You've totally met the wrong person~ (Nathan Malone)

De zuster had tegen Nathan gezegd dat hij wel goed voor haar zal zorgen. Yeah sure dacht Riddle. Natuurlijk kan hij voor haar zorgen, de vraag was of zij dat toe ging laten op het moment en of dat wel goed ging komen. Bij de gedachte alleen al werd ze al absoluut niet blij, alles behalve blij. Op het moment wilde ze gewoon alleen zijn of zo. De assistente was nog bezig op de computer waarna ze zich weer om draaide. Riddle was ondertussen voorzichtig van het bed af gekomen. Nathan zei ook nog dat het wel goed ging komen, ja uiteindelijk waarschijnlijk, ze had niet veel keus. Ze was een gehandicapte op het moment en ze was weer afhankelijk van iemand. Ze hield zo van haar onafhankelijkheid die ze nu compleet kwijt was. Ook hield ze ervan om controle te hebben, maar die moest ze nu compleet af geven. Nee het viel echt niet mee. De assistente die weer naar hun toe was gedraaid zei vervolgens nog dat er wat gegevens ingevuld moesten worden. Haar blik ging naar Nathan die het bord in zijn handen kreeg geduwd. Aan zijn gezicht kon ze meteen al zien dat hij geen idee had wat hij in moest vullen al zag ze hem niet lang daar na iets op schrijven. Zo nieuwsgierig als ze was liep ze, op een wat lager tempo dan normaal, naar hem toe. Ze keek naar het formulier wat hij aan het invullen was. Er stond alleen haar voornaam waarna ze even zuchtte "Riddle Adriana Chaika" mompelde ze zodat hij dat kon op schrijven. Haar felblauwe ogen keken naar de volgende vraag, wat een persoonlijke rotzooi "18 jaar, 15 januari 1997" somde ze haar geboorte dag op. Haar blik ging naar het kopje adres waarna ze even zuchtte "Violabaan 189, 6743 GH, Anistar City" noemde ze op. Beter dat zij het op noemde dan meneer allemaal dingen ging in lopen vullen die niet klopte. Kort keek ze hem even aan, maar al snel keek ze naar het formulier. Al ging haar blik even naar haar kleding die lichtelijk verbrand waren, thuis maar snel andere kleding aan trekken.

Nathan schreef gewoon op wat zij voor hem op noemde. Gelukkig deed hij dat ook gewoon zonder tegen zin, ze had nu namelijk echt geen zin in geruzie, ze kon namelijk geen moer, had pijn en geen zin in gezeur aan d'r hoofd. De jongen was snel klaar met het invullen en Riddle zag dat ze gelukkig niks meer hoefde te weten. Nou wist meneer ook meteen weer wat meer over haar, al was het adres niet zo interessant, ik bedoel hij woonde bij haar in huis en haar middelste naam was nou ook niet dat je zegt interessant om te weten, behalve als je iemand streng aan wilde spreken of zo. Zoals ouders dat wel is deden. En tja dan nog haar leeftijd en geboortedatum niet zo interessant, behalve dat je dan wist wanneer iemand jarig was of zo. Ach haar gegevens waren in ieder geval ingevuld. Riddle nam vervolgens wat afstand waarna ze even naar de zuster keek die weer op de computer bezig was. Riddle keek echter snel weer naar Nathan die nu zijn gegevens nu moest invullen. De jongen leek er erg veel moeite mee te hebben. Ze keek hem dan ook even scheef aan. Vanaf haar punt kon ze nog net mee lezen. Er werd een of andere naam opgeschreven en vervolgens hetzelfde adres als Riddle. Waarschijnlijk had hij dat over geschreven van haar, want dat wist hij absoluut niet uit zijn hoofd. Vervolgens stopte de jongen met schrijven toen hij bij zijn geboortedatum kwam. Ze keek hem wat verbaasd aan, wacht? Wist hij niet wanneer hij geboren was of zo? Riddle kon haar grinnik niet inhouden. Uiteindelijk kwam er met moeite wat op het papier. Of hij had het net verzonnen of hij was er weer op gekomen. Het was ook grappig om hem zo te zien klunzen wat dat betreft. De assistente zei vervolgens dat ze mochten gaan waarna ze nog een tasje om Riddle's medicijnen deed en deze uitreikte naar Nathan. Echter was mevrouw Riddle zo eigenwijs dat ze het tasje om haar arm schoof, degene met de brandwonden. De zuster keek haar wat scheef aan toen Riddle vervolgens na een bedankje de kamer uit verdween. Nathan zou wel volgen, ik bedoel waarom zou hij in een ziekenhuis kamer rond blijven hangen. Na wat lopen, al liep ze niet hard, was ze eindelijk weer buiten. Ze snoof even de frisse buitenlucht op, dit was zoveel beter dan die benauwde kamer in het ziekenhuis. Een glimlach was weer op haar gezicht verschenen.

