You've totally met the wrong person~ (Nathan Malone)

Totodile had goed zijn werk gedaan en had hun beide gered van verschroeiing. Alleen de volgende actie had ze absoluut niet aan zien komen. Riddle hoorde Nathan roepen dat Agrona een Rock Throw moest doen op haar Totodile. Was he fucking crazy? Stupid question actually. Riddle dacht er echter geen seconde over na en greep haar Totodile vast met haar gezonde arm en sprong op van de boom vandaan. Mightyena volgde haar op de voet "Croc en Fluffy keer terug!" riep ze waarna de pokéballs aan haar riem twee rode stralen naar de pokémon stuurde en ze weer op slokte. Het was een stuk makkelijker als ze maar voor twee pokémon hoefde te zorgen dan vier pokémon tegelijk. Echter had Riddle wat beter op moeten letten en dus meer op haar zelf moeten letten. Riddle keek op toen er een steen van aardig formaat haar kant op schoot, precies op haar Totodile af. Riddle zette een stap op zij waardoor haar Totodile niet meer geraakt kon worden, maar Riddle nu dus volop geraakt werd in haar zij. Ze smaakte gelijk een smak tegen de grond waarna ze even bleef liggen. Tranen begonnen in haar ogen te prikken. Haar Totodile was onderhand weer op eigen voeten beland en bleef bij Riddle staan niet goed wetende wat hij moest doen. Hiro was ondertussen voor Riddle gaan staan, in aanvalshouding en gromde fel naar de Mega evolved Charizard en Nathan. Ze greep naar haar zij en beet op haar tanden waarna ze langzaam omhoog kwam tot dat ze wat rechter zat. De pijn was bijna niet te verdragen, hoe kon het nou ook alweer zover gekomen zijn? Riddle keek met haar felblauwe ogen naar haar zij die dus ook geraakt was. Bloed begon langzaam door haar shirt heen te komen. Ze begon wat te schelden waarna ze snel de tranen uit haar ogen wreef.

Riddle was het weer gelukt om wat rechter op te komen, wat haar enorm veel moeite kostte nu. Haar Totodile bleef nog steeds bezorgd bij zijn trainster, niet goed wetend wat te doen. Ze beet op haar lip en probeerde nog verder omhoog te komen, maar dat lukte gewoon niet. Haar blik ging naar haar shirt wat ondertussen doorweekt was van het bloed. Voorzichtig tilde ze haar shirt op, maar ze liet het al snel los bij het zien van de wond. Langzaam werd ze zelfs misselijk. Haar blik schoot naar Nathan die vervolgens Agrona beviel om een Blast Burn uit te voeren. Haar ogen werden groot en ze keek dan ook snel naar haar Pokémon. "Run, just run" riep ze naar hen. Haar Mightyena keek om naar Riddle en was niet van plan om te verplaatsen "I said run, goddammit" snauwde ze vervolgens naar Hiro. Zijn oren lagen plat en met zijn staart tussen zijn benen rende hij naar Kiro die haar vervolgens mee sleepte het bos weer in. Riddle zelf probeerde zo snel mogelijk omhoog te komen ondanks haar verwondingen, maar toen ze eenmaal stond was ze al te laat. Ze wist wat voor een impact deze aanval kon hebben en hoeveel schade het kon aanrichten. De aanval werd uitgevoerd en mevrouw werd keihard tegen de eerste de beste boom aan gesmeten. Verder had ze er nog meer brandwonden aan over gehouden. Ze voelde echter toen ze duizelig haar ogen weer open deed dat ze haar arm niet echt meer kon bewegen. Het lukte wel, maar het deed ontiegelijk zeer. Als dat niet gebroken was... Ze snoof en hield haar tranen in "I'm so done... so done" zei ze zachtjes. Haar ene arm kon ze niet meer bewegen en haar andere zat onder de brandwonden. Ze voelde zich enorm gehandicapt. "Hiro keer terug" kuchte ze waarna er weer een rode stralen verschenen. De pokémon verdween in zijn bal en haar Totodile riep ze weer terug. Nee, ze had echt geen zin meer om te vechten, laat staan dat ze haar pokémon zo nog fatsoenlijk kon rond commanderen op deze manier. Haar felblauwe ogen keken de Totodile aan, echter hoefde ze niks te zeggen, want hij gebruikte al een Water Gun op de brandwonden. En Nathan, die keek ze waarschijnlijk voor een hele lange tijd niet meer aan.

