[open] Delicious! [route 18]

Eerder shows dan contests. Ja, dat kon ze zich voorstellen. Immers was dat wat een breeder deed. Die verkreeg nestjes van zijn pokémon in een fokkerij, en liet de nestjes en de pokémon daaruit meedoen aan shows. Simpel als wat. Nu wist zij niet hoe dat werkte met dat soort mensen. Ze had geen idee of ze daarnaast misschien nog wel contests of gyms deden. Ze had geen flauw benul. Ze was immers geen breeder. Toen hij omhoog keek en opmerkte dat het ging regenen knikte ze. "Dat lijkt er wel op. Zullen we ergens een pokécenter ofzo zoeken?" vroeg ze aan 'm, terwijl ze nog eens nadacht. Toen ging ze nog door op zijn vorige uitleggen. "Dus je begint pas in Hoenn met breeden eigenlijk.. Wat wil je daar gaan vangen?"

Hij begon over een Ponyta. Hij zei dat dat hem een interessante pokémon leek en dat hij die dus wel wilde vangen. Daarop knikte de zwartharige instemmend. De vuurpaarden waren inderdaad interessant. Onwillekeurig dacht ze aan haar Blind date met Alexander. Hehe. Vertellen? Hm.. Nee. Het was ook leuk geweest, daar niet van. Toch vertelde ze even wat anders. "Ah, die heb ik zelf ook, een Ponyta. Ze heet Día, ze zit alleen even in de box nu. Lief is ze zeker though, en mooi. En je kunt erop rijden, dus je hebt zeker wat aan Ponyta's," vertelde ze maar. Helaas kon ze echt geen plek maken in haar team voor het vuurpaardje, anders zou ze haar wel terugnemen. Pech. Judah was al begonnen met lopen richting Couriway town, en ze volgde hem op de voet, zo meegaand met het voorstel.

Hij vroeg of hij niet wat te groot was, en toen keek ze even naar hem. Ja, hij had gelijk, ze had even niet naar hem gekeken toen ze dat zei. Dus grinnikte ze even en knikte toen. "Ja, gelijk heb je ook. Maar een Rapidash is zoiezo in staat om je te dragen. Ponyta's misschien niet meer... Hoewel sommige toch wel afwijken in kracht en grootte, al is het maar een beetje," De lengte en breedte van pokemon stond vastgesteld in een pokédex, maar door geslacht of afkomst kon het toch altijd een klein beetje verschillen. Dat wist ze van Vivienne, wiens Charizard altijd iets kleiner was geweest dan anderen, omdat het een vrouwtje was, en dat leek heel logisch te zijn. Hetzelfde gold voor Día, hoewel die vrij jong was.

Duidelijk dacht de blonde jongen even na, en daarna vroeg hij nog wat over de pokemon waar het over ging. Zadeltassen of een karretje? Daar moest ze zelf ook over nadenken. Vast wel... Voor zover ze wist waren de vuurpaarden daar sterk genoeg voor, al vanaf het moment dat ze geboren werden renden ze achter hun moeder aan door de bergen, zo werden ze direct sterk. Een karretje konden de dieren makkelijk hebben. "Ik geloof van wel, maar ik weet het niet zeker... Ik heb zelf natuurlijk niet zo'n karretje," glimlachte ze. Waar zou ze het moeten laten als Día zoals nu ook in de box zat? En wat moest ze ermee? als ze wilde kon ze zelf rijden op de Ponyta, dus ze had niet echt zo'n ding nodig.

Ja, het kwam vast nog wel een keer, dat karretje. Een Ponyta hebben leek haar ook wel nuttig als je dat wilde. "Dat lijkt me erg handig ja," grinnikte de coördinator als reactie. Ze kon de watervallen nu goed horen, en dat merkte hij ook op, dat ze er bijna waren. Ze knikte, en antwoordde toen. "Maar beter ook," Haar blauwe blik richtte ze voor een moment op de alsmaar grijzer wordende hemel, en weer terug naar Judah. "Het zal vast niet meer lang duren voordat het begint te plenzen," sprak ze, en net nadat de woorden uit haar mond waren voelde ze een spetter onder haar oog. Daar had je het al.

Ze liepen sneller, renden haast. Het begon al snel echt hard te regenen, en toen kwamen ze pas aan in het stadje. Judah vroeg zich hardop af waar het center was, en even wat gedesoriënteerd keek ze rond. Ja, waar was dat center ookalweer? "Arceus, vraag het nou maar niet aan mij. Met mijn gevoel voor richting komen we er nooit," sprak ze. Haar blauwe ogen scanden de omgeving en al snel spotte ze een klein café. De lichten waren er aan en zacht klonk er muziek. "We kunnen ook daar wel even naar binnen?" Het enige wat ze hier werden wat kletsnat van de regen.

Hij mompelde iets wat leek op een bedankje aan Arceus, om toen naar de deur te lopen en hem open te houden voor haar. Ze haastte zich naar binnen, gevolgd door Judah. Binnen, op de deurmat, nam ze alle lokken van haar natte piekhaar in een hand en wrong het uit alsof het een theedoek was. Toen bond ze het in een knot achterop haar hoofd. Nu zag ze de vele druppels op de ruiten en merkte ze pas echt hoe hard het regende. Bah. Snel scande ze de gezellig drukke ruimte af en zag nog een tafeltje ergens bij de muur. "Daar," wees ze, om zich vervolgens een weg tussen de tafeltjes door te banen en plaats te nemen aan één van de drie stoelen die er stonden.