Het kwam niet vaak voor dat Oskar de tijd nam om te picknicken. Meestal had hij geen tijd of geen zin om alles voor te bereiden en als hij dat wel had, had hij meestal geen geld om de boodschappen te doen. Zijn liefde voor eten zorgde er voor dat hij altijd veel te veel op zijn kleedje wilde hebben, en dus ook dat de kosten van de picknick erg zouden oplopen. Hij was zijn oudere broer ontzettend dankbaar dat hij een picknick-pakket aan Oskar had meegegeven de laatste keer dat hij thuis was. Niet alleen betekende dat voor hem gratis eten, maar ook dat hij eindelijk weer eens gewoon buiten op een veldje in de natuur kon eten. Het maakte hem niet uit dat het winter was en dat er overal sneeuw lag, zolang hij maar kon picknicken.

Dus nu zaten Oskar, Peridot en Obsidian met zijn drieën op een blauw met wit gestreept kleedje en een kleine hoeveelheid broodjes en snacks tussen hen in. Peridot en Oskar hadden hun borden en monden al gevuld, en Obsidian at niet want hij was een steen. Het was eigenlijk een heel saai tafereel. Het enige interessante, was dat het plaatsvond in de winter, wat veel mensen een rare tijd vonden voor een picknick. Ach, als iemand er problemen mee had, dan kwam die het maar melden.

“Perry, kan je mij een worstenbroodje aangeven?” De donkerharige jongen stak zijn hand uit naar zijn Furret, zodat deze er een broodje in kon plaatsen. “Thanks, buddy,” bedankte Oskar haar. Als zijn hand niet vol met brood had gezeten, had hij haar een aai gegeven.
Zijn volle-hand-probleem werd echter al snel opgelost, want er kwam onverwachts een Pokémon naar zijn hand toe vliegen die het broodje uit zijn hand viste. “Hey!” Oskar wierp een boze blik naar de Pokémon. Dat was zíjn eten! Klaar om zijn voedsel te verdedigen, stond Oskar op van zijn plek en keek hij welke Pokémon het durfde om zijn picknick te verpesten. Hij herkende het als een Yanma.

In plaats van gefrustreerd te raken, besloot Oskar om eerst een wat vriendelijkere methode te proberen. Praten. “Hey kleine vriend, als je wat te eten wil, dan mag je er wel bij komen zitten. Er is genoeg voor iedereen!” Yanma scheen niet echt te reageren. In plaats daar van kauwde hij op een stukje brood wat hij had afgescheurd. Oskar was benieuwd wat er in het hoofd van de Pokémon om ging. Lang kon hij hier echter niet over nadenken, want de Pokémon dropte het broodje en vloog opnieuw op de etensvoorraad af. Deze keer landde hij er bovenop. Niet zeker wetend wat dit betekende, besloot Oskar weer te gaan zitten en van het meest positieve uit te gaan. “Kijk, dat is beter. Geen zorgen, we bijten alleen in de broodjes.” Een vriendelijke glimlach stond op zijn gezicht, en zijn hand reikte naar de stapel broodjes waar de Yanma op geparkeerd stond. Een broodje pakken kreeg hij echter niet voor elkaar, want de libelle sloeg met zijn lijf de hand weg.

Even was Oskar overrompeld door verbazing. Met grote ogen keek hij de Yanma aan. Deed hij nou echt net wat hij dacht dat hij deed? Want als dat zo was, was het oorlog. Ook Peridot probeerde een broodje te pakken, maar ook haar pootjes werden weggeslagen. Oskar verloor zijn geduld. Niet alleen had deze Yanma zijn eten gestolen, hij claimde het ook nog als zijn eigen. Hier moest hij iets tegen doen.
“Perry, ik denk dat ik je hulp nodig heb.” De Furret begreep de hint meteen en nam een aanvalspositie aan.

“Oké vriend, ik vraag je dit één keer. Ga alsjeblieft van ons eten af.” Yanma keek Oskar direct aan met zijn grote, blije ogen. Het was alsof hij wilde zeggen: ‘kom dan’. Dat had hij niet moeten doen. “Alright dan. Perry, Fury Swipes.”
Zonder enige twijfel dook de Furret op de Yanma af. Blijkbaar was zij net zo gefrustreerd met zijn rare gedrag als haar trainer. De Yanma zag haar echter aankomen, en had nog net genoeg tijd om van de stapel broodjes op te vliegen, wat er in resulteerde dat Perry daar midden in viel. De Yanma counterde vervolgens met een Sonic Boom – een aanval waarvan Oskar nu al wist dat het de picknick nog meer overhoop zou halen. Hij moest zorgen dat het gevecht niet op het kleed plaats vond.

Doordat hij met zijn gedachtes ergens anders mee bezig was, werd Perry geraakt door de Sonic Boom, en dus ook de broodjes. Er zaten allemaal stukjes brood en jam en vlees in haar vacht. Met een zielig gezicht keek ze haar trainer aan. “Ah, Per, het spijt me! We gaan je hierna meteen een warm bad geven, oké? Maar eerst maken we dit zo snel mogelijk af.” Gelukkig scheen dit een goed genoege belofte te zijn, want Peridot wendde haar aandacht weer af naar de Yanma, die het voor elkaar kreeg om op uitdagende manier een stukje brood in zijn mond te stoppen.
“Oké, ga voor een Quick Attack!” Peridot gehoorzaamde direct en viel de Yanma op haar allersnelst aan. Raak. Het laatste beetje brood wat Yanma in zijn pootje vast had, viel er uit. Hij herstelde zich echter snel, en deed toen zijn Double Team aanval, waardoor er meerdere Yanma verschenen. Oskar zag geen andere uitweg dan ze allemaal één voor één aan te vallen.
“Perry, Fury Swipes! Raak ze allemaal!” Ze allemaal raken was een lastige taak, omdat de Yanma ook nog eens door elkaar begonnen te vliegen. Peridot viel elke Yanma aan waar ze bij kon komen, maar het leken er alleen maar meer te worden. Oskar begreep het niet. Hoe meer ze er sloeg, hoe meer het er op leek dat de originele er niet meer was. Tot hem iets opviel. Er was één Yanma die hoger vloog dan de rest, en nooit zo laag kwam dat Peridot er bij kon. Ook leek het alsof de kopieën van deze Yanma af kwamen. Dat was genoeg bevestiging voor Oskar.
“Peridot, gebruik je Quick Attack recht omhoog!”
De Furret keek heel kort met een sceptische blik naar Oskar, maar gehoorzaamde. Ze deed haar aanval recht de lucht in, door een hoop nep-Yanma heen, en raakte vervolgens de echte. Oskar haalde een lege Pokéball tevoorschijn, dacht nog een tweede keer na over zijn beslissing, en besloot toen dat hij de Yanma het beste wel kon vangen. “Val maar geen trainers meer lastig voortaan,” zei hij, terwijl hij de bal naar het wezen gooide, hopend dat hij bleef zitten zodat geen andere trainers hun lunch verpest zou worden.