Met een pijnlijke blik hing ze tegen de boom aan en was haar blik nog gefocust op Agrona die luid brulde en vervolgens weer iets van plan was. Als dat ding nog een aanval ging doen dan zou ze het waarschijnlijk amper overleven. Haar blik ging even naar Totodile die nog steeds haar brandwonden aan het koelen was. Ondertussen was ze dus helemaal doorweekt van het water, van het bloed, had ze overal schroei plekken en kon haar andere arm niet meer bewogen worden. Ze deed een poging om het nog een keer te proberen, maar een stekende pijn schoot door haar lichaam en ze kreunde dan ook even. Dit was alles behalve goed. Ze hoorde hoe Nathan zei dat het 'genoeg' was, nou daar had hij wel eerder mee mogen komen. Ze keek Nathan vervolgens aan die op haar af kwam en bij haar neer knielde. Ze keek hem doods aan, waarschijnlijk had ze iemand nog nooit zo aangekeken. Hij had Agrona serieus nog een klopje gegeven, wilde hij haar toch dood hebben, zoals toen ze elkaar ontmoette. Ze snoof toen hij voor haar neus geknield was. Veel emotie was er niet in haar gezicht te vinden en toen de jongen zijn woorden sprak over of ze het door had gekregen, bleef ze hem even aan staren. Vervolgens verscheen er een frons op haar gezicht en was er duidelijk ongenoegen in haar ogen te lezen. Haar ene arm werd opgetild en ze haalde vervolgens met een platte hand uit. Ze gaf hem een aardige bitchslap tegen zijn gezicht waarna ze haar arm weer liet zakken. Haar hele lichaam deed zeer, dus als hij nog iets van plan was zou ze het waarschijnlijk niet eens meer voelen. Ze snoof waarna ze naar haar Totodile keek en met veel moeite lukte het haar om overeind te komen. Met haar rug leunend tegen de boom lukte het haar om recht te staan. "Keer terug Kiro" mompelde ze zachtjes waarna de blauwe pokémon werd opgeslokt door de rode straal van haar ball. Ze duwde zichzelf van de boom af en draaide zich om, om vervolgens haar weg te vinden naar een ziekenhuis. Haar ene arm hing levenloos langs haar boven lichaam, na wat stappen bleef ze stilstaan waarna ze om keek naar Nathan. Een glimlach was op haar gezicht verschenen "Gefeliciteerd, you did it" mompelde ze. Gek genoeg was het nog gemeend, maar al snel vertrok haar gezicht weer en draaide ze zich weer abrupt om, om haar reis te vervolgen richting een ziekenhuis. Haar felblauwe ogen gingen even naar haar wond op haar zij, dat moest echt gehecht gaan worden, anders verloor ze straks nog te veel bloed. Niet rekent op Nathan liep ze dan maar gewoon door.

De jongen moest grinniken om haar gezichtsuitdrukking, maar dat was snel afgelopen toen ze hem volop in het gezicht raakte met haar platte hand. De jongen was duidelijk niet geamuseerd, maar Riddle was alles behalve geamuseerd. Eenmaal met veel moeite omhoog gekomen was ze gaan lopen. Ja, hij had het echt gedaan en ze had dan in een glimp ook nog zijn sadistische glimlach op zijn gezicht zien verschijnen. Het was voor haar heel moeilijk te peilen of hij dit alles nou expres had gedaan of 'per ongeluk'. Ze snoof en liep strompelend door, want tja ze moest bij dat stomme ziekenhuis komen en ze ging Nathan echt niet om hulp vragen. Echt niet dus. Echter kwam hij zelf met het idee om dat te doen nadat hij Agrona terug had geroepen in haar pokéball. Ze voelde maar al te goed hoe haar arm ineens werd vast gepakt. Het was de arm met de flinke brandwond en Riddle beet even op haar lip om niet alles eruit te gillen van de pijn. Maar haar arm werd al snel om Nathan's schouders gelegd. Ze keek hem aan terwijl hij de woorden sprak dat ze mee moest komen, omdat ze naar een ziekenhuis moest. No shit sherlock dacht ze, maar ja ze kon ook op het moment absoluut niet positief denken. Het liefst trok ze haar arm terug en ging ze zelf lopen, maar tegen haar zin in wist ze dat dat niet ging lukken. Met een zucht keek ze weg en liet ze Nathan's hulp toe, voor nu dan. Ze wist eigenlijk wel dat ze in het gips zou belanden, maar ze ging echt niet om hulp vragen. "Toevallig weet ik dat er een ziekenhuis zit aan de rand van Santalune Forest" mompelde ze, waarom wist ze dat eigenlijk? Op het moment kwam het echter wel uit.

Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan toen hij zei dat het moest en dat hij haar moest geloven dat het met haar andere arm waarschijnlijk een stuk pijnlijker was. Het liefst had ze nu tegen hem geschreeuwd dat niks moest, maar ja hij hielp haar, beter dan niet wat dat betreft. En dat het bij haar andere arm veel pijnlijker was, geloofde ze wel ja, want ze wilde het zelf bewegen en dat ging al niet van de pijn. Laat staan dat iemand anders dan haar arm ff forceerde om te bewegen. Riddle sprak de woorden dat ze toevallig wist dat dat daar een ziekenhuis was, volgens mij had ze daar een keer een brief af moeten leveren, ja Team Rocket zat zelfs in het ziekenhuis, ze zaten overal. De jongen zei dat het best dichtbij was en Riddle knikte maar langzaam. Nathan lukte het aardig om haar mee te krijgen en het was voor Riddle nu ook een stuk makkelijker om wat sneller te lopen als deed alles nog steeds zeer. Na een aardige wandeling kwamen ze dan eindelijk bij het ziekenhuis aan, na ja hoe slechter je eraan toe was, hoe eerder je geholpen werd, dat scheelde een hoop. Eenmaal binnen naar de balie gestrompeld te zijn probeerde ze langzaam, wel met pijn, haar arm rond zijn schouder weg te halen. De zuster achter de balie keek wat verbijsterd naar Riddle. "Wat is er gebeurd?" begon ze meteen te vragen. Haar blik ging even naar Nathan, maar al snel keek ze de zuster weer aan. "Meneer hier liet zijn Charizard Mega evolven, echter ging de pokémon berserk waardoor ik geraakt werd door zijn Flame Thrower" begon ze haar verhaal maar "Vervolgens bedenkt deze slimmerd dat we wel een of ander gevecht konden beginnen en ging door met zijn aanvallen, helaas kon ik vaak niet weg komen en daarom zie ik er nu zo uit" zei ze lichtelijk geïrriteerd. De vrouw achter de balie keek Riddle vervolgens wat verward aan waarna ze naar de groenharige jongen keek om uitleg. Er kwam niet elke dag zo'n iemand het ziekenhuis binnen met zo'n verhaal.

Nathan leek op haar eerste gedeelte van haar verhaal niet te reageren. Dat gedeelte was op zich ook nog vrij normaal dat zoiets kon gebeuren, maar de jongen was het niet met haar tweede deel van haar verhaal eens. Natuurlijk niet, want hij wilde niet in de problemen komen. Riddle's felblauwe ogen keken naar Nathan die zei dat ze waarschijnlijk in de war was. Was he serious? Ze keek hem verbaasd en fronste vervolgens toen hij aan 'zijn verhaal' begon. Ze snoof terwijl ze luisterde hoe hij keihard aan het liegen was. De zuster echter leek Nathan's verhaal te geloven en wenkte de twee om mee te komen. Ze keek nog even dodelijk naar Nathan waarna ze de zuster volgde. Niet veel later werden ze een kamer ingestuurd en zei de zuster dat er zo hulp kwam. Riddle liep zuchtend naar binnen en kwam met moeite op het bed. Ze keek naar de klok en zuchtte even, vanochtend had ze nog iemand in elkaar gemept, nu was ze zelf in het ziekenhuis beland. Opeens werd de deur geopend en kwam er een vrouwelijke dokter binnen met een assistente. Ze stelde zich voor en zei dat ze maar meteen aan de slag ging. Ze moest wat rechter op gaan zitten en op de rand van het bed. Alleen zonder enige waarschuwing trokken ze haar shirt uit, wel voorzichtig natuurlijk en begon de dokter zonder enige moeite haar brandwonden en wond in haar zij te onderzoeken en als laatst nog haar arm. Nu zat ze met een rood hoofd op de rand van het bed terwijl ze onderzocht werd ze wist dondersgoed dat Nathan ook in de kamer was, ze dachten waarschijnlijk dat ze duidelijk een stel waren of zo. Elke keer werd gevraagd of dit zeer deed, natuurlijk deed dat zeer, wat een rot dag!

