. Ze keek toen achterom en gebaarde met haar staart dat Olivia mee moest komen. Verdoofd liep die achter haar Vulpix aan met trillende handjes. Ze was nog nooit echt alleen geweest. Alleen in de grote, enge wereld waar van alles kon gebeuren. Altijd had ze gehad wat ze maar wilde hebben. Veiligheid en bescherming. En nu werd dat allemaal teniet gedaan omdat ze de wijde wereld in ging trekken. Als verdoofd liep ze uiteindelijk de waterrijke stad in en bleef ze even staan om te acclimatiseren. Om tot rust te komen ging ze op haar favoriete terrasje zitten. Ondanks de kou die haar raakte, de asgrauwe lucht die voorspelde dat er vies weer zou komen. Ze bestelde een ijskoud softijsje en pakte haar schetsboek erbij. Ze trippelde langs de winkeltjes naar een gazonnetje bij het water en observeerde een Poliwag die aan de overkant op de waterkant zat. Toen Olivia eenmaal haar potloden tevoorschijn had gehaald en was begonnen met gedetailleerd schetsen leek de wereld niet meer te bestaan. Enkel nog was er de Poliwag op de waterkant en haar potlood die de lijnen trok en schreed over het papier.