De jongen had haar een boze blik gegeven, maar door deze keek ze zo heen, ze wist dat hij niet echt boos was. Maar het was wel geniaal om hem te zien klunzen, meestal was zij degene die klunzig was en op d'r bek ging. Voor zijn neus had ze het tasje met lichtelijke moeite om haar arm geschoven en had nog even om gekeken naar Nathan die vroeg of dat wel zo handig was. Riddle draaide zich weer om en liep de kamer uit, hem compleet negerend. De assistente keek de twee wat verbijsterd na en schudde lichtelijk haar hoofd toen ze de kamer uit waren. Eenmaal buiten kon Riddle weer genieten van de frisse lucht. Vanuit haar ooghoeken keek ze even naar de groenharige jongen die zichzelf uitrekte. De jongen zei vervolgens weer dat hij het over moest nemen, want haar arm moest rusten. Ze zuchtte even diep en keek naar het tasje wat om haar arm hing en liep maar naar Nathan toe. "Oke.." zei ze zachtjes waarna ze haar arm uit stak zodat hij het tasje van haar arm af kon pakken. Als hij het tasje had over genomen, keek ze even om haar heen. Vervolgens liep ze de richting op waardoor je dus richting Lumiose ging. "Zullen we dan maar gaan?" vroeg ze zonder hem aan te kijken. Echter bleef ze al snel weer staan om, om te draaien. Alles deed gelukkig al minder zeer, maar ze bedacht ze net dat ze wel een pijnstiller nodig had. Er verscheen een blos over haar gezicht en Nathan recht aan kijken deed ze niet "Mag ik misschien een pijnstiller?" vroeg ze maar, ze moest er een hebben, maar zelf kon ze het dus absoluut niet.

Riddle was gestopt, omdat ze die verdomde pijnstiller wilde. Ze had maar gewoon gevraagd of ze een pijnstiller mocht, maar Nathan gaf eerst commentaar over het feit dat hij dus echt niet door Lumiose ging en dat ze op een andere manier gingen. Ze keek hem even fronsend aan op dat moment. Nathan haalde het potje met pijnstillers tevoorschijn en haalde er eentje uit. De pijnstiller werd gewoon boven haar hand los gelaten en ze kon hem nog net op vangen. Wat hulpeloos keek ze naar het ding. Haar verbrande arm was ook nog steeds pijnlijk om te bewegen namelijk. Ze keek Nathan even fronsend aan waarna ze weer naar de pijnstiller kijk. Met veel moeite kreeg ze het ding in haar mond gepropt. Ze slikte het direct door en zuchtte even. Haar aandacht weer op Nathan focussend "Waarom niet? We zijn er zo door heen" zei ze niet snappend "Daarnaast hoe wil je anders naar Anistar gaa....." ze hield halverwege haar zin haar mond. Ze bleef hem even aan staren, nee hij wilde niet met Agrona naar Anistar vliegen, nee dat mocht niet. "Nee, nee, gewoon nee" begon ze tegen te stribbelen al voordat Nathan er überhaupt mee was gekomen. Ze was ook weer niet achterlijk, misschien wel klunzig, maar niet dom. Ze zuchtte "Ik loop liever door Lumiose" zei ze wat afwezig waarna ze ook wat stappen naar achteren had gezet. Voor geen goud dat ze op Agrona ging klimmen, laat staan dat dat lukte met haar arm. Ze keek naar haar arm wat zielig in de mitella hing en haar felblauwe ogen keken vervolgens naar haar andere verbonden arm. Ze voelde zich enorm ongemakkelijk op deze manier, ze was machteloos en kon zichzelf absoluut niet meer beschermen, ze kon haar eigen pokémon er niet eens meer bij halen. Wat was dit een dramatisch gedoe.

