It takes just one step.

"Hij heeft het in zich, dat kan ik zien," zei Jordan terwijl hij zich schouderophalend omdraaide naar Caroline. Hierna keek hij kort naar de Monferno, die ondertussen teruggekeerd werd door het personeelslid. Elke pokémon verdiende in zijn ogen immers een tweede kans, en hij hoopte dat hij de desbetreffende persoon was om die te geven aan de pokémon. Na een korte stilte duwde de medewerker hem de pokéball in de handen, waarna hij iets mompelde over een fijne dag en toen verdween. "Zullen we dan maar weer?" vroeg hij lichtjes grijnzend.

Jordan streek lichtjes grijnzend met zijn hand door zijn blonde haar heen, waarna hij deze weer liet zakken en de nieuwe pokéball aan zijn riem klikte. Dat was dan weer een nieuwe aanwinst voor in zijn team, die vast wel goed te trainen viel als hij er echt aan ging werken met 'm. "Ja, sure." Een plagerige grijns verscheen rond zijn lippen toen hij haar maag zachtjes hoorde rommelen, en hoe haar wangen toen rood begonnen te kleuren. Het was best schattig, moest hij toegeven. Zelf bloosde hij vrijwel nooit. "Misschien iets .. te eten halen in het pokemon center?" De blonde jongen knikte een keertje. "Op mijn kosten dan, ma'am," zei hij met een brede grijns en maakte een handgebaar naar de deur, waarna hij kort grinnikte en naast haar meeliep. Eenmaal bij de deur hield hij deze voor haar open, lichtjes grijnzend. Hij had ook wel honger, ja.

Er hing nog altijd een geamuseerde blik op zijn gezicht toen ze lichtjes begon te protesteren tegen zijn aanbod. "Ik moet je toch iets aanbieden na de bijna aanval van mijn nieuwe pokémon?" zei hij toen quasi-sip. Toen was het nog niet officieel zijn pokémon geweest, nu wel. Kalmpjes wandelde hij in de richting van het pokémon center, buiten begon het al redelijk donker te worden. "Al enig idee wat je zo wilt hebben?" vroeg hij toen weer, lichtjes plagerig maar nog altijd breed glimlachend.