Winter Day

Jace snoof weer voor de zoveelste keer zijn loopneus terug. Winter was werkelijk weer eens aangebroken. Hij keek over het meer van Aquacorde Town waar sneeuw op viel als een wit deken dat de winter met zich mee bracht. Een rilling van de kou schoot door hem heen. Hij name een teug van zijn sigaret en blies vervolgens de rook uit. Een warmte in zijn borst deed hem wel goed. Het meer was verlaten aan deze oever waar hij zo rustig tegen een boom had gelegen. Hij had een scetsblok voor veem, maar had moeite met zijn hand recht te houden in de kou. Hij was sowieso geen goede tekenaar, maar vond verhalen schrijven wel leuk. Het was rustgevend en gaf hem wat te doen als hij en z'n team pauze hadden van training. Hij nam nog een teug terwijl hij over het met sneeuw bedekte water keek. Hij keek met een glimlacht het water toe en blies uit toen er plotseling een groep Surskit over het water heen schaatsten. Terwijl ze zo snel langs schaatsten braken ze het witte deken, maar de kleine golfjes die ze maakten deden het deken schommelen. Hij begon de schaatsende Surskit te schetsen en tot zijn verbazing werd het eigenlijk best wel mooi. Hij nam daarna een laatste teug en deed het schetsboek weg terwijl hij z'n tas om deed. Hij strompelde verder en zocht al snel de warmte van Aquacorde Town op. Hij moest ergens een café zien te vinden. Normaal gesproken had hij altijd zin in wat koffie, maar met de winter op de hielen had hij enorme zin in een warme chocolade melk. Hij lachte bij de gedachten dat ondanks zijn leeftijd hij zo'n zin had in warme chocolade melk. Hij zag in zijn ooghoek het bordje van een café en sprong zowat van blijdschap naar binnen. Hij deed de deur open en een warme gloed overkwam hem. Tevreden deed hij zijn jas op de kapstok en nam plaats. Het café was rustiek met een houten interieur. De warmte van de haard was fantastisch samen met de rustige omgeving. Het café was redelijk druk, maar niet lang nadat hij ging zitten kwam er een serveerster langs die zijn bestelling af nam. Hij kreeg daarna eindelijk zijn warme chocolade melk. Hij begon te watertanden toen het voor hem geplaatst werd. Het was zonder slagroom en met een klein koffie koekje erbij. Hij nam zijn eerste slok en voelde zich meteen beter. De winter gleed simpelweg van hem af. Hij was in Walhalla, voor een haard met warme chocolade melk en een koekje. Jace zuchtte tevreden en zakte dieper in zijn stoel. Hij keek naar zijn schetsboek en dacht dat het misschien een leuk idee was om een gedicht voor Vivienne te schrijven. Hij schudde eventjes zijn hoofd en dacht na over al de keren dat hij zo aan het blozen was dat hij niet eens kon spreken, laat staan dat hij een gedicht zou kunnen overdrachten. Even later was zijn chocolade melk op en liet hij wat geld achter. Hij trok zijn jas weer aan en deed de deur open. De koude en ijzige wind blies volop in zijn gezicht. Hij snoof zijn loopneus weer op en strompelde naar buiten. De kou trok weer door hem heen en hij besloot maar weer verder te wandelen naar het meer waar Aquacorde Town om bekend stond. Misschien zouden die Surskit er nog zijn. Hij kon het niet helpen, maar hij voelde toch echt iets meer voor de zomer. Misschien kon hij nog naar de Lumoise Badlands voor wat warmte. Hij kwam aan bij het meer en vond al gauw een pier om op te zitten rustig over het meer kijkend. Waarom had hij de neiging zo melancholisch te zijn als hij alleen was. Misschien kwam het omdat hij zo allen was zonder Vivienne. Weer schudde hij zijn hoofd. Hij was een avonturier en een avonturier zou op zichzelf kunnen reizen zonder dit soort hindernissen. Vivienne zou het ook niet fijn vinden als ze de reden zou zijn voor zijn melancholiek. Waarschijnlijk was het gewoon de winter die aan hem vrat. Hij had onlangs de gym in Shalour City weten te verslaan, maar hij wist nog niets over de volgende gym. Hij had bij Grant en Korrina hun gyms en vechtstijl geanalyseerd voordat hij hen uitdaagde, maar misschien dacht te veel na over zijn technieken. Hij wist niet hoe andere trainers te werk gingen als het om gym gevechten ging. Hij ging achterover liggen met zijn benen over de rand hangend terwijl hij naar de lucht keek. Het was best vredig om naar de lucht te kijken terwijl er sneeuw langzaam naar beneden kwam. Alles was vredig...
Er schoot plotseling een helse pijn door zijn been die hem bijna van schrik van de pier af deed vallen. Zijn pokédex was niet nodig hij wist vrijwel zeker dat er maar één pokémon was bij meren die een been zou verwarren met voedsel. Hij haalde zijn been op het drogen en dacht hij het niet? Een verdomde Magicarp had zijn been gebeten alsof het een stuk aas was. Misschien was het beter dat hij met zijn benen niet meer boven het water zou houden. Als het een Gyrados was geweest dan was dit niet zo rustig verlopen zijn. Hij was er ook niet helemaal met zijn gedachten bij en liep wat verder de pier op. Misschien zou een rustig plekje vinden waar hij in kalmte na kon denken over de komende gym, maar hij vond niets anders dan het einde van de pier. Hij had al lang gezien dat het dood liep, maar om de een of andere reden hield hij nog steeds de hoop vast dat er misschien meer was. Hij plofte neer in kleermakers zit en staarde naar de sneeuw die over het meer viel. Misschien was de winter zo slecht nog niet met zo'n mooi uitzicht. De sneeuw was koud op zijn gezicht, maar het deerde niet. Hij was compleet in zijn eigen gedachten verzonken. Hij moest daar echt aan het werken. Hij zou momenteel niet eens met zekerheid kunnen zeggen of er meer mensen op de pier waren.

