So long, and thanks for all the fish [+Eli Dawson]

Een eigen fokkerij opstarten was niet zo makkelijk als hij origineel gehoopt had. Toen hij uit huis was getrokken met zijn Pokémon die hij van zijn 'ouders' had gekregen wist hij sowieso zeker dat hij Pokémon wou fokken. Eli was niet zo competitief ingesteld en het ging hem niet echt om het winnen. Hij wou er voor zorgen dat er goede lijnen Pokémon zouden bestaan waar mensen echt wat aan hadden. Misschien dat hij ooit nog een keertje mee zou doen aan een coördinator wedstrijd, die had hij ook altijd mooi gevonden als ze op TV waren. Alleen was het wel echt een vak apart, en Eli wist niet zeker of hij er aanleg voor had, maar dat zou hij nog wel merken als hij het ooit uit zo proberen.  
Hij nam wel is een vrije dag en deed de hele dag niks. Vandaag was zo'n dag. Eli trok zijn rugzak goed op zijn rug toen hij de stad verliet om even iets voor zichzelf te gaan doen. Natuurlijk had hij Kasai en Tsuki bij zich, je wist maar nooit wat zich op je pad begaf. En het leek de laatste tijd alsof Team Rocket meer aanwezig was, dus hij was op zijn hoede en liet zijn Pokémon liever niet zomaar thuis. Hoewel het niet vaak voor kwam dat je Pokémon uit je huis gejat werden was het wel zo dat hij er rekening mee hield. Ze waren er gek genoeg voor tegenwoordig.

Toen hij buiten stond liet hij Kasai en Tsuki uit hun Pokéballen. Het was een pittig lang reisje en het was wel goed voor ze om wat frisse lucht te krijgen. "Gaan jullie met mee naar Ambrette Town?" Enthousiaste geluiden kwamen van de Pokémon af en hij grijnsde naar ze en aaide beide kort voordat hij begon met lopen. Het was een zonnige dag, geen wolkje aan de lucht. Hij hoopte dus eigenlijk dat meer mensen buiten zouden zitten op een terras in de zon dan in het aquarium, dan kon hij alles rustig op zijn dooie gemakje bekijken. Dat was iets wat hij graag deed. Hoewel hij water Pokémon super mooi vond kon hij niet uit over de lucht die ze soms met zich meedroegen. Dooie vis was nou niet echt aantrekkelijk voor je neus. Ook vond hij de schubben niet lekker voelen. Dan had hij liever de zachte vacht van een Growlithe of een Eevee. Misschien raakte hij nog liever een Ditto aan dan een Magikarp.

Terwijl hij zo aan het lopen was schoten zijn gedachtes toch nog wel is terug naar vroeger. Het was toch allemaal raar gelopen, zijn hele leven. Eerst wordt je ter adoptie afgestaan als kind en zit je tot je 16e in een weeshuis gevangen totdat iemand je opeens adopteert. Het was raar. Maar hij zou een ondankbare snotneus zijn als hij zijn pleegouders niet zou bedanken voor alles wat ze voor hem gedaan hadden. Het was toch wel twee jaar eten en onderdak voor hem geweest en hij had het niet slecht gehad. Zijn pleegouders waren rijke mensen en hadden het geld zeker om hem te kunnen onderhouden. Maar het voelde daar niet als thuis en hij had vanaf zijn 17e al geroepen dat hij weg wou. Niet omdat hij hun niet mocht, maar hij wou iets voor zichzelf. Zijn ouders hebben hem geholpen met het opstartten van de fokkerij. Alles wat hij nu had, kwam van hen. Hij stuurde ook nog regelmatig e-mails naar hun toe om te laten weten hoe het ging. Op bezoek gaan deed hij niet meer. Ze zaten ook in een totaal andere regio, het was niet goedkoop en simpel om eventjes langs te gaan. Hoewel hij soms wel het comfortabele miste van het eten dat altijd gekookt werd voor hem en zijn was die gedaan werd. Dat moest nu allemaal zelf. Maar hij was 20 jaar oud nu, hij moest het nu zelf doen. Alleen was het aller ergste nog, hij had totaal geen vrienden in deze nieuwe regio.

