Met een geïrriteerde zucht keek Jayde weer op de kaart. Er stond op hoe je van Lumiose City naar Dendemille Town moest gaan of hoe je Snowbelle City kon bereiken vanuit Laverre City... Maar hoe je je door Santalune Forest moest oriënteren? Ho maar. Jayde onderdrukte de neiging om de kaart ter plekke in twee te scheuren en vouwde het weer op om het vervolgens in haar handtas te steken. “Daar heb ik ook niets aan,” dacht ze, waarna ze weer om zich heen keek. Had ze die boom niet al eerder gezien? Ja, daar was ze zeker van. Ze liep in rondjes en had er geen flauw idee van welke kant ze op moest. Zo te zien was er ook geen mens te bekennen, dus ze stond er zo goed als alleen voor. Ze raakte even de Poké Balls aan die stevig aan haar riem hingen en overwoog of ze één van haar Pokémon erbij zou halen om haar te helpen. Geen van hen was ooit in dit bos geweest, maar normaal gezien waren hun zintuigen wel sterker dan die van een mens. Ze had Crimson wel gevangen toen ze in Unova leefde en een wilde Pokémon zou de weg wel moeten vinden, nietwaar?
Jayde haalde de Poké Ball van haar riem en liet deze opengaan, waardoor de Venipede voor haar verscheen. “Haal ons uit dit bos,” zei ze kortaf. De antennes op het hoofd van de Pokémon bewogen even en Crimson begon in een bepaalde richting te lopen. Nog steeds geagiteerd omdat ze zelf de weg niet zou kunnen vinden volgde Jayde hem door het bos. Ze had simpelweg geen keuze. De twee bleven maar lopen en op een gegeven moment merkte Jayde op dat ze alwéér langs die ene rots waren gelopen. “Jij bent toch niet ook verdwaald, hè?” De Venipede draaide zich vlug om en keek haar vastberaden aan, maar na een paar tellen keek hij weg. “Bedankt voor de moeite, I guess,” mompelde Jayde, waarna ze Crimson weer liet terugkeren in zijn Poké Ball. Ze liep naar de rots toe en leunde ertegenaan, terwijl ze nadacht over wat nu verstandig zou zijn om te doen: nog langer ronddwalen door het bos, of wachten tot er iemand toevallig langskwam?