Eigenlijk had de man geen idee wat hij in Aquadore Town deed, waarschijnlijk gewoon omdat hij alle steden wou zien niet bepaald voor een belangrijke reden dus. Mercy liep naast haar trainer en keek vrolijk om haar heen en pas op dat moment merkte de witharige dat de Deeling een andere kleur had dan waneer ze uit het ei was gekomen, hoorde dat of juist niet? Gezien hoe de jonge Pokémon vol energie zat hoorde het waarschijnlijk, hij had wel eens gehoord dat er een Pokémon was welke de kleur meeveranderde met de seizoenen, misschien zou dat er wel aan de hand zijn. De hoeven van de Season Pokémon lieten sporen achter welke al snel weer bedekt werden met de sneeuwvlokken die rustig vanuit de licht viel, de bruine Pokémon keek verwonderd naar de sneeuw die het gehele stadje bedekte. Het was best wel vredig zo, waar de meeste mensen waren wist de witharige niet, waarschijnlijk in hun huis ofzo maar verder maakte hem dat niet uit. Verderop zag hij een pier en voor zover Ren het kon zien was er maar een iemand, wat hij of zij aan het doen was? Wist hij veel en terwijl de man rustig op de pier kwam aflopen liep Mercy haar trainer achterna, bijna geruisloos liep hij de pier op en het enige geluid dat klonk was het zachte gekraak van sneeuw welke onder zijn schoenen kwam met elke stap die de man zette.

Jace keek over het water heen en stak een sigaret op. De warmte deed hem goed. Met zucht blies hij de rook uit terwijl hij op stond. Hij draaide zich om en zag daar plotseling een man verderop de pier staan. Jace nam nog een teug en liep naar hem toe. Hij blies de rook weer uit en zei schaapachtig: "Hehe je liet me schrikken. Ik had je niet horen aankomen." Hij werd ruw onderbroken door zijn pokédex die aan z'n riem hing. Dat ding scande vanalles dat langs liep. Het scande de pokémon bij de man en zei vervolgens met een robotische stem: "Deerling the season pokémon. Deerling is a fawn-like Pokémon, most resembling a fallow deer. The upper side of its body is pink during the spring, green during the summer, orange during the fall, and brown during the winter. It has a yellow patterned rim, and its underside is light beige. It sports a yellow floral tuft on its head, and similar yellow coloration on the ear insides of its tapering ears. The tips of its limbs are colored black and its pink tail is small. It can change in appearance with the changing of the seasons. If it senses animosity, it hides in tall grass. It moves in herds as it is timid around humans. It dwells in sparsely populated areas, away from humans. It is herbivorous." Wat een schatje. Jace glimlachte naar de kleine pokémon en zei tegen haar trainer: "Sorry daarvoor. Ik moet echt een betere plek verzinnen voor mijn pokédex dan op mijn riem. Het scant alle dat ik tegen kom."

Een jongen verderop draaide zich om nadat deze een sigaret had aangestoken en sprak schaapachtig "Hehe je liet me schrikken. Ik had je niet horen aankomen." niet dat het de witharige veel uitmaakte, hij vond het niet al te belangrijk wat mensen van sommige acties van de man dachten. ineens klonk een robotische stem, het kwam van de Pokédex die de jongen had, ach nu wist Ren in ieder geval wel waarom Mercy een andere kleur had dan eerder. "Sorry daarvoor. Ik moet echt een betere plek verzinnen voor mijn pokédex dan op mijn riem. Het scant alle dat ik tegen kom." de Deerling naast zijn zijde keek de jongen voorzichtig aan met grote ogen, wat Mercy van hem dacht, daar was Ren niet zeker van. ´Niet erg hoor, kan iedereen wel eens overkomen.´ gaf de withairge rustig als antwoord.

Jace glimlachte naar de witharige jongen en liep rustig naar hem toe. Hij haalde de pokédex van zijn riem en deed hem voorzichtig in zijn tas. Hij haalde er ook nog iets uit dat hij in zijn vuist verborg. Hij hurkte een meter of twee van de man vandaan en opende zijn vuist naar de Deerling. In de palm van zijn hand ruste een pokéberry. Hij vroeg zich af hoe de pokémon zou reageren.