De dokter was meteen begonnen met het onderzoek, maar ze had ook wel even kunnen zeggen dat ze daarbij haar kleding uit had moeten doen. Als ze het had geweten had ze Nathan even naar buiten geschopt, maar dat was nu dus te laat. Het onderzoek was ook niet bepaald prettig en het scheelde dat haar broek niet uit hoefde. Echter toen ze even naar Nathan keek zag ze dat er een glimlach op zijn gezicht was verschenen en dat hij haar ook nog aan keek. Hij vond het duidelijk alleen maar amuserend. Ze beet even op haar lip en keek snel weer weg met een rood hoofd. Nee, dit was alles behalve grappig. Riddle keek de dokter en assistente geïnteresseerd aan toen ze klaar waren en allerlei dingen begonnen op te schrijven. Het liefst trok ze nu meteen haar shirt weer aan, maar dat was onmogelijk om zelf te doen in haar staat. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Nathan die maar vroeg hoe erg het was. Ze keek weer naar de dokter die haar mond opende en begon te vertellen dat haar wond op haar zij goed opgelost kon worden met een verband. Riddle zuchtte opgelucht, dat scheelde weer hechtingen. Echter ging de dokter verder over dat het met haar armen niet zo gesteld was. Wait, wacht, wat? Dat haar ene arm misschien gebroken zou zijn wist ze wel, maar toch. 'Je rechterarm is duidelijk gebroken, maar is op te lossen met een gips' ging de dokter verder 'Verder is je andere arm hevig verbrand waardoor die ook in verband moet en je dus niet veel zelf kunt doen, want beide armen hebben veel rust nodig'. Bij het horen van die woorden kon ze echt wel janken. 'Dus het is belangrijk dat je lang rust houd thuis en zoveel mogelijk door een ander moet laten doen' zei ze met een glimlach 'Verder zijn de brandwonden op je benen niet heel groot, dus deze zullen vanzelf helen'. Nou dat was een klein licht puntje in dit alles 'Maar je moet ze wel zoveel mogelijk insmeren' Nee, dat moet ik dan laten doen... dacht ze waarna ze even naar Nathan keek. Dit was zo niet volgens planning, het liefst wilde ze hem de komende weken, liefst maandan negeren, maar op deze manier kon dat niet door gaan. 'Nou verder ben je goed gezond dus je herstel zal waarschijnlijk voorspoedig verlopen als je je aan de regeltjes houd' zei de dokter positief 'Ik ga een recept regelen voor de zalf en pijnstillers en mijn assistente zal je in gaan pakken' grapte de dokter wat. "Dank u wel" kon Riddle alleen maar met een half glimlachje uit brengen. De dokter verdween vervolgens weer uit de kamer en de assistente begon spullen klaar te zetten om haar in het gips te zetten. 'Dit gaat een beetje pijnlijk zijn' mompelde de assistente waarna Riddle's gebroken arm op zijn plek gezet werd. Vervolgens begon de vrouw haar arm in te gipsen. Riddle moest op dat moment zichzelf echt in houden, want het deed echt overdreven zeer. Waar had ze dit ook alweer aan te danken?

Waarom was ze vanochtend haar bed uit gekomen? Als ze gewoon niet haar bed uit was gekomen was dit misschien niet gebeurd? Maar ja ze moest die rot pakketjes en brieven rond brengen, dus ze had niet echt een keus. De dokter had haar alles verteld over wat ze wel en niet mocht, eigenlijk mocht ze niks en moest ze iemand gaan vinden die bijna alles voor haar deed, ze kon waarschijnlijk niet eens zelf eten. Het was duidelijk dat Nathan het klusje moest gaan oplossen. De dokter was uit de kamer verdwenen en haar assistente ging meteen aan de gang. Riddle moest oppassen dat ze niet flauwviel van de manier waarop haar arm gezet werd. Ze voelde hoe het gips op haar huid kwam en niet veel later was haar hele arm in het gips gezet. Nu moest het drogen waardoor de assistente verder kon met de rest. Vervolgens kwam er een andere assistent binnen die hun begroette en vervolgens allerlei dingen uit begon te leggen over de zalf en de pijnstillers. Niet veel later ging de dame weer weg en haar felblauwe ogen keken even naar het potje met pilletjes en de tube met zalf. Ze zuchtte lichtjes en keek even toe hoe haar wond op haar zij verbonden werd, haar hele buik was nu bijna bedekt met verband. Daarna was haar verbrande arm aan de beurt. Ze zag er letterlijk niet uit nu. Riddle's blik ging naar Nathan die zei dat het wel goed kwam, aan zijn ogen te zien was het absoluut een soort van manier om te zorgen dat hij niet gesnapt werd of zo. Ze keek hem droog aan al had ze nog steeds een blos op haar gezicht staan. Haar mondhoeken krulde geforceerd omhoog "Natuurlijk, jij zal wel goed voor me zorgen he schat?" vroeg ze lieflijk, waarna de glimlach alweer van haar gezicht gleed en ze weer snel weg keek. Wacht maar, hij ging nog spijt krijgen. De assistente zei vervolgens dat ze helemaal klaar was en dat ze haar shirt weer aan kon. Godzijdank. De assistente hielp haar even en het voelde een stuk prettiger met iets aan. De vrouw bond vervolgens nog een mitella om haar arm en knoopte deze vast om haar nek. 'Nou nu moet het helemaal goed komen' zei ze met een glimlach waarna ze zich naar Nathan draaide 'Ik denk dat u wel goed voor haar gaat zorgen' zei ze grinnikend waarna ze even naar de computer liep. Riddle gunde Nathan even geen blik waardig, al hoorde ze de woorden van de assistente luid en duidelijk waarna ze even zuchtte, wat een ramp.