Na wat te hebben gegeten en gelijk wat eten te hebben gekocht voor zijn Pokémon, verliet Judah Oldale Town en liep een willekeurig pad op. Omdat hij nog maar net de stad had verlaten, was Hector de enige Pokémon van zijn team die samen met hem meeliep. Dat was ook geen wonder, want de Gallade was haast als een broer voor Judah. Een broer die zelden sprak, hem beschermde en in een kleine, rood-witte bal kon verdwijnen wanneer Judah maar wilde. Dat laatste deed hij echter zelden en daarom was Hector ook vaker dan niet bij hem in de buurt te zien. Terwijl ze zo aan het wandelen waren, begon Judah een idee te krijgen. Hij had nog niet zo lang geleden twee nieuwe Pokémon aan zijn team toegevoegd: Epona, de shiny Ponyta en Roc, de Rufflet. Het waren allebei Pokémon die mensen op hun rug konden nemen als ze goed waren getraind – en ook nog een evolutie verder zaten, want een Rufflet was toch echt wel te klein om een jongvolwassen man op zijn rug te dragen. Daarvoor moesten ze getraind worden, en dat zou Judah vandaag ook gaan doen. Alleen niet op de manier waarop veel Trainers hun Pokémon trainden.
Op een gegeven moment maakten de bomen aan de rand van het pad plaats voor een open plek, die perfect was om een Ponyta en Rufflet te trainen. Judah zette zijn rugzak op de grond en besloot om maar met de eerste beginnen en liet Epona uit haar Poké Ball verschijnen. De felblauwe manen waren het eerste wat Judah van de merrie zag en ergens vroeg hij zich af of deze manen heter waren dan die van gewone Ponyta. Blauw vuur was vaak heter dan rood vuur, toch? Misschien dat hij er nooit achter zou komen, want hij was echt niet van plan om het uit te proberen. Epona keek hem afwachtend aan en Judah hurkte neer, zodat de Ponyta niet omhoog moest kijken om hem te zien. “Zullen we maar eens wat gaan trainen?” zei Judah, terwijl hij de hals van de paardachtige streelde. Epona brieste instemmend en Judah ging ervan uit dat ze inderdaad klaar was om te trainen. Hij aaide langzaam haar hoofd en ze leek er gelukkig geen enkel probleem mee te hebben. Judah had in Oldale ook wat informatie opgezocht over het trainen van een Ponyta – ze laten immers niet iedereen op hun rug zitten –, en met wat geluk zou het hem nog lukken ook. Eerst en vooral was het belangrijk dat er vertrouwen aanwezig was. Ponyta waren in het algemeen vrij gehoorzaam en intelligent, maar zonder een band kwam je nergens.
Judah stond weer op en ging naast Epona staan en hield zijn hand even tegen haar hals aan. “Loop maar mee,” zei hij, waarna hij begon te wandelen. Epona liep gedwee naast hem mee en als Judah een bocht maakte, deed de merrie dat ook, wat precies de bedoeling was. “Goed zo.” Ze liepen op deze manier een aantal rondjes over het grasveld en af en toe beloonde Judah de Ponyta met een aai over haar hals. Op een gegeven moment stopte Judah met lopen, maar Epona liep nog een aantal meter door. De jongen wreef even over zijn kin. Het was de bedoeling dat Epona tegelijkertijd met hem zou stoppen met lopen, maar daar kon nog aan gewerkt worden. Hij liep weer naar Epona toe en zij begon weer naast hem te lopen, net als daarnet. Dit keer stopte Judah echter al na een aantal meter en ging op zo'n manier staan dat Epona niet verder kon lopen. “Ho,” zei hij daarbij, zodat ze dat woord zou associëren met stoppen. Dat kon nog handig zijn als hij ooit op haar zou rijden. De Ponyta stopte meteen en Judah gaf haar een belonende aai. Ze herhaalden de oefening een aantal keren, tot Epona het helemaal door leek te hebben. “Goed gedaan, Epona,” zei Judah zacht, waarna hij haar een wortel gaf die hij nog uit Oldale Town had meegelopen. De Ponyta had goed haar best gedaan en daar mocht ze best voor beloond worden. Ze mocht nu even blijven grazen, want het was nu de beurt aan Roc om te trainen. Dat zou heel anders worden, want een Rufflet leek in de verste verten nog niet op een Ponyta.
Zodra Judah de rood-witte Poké Ball had geopend, verscheen daar inderdaad de wollige vogelpokémon uit. Hij hield zijn hoofdje wat schuin en keek Judah wat vragend aan. “We gaan wat trainen, Roc,” zei hij, wat de Rufflet zo te zien wel beviel. Judah klopte even met zijn hand op zijn linkerarm, waar hij een grote, leren handschoen over aan had getrokken. Roc begreep wat zijn trainer bedoelde en fladderde naar de arm toe en klemde zijn klauwen daar omheen. Dat was precies de reden waarom Judah de handschoen aan had: ook al was de Rufflet nog maar jong, zijn klauwen waren al vlijmscherp en zouden Judah kunnen verwonden, ook al was het niet expres. De jongen liep naar zijn rugzak toe en zette Roc daarop. Judah zette een aantal stappen achteruit en klopte op zijn arm. Roc vloog gehoorzaam op en ging op de arm met de handschoen zitten, waarna Judah hem belonend door zijn donzige kraag kriebelde. De Rufflet kraste lachend en wachtte af op wat hij nu mocht gaan doen. Hij werd weer op de rugzak neergezet, maar dit keer ging Judah nog wat verder weg staan. Hij klopte weer op zijn arm en Roc vloog onmiddellijk naar hem toe. Roc had dus begrepen hoe het werkte, maar nu viel nog af te wachten of hij dat ook zou doen op een grotere afstand. Judah herhaalde deze oefening een aantal keer en op een gegeven moment stond hij een meter of tien bij de tas vanaf. Hij klopte weer op zijn arm en Roc vloog zijn kant op, maar in plaats van op zijn arm te landen, leek de Rufflet iets te hebben opgemerkt en vloog Judah voorbij. Hij draaide zich meteen om en zag dat Roc naar iemand toe vloog die de jongeman nog niet had opgemerkt. Hector keek wat ongerust in zijn richting, maar Epona stond nog rustig te grazen alsof er niets aan de hand was. Na een korte aarzeling liep Judah op de andere persoon af, waar Roc omheen cirkelde. Bij het zien van zijn trainer ging de Rufflet weer op zijn handschoen zitten, maar bleef nieuwsgierig naar de andere persoon kijken. “Sorry als hij je heeft lastiggevallen,” verontschuldigde Judah zich.