Protesteren had echt geen zin bij hem, verdomme. Hij zei dat ze gewoon zo gingen, op zijn manier dus. Riddle wilde echter liever gewoon lopen, zover was het nou ook weer niet. Ze wilde niet op Agrona door de lucht vliegen, alsjeblieft niet. Ze was al genoeg gewond, straks flikkerde ze nog van Agrona af of zo, want zo'n kluns was ze nog wel. Ze keek toe hoe hij Agrona's pokéball erbij haalde, nee hij was nog serieus ook. Riddle zette nog een paar stappen naar achteren terwijl ze toekeek hoe Agrona tevoorschijn kwam uit haar pokéball. Ze keek de pokémon recht aan die haar ook aan keek, maar ze leek nogal verbaasd te zijn. Ze vroeg zich af wat de Charizard dacht, maar als ze het goed had was het haar doen ja. Riddle keek vervolgens naar Nathan die op haar af kwam "Nee, neeeeee" zei ze nog tegen stribbelend, maar ze werd gewoon in de lucht getild. Daar nog verder tegen stribbelend werd ze op Agrona's nek geplaatst. Ze zat nu dus op de Charizard haar nek die er zelfs was voor gaan liggen. Ze merkte op dat Nathan achter haar kwam zitten. "Kunnen we echt niet anders gaan?" vroeg ze nog als laatste poging, maar voordat ze antwoord kon krijgen, klapte Agrona haar vleugels uit en vroeg ze de lucht in. Riddle kreeg bijna een hartverzakking en ging wat naar achteren zitten, omdat ze zichzelf niet vast kon houden nu. Dan maar tegen Nathan aan leunen, hoe awkward het ook was. "Niet naar beneden kijken, niet naar beneden kijken" mompelde ze piepend tegen haar zelf. Nee als ze naar beneden ging kijken dan ging het dus absoluut niet goed komen. Gelukkig was Anistar City niet ver en zeker als ze vlogen, ging het natuurlijk een stuk sneller. Riddle probeerde vervolgens maar op haar ademhaling te letten, veel beters kon ze toch niet doen.

Ze keek even om, omhoog naar Nathan waarna ze weer snel voor haar keek. Hij grinnikte en zei dat het helemaal niet eng was en dat ze hem moest geloven. Ze snoof even en bleef recht vooruit staren. Ze bleef echter nog steeds naar achteren hangen, want dat was haar enige steun voor nu. Ze keek weer even naar haar armen, hopelijk ging het genezen sneller dan ze zeiden. Ze zuchtte even en keek vooruit toen Agrona een vrolijke brul liet horen. Voor even kwam er een wat vrolijkere grinnik uit Riddle, dat was eventjes geleden dat ze echt vrolijk had gereageerd. Haar felblauwe ogen keken om haar heen, nog niet naar beneden kijkend. Ze keek vanuit haar ooghoeken nog een keertje naar Nathan en langzaam verscheen er een klein glimlachje op haar gezicht. Bij dit glimlachje was duidelijk te zien dat hij gemeend was. Al keek ze weer snel voor zich. Lichtelijk hing ze wat voorover om naar beneden te kijken. Al ging ze toch maar weer snel rechtop zitten en dus weer tegen Nathan aan. Nee het was echt veel te eng "Ik ben blij als we weer beneden zijn" mompelde ze wat. Gelukkig leek de pijnstiller ook wat te helpen, helaas mocht ze geen moer doen, want anders kon ze nog meer schade aan brengen zonder het door te hebben.