It takes just one step.

"Geen idee, maar sindsdien vertrouw ik die beesten niet meer." Hij liet zijn blik teruggaan naar de golven. Soms waren pokémon maar vreemde wezens, die men nooit helemaal zou kunnen begrijpen. In elk geval ging hij er aan werken om zijn eigen pokémon wel van binnen en buiten te kennen, dan pas zou hij een hecht team met hen kunnen worden. Eventjes keek hij naar Caroline. "Denk je dat er nog iets leuks te doen is hier in Slateport? Of blijf je liever nog even zitten?" Vervolgens wendde hij zijn blik weer af.

De ander zat opeens weer vol leven, waardoor Jordan eventjes moest grijnzen en haar vrolijk aankeek. "Nou!" De ander schoot overeind, blijkbaar wist ze wel iets leuks. "Ik hoorde dat er een adoptiecentrum was hier en op zich wil ik wel een kijkje nemen." Jordan knikte een keertje, dat zou waarschijnlijk wel leuk zijn ja. "Zou je mee willen?" Jordan grijnsde eventjes. "Natuurlijk, laten we gaan!" Het was fijn om een wat leuker onderwerp te hebben. Behendig stond hij al snel weer op twee benen en bood haar zijn hand toen aan. Het duurde ook niet lang, of Sparklez sprong alweer op zijn schouder. Het wezentje had gemerkt dat ze weg gingen.

Het was ergens in het centrum, zei ze. Jordan hielp haar overeind en streek even kort door zijn blonde haren heen. Hmm. "Misschien komen we wel ergens een bordje tegen, of zo." De kans was groot dat er ergens een bord zou staan met daarop: 'adoption center'. "Laten we maar gewoon eens kijken," zei hij licht grijnzend en kriebelde zijn Pikachu eventjes onder zin kin, waarna hij maar begon te lopen. Deze kade had hij onderhand ook wel weer gezien.

Hij grinnikte eventjes toen ze weer begon over de Wailmer, waarschijnlijk iets wat hij de komende tijd nog wel zou gaan horen. "Liever niet," grijnsde hij. Zelf had hij niet zo veel met dat soort pokémon, niet bepaald zijn type, die huge beesten. Terwijl ze liepen keek hij uit naar bordjes. Het liefst wilde hij niet verdwaald raken, en om nou de rest van de dag te blijven dwalen was ook weer niet leuk. "Zie jij al iets?" vroeg hij tijdens het lopen aan haar, en tuurde rond.

Hij keek haar kort aan. No Wailord please. Vervolgens lette hij weer op de weg. En inderdaad, een stukje verderop werd het pokémon center alweer zichtbaar. "Ik denk van wel," begon hij, "zeker als zo'n wezentje verpleging nodig heeft, lijkt het me logisch als het dichtbij is." Hij was nog nooit in een adoption center geweest, moest hij toegeven. Dus hij had ook echt geen idee wat hij moest verwachten. Hopelijk hadden ze geen Wailmers.

Gelukkig wat het pokémon center niet zo ver weg. Want om een eeuw te gaan lopen, daar had hij nou ook weer niet bepaald zin in. Wat ook wel weer handig was, was dat ze na het adoption center wel wat konden eten in het pokémon center, gezien de dag niet al te lang meer zou gaan duren en ze waarschijnlijk wel even zoet zouden zijn daarbinnen. Toen ze in de buurt van het pokémon center kwamen dook er opeens een bordje op. "Adoption Center," zei hij lichtjes grijnzend en keek naar Caroline. Gevonden.