It takes just one step.

Een grinnik ontsnapte uit zijn mond toen er een duidelijk geïrriteerde reactie van de roodharige kwam. "Nou, er zijn anders genoeg mensen die doodsangsten uitstaan bij het zien van zo'n wezentje," grijnsde hij toen breed. Ondertussen liep hij zoekend rond, kijkend naar alle verschillende wezentjes. "Een Goldeen lijkt me ook wel een beetje passen," grijnsde hij toen lichtjes, waarna hij snel verder liep.

De blonde jongen grijnsde kort en haalde zijn schouders toen maar even kort op. Vervolgens liep hij door, in de richting van de plek waar een redelijk groot hok met baby pokémon stond. Nieuwsgierig keek hij toe, en een herkenbaar, blauw wezentje sprong eruit. "Wat dacht je van een Squirtle? Klein, jong, schattig, later wekt 'ie respect op," lichtjes grijnzend keek hij om naar Caroline, dat moest zowat de perfecte match voor haar zijn.

Hij hoorde haar nog iets zeggen dat ze saai waren, maar ze kapte haar zin af toen ze het wezentje dat hij bedoelde zag staan. Jordan leunde grijnzend met zijn armen tegen het hok aan en zag hoe Caroline het wezentje al in haar handen had. Haar stem werd ietsje hoger toen ze aan hem vroeg of het geen schatje was, waardoor hij een beetje moest grinniken. "Dat zeker," zei hij grijnzend en keek even naar de andere baby pokémon. Niet echt iets voor hem. "Wordt dat 'm?" zei hij toen plagerig, kijkend naar het blauwe wezentje.

De blonde jongen kon het niet laten om weer eventjes te grinniken. [b]"Dan is de eer aan jou,"[/b[ zei hij. Iets verderop liep iemand van het personeel, en Jordan stak simpeltjes zijn arm omhoog en wenkte de ander met een simpel gebaar. Kort keek hij naar Caroline, en toen naar de Squirtle. Toen wachtte hij maar af wat er zou gaan gebeuren, want hij had geen flauw idee hoe zo'n adoptieproces in z'n werking ging.

De blonde jongen grijnsde eventjes kort naar haar en knikte. "Ik zal voor 'm vechten met mijn leven," grapte hij toen, waarna hij naar haar wuifde als teken dat ze nu wel gewoon met de medewerker van de winkel mee kon gaan. "Als je maar niet te lang wegblijft, dan wordt ik nog jaloers." De plagerige toon in zijn stem was duidelijk te horen, en hij grijnsde kort naar haar.
Niet veel later stond hij dus alleen bij het hok. Kalmpjes tikte hij tegen het hok aan en keek ondertussen met een schuin oog naar de Squirtle, die hem terug aanstaarde. Kort haalde de blonde jongen zijn schouders op. Iets verderop in de winkel klonk opeens een hoop lawaai, maar hij besteedde er niet veel aandacht aan. Totdat er plotseling een harde krijs door de zaak heen klonk, en er vervolgens een roodkleurige aap bovenop hem sprong en in begon te hameren op zijn gezicht (een Monferno)

Hij wist werkelijk waar niet wat hem overkwam. De vuur pokémon probeerde in zijn gezicht te stompen, maar hij draaide zijn hoofd net op tijd aan de kant, waardoor het wezen naast hem de grond insloeg. Plotseling sprong het ding van hem af, maar niet vanwege de werknemer die de hele tijd had geprobeerd het van hem af te trekken. Nee, de aap had gezien dat er iemand was met eten. Het wezen stapte naar voren, griste het voedsel onbeschoft uit haar hand en schrokte het naar binnen. Toen leek het erop dat hij het meisje aan wilde vallen, maar een bliksemflits schoot door de winkel heen. Sparklez was er alleen op uitgegaan en had de hele tijd gehypnotiseerd naar een paar saaie water pokémon gekeken, totdat hij merkte dat er iets goed mis was in de winkel. Nu had het een Thunder Shock op de aap afgeschoten, die nu zowat knock-out op de grond lag. Jordan was ondertussen overeind geholpen door de werknemer, en zag er helemaal verwilderd uit. Oeps.

Jordan was nogal overrompeld door de plotselinge aanval. De Monferno stond nu naast een van de medewerkers, zijn blik op de grond gericht. Alsof het een kind was die net zwaar gestraft was, wat ook wel waar was, want de medewerker had de aap een tik op zijn neus gegeven. De man mompelde wat verontschuldigingen, maar echt luisteren deed de jongen er niet aan. De blik die de pokémon in zijn ogen had gehad, was geen woedde geweest. Eerder angst. Hij zakte door zijn knieën heen, en stak zijn hand toen uit naar de pokémon. Deze keek wat verbaasd op, maar deed toen uiteindelijk een stapje naar voren en legde zijn hand twijfelend in die van de blonde jongen. "Zie je wel, zo moeilijk is het niet," zei hij met een kleine glimlach. Caroline vroeg ondertussen of ze hier klaar waren, en hij wierp een snelle blik over zijn schouder, waarna hij zijn rug weer rechtte. "Is het een lang blijver?" vroeg Jordan toen. De man knikte een keertje, en vertelde dat het beestje er al een tijdje zat en niemand hem wilde hebben vanwege zijn gedragsproblemen zo nu en dan. "Dan neem ik hem." Er viel een korte stilte, waarbij zowel de Monferno als de medewerker hem iet wat verbaasd aanstaarde.