Typhlosion? [open]

Vivienne glimlachte eventjes toen Pyre dichterbij kwam vliegen en gaf de Volcarona een aai. "Dank je," zei ze zachtjes, om het gesprek niet te verstoren. Het was niet zo zeer dat ze bang was voor de Hiker, al moest ze toegeven dat de Ursaring er nogal intimiderend uit zag, ze was eerder bang dat Jace kwaad zou worden als ze zich met dit gesprek ging bemoeien. Daarom besloot ze dat het beter was dat ze maar het onschuldige meisje zou spelen en zich er braaf buiten hielt. Toch kon ze het niet laten om antwoord te geven op de vraag van de hiker. "Van boven. Of nou ja, we hebben overnacht op de top van de toren en wilde nu beneden doorzoeken," legde ze snel en zachtjes uit.

Jace keek de hiker verward aan en keek even naar Vivienne, maar was zo kwaad op haar op dit moment. Hij hield van haar, maar hij was de laatste tijd zo kwaad. Ze had hem nooit moeten vertellen dat hij degene kende die haar pijn had gedaan en daarnaast werd ze net bijna geraakt door een pokemon aanval. Jace wees met zijn duim naar achteren en zei: "Wij komen van de Chamber of Emptiness en jij?" De hiker glimlachte en zei: "Mijn naam is trouwens Marcus en ik ben een archeoloog, maar nu dat ik weet waar die grot heen leidde heeft het geen zin om verder te trekken. Zouden jullie mee willen komen? Verderop is er een uitgang naar een grot dicht bij de toren zelf waar ik en wat collega's kamp op hebben gezet. We zullen wat lunch maken ofzo, want dat is het laatste wat ik kan doen voor jullie..."

De sfeer was gespannen, het maakte haar bang. Ze beet op d'r lip en besloot maar gewoon stil te blijven. Jace zou dit gesprek vast wel alleen kunnen afhandelen, echt veel zin om te gaan praten had ze nu immers toch niet. Het maakte haar alleen maar banger en ze voelde zich er alleen maar schuldiger onder. Ze vroeg zich af of, als ze met de hiker mee zouden gaan, ze Jace eventjes mocht inpikken om met m te spreken. Dit zat haar gewoon niet lekker en ze wilde het uitgesproken hebben. Echt lekker ermee slapen zou ze toch niet. Ze zuchtte zachtjes en zetten een stap achteruit, zodat ze niet al te dicht op haar vriend zou staan en kon luisteren naar wat het besluit van de blonde jongen was.

Jace zuchtte en keek Vivienne verontschuldigend aan. Hij draaide naar Marcus en zei: "Graag." Marcus knikte en deed een lantaren aan. Hij gebaarde hen te volgen en liep verder de tunnel in. Jace gaf Vivienne een zachte por met zijn elleboog en zei beschaamd: "Het spijt me, ik had niet zo mogen reageren. Ik was alleen... Bezorgd."

De blauwe ogen van het meisje keken weg toen ze de blik van Jace in zich voelde branden. Ze slikte moeizaam en stapte naar voren toe, waarbij ze haar amen om zijn middel sloeg en d'r gezicht in zijn rug verstopte. "Het spijt me," mompelde ze zachtjes. "Ik had je niet mogen slaan." Zo bleef ze staan, hem vast houdend aan zijn middel en haar gezicht in zijn rug geduwd. Ze trilde zachtjes en het boeide haar niet dat er een hiker bij stond en dat hij waarschijnlijk alles zou mee krijgen. Ze wilde dit gewoon uit praten, hier en nu.

Jace schudde zijn hoofd terwijl hij fluisterde: "Het geeft niet lieverd." Hij had geen zin om hier te praten er over, aangezien ze ondergronds waren midden in een gang naar... Jace keek voor zich uit en zag de opening naar buiten. Hij kon het bos zien en het leek er inderdaad op dat er grotten waren die naar de toren leidde, maar waarom in hemelsnaam?

Vivienne haalde moeizaam adem en keek op naar de jongen die ze zo ongeveer in een houdgreep hielt. Ze wist dat ze niet de sterkste was, maar kon nog iets van druk op hem uitoefenen. Ze zuchtte zachtjes en liet haar grip zakken. "Z-zullen we dan maar," vroeg ze zachtjes, terwijl ze langs hem heen liep, niet zeker wetend of ze zijn hand mocht pakken of niet en keek de tunnel in. De hiker was op hen blijven wachten en zijn Ursaring was rustiger geworden, gelukkig. Achter hem was niet meer dan duisternis te zien en ze slikte eventjes. Daarna draaide ze zich om naar Jace en keek hem met een klein glimlachtje aan. Zat het nu ... goed? Ze wit het niet zeker ...