Zijn reisje eindigde in Ambrette Town, waar hij veel had gehoord over het aquarium die ze hadden met allemaal soort Pokémon er in. Hij vond water Pokémon machtig interessant dus hij besloot om naar binnen te gaan. Het was er druk, maar dan ook echt pittig druk. Eli keek wat rond, zijn hoogte zat mee dus hij kon over de meeste mensen heen kijken en zien wat er gebeurde. Zijn oog viel op een Sharpedo die steeds vlak voor het glas langs zwom en net leek alsof zijn boze ogen je aankeken. Hij was zo gefascineerd door de Pokémon dat hij een beetje uit-zonede, hij merkte niet echt meer dat de mensen om hem heen ook nog wouden kijk en sommige moeders met kinderen wierpen de langere mensen die vooraan stonden vuile blikken toe. Eigenlijk maakte het hem ook niet uit, als die moeders zo graag met hun kinderen hierheen wouden gaan konden ze toch ook een andere dag uitkiezen? Hij had het sowieso niet heel erg op kinderen, ze gilde hem veel te hard en vroegen soms echt de raarste dingen.

Hij voelde een hand op zijn schouders en hij schrok er een beetje van, hoewel mensen om hem heen hem de hele tijd aan raakte was dit direct contact op hem gericht. “Pardon, mag ik er misschien bij?” klonk er en hij keek achterom. Een meisje met wit haar stond achter hem en hij bleef eventjes kijken. Toen schoot hij weer terug in de gewone wereld. "Ja, tuurlijk. Ik had geen idee dat ik in de weg stond," zei hij terwijl hij rustig naar achteren stapte om haar erdoor te laten. "Die Sharpedo daarzo kijkt echt recht in je ziel." merkte hij toen op. Waarom hij dat deed wist hij ook niet, het voelde gewoon alsof hij iets meer moest zeggen dan 'sorry ja oké je mag er bij'. "Kun je het nu beter zien of niet?" hij keek haar vragend aan. Veel gillende kinderen trokken even kort zijn aandacht. Ooit zouden die hellebeesten zo hard gillen dat het glas barstte en dat alle Pokémon vrij kwamen en ze allemaal terplekke verzopen.

- Shit yes, 1000 woorden post! C:

Het meisje nam haar plek in en keek door het glas naar het water. Hij grijnsde. Het was niet erg geweest voor hem om naar achteren te stappen, het was immers zo dat hij over haar heen kon kijken nu hij schuin-achter haar stond. Hij kreeg een bedankje voor het opgeven van zijn plek. "Geen dank." knikte hij. De Sharpedo zwom weer voorbij en hij kon zien dat het witharige meisje bang was. Ook een paar kinderen begonnen te gillen over de haai-Pokemon en hoe ze die heel eng vonden. “Arceus, die heb ik nog nooit van zo dichtbij gezien.”  zei ze. Hij moest lachen. "Ik ook niet, en dat hou ik graag zo. Die beesten zien eruit alsof ze elk moment een hap uit je kunnen nemen." hij keek nog eventjes naar de Pokemon terwijl hij weer weg zwom.
“Ja, dit is veel beter. Maar ook een stuk enger.” hij knikte. "Je bent niet de enige die dat vind hoor." zei hij en knikte naar een groepje kinderen die al snel verder liepen. Maar hij bedoelde ook zichzelf er een beetje mee. Het beest had iets ontzettend intimiderends. “Zou er ook een Shiny ergens rondzwemmen?” werd er gevraagd. Eli haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet eigenlijk, ik heb er nog geen gezien. Zullen we er eentje gaan zoeken samen?" vroeg hij, hopend dat hij niet de verkeerde indruk wekte bij het meisje dat hij net een paar minuten kende en zijn plek had gegeven.