Jace zuchtte en zei: "We zijn bij de uitgang." Hij wilde wel praten werkelijk waar, maar niet hier. Hij glimlachte naar zijn vriendin en hield haar hand vast terwijl hij zei: "Het spijt me, we praten er zo over. Weet dat ik nog steeds van je hou." Hij liep verder met haar hand in de zijne.

De brunette knikte langzaam en greep zijn hand vast. Later. Later zouden ze er over praten. Ze keek de duisternis in en merkte dat ze bij de uitgang waren gekomen. Nu pas bedacht ze zich dat ze eigenlijk geen idee had waar Jace en de hiker het net over hadden gehad. Ze zuchtte zachtjes en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan, waarna ze haar ogen sloot voor een moment. "En nu?" vroeg ze voorzichtig. Ze wist niet of ze zo veel zin had om bij deze mensen te blijven. Maar goed, ze was bij Jace, misschien viel het allemaal wel mee.

Jace voelde zich zo schuldig. Vivienne was er helemaal niet bij, dat merkte hij. Hij kuste haar wang en zei: "Hij heeft ons voor de lunch uitgenodigd om het goed te maken." Hij liet haar hand los en stond stil. Hij trok haar dicht bij zich en zoende haar. Hij zou het goed maken.

Vivienne wist niet zeker of ze dr armen om zijn nek moest slaan of gewoon moest blijven staan, maar besloot maar van het eerste uit te gaan. Ze verdiepte de zoen en sloot d'r ogen. Daarna liet ze los en zetten een stap achteruit, met een lichte blos op d'r wangen. "Ik hou van jou," zei ze zachtjes, waarbij ze zichzelf dwong om hem aan te kijken. "Zullen we dan maar?" mompelde ze daarna zachtjes, terwijl ze zijn hand greep en 'm afwachtend aankeek.

Jace glimlachte vriendelijk naar zijn liefje en zei: "We zullen." Hij liep met haar hand in de zijne naar de grot die blijkbaar leidde naar een grot een paar honderd meter van de toren buiten de mistbank. Ze vonden daar de hiker en archeoloog zittend bij een kampvuur en twee tenten, met een pot op het vuur. Een heerlijke geur kwam er vandaan en Jace glimlachte naar Vivienne, dit zou zo slecht nog niet zijn.

De geuren zorgde ervoor dat haar maag pijnlijk begon te knorren. Oh ja, geen ontbijt, vergeten. Ze glimlachte wat verlegen en giechelde wat, misschien was het toch wel handig dat ze iets gingen eten. "Oh, sorry," zei ze zachtjes, terwijl ze zich tegen de arm van Jace aan drukte. Kon iemand het haar kwalijk nemen dat ze zich niet helemaal op d'r gemak voelde bij deze twee heren? Ondanks dat ze bij haar vriend was, wat het wel een stuk dragelijker maakte. Ze beet op haar lip en keek op naar Jace. Arceus, ze had honger, maar durfde niet alleen op de mannen af te lopen. Schijtluis dat ze was.

Jace liep op de twee mannen af en hield zijn hand uit naar de archeoloog. De archeoloog leek enorm veel op de hiker. Jace zei een beetje ongemakkelijk: "Ehm uw collega had ons uitgenodigd om te komen lunchen toen hij ons tegen kwam in de grotten." Geïntrigeerd keek de man hem aan en schudde zijn hand terwijl hij zei: "Aangenaam mijn is Floris. Wat waren jullie aan het doen in de grotten?"

Ja, nu was het wel duidelijk dat Jace wat dominanter was dan zijzelf. Of in ieder geval wat moediger. Zij vond de twee mannen er gewoon te intimiderend over komen, ze waren haar in ieder geval te groot. Niet dat ze dat zou zeggen, ze wilde immers nog niet dood. "We waren de grot aan het onderzoeken," piepte ze zachtjes. Ze wist niet eens zeker of de mannen haar zouden horen. Het zag er immers naar uit dat ze eerder oog hadden voor Jace en haar nog niet eens hadden gezien. Vervloekt zijt haar kleinheid.